Μπέλλα Σμάρω: η Ελληνίδα βεντέτα, στην οποία χρωστούσε ευγνωμοσύνη η Ρένα Βλαχοπούλου. Η παραμυθένια ζωή της, η καριέρα στην Αμερική και... τα M&Ms!

Σ’ όλη της την ζωή η Ρένα Βλαχοπούλου είχε μόνο καλά λόγια να πει για την – ξεχασμένη σήμερα – χορεύτρια Μπέλλα Σμάρω και τη βοήθεια που εκείνη της είχε προσφέρει κατά την πρώτη της επίσημη εμφάνιση ως τραγουδίστρια στο νυχτερινό κέντρο «Όασις» στις 10 Αυγούστου 1940. Όπως αναφέρει ο Μάκης Δελαπόρτας στην επίσημη βιογραφία της αγαπημένης ηθοποιού, τη βραδιά εκείνη η Ρένα Βλαχοπούλου, που δεν ήξερε πώς έπρεπε να ντυθεί κατάλληλα για να τραγουδήσει σ’ ένα νυχτερινό κέντρο, εμφανίστηκε ντυμένη απλά. Τελείως ακομπλεξάριστη απέναντι στην πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδίστρια, που είχε ήδη εντυπωσιάσει με τη φωνή της, η μεγάλη βεντέτα του μαγαζιού, η διάσημη χορεύτρια Μπέλλα Σμάρω «εκείνη την πρώτη βραδιά της Ρένας, της φέρθηκε άψογα. Την έντυσε με ένα καταπληκτικό κρινολίνο, την έβαψε και τη χτένισε. Είναι κάτι που η Ρένα δεν το ξέχασε ποτέ. Το φουστάνι όμως ήταν αρκετά φαρδύ για τη Ρένα. Με καρφίτσες, με παραμάνες, η χορεύτρια προσπάθησε να της το στερεώσει γιατί από στιγμή σε στιγμή θα έπρεπε να βγει στη σκηνή. Έτσι κι έγινε!» (Μάκης Δελαπόρτας, Βίβα Ρένα, εκδόσεις Άγκυρα) - άσχετα αν στη συνέχεια, επειδή οι δυο γυναίκες είχαν διαφορετικό ύψος και το φόρεμα ήταν αρκετά μακρύ, κατά λάθος η Βλαχοπούλου το πάτησε και σωριάστηκε καταγής προκαλώντας τα γέλια και τα χειροκροτήματα των θεατών, οι οποίοι δεν είχαν καταλάβει τίποτε και εξέλαβαν το ατύχημα ως κωμικό σκετσάκι.

Μια περίεργη θεατρική δίκη: Όταν ένας θεατής ένιωσε θιγμένος από μια κριτική, που χαρακτήριζε το κοινό "απομεινάρι ενός καθυστερημένου τμήματος της κοινωνίας" και "χωρίς καμιά καλλιέργεια"

Υπάρχουν αρκετοί ηθοποιοί, οι οποίοι εκφράζουν δημόσια τη δυσαρέσκειά τους για τις αρνητικές κριτικές που δέχονται είτε οι ίδιοι προσωπικά είτε οι παραστάσεις τους συνολικότερα από τους κριτικούς θεάτρου. Πολύ σπάνια όμως οι αντιπαραθέσεις αυτές φτάνουν μέχρι την αίθουσα των δικαστηρίων, καθώς στο τέλος υπερισχύει ο σεβασμός στην ελευθερία του κάθε ανθρώπου – πόσο μάλλον ενός επαγγελματία κριτικού – να εκφράσει την τεκμηριωμένη άποψή του. Άλλωστε, οι πιο εκρηκτικοί ηθοποιοί, αυτοί που ενοχλούνται περισσότερο σε σημείο να εκφράζονται δημόσια κατά των αρνητικών κριτικών, είναι κατά κύριο λόγο εκείνοι που σημειώνουν εμπορική επιτυχία, ώστε δεν μπορεί εύκολα να χωρέσει ο νους τους ότι η εμπορική αυτή επιτυχία δεν αναγνωρίζεται και καλλιτεχνικά. Τι γίνεται όμως όταν ένας θεατής αποφασίζει να μηνύσει έναν κριτικό, επειδή αισθάνθηκε να θίγεται προσωπικά από το κείμενό του; Μοιάζει ευφάνταστο σενάριο κι όμως συνέβη στην Αθήνα του 1950.