Μην "πυροβολείτε" την Αθανασία Νταβαρίνου

Αθανασία Νταβαρίνου, Κωνσταντίνα Κοντονιά και εσχάτως, όπως διαβάζω στη Lifo, Μηνάς Λομβάρδος. Τρία ονόματα που κάνουν το γύρο του διαδικτύου, παρότι οι ίδιοι δεν φαίνονται καν να έχουν ένα προφίλ στο facebook(!), επειδή κέρδισαν αμέτρητα δώρα στους διαγωνισμούς των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών. Τα σόσιαλ μίντια έκαναν πάρτι μαζί τους και κυρίως με την πιο άτυχη των τριών Αθανασία Νταβαρίνου, καθώς το όνομά της προέκυψε πρώτο - και μάλιστα ημέρα Παρασκευή, δίνοντας αφορμή για ένα ξέφρενο σαββατοκύριακο στην ελληνική Τουίτερλαντ. 

Δεν είναι μόνο αυτοί οι τρεις. Ψάχνοντας στις σελίδες των τηλεοπτικών καναλιών και των τηλεφωνικών εταιριών, όπου δημοσιεύονται τα ονόματα των νικητών των διαφόρων διαγωνισμών, θα δείτε και άλλα ονόματα να επαναλαμβάνονται ανά τακτικά διαστήματα. Πού είναι όμως η "παγίδα", η μικρή λεπτομέρεια που όμως κάνει την τεράστια διαφορά: όλοι αυτοί νίκησαν ένα κάρο δώρα όχι επειδή είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας ή καλές διασυνδέσεις με τα τηλεφωνικά κέντρα των εκπομπών, αλλά επειδή είχαν εξαιρετικά γρήγορα δάχτυλα, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του συστήματος με τα δώρα. 

Ακολουθεί προσωπική εμπειρία:

Αν και φανατικός τηλεθεατής σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να πάρω μέρος σε κάποιον τηλεφωνικό διαγωνισμό για να κερδίσω "μεγάλα δώρα". Άλλωστε, οι πιθανότητες επιτυχίας είναι μικρές: μόλις 1% αν υποθέσουμε ότι 100 άνθρωποι τηλεφωνούν, αν και στην πραγματικότητα οι συμμετοχές είναι σαφώς περισσότερες μειώνοντας τις όποιες πιθανότητες κλήρωσης, εκτός κι αν μπει κανείς στη διαδικασία να ξοδεύει καθημερινά δεκάδες ευρώ για να πλουτίσει τις τηλεφωνικές εταιρίες και να φτωχύνει την τσέπη του ελπίζοντας να κληρωθεί το όνομα του και να κερδίσει τελικά τα μικρότερης ή μεγαλύτερης αξίας δώρα των εκπομπών.

Η μοναδική φορά που με δελέασε η ιδέα να δοκίμαζα την τύχη μου, ήταν το διάστημα που η κλήρωση αντικαταστάθηκε με το σύστημα "ο γρηγορότερος κερδίζει". Δεν χρειαζόταν τύχη, αλλά τρόπος: να μπορείς να πληκτρολογείς γρήγορα τον αριθμό που σου δίνει το τηλεφωνικό κέντρο. Με δεδομένο ότι οι περισσότεροι τηλεθεατές αυτών των εκπομπών, που πιο εύκολα παρασύρονται να δοκιμάσουν την τύχη τους για κάποιο δωράκι, είναι γυναίκες μεγάλης ηλικίας, εύκολα γίνεται κατανοητό ότι ένας νέος άνθρωπος, που μάλιστα είναι συνηθισμένος και στη γρήγορη πληκτρολόγηση των αριθμών στο κινητό του ως πιο εξοικειωμένος με τη χρήση του τηλεφώνου (αλλά και λόγω πιο γρήγορων αντανακλαστικών), έχει ένα σαφές προβάδισμα.

Μ' αυτό το σκεπτικό είχα μπει - σε θεωρητικό επίπεδο - στον πειρασμό να δοκιμάσω τη σβελτάδα των δαχτύλων μου, αν μη τι άλλο γιατί τα χίλια, δυο χιλιάδες, τρεις χιλιάδες κλπ. ευρώ σαφώς και λείπουν από το τραγικά άδειο πορτοφόλι μου. Βέβαια ποτέ δεν υπέκυψα στον πειρασμό της δοκιμής ούτε και ξέρω τελικά αν θα ήμουν το ίδιο γρήγορος με την Αθανασία Νταβαρίνου ή τους άλλους γρήγορους παίκτες με τις πολλές νίκες σ' αυτούς τους διαγωνισμούς. Ο λόγος; Πολύ απλά δεν είμαι και ο πιο φανατικός τηλεθεατής των γυναικείων - κατά κύριο λόγο - μαγκαζίνο, οπότε όσο εύκολα μου ερχόταν η δελεαστική σκέψη, το ίδιο εύκολα μου έφευγε πάνω στο ζάπινγκ, που δεν αργούσε να έρθει τόσο λόγω της αδιάφορης θεματολογίας όσο και λόγω του ατελείωτου τελεμάρκετινγκ, που τείνει να μετατρέψει και τις πιο mainstream εκπομπές σε προγράμματα tv shop. 

Η Νταβαρίνου και οι άλλοι συνήθεις νικητές αυτών των διαγωνισμών είχαν περισσότερη υπομονή, δοκίμαζαν την ταχύτητά τους, η οποία βέβαια εξασκούταν σταδιακά, αφού όσο περισσότερες φορές μπαίνεις στη διαδικασία να πληκτρολογήσεις γρήγορα τους αριθμούς τόσο βελτιώνεται και η τεχνική - συν βέβαια το δεδομένο ότι ορισμένες εκπομπές είχαν τραγικά χαμηλές τηλεθεάσεις, που πρακτικά σήμαινε και μικρότερο ανταγωνισμό. 

Ε, κι όταν κερδίζεις ένα δυο δώρα γλυκαίνεσαι, άρα επιμένεις και άρα γίνεσαι τεχνικά ολοένα και καλύτερος, διαλύοντας τις όποιες ελπίδες της γιαγιάς του διπλανού διαμερίσματος, που δεν σκέφθηκε να βάλει τα εγγόνια της να την προπονήσουν ή ακόμη και να δουν οπορτουνιστικά αυτούς τους διαγωνισμούς. (Και βέβαια, ας μην αποκλείσουμε τελείως την πιθανότητα να υπήρχε και κάποια μαμά ή γιαγιά στο δικό τους σπίτι, που τους πίεζε "αχ, τηλεφώνησε παιδάκι μου, εσένα που πιάνουν τα χέρια σου, μπας και κερδίσουμε καμιά τσάντα, κανένα iphone και τίποτα ευρουλάκια, τώρα που βρήκαμε την κότα με τα χρυσά αβγά").

Αν φταίει κάποιος δεν είναι προφανώς οι παίκτες, για τους οποίους βέβαια μπορούμε να πούμε τα μύρια όσα (που ξημεροβραδιάζονται μπροστά στην τηλεόραση, που κάθονται και παρακολουθούν εκπομπές αμφιβόλου ποιότητας, που την έχουν δει ευκολάκι γνωρίζοντας τις δυνατότητές τους να κυνηγούν τα χιλιάρικα μέσω τηλεόρασης κλπ.), αλλά όχι ότι συμμετείχαν σε κάποια "συνωμοσία" ή ότι είχαν δήθεν τα μέσα. Το μόνο που έκαναν ήταν να (παρα)εκμεταλλευτούν την... "τρυπάρα" των διαγωνισμών. 

Γιατί η ευθύνη είναι αποκλειστικά των τηλεφωνικών εταιριών, που έθεσαν κανόνες εξαιρετικά άδικους, στη βάση των ικανοτήτων των διαγωνιζομένων και όχι της τύχης, θέτοντας εξ αρχής νοκ άουτ ολόκληρες ηλικιακές ομάδες, που ήταν άλλωστε και οι πιο πιθανοί συμμετέχοντες. Ίσως αυτός είναι κι ο λόγος που η παλιά καλή κλήρωση επανήλθε, αν και παρέμεινε η δυσπιστία των τηλεθεατών, που πλέον έχουν ακόμη περισσότερους λόγους να διπλοσκεφτούν το κατά πόσο αξίζει τον κόπο σε περίοδο οικονομικής κρίσης να ξοδεύουν τα χρήματά τους για να πλουτίζουν οι τηλεφωνικές εταιρίες. 

Σε κάθε περίπτωση, μην πυροβολείτε την Νταβαρίνου, την Κοντονιά ή τον Λομβάρδο. Είναι οι μόνοι που δεν φταίνε.