Οι ωραιότερες Ελληνίδες του 1858!

Όταν στις 15 Ιανουαρίου 1858 ο δημοσιογράφος Σοφοκλής Καρύδης εξέδωσε το πρώτο φύλλο της σατιρικής του εφημερίδας «Ο Αριστοφάνης και η Μαγνητιζομένη», επιφύλασσε στους αναγνώστες του μια έκπληξη. Τους υποσχέθηκε ότι σε κάθε φύλλο της εφημερίδας θα δημοσιεύονταν ξυλογραφίες των ωραιότερων γυναικών «των Αθηνών, του Ναυπλίου, των Πατρών, της Σύρου και εν γένει των μεγαλειτέρων πόλεων της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος και των νήσων», περιλαμβάνοντας το σύνολο της ελληνικής επικράτειας τότε. Και βέβαια, ο ποιητικός οίστρος του Καρύδη θα έπλεκε έμμετρο εγκώμιο σε καθεμιά ξεχωριστά.

Η απροσδόκητη χρήση των κόκκινων φαναριών στην Αθήνα του 19ου αιώνα και οι φόβοι για παρεξηγήσεις από τους ξένους επισκέπτες

Από τη μια η ταύτιση του κόκκινου χρώματος με το πάθος και τον έρωτα (άραγε η ταύτιση να ξεκίνησε στα βάθη των αιώνων εξαιτίας του κόκκινου χρώματος των χειλιών;) και από την άλλη η ανάγκη διάκρισης των «σπιτιών» του πληρωμένου έρωτα από τα υπόλοιπα οικήματα μιας περιοχής οδήγησαν στην ταύτιση των κόκκινων φαναριών – στην προ ηλεκτρισμού εποχή – και στη συνέχεια των κόκκινων φώτων με τους οίκους ανοχής. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που κι ένας ανυποψίαστος ακόμα θεατής, που ποτέ δεν περπάτησε σε τέτοια μέρη, μπορεί και μόνο από τον τίτλο να καταλάβει πού αναφέρεται η υπόθεση της ταινίας Κόκκινα Φανάρια του Βασίλη Γεωργιάδη!