Τα "σαρακοστιανά Χριστούγεννα" του 1916, όταν τα τσουρέκια και τα χριστόψωμα αντικαταστάθηκαν από την μπομπότα

"Σαρακοστιανά Χριστούγεννα". Αυτός ήταν ο τίτλος ενός χρονογραφήματος που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αστραπή στις 26 Δεκεμβρίου 1916 και αποτύπωνε εύστοχα το κλίμα που επικρατούσε τις γιορτινές εκείνες ημέρες πριν από 100 χρόνια. Συγκρίνοντας το εορταστικό τραπέζι και τη γενικότερη ατμόσφαιρα στην πρωτεύουσα μ' εκείνα των περασμένων ετών, ο χρονογράφος περιέγραφε ένα τυπικό εορταστικό τραπέζι της χρονιάς εκείνης: "Το πολύ μίαν πιατέλλαν με τρυφερά ραδίκια ή με κανέν λευκόν άνθος ενός κουνουπιδιού, λίαν δε επιφυλακτικός οφείλει να φανή [σ.σ. ο χρονογράφος] εις τα πουλερικά, το κρέας και εις αυτό ακόμη το λαρδί". Εξάλλου, πολλοί δεν στόλισαν ούτε χριστουγεννιάτικα δέντρα, καθώς "δεν απέμεινεν έλατον εις την Πάρνηθα από τας πυρκαϊάς του θέρους και αν απέμεινεν οι χωρικοί προτιμούν να το χρησιμοποιήσουν διά την εστίαν των παρά να το φέρουν εις τον ανθοπώλην της οδού Σταδίου διά να κερδίσουν εξ αυτού όσον και διά μίαν ανθοδέσμην μενεξέδων, ένα εκατοστάρικον".

Θεατρικό ανέκδοτο: Πώς ένας Έλληνας ηθοποιός έστησε μια πολυπρόσωπη χριστουγεννιάτικη παράσταση με μοναδικό πρωταγωνιστή τον ίδιο και γκεστ ένα γάιδαρο!

Ένας ξεχασμένος - για πολλούς και ευνόητους λόγους - Έλληνας ηθοποιός στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ήταν ο Βασίλειος Ανδρονόπουλος, το όνομα του οποίου ήταν ταυτισμένο με δεκάδες θεατρικά ανέκδοτα, αστεία περιστατικά κατά τη διάρκεια παραστάσεων, στα οποία φερόταν ο ίδιος ως ο πρωταγωνιστής. Κάποια από αυτά ήταν υπερβολές ή απλές μεταφορές αντίστοιχων θεατρικών ανεκδότων με πρωταγωνιστές ηθοποιούς από το εξωτερικό. Υπήρχαν όμως και αυθεντικές διηγήσεις, τις οποίες δεν είναι εύκολο να διασταυρώσουμε - πώς άλλωστε, όταν μιλάμε για μια εποχή τόσο μακρινή; Με πάσα λοιπόν επιφύλαξη για την ακρίβεια των γεγονότων, όπως περιγράφονται στη συνέχεια, μεταφέρεται και το παρακάτω χριστουγεννιάτικο ανέκδοτο, όταν κάποια χρονιά ο Ανδρονόπουλος βρέθηκε σε πόλη της Μικράς Ασίας με ελληνικό πληθυσμό, όπου έδωσε κακήν κακώς μια αυτοσχέδια, πολυπρόσωπη θεατρική παράσταση μόνος του με τη βοήθεια ενός.. γαϊδάρου.

Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση με φωτεινά μπισκότα

Η ιδέα για τα διακοσμητικά μπισκότα δεν είναι δική μου ούτε έχω δοκιμάσει να την εκτελέσω, γιατί η σχέση μου με τη μαγειρική δεν είναι η καλύτερη δυνατή, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια συνταγή με βασικό στοιχείο την ζύμη, η οποία απαιτεί ειδική τεχνική για να πετύχει. Τη βρήκα όμως πολύ έξυπνη ως ιδέα, ένας εναλλακτικός τρόπος να διακοσμήσουμε το σπίτι μας με κάτι φαγώσιμο και μάλιστα μ' ένα κατεξοχήν χριστουγεννιάτικο επιδόρπιο, όπως είναι τα μπισκότα. Αν έχετε υπόψη κάποια δικιά σας συνταγή παρασκευής μπισκότων ακολουθήστε την μέχρι το στάδιο που έχει ετοιμαστεί το ζυμάρι και ετοιμάζεστε να το κόψετε σε σχήματα με τις ειδικές φόρμες, που πωλούνται στο εμπόριο.

20 προκλητικά ανάλαφρες ατάκες της προκλητικά ανάλαφρης Ζα Ζα Γκαμπόρ

Η Ζα Ζα Γκαμπόρ το 1959. ( Wikimedia Commons)

Γεννημένη στις 6 Φεβρουαρίου 1917, για 40 μόλις μέρες η Ζα Ζα Γκαμπόρ δεν κατάφερε να συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής. Και τι ζωή ήταν αυτή! Εβραϊκής καταγωγής η ίδια, κατάφερε να ξεφύγει από την υπό ναζιστική κατοχή Ουγγαρία (η πατρίδα της) το 1941, πηγαίνοντας στην Αμερική όπου θα γνώρισε μεγάλες δόξες, μια πρώτη - και τόσο παλιομοδίτικη στα μάτια μας σήμερα - εκδοχή της διασημότητας τύπου Καρντάσιαν, δηλαδή πολύ κακό για το τίποτα και χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Βέβαια, η Ζα Ζα Γκαμπόρ τυπικά επαγγελλόταν την ηθοποιό, όμως οι ερμηνείες της στις ταινίες του Χόλιγουντ δεν έμειναν αξέχαστες.Αντίθετα, όλοι τη θυμούνται για τους εννιά γάμους με πάμπλουτους άνδρες, τα πανάκριβα διαζύγιά της, χάρη στα οποία διήγε πολυτελέστατο βίο συχνάζοντας σε αναρίθμητες κοσμικές εκδηλώσεις, ενώ ασυναγώνιστες σε ρηχότητα και ματαιοδοξία ήταν - και είναι - τα ευφυολογήματά της, προκλητικά σνομπ ατάκες που απλά καλλιεργούσαν ή επιβεβαίωναν το μύθο της ματαιόδοξης σνομπ σελέμπριτι, που ενδιαφερόταν περισσότερο για την οικονομική της ευημερία. Ο πιο αντιπροσωπευτικός φόρος τιμής στο φαινόμενο Ζα Ζα είναι μια συλλογή ορισμένων από τα πιο χαρακτηριστικά ευφυολογήματά της, ευφυολογήματα μιας ντίβας της παλιάς εποχής.

Η διαφορετική ταινία ενός Ολλανδού σκηνοθέτη, που κατασκόπευσε το κλέφτη του κινητού του τηλεφώνου μέσω του Ίντερνετ. Η αναπάντεχη εξέλιξη της ιστορίας.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο φοιτητής σκηνοθεσίας Άντονι βαν ντερ Μέερ έπεσε θύμα κλοπής, καθώς άγνωστος του είχε αρπάξει το iPhone του ενώ ο ίδιος απολάμβανε το μεσημεριανό του γεύμα. Αυτό που τον τάραξε περισσότερο δεν ήταν η - ομολογουμένως μεγάλη - χρηματική αξία του κλεμμένου τηλεφώνου, όσο το αίσθημα ότι ένας άγνωστος θα μπορούσε να εισχωρήσει βαθιά στην προσωπική του ζωή, μιας και στο τηλέφωνο ο Άντονι είχε αποθηκευμένες φωτογραφίες, βίντεο, sms, emails, επαφές με φίλους και γνωστούς. Αναρωτήθηκε ποιος και γιατί έκλεβε το τηλέφωνό του, ποιοι και γιατί κλέβουν γενικότερα τα τηλέφωνα από ανυποψίαστους πολίτες. Ήθελε να μάθει περισσότερα και έθεσε σ' εφαρμογή ένα περίεργο, όσο και παράτολμο σχέδιο, να αφήσει ένα δεύτερο τηλέφωνο να κλαπεί επίτηδες και στη συνέχεια να παρακολουθήσει την πορεία του με τη βοήθεια της κάμερας του δεύτερου αυτού κινητού. Αποτέλεσμα αυτής της παρακολούθησης ήταν μια ταινία περίπου 20λεπτης διάρκειας, ένα ντοκιμαντέρ (ή ριάλιτι, αν προτιμάτε) με αναπάντεχη εξέλιξη, το οποίο μάλιστα θα παρουσίαζε στα πλαίσια της διπλωματικής του εργασίας κατά την αποφοίτησή του από τη σχολή τον Ιούνιο του 2015.