Γιουροβίζιον ήταν και πάει, όμως κάτι άφησε πίσω της για να συζητάμε. Κι επειδή θεωρώ ανούσια και βαρετή όλη τη συζήτηση για το αν η εμφάνιση της νικήτριας Κοντσίτα ήταν ή όχι προκλητική, προτιμώ να επικεντρωθώ στους 6+1 μύθους που κατέρρευσαν τη χθεσινή βραδιά.
1. Ότι η Γιουροβίζιον είναι κιτς.
Με εξαίρεση τα πολύχρωμα κοστούμια των Ισλανδών, το διόλου κολακευτικό φόρεμα της Ιταλίδας τραγουδίστριας και το σέξι θέαμα που προσέφερε η Πολωνία, οι υπόλοιπες εμφανίσεις (από τα ρούχα μέχρι και το γενικότερο στήσιμο των τραγουδιών) κυμαίνονταν σε υπερβολικά λογικά πλαίσια, σε σημείο να νοσταλγήσουμε λίγο κιτς θέαμα. Αν αυτό είναι το μέλλον της Γιουροβίζιον, που πρόκειται για ένα κατεξοχήν (τηλε)οπτικό θέαμα, ίσως
2. Ότι στη Γιουροβίζιον μετράει το θέαμα και όχι το τραγούδι.
Κανένα από τα τραγούδια του τοπ5 δεν είχε θεαματική σκηνική παρουσία, αλλά όλα στηρίχτηκαν στην ερμηνεία και την προσωπική γοητεία των τραγουδιστών. Θα έλεγε κανείς ότι και τα πέντε ήταν τραγούδια για σάουντρακ: της Αυστρίας σε μια ταινία Τζέιμς Μποντ, της Ολλανδίας σε μια ταινία δρόμου, της Σουηδίας σε μια ρομαντική κομεντί την ώρα που η πρωταγωνίστρια μένει μόνη, της Αρμενίας σε αντίστοιχη ταινία την ώρα που μένει μόνος ο πρωταγωνιστής και της Ουγγαρίας σε μια ταινία που πραγματεύεται το θέμα της παιδικής κακοποίησης.
Άλλωστε, αν το θέαμα μετρούσε τόσο πολύ, το ελληνικό τραγούδι θα τερμάτιζε πολύ ψηλότερα από την εικοστή θέση, καθώς είχε ένα από τα καλύτερα στησίματα της βραδιάς, που όμως δεν επισκίασε τη φωνητική αδυναμία των τραγουδιστών την ώρα του τραμπολίνο, ούτε και το γεγονός ότι το τραγούδι που στείλαμε - όχι ότι υπήρχε κάποιο καλύτερο στον ελληνικό τελικό - "δεν διαφέρει και πολύ από διάφορα ρουμάνικα, αγγλόφωνα τραγούδια που τα τελευταία χρόνια σημειώνουν μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και την υπόλοιπη χερσόνησο που αγαπάμε να μισούμε, αλλά αφήνουν παγερά αδιάφορους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους", όπως είχα γράψει την ημέρα που πρωτοακούσαμε τις ελληνικές υποψηφιότητες για τη φετινή Γιουροβίζιον.
3. Ότι δεν υπάρχει πραγματικά αδιάβροχη μάσκαρα.
Αναφέρομαι στο ισπανικό τραγούδι, που στην πραγματικότητα δεν ήταν τραγούδι, αλλά μια προσπάθεια της Ισπανίδας ερμηνεύτριας να κάνει επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων. Πολύ έξυπνο το στήσιμο με τη δήθεν βροχή και το σχεδόν βρεγμένο μαλλί της κοπελιάς, όμως το μακιγιάζ και η μάσκαρα έμειναν ανέπαφα παρ' όλο τον κατακλυσμό.
4. Ότι το σεξ πουλάει.
Η αλήθεια είναι ότι η εξαιρετικά σέξι - στα όρια του σοφτ πορνό - παρουσίαση του πολωνικού τραγουδιού πούλησε μια χαρά στους τηλεθεατές, καθώς με βάση μόνο το televoting το τραγούδι θα ερχόταν πέμπτο. Ωστόσο, δεν έπεισε τις κριτικές επιτροπές, οι οποίες όμως - για να μην ξεχνιόμαστε - αποτελούνται επίσης από ανθρώπους, οι οποίοι μάλιστα υποτίθεται ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται "μέσα" στα μουσικά πράγματα και επηρεάζουν την εξέλιξη της μουσικής βιομηχανίας.
5. Ότι οι βορειοευρωπαίοι είναι ανεκτικοί και πολιτισμένοι.
Πολλοί Ευρωπαίοι βαυκαλίζονται κατηγορώντας τους Αμερικανούς ότι είναι άξεστοι και κατά κάποιον τρόπο αρχοντοχωριάτες. Δηλαδή το γιουχάισμα στις τραγουδίστριες που εκπροσωπούσαν τη Ρωσία ήταν ένδειξη πολιτισμού; Ήταν μια αγενέσταση συμπεριφορά, που μόνο πολιτισμένους ανθρώπους δεν δείχνει. Και όλα αυτά συνέβησαν στη Δανία, του υποτιθέμενου "σοβαρού" βορρά. Αντιλαμβάνομαι ότι σκοπός του γιουχαΐσματος ήταν η ομοφοβική πολιτική της Ρωσίας (και όχι το θέμα με την Ουκρανία), όμως όταν στοχοποιείς όλους τους κατοίκους μιας χώρας για τις αποφάσεις των πολιτικών της και όταν αποδοκιμάζεις κάποιον όχι για τις ιδέες που πρεσβεύει, αλλά για ένα επιφανειακό χαρακτηριστικό γνώρισμά του, όπως η καταγωγή του, που σε καμία περίπτωση δεν είναι ενδεικτικό της προσωπικότητας που αυτός έχει, τότε αποδεικνύεσαι το ίδιο βάρβαρος με αυτόν που κατηγορείς για βαρβαρότητα και επιδεικνύεις την ίδια έλλειψη ανεκτικότητας με αυτόν που κατηγορείς.
6. Ότι οι κριτικές επιτροπές έφεραν ισορροπία στη βαθμολόγηση των τραγουδιών..
Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν επιτροπές, αλλά ο τρόπος που υπολογίζεται το περίφημο 50-50 στην ψηφοφορία. Υπάρχουν περιπτώσεις τραγουδιών, όπως το πολωνικό, που ήρθαν πρώτα στο televoting και τελευταία ή προτελευταία στην ψήφο των κριτικών επιτροπών της ίδιας χώρας, με αποτέλεσμα να μην πάρουν ούτε έναν βαθμό. Επειδή οι τηλεθεατές που μπαίνουν στον κόπο να εκφράσουν υποτίθεται την κοινή γνώμη στέλνοντας sms και επιβαρύνονται οικονομικά γι' αυτό, είναι άδικο να ακυρώνεται η ψήφος τους από την απόφαση μιας κριτικής επιτροπής, που όχι μόνο δεν πληρώνει αλλά πιθανόν και να πληρώνεται (και δεν το εννοώ με την έννοια του χρηματισμού), ενώ πιθανότατα να δίνει εσκεμμένα τόσο χαμηλή βαθμολογία σε συγκεκριμένα τραγούδια, απλά και μόνο για να καεί κάθε πιθανότητα να πάρουν έστω και ένα βαθμό από τη συγκεκριμένη χώρα. Το ιδανικό θα ήταν αυτό που συνέβαινε πριν λίγα χρόνια, όταν το 50-50 διαμορφωνόταν μόνο επί της πρώτης δεκάδας του televoting και της ψηφοφορίας των κριτικών επιτροπών.
7. Ότι η Γιουροβίζιον είναι ένας μουσικός και όχι πολιτικός διαγωνισμός.
Βασικά, αυτός ο μύθος κατέρρευσε μόνο αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς τα σχόλια της Μαρίας Κοζάκου, που αναμετέδιδε το διαγωνισμό για την ελληνική τηλεόραση. Όταν τελείωσε η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, η Κοζάκου συνέδεσε την νίκη της Κοντσίτα με τις επερχόμενες... ευρωεκλογές και το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι κατά των ακροδεξιών πολιτικών κομμάτων, που πιθανολογείται ότι θα αυξήσουν σημαντικά τη δύναμή τους, ενώ δεν αποκλείεται σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Ηνωμένο Βασίλειο να έρθουν ακόμη και πρώτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο μέσος Ευρωπαίος τηλεθεατής είχε έστω και μια στιγμή το μυαλό του στις ευρωεκλογές, για τις οποίες δεν πολυνοιάζεται εδώ που τα λέμε, αλλά για να το λέει η ανταποκρίτρια, την οποία εμπιστεύτηκε η κρατική τηλεόραση, δεν μπορεί...
Και του χρόνου, με μια πρόταση προς την κρατική τηλεόραση. Να μιμηθεί το παράδειγμα της Rai, που μετέδιδε στην οθόνη διάφορα μηνύματα από το τουίτερ σχετικά με τα τραγούδια, την ώρα της παρουσίασής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου