Ένας ακόμη γόνος πολιτικής οικογένειας εξελέγη αρχηγός κόμματος έχοντας βλέψεις κάποια στιγμή να εκλεγεί και πρωθυπουργός (χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα και ότι ο ευσεβής του πόθος θα γίνει πραγματικότητα), πολλοί σχολιάζουν αρνητικά αυτήν την παράδοση οικογενειοκρατίας που συνεχίζει το ίδιο ακμαία στην Ελλάδα της κρίσης και της κατάρρευσης του παλιού κομματικού σκηνικού, όμως υπάρχουν και οι "νοήμονες" (όπως αυτάρεσκα αυτοπροσδιορίζονται ορισμένοι που έχουν δημόσιο λόγο), οι οποίοι σπεύδουν να.... κατακεραυνώσουν τους "λαϊκιστές".
Αυτοί οι (πιο) "νοήμονες" προβάλλουν το "θρίαμβο του βιογραφικού" που υποτίθεται ότι βοήθησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας (έστω και με ποσοστό ελάχιστα πάνω από το 50% στο δεύτερο γύρο), λες και ένας γόνος πολιτικής οικογένειας - και μάλιστα πλούσιας - θα μπορούσε ποτέ να σπουδάσει απλά σ' ένα ελληνικό ΑΕΙ ή ΤΕΙ και ως εκεί. Δεν ξέρω αν ειδικά στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν στελέχη με βιογραφικά κατώτερα του Κυριάκου Μητσοτάκη ή αν το φαινόμενο είναι γενικευμένο και επεκτείνεται σε όλους τους Έλληνες της οικουμένης. (Ποιος ξέρει; Ίσως το βιογραφικό του είναι ένα από τα δέκα καλύτερα στον κόσμο! Ίσως ο - ξαφνικά σκέτο - Κυριάκος να μας κάνει χάρη που καταδέχτηκε να ασχοληθεί με την πολιτική!)
Επειδή λοιπόν στην Ελλάδα κατηγορείται ως "λαϊκιστής" όποιος υποπίπτει στο αμάρτημα να διαφωνήσει με τις απόψεις ενός (αυτοπροσδιοριζόμενου) "σοβαρού νοήμονα", σκέφτηκα να ψάξω πόσο λαϊκιστές ή πόσο νοήμονες είναι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Τι έγινε με τους γόνους ορισμένων από τους κορυφαίους πολιτικούς της ευρωπαϊκής ηπείρου; Δεν μπόρεσα βέβαια να μάθω τα πλήρη βιογραφικά τους, τα οποία ομολογώ ότι δεν αναφέρονται στη Wikipedia, αν και αμφιβάλω ότι δεν περιλαμβάνουν σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια είτε της χώρας τους είτε του κόσμου. Προσπάθησα όμως ν' ανιχνεύσω την πορεία τους και πόσο αξιοποίησαν το επώνυμό τους - για όσους δηλαδή μπόρεσα να μάθω κάποια πράγματα, αφού οι περισσότεροι ζουν απλά την ζωή τους, ίσως όχι ως ταπεινοί δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά πάντως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ο μοναδικός γιος του Σαρλ ντε Γκολ, Φιλίπ, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική σε ηλικία 65 ετών, οπότε εξελέγη γερουσιαστής με το συντηρητικό κόμμα UMP. Ήταν το 1986, τέσσερα χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή του από το Ναυτικό και 16 χρόνια από το θάνατο του πατέρα του. Μόνο για επαγγελματία της πολιτικής δεν μπορούσε κάποιος να τον κατηγορήσει. Θα τον λέγαμε μάλλον χομπίστα. Και μπορεί ο Φιλίπ να εκλεγόταν συνέχεια γερουσιαστής μέχρι το 2004, όμως ουδέποτε αξίωσε την αρχηγία του κόμματός του ούτε κατέλαβε κάποιο κυβερνητικό αξίωμα.
Ο Σαρλ ντε Γκολ ο δεύτερος, γιος του Φιλίπ και εγγονός του προέδρου που άφησε το στίγμα του όσο λίγοι στην ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας μέχρι σήμερα, άρχισε ν' ασχολείται με την πολιτική την ίδια περίοδο με τον πατέρα του, το 1986. Επί πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση - όχι όμως ως δήμαρχος αλλά ως περιφερειακός σύμβουλος! Φαντάζεστε κάποιον Έλληνα γόνο πολιτικής οικογένειας να καταδέχεται να εκλεγεί απλός δημοτικός ή περιφερειακός σύμβουλος αντί να διεκδικήσει κατευθείαν το αξίωμα του δημάρχου ή του περιφερειάρχη; Αν και τα πρώτα χρόνια ο Σαρλ ανήκε κι αυτός στο UMP, από τα μέσα της δεκαετίας του 90 άρχισε ν' αποστασιοποιείται, ενώ το 1994 εξελέγη ευρωβουλευτής ενός μικρότερου συντηρητικού κόμματος για να καταλήξει ευρωβουλευτής του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν το 1999 και λίγα χρόνια μετά να τερματιστεί η πολιτική του καριέρα, όταν δεν εξελέγη στις ευρωεκλογές του 2004.
Ο αδερφός του, Ζαν ντε Γκολ, χρημάτισε δήμαρχος σε μια κοινότητα.... χιλίων και κάτι κατοίκων από το 1989 έως το 1995, ενώ από το 1986 έως το 2007 εκλεγόταν βουλευτής χωρίς όμως να καταλάβει ούτε ένα κυβερνητικό αξίωμα.
Άλλος σπουδαίος Γάλλος πολιτικός του 20ου αιώνα ήταν φυσικά ο Φρανσουά Μιτεράν. Ένα από τα παιδιά του ήταν ο Ζαν-Κριστόφ, ο οποίος υπήρξε βέβαια για αρκετά χρόνια σύμβουλος του προέδρου πατέρα του στις αφρικανικές υποθέσεις, όμως ουδέποτε ασχολήθηκε με την πολιτική. Βέβαια, στα τέλη της δεκαετίας του 90 άρχισαν τα μπλεξίματά του με το νόμο στα πλαίσια της συμμετοχής του στο πολιτικό σκάνδαλο "Angolagate" με αντικείμενο την κρυφή (και παράνομη) μεταφορά όπλων από την κεντρική Ευρώπη στην Αγκόλα. Πάντως μέχρι τότε ούτε βουλευτής είχε εκλεγεί ούτε καν είχε καταλάβει κάποιο δημόσιο αξίωμα.
Πιο αγαπημένη από τους Γάλλους είναι η Μαζαρίν, η κρυφή - μέχρι το 1994 - κόρη του Φρανσουά Μιτεράν, η οποία είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος, ενώ ουδέποτε επιχείρησε να εκμεταλλευτεί το επώνυμό της.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ, η κόρη ενός μπακάλη που έφτασε στο σημείο να χαρακτηριστεί "Σιδηρά Κυρία" της πολιτικής και να θεωρείται μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του 20ου αιώνα στην παγκόσμια ιστορία, απέκτησε δύο παιδιά: ο μεν Μαρκ διαδέχτηκε τη βαρονεία του πατέρα του (η μόνη ίσως περίπτωση με υποψίες νεποτισμού, καθώς ο Ντένις Θάτσερ ήταν ο μόνος Βρετανός στον οποίο απονεμήθηκε τίτλος βαρόνου μετά το 1964) και το όνομά του ενεπλάκη σε σειρά οικονομικοπολιτικών υποθέσεων με άρωμα διεθνών σκανδάλων χωρίς όμως ποτέ να ασχοληθεί με την ενεργό πολιτική για να συνεχίσει την πολιτική παράδοση της μητέρας του, η δε Κάρολ είναι συγγραφέας, γνωστή και από τις συμμετοχές της σε... ριάλιτι σόου της βρετανικής τηλεόρασης, όπως στην πέμπτη σαιζόν του "I'm A Celebrity, Get Me Out Of Here" (ένα είδος "Big Brother" για διάσημους), οπότε μάλιστα και αναδείχτηκε νικήτρια!
Εξάλλου, ψάχνοντας για τα παιδιά Γερμανών πολιτικών που έγραψαν τη δική τους ιστορία, όπως οι Χέλμουτ Κολ, Βίλυ Μπραντ και Χέλμουτ Σμιτ, δεν ανακάλυψα το παραμικρό στοιχείο, ενώ το ίδιο συνέβη και με τα παιδιά πολιτικών από άλλες χώρες, όπως του Φελίπε Γκονζάλες, διαφόρων Αμερικανών προέδρων (με εξαίρεση την οικογένεια Μπους και εν μέρει την οικογένεια Κλίντον - τουλάχιστον η Χίλαρι είναι σύζυγος και όχι απλή "κληρονόμος" του ονόματος). Μόνο στον Καναδά, ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντό είναι γιος του κορυφαίου Καναδού πολιτικού του 20ου αιώνα, αλλά κι αυτό είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο για τη χώρα, που δύσκολα θα επαναληφθεί στο άμεσο μέλλον.
Κατά τ' άλλα, ακόμη και η κόρη του Μπερλουσκόνι, για την οποία γράφτηκε κάποια περίοδο ότι της ασκήθηκαν πιέσεις να διαδεχθεί τον πατέρα της "κληρονομώντας" το πολιτικό του κόμμα, αρνήθηκε και προτίμησε να περιοριστεί στις επιχειρηματικές δραστηριότητες της οικογένειας. Και βέβαια, πρόσφατες είναι οι δηλώσεις του αμφιλεγόμενου Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος για πρώτη φορά αναφέρθηκε δημόσια στις δυο κόρες του περιοριζόμενος να σημειώσει ότι εκείνες δεν ενδιαφέρονται ν' ασχοληθούν με την πολιτική.
Στην Ελλάδα πάλι αυτό θα ήταν απλά.... παράξενο και πρωτοφανές - αν συνέβαινε με τα παιδιά κάποιου πρωθυπουργού. Εδώ "θριαμβεύει το βιογραφικό", ο θρίαμβος του οποίου γίνεται ακόμη ευκολότερος (και για ορισμένους περισσότερο αυτονόητος) όταν συνοδεύεται από ένα συγκεκριμένο επίθετο, αφού "ρε αδερφέ, σε πολιτική οικογένεια μεγάλωσε το παιδί, όλοι συζητούσαν πολιτικά από το πρωί ως το βράδυ, πώς να μην του κολλήσει το μικρόβιο"!
Και η απορία μου είναι απλή - κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ "λαϊκιστής". Πώς στο καλό αυτό το μικρόβιο συναντάται σχεδόν αποκλειστικά στην Ελλάδα και σε κάτι χώρες της Κεντρικής Ασίας (Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν κλπ.) και όχι στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, τον οποίο υποτίθεται έχουμε ως πρότυπο; Πότε θα εισαγάγουμε το αντιβιοτικό των Ευρωπαίων και των Αμερικανών και στη χώρα μας, ώστε να θριαμβεύσει κάποια στιγμή στο μέλλον πραγματικά το βιογραφικό ανεξαρτήτως επωνύμου; Εκτός κι αν μόνο οι Έλληνες πολιτικοί κάνουν πολιτικού περιεχομένου συζητήσεις στα σπίτια τους, που επηρεάζουν τα παιδιά τους ωθώντας τα να τους μιμηθούν, ή αν μόνο οι Έλληνες πολιτικοί γόνοι είναι αντάξιοι ή και καλύτεροι των προγόνων τους!!
Υ.Γ. Παρακαλείται κάποιος, αν γνωρίζει στοιχεία για γόνους πρωθυπουργών ή αρχηγών ευρωπαϊκών κρατών (παιδιά, εγγόνια, ανίψια κλπ.), που ανέλαβαν σημαντικά υπουργικά αξιώματα ή χρίστηκαν αρχηγοί κομμάτων ή χρημάτισαν και οι ίδιοι πρωθυπουργοί και αρχηγοί κρατών, ας στείλει μήνυμα στο mail του μπλογκ. Για ευνόητους λόγους, τα όποια παραδείγματα - αν υπάρχουν - καλό είναι να περιορίζονται στον 20ο αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου