Μια από τις αμερικάνικες σειρές που ξεχώρισαν στην τηλεοπτική σεζόν 2016-17 είναι το This Is Us, μια καλοστημένη τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά σειρά, ιδιαίτερη από πολλές απόψεις, που θα την περιγράφαμε ως μια οικογενειακή - παρότι απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες - δραματοκωμωδία (το περίφημο dramedy, που κερδίζει ολοένα περισσότερο έδαφος στην αμερικανική tv ως πιο ρεαλιστικό, αφού τι άλλο είναι η ζωή από μια διαρκής εναλλαγή χαριτωμένων και δυσάρεστων στιγμών). Ο τίτλος δεν είναι σχηματικός, αλλά εξαιρετικά εύστοχος: "Αυτοί είμαστε εμείς", άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις με τον καθένα από μας, χωρίς φυσικά να ξεφεύγουν κάποια στοιχεία υπερβολής, που είναι αναπόφευκτα όταν μιλάμε για μια σειρά πολλών επεισοδίων, που μάλιστα θα συνεχιστεί για τουλάχιστον δύο ακόμη σεζόν.
Η ιστορία κινείται σε δύο επίπεδα: Στο ένα ταξιδεύουμε στο παρελθόν και παρακολουθούμε την ιστορία του Τζακ και της Ρεμπέκα: πώς απέκτησαν τρία παιδιά γεννημένα την ίδια μέρα και πώς τα μεγαλώνουν - πάντα σε συνάρτηση με την προσωπική τους σχέση - σε διαφορετικές περιόδους. Είναι το πιο συγκινητικό κομμάτι του κάθε επεισοδίου, που συνοδεύεται με τα κατάλληλα μουσικά χαλιά ώστε ν' αγγίξει πιο εύκολα τις ευαίσθητες χορδές των τηλεθεατών. Φυσικά, η συγκίνηση δεν προέρχεται απλά από μια μουσική επιλογή, αλλά κυρίως από το τεχνικά άρτιο σενάριο και την εύστοχη σκηνοθετική ματιά.
Ο Τζακ μοιάζει να είναι ο ιδανικός σύζυγος και πατέρας, που ανέχεται τα πάντα με στωικότητα, γίνεται λιώμα για την οικογένειά του, μοιάζει δυνατός και έχει μια δυναμική εξωτερική εμφάνιση, όμως στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά ευαίσθητος και εύθραυστος χαρακτήρας, που κινείται με μοναδικό γνώμονα το πατρικό και συζυγικό του ένστικτο. Αν αυτό αλλάξει στην πορεία, καθώς το This Is Us δεν ξεφεύγει από τη λογική των εκπλήξεων και των ανατροπών, μένει να φανεί.
Την ίδια στιγμή, η Ρεμπέκα έχει επιβαρυνθεί στα μάτια των τηλεθεατών με κάποιες λανθασμένες αποφάσεις, που εξηγούνται με την απλουστευτική διάθεση των καλών προθέσεων. Προσωπικά διαφωνών με τέτοιες μανιχαϊστικού τύπου προσεγγίσεις, όπου οι άνθρωποι χωρίζονται απλοϊκά σε "καλούς" και "κακούς" και κρίνονται όχι με κριτήριο τις επιλογές και τις αποφάσεις που παίρνουν, αλλά τις προθέσεις τους. Σύμφωνα μ' αυτήν την απλουστευτική προσέγγιση, η Ρεμπέκα είναι σαφέστατα ένας καλός άνθρωπος, όμως σ' ένα πιο σύνθετο επίπεδο ο χαρακτήρας της μου είναι αντιπαθής (τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν) και εκτιμώ ότι πολλές επιλογές της παραμένουν αδικαιολόγητες έως πρακτικά ανεξήγητες - στο βαθμό που δεν υπάρξει μια ανατροπή στην πορεία.
Στο δεύτερο επίπεδο (στο σήμερα) παρακολουθούμε πώς εξελίσσονται οι ζωές των τριών αυτών παιδιών, που πλέον έχουν μεγαλώσει. Με αφετηρία τα 36α γενέθλιά τους, ο Κέβιν, η Κέιτ και ο Ράνταλ αποφασίζουν ή απλά τυχαίνει να υλοποιήσουν την ήδη ληφθείσα απόφαση ν' αλλάξουν τις ζωές τους.
Ο επιφανειακός Κέβιν αντιλαμβάνεται ότι η καριέρα του ως ηθοποιός δεν έχει ιδιαίτερη δυναμική και δύσκολα θα καταφέρει κάτι περισσότερο από τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια συμβατική τηλεοπτική κωμωδία, ώστε αφήνει το Χόλιγουντ και θέλει ν' ασχοληθεί με πιο σοβαρές δουλειές, κάνοντας θέατρο στη Νέα Υόρκη. Η εσωστρεφής Κέιτ προσπαθεί ν' αντιμετωπίσει αυτό που η ίδια από τα παιδικά της χρόνια θεωρεί ως το μεγαλύτερο πρόβλημά της: το βάρος της, ένας όχι και τόσο εύκολος αντίπαλος για να νικηθεί. Ο ανήσυχος Ράνταλ, εντοπίζει το βιολογικό του πατέρα και προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή μαζί του, αν και στην αρχή είναι αρκετά δύσπιστος απέναντί του.
Οι ερμηνείες είναι απόλυτα πειστικές, με τον Μάιλο Βεντιμίλια (στον αβανταδόρικο ρόλο του Τζακ) να είναι μια αποκάλυψη - ειδικά για όσους τον θυμούνται δέκα χρόνια νεώτερο να υποδύεται μ' ένα βλέμμα γεμάτο αμηχανία τον πανίσχυρο ήρωα της σειράς επιστημονικής φαντασίας Heroes. Αυτή η μεταμόρφωση οφείλεται άραγε στο όλο λουκ με το μουστάκι, τα γένια και το μακρύ μαλλί, στο χρόνο που πέρασε και τον ωρίμασε ως ηθοποιό ή απλά μας ξεγελάει ο εύθραυστος και συνάμα αποφασιστικός χαρακτήρας που υποδύεται;
Αντίθετα, κρατώ μια επιφύλαξη για τη Μάντι Μουρ, η οποία υποδύεται τη Ρεμπέκα και την οποία βλέπουμε τόσο ως νέα όσο και σε μεγαλύτερη ηλικία. Ανέφερα ότι θεωρώ το χαρακτήρα της αντιπαθή, αν και πιστεύω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου, ενώ δεν με πείθει το μακιγιάζ που υποτίθεται τη μεγαλώνει τρεισήμιση δεκαετίες. Αυτό το τελευταίο είναι και το μόνο ίσως χοντρό λάθος στη σειρά, που κατά τ' άλλα είναι έξυπνα δομημένη και αισθητικά άρτια (με την παρατήρηση βέβαια ότι η αισθητική είναι μια καθαρά υποκειμενική υπόθεση του κάθε ανθρώπου και ότι εδώ εκφράζω μόνο τη δική μου άποψη και τίποτε περισσότερο).
Τα νεαρά ζευγάρια, που την παρακολουθούν είτε στο συνδρομητικό Fox Life είτε στο ίντερνετ, λατρεύουν τη σειρά αυτή και ανατρέχοντας σε διάφορα αφιερώματα στο ίντερνετ, διαβάζει κανείς σχόλια για το πόσο συγκινητική βρίσκουν την ιστορία, που κατά ένα μέρος περιγράφει το εξιδανικευμένο πρότυπο ενός ζευγαριού της διπλανής πόρτας, που καλείται ν΄ διαχειριστεί και να ξεπεράσει δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ζευγάρια, χρησιμοποιώντας το ένστικτο και την αγάπη. Άλλες φορές τα καταφέρνει, άλλες πάλι όχι. Όμως το This Is Us δεν είναι μόνο αυτό.
Υπάρχει και μια δεύτερη, ευρύτερη ανάγνωση. Προσωπικά, ίσως επειδή δεν είμαι ούτε παντρεμένος ούτε γονιός ακόμα, δεν συγκινούμαι, όσο αισθάνομαι μια γλυκύτητα, μια όμορφη ηρεμία παρακολουθώντας όχι απλά το νεαρό αυτό ζευγάρι να προσπαθεί να βρει την ισορροπία του μέσα από την τόσο γνώριμη και οικεία στον καθένα καθημερινότητά του, αλλά και παρακολουθώντας τις ιστορίες των τριών αδερφών.
Πλησιάζοντας τα 36 και ζώντας σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει αφεθεί να θρηνεί παρατημένη τη "χαμένη γενιά" της (η δική μου γενιά), δυναμώνει μέσα μου η αισιοδοξία μιας δυνατής καινούριας αρχής στα 35, στα 36 ή οποτεδήποτε, πέρα από τις ηλικίες, αρκεί κάποιος να είναι αποφασισμένος ν' αλλάξει σελίδα στην ζωή του και να το προσπαθήσει. Το μειονέκτημα βέβαια είναι ότι δεν ζούμε στις ΗΠΑ, που - μας αρέσει δεν μας αρέσει η εξωτερική της πολιτική - είναι πραγματικά η χώρα των ευκαιριών, αλλά στην Ελλάδα της εύκολης παραίτησης. Αλλά δεν είναι πολιτικό το θέμα - ή, αν προτιμάτε, είναι πολιτικό με την ευρεία έννοια του όρου. Ξεκινάει από μέσα μας και το σημαντικό είναι να κάνουμε πρώτοι το πρώτο βήμα.
Και μια αλλαγή κλίματος για το τέλος. Οκ, η ελεύθερη ελληνική τηλεόραση έχει ξεχάσει εδώ και χρόνια ότι γυρίζονται καλές ξένες σειρές και είτε τις αγνοεί παντελώς είτε τις εξορίζει σε τελείως ακατάλληλες ώρες, απλά για να μπαλώσει τα κενά του προγράμματος. Οκ, υπάρχουν καταπληκτικές σειρές, που δύσκολα θα προβάλλονταν σε ελεύθερης λήψης κανάλια, αφού πολλές από αυτές γυρίζονται για λογαριασμό συνδρομητικών καναλιών κι επομένως περιέχουν σκηνές ακατάλληλες ή άβολες για ανηλίκους κάτω των 15 ετών. Όμως το This Is Us δεν είναι μια τέτοια, άβολη σειρά. Το ακριβώς αντίθετο. Είναι ένας πολύ πετυχημένος καθρέφτης της ζωή μας. Άραγε, θα βρει τη θέση του στο πρόγραμμα κάποιου ελληνικού καναλιού ή θα αφορά μόνο όσους είναι συνδρομητές στα γνωστά δορυφορικά πακέτα και όσους παίζουν στα δάχτυλα το - παράνομο! - στρίμινγκ στο διαδίκτυο; Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό. Δυστυχώς!
Περισσότερα (και παλιότερα) tv reviews:
-- How To Get Away With Murder: Η πιο τολμηρή, καταιγιστική, μοντέρνα σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης που δοκιμάζει τις αντοχές της, όπως και τις αντοχές των τηλεθεατών
-- TrueBlood-ο-μανία!
-- MERLIN (ΤΟ ΣΗΡΙΑΛ)
-- IT'S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA
-- HOW I MET YOUR MOTHER
Ο Τζακ μοιάζει να είναι ο ιδανικός σύζυγος και πατέρας, που ανέχεται τα πάντα με στωικότητα, γίνεται λιώμα για την οικογένειά του, μοιάζει δυνατός και έχει μια δυναμική εξωτερική εμφάνιση, όμως στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά ευαίσθητος και εύθραυστος χαρακτήρας, που κινείται με μοναδικό γνώμονα το πατρικό και συζυγικό του ένστικτο. Αν αυτό αλλάξει στην πορεία, καθώς το This Is Us δεν ξεφεύγει από τη λογική των εκπλήξεων και των ανατροπών, μένει να φανεί.
Την ίδια στιγμή, η Ρεμπέκα έχει επιβαρυνθεί στα μάτια των τηλεθεατών με κάποιες λανθασμένες αποφάσεις, που εξηγούνται με την απλουστευτική διάθεση των καλών προθέσεων. Προσωπικά διαφωνών με τέτοιες μανιχαϊστικού τύπου προσεγγίσεις, όπου οι άνθρωποι χωρίζονται απλοϊκά σε "καλούς" και "κακούς" και κρίνονται όχι με κριτήριο τις επιλογές και τις αποφάσεις που παίρνουν, αλλά τις προθέσεις τους. Σύμφωνα μ' αυτήν την απλουστευτική προσέγγιση, η Ρεμπέκα είναι σαφέστατα ένας καλός άνθρωπος, όμως σ' ένα πιο σύνθετο επίπεδο ο χαρακτήρας της μου είναι αντιπαθής (τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν) και εκτιμώ ότι πολλές επιλογές της παραμένουν αδικαιολόγητες έως πρακτικά ανεξήγητες - στο βαθμό που δεν υπάρξει μια ανατροπή στην πορεία.
Στο δεύτερο επίπεδο (στο σήμερα) παρακολουθούμε πώς εξελίσσονται οι ζωές των τριών αυτών παιδιών, που πλέον έχουν μεγαλώσει. Με αφετηρία τα 36α γενέθλιά τους, ο Κέβιν, η Κέιτ και ο Ράνταλ αποφασίζουν ή απλά τυχαίνει να υλοποιήσουν την ήδη ληφθείσα απόφαση ν' αλλάξουν τις ζωές τους.
Ο επιφανειακός Κέβιν αντιλαμβάνεται ότι η καριέρα του ως ηθοποιός δεν έχει ιδιαίτερη δυναμική και δύσκολα θα καταφέρει κάτι περισσότερο από τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια συμβατική τηλεοπτική κωμωδία, ώστε αφήνει το Χόλιγουντ και θέλει ν' ασχοληθεί με πιο σοβαρές δουλειές, κάνοντας θέατρο στη Νέα Υόρκη. Η εσωστρεφής Κέιτ προσπαθεί ν' αντιμετωπίσει αυτό που η ίδια από τα παιδικά της χρόνια θεωρεί ως το μεγαλύτερο πρόβλημά της: το βάρος της, ένας όχι και τόσο εύκολος αντίπαλος για να νικηθεί. Ο ανήσυχος Ράνταλ, εντοπίζει το βιολογικό του πατέρα και προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή μαζί του, αν και στην αρχή είναι αρκετά δύσπιστος απέναντί του.
Οι ερμηνείες είναι απόλυτα πειστικές, με τον Μάιλο Βεντιμίλια (στον αβανταδόρικο ρόλο του Τζακ) να είναι μια αποκάλυψη - ειδικά για όσους τον θυμούνται δέκα χρόνια νεώτερο να υποδύεται μ' ένα βλέμμα γεμάτο αμηχανία τον πανίσχυρο ήρωα της σειράς επιστημονικής φαντασίας Heroes. Αυτή η μεταμόρφωση οφείλεται άραγε στο όλο λουκ με το μουστάκι, τα γένια και το μακρύ μαλλί, στο χρόνο που πέρασε και τον ωρίμασε ως ηθοποιό ή απλά μας ξεγελάει ο εύθραυστος και συνάμα αποφασιστικός χαρακτήρας που υποδύεται;
Αντίθετα, κρατώ μια επιφύλαξη για τη Μάντι Μουρ, η οποία υποδύεται τη Ρεμπέκα και την οποία βλέπουμε τόσο ως νέα όσο και σε μεγαλύτερη ηλικία. Ανέφερα ότι θεωρώ το χαρακτήρα της αντιπαθή, αν και πιστεύω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου, ενώ δεν με πείθει το μακιγιάζ που υποτίθεται τη μεγαλώνει τρεισήμιση δεκαετίες. Αυτό το τελευταίο είναι και το μόνο ίσως χοντρό λάθος στη σειρά, που κατά τ' άλλα είναι έξυπνα δομημένη και αισθητικά άρτια (με την παρατήρηση βέβαια ότι η αισθητική είναι μια καθαρά υποκειμενική υπόθεση του κάθε ανθρώπου και ότι εδώ εκφράζω μόνο τη δική μου άποψη και τίποτε περισσότερο).
Τα νεαρά ζευγάρια, που την παρακολουθούν είτε στο συνδρομητικό Fox Life είτε στο ίντερνετ, λατρεύουν τη σειρά αυτή και ανατρέχοντας σε διάφορα αφιερώματα στο ίντερνετ, διαβάζει κανείς σχόλια για το πόσο συγκινητική βρίσκουν την ιστορία, που κατά ένα μέρος περιγράφει το εξιδανικευμένο πρότυπο ενός ζευγαριού της διπλανής πόρτας, που καλείται ν΄ διαχειριστεί και να ξεπεράσει δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ζευγάρια, χρησιμοποιώντας το ένστικτο και την αγάπη. Άλλες φορές τα καταφέρνει, άλλες πάλι όχι. Όμως το This Is Us δεν είναι μόνο αυτό.
Υπάρχει και μια δεύτερη, ευρύτερη ανάγνωση. Προσωπικά, ίσως επειδή δεν είμαι ούτε παντρεμένος ούτε γονιός ακόμα, δεν συγκινούμαι, όσο αισθάνομαι μια γλυκύτητα, μια όμορφη ηρεμία παρακολουθώντας όχι απλά το νεαρό αυτό ζευγάρι να προσπαθεί να βρει την ισορροπία του μέσα από την τόσο γνώριμη και οικεία στον καθένα καθημερινότητά του, αλλά και παρακολουθώντας τις ιστορίες των τριών αδερφών.
Πλησιάζοντας τα 36 και ζώντας σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει αφεθεί να θρηνεί παρατημένη τη "χαμένη γενιά" της (η δική μου γενιά), δυναμώνει μέσα μου η αισιοδοξία μιας δυνατής καινούριας αρχής στα 35, στα 36 ή οποτεδήποτε, πέρα από τις ηλικίες, αρκεί κάποιος να είναι αποφασισμένος ν' αλλάξει σελίδα στην ζωή του και να το προσπαθήσει. Το μειονέκτημα βέβαια είναι ότι δεν ζούμε στις ΗΠΑ, που - μας αρέσει δεν μας αρέσει η εξωτερική της πολιτική - είναι πραγματικά η χώρα των ευκαιριών, αλλά στην Ελλάδα της εύκολης παραίτησης. Αλλά δεν είναι πολιτικό το θέμα - ή, αν προτιμάτε, είναι πολιτικό με την ευρεία έννοια του όρου. Ξεκινάει από μέσα μας και το σημαντικό είναι να κάνουμε πρώτοι το πρώτο βήμα.
Και μια αλλαγή κλίματος για το τέλος. Οκ, η ελεύθερη ελληνική τηλεόραση έχει ξεχάσει εδώ και χρόνια ότι γυρίζονται καλές ξένες σειρές και είτε τις αγνοεί παντελώς είτε τις εξορίζει σε τελείως ακατάλληλες ώρες, απλά για να μπαλώσει τα κενά του προγράμματος. Οκ, υπάρχουν καταπληκτικές σειρές, που δύσκολα θα προβάλλονταν σε ελεύθερης λήψης κανάλια, αφού πολλές από αυτές γυρίζονται για λογαριασμό συνδρομητικών καναλιών κι επομένως περιέχουν σκηνές ακατάλληλες ή άβολες για ανηλίκους κάτω των 15 ετών. Όμως το This Is Us δεν είναι μια τέτοια, άβολη σειρά. Το ακριβώς αντίθετο. Είναι ένας πολύ πετυχημένος καθρέφτης της ζωή μας. Άραγε, θα βρει τη θέση του στο πρόγραμμα κάποιου ελληνικού καναλιού ή θα αφορά μόνο όσους είναι συνδρομητές στα γνωστά δορυφορικά πακέτα και όσους παίζουν στα δάχτυλα το - παράνομο! - στρίμινγκ στο διαδίκτυο; Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό. Δυστυχώς!
Περισσότερα (και παλιότερα) tv reviews:
-- How To Get Away With Murder: Η πιο τολμηρή, καταιγιστική, μοντέρνα σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης που δοκιμάζει τις αντοχές της, όπως και τις αντοχές των τηλεθεατών
-- TrueBlood-ο-μανία!
-- MERLIN (ΤΟ ΣΗΡΙΑΛ)
-- IT'S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA
-- HOW I MET YOUR MOTHER
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου