Ο έγχρωμος "Μπακαλόγατος" και άλλες ασπρόμαυρες ελληνικές που θα μπορούσαν επίσης να επιχρωματιστούν

Αν το εγχώριο κινηματογραφικό γεγονός του 2016 ήταν η έγχρωμη επαναπροβολή μιας κλασικής, ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας, όπως το "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα", πολύ πιθανόν το εγχώριο κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς που έρχεται, θα είναι η έγχρωμη επαναπροβολή μιας άλλης κλασικής, ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας, όπου γίνεται "Της Κακομοίρας". 

Η αναγγελία έγινε για πρώτη - νομίζω - φορά σήμερα στην εκπομπή "Στάση Ερτ", όπου ήταν καλεσμένη η Ισαβέλλα Μαυράκη, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ "Μια ζωή σαν σινεμά", με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε χρόνων από το θάνατο ενός σημαντικού δημιουργού του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, του Ντίνου Κατσουρίδη. Λίγο πριν το τέλος του αφιερώματος, η κυρία Μαυράκη αποκάλυψε τυχαία ότι ετοιμάζεται ο επιχρωματισμός της αγαπημένης ταινίας "Της Κακομοίρας" (που τα τελευταία χρόνια έχει άτυπα μετονομαστεί ως "Ο μπακαλόγατος"), κάτι που αποτελούσε και πόθο του δημιουργού της, ο οποίος εξ αρχής ήθελε να τη γυρίσει έγχρωμη.

Η είδηση πέρασε απαρατήρητη, γιατί ακούστηκε σε μια εκπομπή με χαμηλή τηλεθέαση, που την παρακολουθεί κυρίως ένα ειδικό κοινό - κι εγώ τυχαία πέτυχα το αφιέρωμα στο ζάπινγκ για να είμαι ειλικρινής - κι έτσι δεν αναπαρήχθηκε σε κάποια μεγάλη ιστοσελίδα με πομπώδεις τίτλους, όπως "Ποια αγαπημένη ταινία ετοιμάζεται να προβληθεί έγχρωμη". Βέβαια, η κυρία Μαυράκη δεν προσδιόρισε σε τι στάδιο βρίσκεται η επεξεργασία ούτε το χρόνο στον οποίο αυτή θα έχει ολοκληρωθεί, όμως όποτε κι αν συμβεί, θα είναι νομίζω καλοδεχούμενη, όπως καλοδεχούμενη ήταν και η έγχρωμη προβολή του "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα", εφόσον βέβαια η επεξργασία γίνει με τον ίδιο επαγγελματισμό και την ίδια σοβαρότητα.

Είμαι οπαδός του επαναχρωματισμού αγαπημένων ασπρόμαυρων ταινιών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνουν έγχρωμες όλες οι ταινίες εκείνης της εποχής ή - πολύ περισσότερο - να καταργηθούν οι ασπρόμαυρες κόπιες τους. Υπάρχουν όμως κάποιες ταινίες που θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να τις βλέπαμε και με χρώμα.

Κατ' αρχήν, η επιλογή να επιχρωματιστεί ο "Μπακαλόγατος" είναι πολύ επιτυχημένη - κι όχι απλά γιατί είναι μια ταινία πολύ αγαπημένη από το κοινό. Κατ' αρχήν συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί τους οποίους σπάνια είδαμε σε έγχρωμες ταινίες - ή και ποτέ. Πρώτος και καλύτερος ο Κώστας Χατζηχρήστος, οι έγχρωμες κινηματογραφικές εμφανίσεις του οποίου είναι μετρημένης στα δάχτυλα και σίγουρα δεν είναι από τις κλασικές του, Αλλά και ποιος δεν έχει την περιέργεια να δει πώς ήταν το περιβόητο μπακάλικο του "μεγαλομπακάλη" κυρ Παντελή ή πώς θα φαινόταν με χρώμα μια παραδοσιακή αθηναϊκή συνοικία, όπως ο Κολωνός, το 1963 ή ακόμα και η αυλή του σπιτιού της Λίτσας, όπου γίνεται πραγματικά της.. κακομοίρας, όταν γίνονται όλες οι μεγάλες αποκαλύψεις στο γλέντι των γενεθλίων; Θα είναι σαν να βλέπουμε μια καινούρια ταινία, που όμως κάτι θα μας θυμίζει. Κακά τα ψέματα, το χρώμα είναι η ζωή και δίνει πνοή στα πρόσωπα και στα τοπία, γι' αυτό και ανυπομονώ να δω το τελικό αποτέλεσμα - ελπίζω μέσα στο 2017.

Όμως ποιες άλλες ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες θα θέλαμε να δούμε κάποια στιγμή ν' αποκτούν (και) χρώμα; Αυτή είναι μια πρόχειρη λίστα, στην οποία μπορείτε να προσθέσετε τις δικές σας ιδέες.

1. Τα κίτρινα γάντια

Απορώ με ποιο σκεπτικό η ταινία δεν γυρίστηκε έγχρωμη εξ αρχής από τη στιγμή που στο επίκεντρο βρίσκεται ένα συγκεκριμένο αντικείμενο μ' ένα πολύ συγκεκριμένο χρώμα, όπως καταμαρτυρεί και ο τίτλος. Γιατί ο Σταυρίδης δεν βρίσκει στα θαμνάκια απλά τα γάντια της γυναίκας του, αλλά αυτά πρέπει να είναι και κίτρινα! Και βέβαια, θα έχει άλλη χάρη ο σουρεαλιστικός διάλογος Σταυρίδη και Γκιωνάκη περί "πορτοκαλάδας από πορτοκάλια" σ' ένα πιο φωτεινό φόντο!

2. Αλίμονο στους νέους

Ποτέ δεν είδαμε τον Δημήτρη Χορν να παίζει σε έγχρωμη ταινία και ο πειρασμός είναι μεγάλος να τον δούμε ειδικά σ' αυτήν την ταινία, όπου υποδύεται όχι μόνο έναν άνδρα της ηλικίας του (ή και νεώτερο), αλλά κι έναν ηλικιωμένο. Ε, δεν έχετε την περιέργεια να αναλύσετε την επιτυχία του μακιγιάζ, όπως μόνο ένα έγχρωμο φιλμ μπορεί να αναδείξει;

3. Μια οποιαδήποτε κλασική ταινία της Γεωργίας Βασιλειάδου. 

Την ηθοποιό δεν είχαμε την τύχη να την απολαύσουμε ποτέ σε μια έγχρωμη ταινία. Και μόνο αυτό είναι νομίζω ικανός λόγος. Το θέμα είναι ποια ταινία απ' όλες... Θα ήθελα πολύ να δω την έγχρωμη διαφορά του ανακαινισμένου σπιτιού σε σχέση με το αρχικό φτωχικό στο "Θησαυρό του μακαρίτη", ν' απολαύσω με χρώμα την "Ωραία των Αθηνών", τα Καμμένα Βούρλα του '60 στην ταινία "Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός" ή τη φανταστική "Λεστινίτσα" στην "Κυρά μας τη μαμμή". Αντίθετα, δεν νομίζω ότι θα είχε να προσθέσει πολλά τυχόν επιχρωματισμός της "Θείας από το Σικάγο", χωρίς να απορρίπτω και την ιδέα. (Γενικά, όσον αφορά επιχρωματισμούς ασπρόμαυρων ταινιών, νομίζω είναι ξεκάθαρο - πιο ξεκάθαρο δεν γίνεται - ότι δεν είμαι αρνητικός).

4. "Ο ζηλιαρόγατος".

Και γιατί δεν έχουμε δει ποτέ τον Βασίλη Λογοθετίδη σε έγχρωμη ταινία, αλλά και γιατί τέλος πάντων θεωρούταν τόσο σπουδαίο γεγονός ο νέος - για εκείνη την εποχή - δρόμος της Βάρκιζας, που αξίζει να τον δούμε και με άλλη ματιά.

5. "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο". 

Γιατί είναι η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Τζένης Καρέζη και γιατί είναι η σπάνια - για πολλούς - ευκαιρία να δουν μια λατέρνα...με χρώμα!

6 "Δεσποινίς Διευθυντής".

Η μεταβολή της σοβαρής "Δεσποινίδας διευθυντή" σε αδέξια "κοκέτα" στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο ενδυματολογικό κομμάτι, καθώς ο αυστηρός συνδυασμός ταγέρ-μπλούζα αντικαθίσταται από κομψά συνολάκια υψηλής ραπτικής. Όπως και να το δει κανείς, το χρώμα θα αναδείξει την υπέροχη αυτή ταινία ακόμη περισσότερο.

7. Η ψεύτρα

Ό,τι πιο κοντά σε μιούζικαλ γύρισε ποτέ η Αλίκη Βουγιουκλάκη - και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις επαναλαμβάνω το "ό,τι πιο κοντά". Ε, όπως και να το δει κανείς είναι αλλιώς να βλέπεις χορευτικά σε φόντο άσπρο μαύρο και αλλιώς πλημμυρισμένα στο χρώμα, πόσο μάλλον που κάποια χορευτικά της ταινίας γυρίστηκαν σε υπαίθριους χώρους. Και βέβαια, είναι άλλη η αίσθηση που μεταδίδει στο θεατή το ατελιέ ενός γλύπτη, όταν αυτό είναι γεμάτο χρώματα και δεν περιορίζεται από το μουντό ασπρόμαυρο.

8. Μοντέρνα Σταχτοπούτα

Γιατί πολύ θα ήθελα να δω τη Ρώμη του 1965 με χρώμα. Α, και γιατί πολλά έχουν γραφτεί για τα "φτωχικά" ρούχα της Βουγιουκλάκη στο πρώτο μέρος της ταινίας, όταν ως φτωχή Κατερίνα έψαχνε δουλειά για να θρέψει τα μικρά αδερφάκια της (πάντα στις ελληνικές ταινίες - κωμωδίες και δράματα - οι ορφανές ηρωίδες είχαν αδερφάκια πολύ μικρότερης ηλικίας, που κατά κάποιον μαγικό τρόπο ήταν σχεδόν συνομήλικα μεταξύ τους!)

Αλλά και γιατί να μην βλέπαμε έγχρωμες κι άλλες ταινίες της Βουγιουκλάκη και της Καρέζη, δυο ηθοποιών που ούτως ή άλλως έλαμπαν σε κάθε τους εμφάνιση; Πόσο περισσότερο θα αναδεικνύονταν τα χορευτικά μέρη των ασπρόμαυρων wannabe μιούζικαλ του ελληνικού κινηματογράφου, αν μια μέρα αποκτούσαν χρώμα; Πώς θα μας φαινόταν η έγχρωμη "Τρελή, τρελή σαραντάρα", που γυρίστηκε ασπρόμαυρη σε μια εποχή (δηλ. το 1970) που το χρώμα είχε ήδη γίνει καθεστώς στον υπόλοιπο κόσμο;  Δεν θα αποδιδόταν καλύτερα το πνεύμα των μοντέρων πάρτι "to know us better" (αλλιώς... "αζμπέτε") στην ταινία "Ο Κατεργάτης" του 1971; 

Μια μικρή επιφύλαξη έχω μόνο για τις ταινίες του Θανάση Βέγγου. Δεν είμαι σίγουρος αν το χρώμα θα προσέθετε κάτι σημαντικό στο σουρεαλισμό των μεγάλων κινηματογραφικών του επιτυχιών ή αν αντίθετα θα υποβάθμιζε το τελικό αποτέλεσμα. Άλλωστε, στις περισσότερες ταινίες του Βέγγου τις εντυπώσεις πάντα έκλεβε η ερμηνεία του ίδιου του ηθοποιού, η οποία φυσικά δεν χρειάζεται χρώμα για ν' αναδειχτεί!

Εξάλλου, οπωσδήποτε αρνητικός είμαι ως προς τον επιχρωματισμό ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών είναι τα δράματα "για όλη την ελληνική οικογένεια" της Κλακ Φιλμ. Αν και ομολογώ ότι έχω την περιέργεια να δω πώς θα φαινόταν με χρώμα η.... αρκούδα - και καλά - με την οποία πολεμάει ο Νίκος Ξανθόπουλος στην "Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου" (αλλιώς το ελληνικό Μπεν Χουρ λόγω διάρκειας), δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον θα είχε να βλέπαμε με χρώμα τη μαυροφορεμένη Μάρθα Βούρτση, αλλά και τις Άντζελα Ζήλεια, Αντιγόνη Βαλάκου κλπ. να κλαίνε με μαύρο δάκρυ σε φτωχικά σπιτάκια με τέσσερις άδειους τοίχους.



Σχετικά θεματάκια:
-- Είδα τη χρωματιστή εκδοχή του "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" και έβγαλα την ετυμηγορία μου..
-- Οι 21 καλύτερες ασπρόμαυρες ελληνικές κωμωδίες