Ποιος ήταν αρχικά το τέλος του θεατρικού «Στρίγγλου που έγινε αρνάκι» και γιατί άλλαξε μετά την πρώτη παράσταση;

Πολλά ελληνικά θεατρικά έργα, κωμωδίες κατά κύριο λόγο, πέρασαν στην αθανασία χάρη σε κινηματογραφικές διασκευές με τη συμμετοχή αγαπημένων πρωταγωνιστών, οι οποίες γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία και συνεχίζουν να προβάλλονται μέχρι σήμερα.

Ένα από αυτά τα θεατρικά έργα ήταν και το «Μια κυρία ατυχήσασα» των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, που μας είναι περισσότερο γνωστό με τον τίτλο της κινηματογραφικής του διασκευής, «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι», με βασικούς πρωταγωνιστές το Λάμπρο Κωνσταντάρα και τη Μάρω Κοντού, αλλά και με τη Μήτση Κωνσταντάρα να κλέβει τις εντυπώσεις ως η «αυθεντική» ατυχήσασα.

Το θεατρικό παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο σανίδι στις 22 Αυγούστου 1947 στο θέατρο Κατερίνας από το θίασο της κυρίας Κατερίνας με κάποιες σημαντικές διαφορές σε σχέση με την ταινία του 1967. Έτσι, ενώ στην ταινία ο «στρίγγλος» Λεωνίδας Πετρόχειλος, που αναζητάει μια οικιακή βοηθό για να βάλει σε τάξη το νοικοκυριό του, ήταν ένας αυστηρός πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού που ήθελε να τιμωρήσει αυστηρά για κάποιο αδιευκρίνιστό παράπτωμά του έναν σπουδαστή της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, στο θεατρικό ήταν ανώτερος δικαστικός, ο οποίος –παρά τα αλλεπάλληλα διαβήματα των γνωστών του– επέμενε να καταδικάσει κάποιον Κομμουνιστή, που τελούσε υπό την απειλή εκτόπισης στην Ικαρία! Κάπως έτσι μπαίνει στην ιστορία η αδελφή του απειλούμενου με εκτόπιση, η «μαϊμού» ατυχήσασα οικιακή βοηθός, η οποία προσπαθεί να σώσει τον αδερφό της, κρύβοντας όμως από το δικαστικό την πραγματική της ταυτότητα και φυσικά τις προθέσεις της μέχρι να κερδίσει την εμπιστοσύνη του.

Όταν οι δυο συγγραφείς πρότειναν το έργο στην κυρία Κατερίνα (σημείωση: για όσους δεν γνωρίζουν, έτσι επικράτησε να ονομάζεται η σπουδαία θεατρική ηθοποιός από τους θεατρικούς κύκλους και το κοινό, όταν μετά το διαζύγιό της, ο πρώην σύζυγός της απαίτησε να μην χρησιμοποιεί το επώνυμό μου, με το οποίο είχε ήδη γίνει γνωστή και καθιερωθεί), της είχαν προτείνει ένα χαρούμενο τέλος στην ιστορία, για το οποίο όμως τόσο εκείνη όσο και ο συμπρωταγωνιστής της, ο μοναδικός Βασίλης Λογοθετίδης, είχαν επιφυλάξεις κρίνοντας ότι «δεν ήταν δικαιολογημένο ψυχολογικώς». Έτσι, λοιπόν, όταν το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο σανίδι, το τέλος δεν ήταν και πολύ ευχάριστο για τον Λεωνίδα Πετρόχειλο, καθώς η «μαϊμού» ατυχήσασα, αφού πρώτα κατάφερε μ’ ένα τέχνασμα να εξασφαλίσει την απαλλαγή του αδερφού της, άφησε τον «στρίγγλο» δικαστικό στα κρύα του λουτρού!

Τώρα, για να μαστε ειλικρινείς, η εκδοχή ότι το... unhappy end αποτελούσε εισήγηση της κυρίας Κατερίνας στους δυο συγγραφείς, ήταν αυτό που γράφτηκε στις εφημερίδες της εποχής. Επειδή όμως οι δυο ταλαντούχοι συγγραφείς δεν απέφευγαν γενικά να γράφουν γλυκόπικρα φινάλε στις κωμωδίες τους (βλ. για παράδειγμα τη «Δεσποινίδα ετών 39), θα μπορούσε ενδεχομένως, αυτό που γράφτηκε, να ήταν απλά η επίσημη δικαιολογία για τη δυσαρέσκεια που είχε προκληθεί μεταξύ των θεατών.

Όπως και να χει, μετά την πρεμιέρα και τις αντιδράσεις του κοινού, αποφασίστηκε η άμεση –από τη δεύτερη κιόλας βραδιά– τροποποίηση του τέλους κατά το κλασικό πρότυπο των περισσότερων ανάλαφρων κωμωδιών, όπως το γνωρίζουμε και από την κινηματογραφική διασκευή του 1967!

Εδώ βέβαια πρέπει να σημειωθεί ότι οι κριτικοί δεν είχαν το ίδιο αρνητική άποψη για το αρχικό τέλος του έργου. Ο Άλκης Θρύλος, όπως υπέγραφε τα σημειώματά της η Ελένη Ουράνη, σχολίασε στην εφημερίδα Ελληνικόν Αίμα: «Πολύ μου άρεσε το ότι οι συγγραφείς δεν κατέληξαν σ’ ένα ευτυχισμένο τέλος. Ίσως αυτό να ξενίσει ένα μέρος του κοινού που είναι συνηθισμένο οι κωμωδίες να τελειώνουν καλά· οι κ. Σακελλάριος και Γιαννακόπουλος που έχουν άφθονη πείρα της σκηνής και του κοινού, δεν μπορεί να το αγνοούσαν. Τ’ ότι δεν θέλησαν να σταθμεύσουν στη σύμβαση είναι ένα επιπρόσθετο χάρισμα της χαριτωμένης και γραμμένης με κέφι κωμωδίας τους».

Πόσο έξω όμως είχε πέσει και ο κριτικός της εφημερίδας Έθνος, ο οποίος αναγνώριζε μεν την εμπορική επιτυχία των θεατρικών έργων των Α. Σακελλάριου και Χ. Γιαννακόπουλου, σχολίαζε όμως ότι «η γραμματολογία του μέλλοντος δεν θ’ ασχοληθή με την θεατρική παραγωγή τους».

Για την ιστορία, στην παράσταση του 1947 συμμετείχαν ο Βασίλης Λογοθετίδης στο ρόλο του δικαστικού, η κυρία Κατερίνα ως ψευδοατυχήσασα οικιακή βοηθός, η Νίτσα Τσαγανέα υποδύθηκε την πραγματική ατυχήσασα (που τα κάνει όλα ρημαδιό), ενώ τα τρία παιδιά του δικαστικού υποδύθηκαν οι Φαρμάκης, Νικολαΐδης και Δημόπουλος.

Και μια φωτογραφία από την παράσταση, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος στις 23 Αυγούστου 1947:

Ίσως σας ενδιαφέρει κι αυτό:

-- Το θεατρικό "Ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο" το Μάρτιο του 1944. Οι διαφορές σε σχέση με την κινηματογραφική ταινία