Όταν δεν είναι το κινητό τηλέφωνο που διακόπτει μια παράσταση.. Ποια συμπεριφορά θεατή εξόργισε τη Σοφία Βέμπο τον Ιούλιο του 1937 και έφυγε από τη σκηνή

Από την εποχή που τα κινητά τηλέφωνα μπήκαν στις ζωές μας, αρκετές φορές διακόπηκαν θεατρικές παραστάσεις εξαιτίας τους. Άλλος θεατής μπορεί να ξέχασε - η απλούστερα αδιαφόρησε - να βάλει τη συσκευή του στο αθόρυβο διαταράσσοντας τη μυσταγωγία που προσπαθεί να δημιουργήσει κάθε θεατρική παράσταση ανεξαρτήτως θέματος, άλλος μπορεί να έπιασε κουβέντα την ώρα της παράστασης μέσα στην αίθουσα (αντί να βγει διακριτικά έξω αν ήταν κάτι επείγον - που συνήθως δεν είναι...), άλλος πάλι μπορεί να παρασύρθηκε από μια ακατανίκητη επιθυμία να εξωτερικεύσει τον οπερατέρ που κρύβει μέσα του αρχίζοντας να καταγράφει με την κάμερα του τηλεφώνου του όλη την παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος - ή μέχρι να τον διακόψει κάποιος τέλος πάντων - πιστεύοντας ότι η ελευθερία του να καταγράφει ό,τι θέλει με το κινητό του δεν έρχεται σε σύγκρουση με το ισχύον δίκαιο περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Με άλλα λόγια, το κινητό τηλέφωνο μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος μάστιγας για το θέατρο, όταν δεν γίνεται σωστή χρήση του από τους θεατές. Όμως δεν ευθύνεται το μέσο, αλλά ο άνθρωπος που το χρησιμοποιεί, καθώς αγενείς συμπεριφορές ασυνείδητων θεατών διέκοπταν παραστάσεις πολύ πριν την εμφάνιση των κινητών, όπως το παρακάτω περιστατικό που συνέβη τον Ιούλιο του 1937.

Στο θέατρο Σαμαρτζή ανέβαινε όχι ένα βαρύ ιψενικό δράμα, αλλά μια λαϊκή, λαϊκότατη επιθεώρηση με τίτλο "Η Κοκέτα". Μία από τους ηθοποιούς του θιάσου ήταν η Σοφία Βέμπο. Την ώρα που εκτελούσε το νούμερό της επί σκηνής, πρόσεξε ένα θεατή των πρώτων καθισμάτων, ο οποίος διάβαζε την εφημερίδα του! 

Η Βέμπο σταματάει αμέσως το τραγούδι και με οργισμένο ύφος απευθύνεται στον αγενέστατο θεατή: "Κύριέ μου, αντί να διαβάζετε την εφημερίδα και να μαθαίνετε τα νέα, καλύτερα θα κάνατε να πάρετε ένα βιβλίο και να μάθετε τρόπο καλής συμπεριφοράς"! Και στη συνέχεια εξαφανίστηκε στα παρασκήνια, ενώ τα βλέμματα των υπόλοιπων θεατών έπεσαν στον υπαίτιο της διακοπής, του οποίου η αντίδραση μας είναι άγνωστη, καθώς τα σχετικά δημοσιεύματα των εφημερίδων δεν σχολίασαν περαιτέρω. 

Το συμπέρασμα είναι ένα: η πλατεία του θεάτρου δεν είναι σαν την πλατεία του χωριού. Οι ηθοποιοί και οι υπόλοιποι θεατές δεν είναι κάποιοι τυχαία ευρισκόμενοι στον ίδιο χώρο, τους οποίους μπορούμε να γράφουμε κανονικότατα απλά γιατί έτσι γουστάρουμε. Αν δεν μας αρέσει η παράσταση ή αν έχουμε κάτι πολύ επείγον να κάνουμε, που δεν μπορεί να πάρει ολιγόλεπτη ή ολιγόωρη αναβολή, σηκωνόμαστε διακριτικά και βγαίνουμε έξω. Ούτε την εφημερίδα μας διαβάζουμε ούτε ραντεβού κλείνουμε με τον κολλητό ή την κολλητή μας ούτε καν ακούμε μουσική στο mp3, που μπορεί να μην ενοχλεί τους υπόλοιπους θεατές όμως αποτελεί τεράστια ασέβεια προς τους ηθοποιούς που δίνουν όλο τους τον εαυτό πάνω στη σκηνή.