Όλα τα κράτη του κόσμου έχουν από έναν εθνικό ύμνο, ένα μελοποιημένο ποίημα που εκφράζει τα ιδανικά, τους αγώνες αλλά και αντιπροσωπεύει την πολιτιστική κληρονομία του κάθε λαού. Με άλλα λόγια, ο εθνικός ύμνος ένα από τα εθνικά σύμβολα του κάθε κράτους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι φυσικά κράτος, απέχει πάρα πολύ από αυτό, ωστόσο στα πλαίσια των προσπαθειών για βαθύτερη ενοποίηση, οι ευρωπαίοι ηγέτες επέλεξαν να μην ξεκινήσουν από τα σημαντικά, όπως η δημιουργία ενός ισχυρού ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και άλλων θεσμικών οργάνων που θα ξεπερνούν τις βουλήσεις και τα μικροσυμφέροντα των εκάστοτε ηγετών των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, αλλά αντιθέτως ασχολήθηκαν με τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής σημαίας και την αναζήτηση ενός κοινού, ευρωπαϊκού ύμνου. Πού αλλού θα μπορούσε να αναζητηθεί η ιδανικότερη λύση, παρά στους μεγάλους, κλασικούς, ευρωπαίους συνθέτες.
Έτσι, λοιπόν, το 1972 τα μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης κατ' αρχήν και οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης λίγα χρόνια αργότερα, το 1985, αποφάσισαν να ορίσουν ως τον ευρωπαϊκό ύμνο το τελευταίο μέρος της Ενάτης Συμφωνίας του Λούντβιχ Μπετόβεν, στο οποίο ο μεγάλος συνθέτης μελοποιεί το ποίημα "Ωδή στη Χαρά" του Γερμανού ποιητή Φρήντριχ Σίλερ. Η "Ωδή στη Χαρά" γράφτηκε το 1785 και περιλαμβάνει 108 στίχους, ενώ μελοποιήθηκε από αρκετούς κλασικούς συνθέτες, όπως ο Σούμπερτ και ο Τσαϊκόφσκι (με πλέον πρόσφατη από τον αμερικανό συνθέτη Z. Randall Stroope το 2002), ωστόσο η πιο γνωστή μουσική μεταφορά είναι αυτή που περικλείεται στην Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Αν και οι στίχοι του ποιήματος του Σίλερ αποτελούν έναν ύμνο στην αδελφοσύνη και την ενότητα των λαών, ο ίδιος ο ποιητής αργότερα το χαρακτήρισε ως "αποτυχία" και ως ένα ποίημα "αποκομμένο από την πραγματικότητα". Πάντως, στον επίσημο ευρωπαϊκό ύμνο δεν περιλαμβάνονται οι στίχοι του ποιήματος, ενώ ο λόγος που επελέγη η συγκεκριμένη μουσική σύνθεση, είναι προκειμένου να εκφράσει τα κοινά ευρωπαϊκά ιδανικά της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου