Πριν λίγους μήνες, η ηθοποιός Τζάνουαρι Τζόουνς, που πρωταγωνιστεί στη σειρά Mad Men, ανέφερε σε συνέντευξη της ότι μετά τη γέννηση του γιου της το Σεπτέμβριο του 2011 έφαγε τον πλακούντα, το όργανο που συνδέει τη μήτρα με το έμβρυο. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ένας ενθουσιώδης Τομ Κρουζ δήλωνε ότι θα έτρωγε ο ίδιος (!) τον πλακούντα κατά τη γέννηση της κόρης του. Μα, είναι δυνατόν; Τρώγεται ο πλακούντας;
Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα θηλαστικά - με εξαίρεση τα δελφίνια και τις φάλαινες - επιδίδονται στην πλακουντοφαγία, πιο συγκεκριμένα η μητέρα που μόλις έφερε στον κόσμο τα μικρά της και σίγουρα όχι ο πατέρας της φαμίλιας. Με αυτόν τον τρόπο, τα κύτταρα του μαστού βγάζουν περισσότερο γάλα για τα νεογέννητα, ενώ βοηθάει στον καθαρισμό και στη συρρίκνωση της μήτρας μετά τον τοκετό.
Φυσικά, άλλο ο άνθρωπος και άλλο οι τετράποδοι φίλοι μας. Οι όποιοι ισχυρισμοί περί αρχαίων εθίμων πλακουντοφαγίας δεν έχουν επαληθευτεί ποτέ ιστορικά, αλλά αποτελούν μέρος μιας σειράς δημοφιλών αστικών μύθων. Γενικότερα, τα τελευταία χρόνια συζητείται πολύ το εάν και κατά πόσο η πλακουντοφαγία είναι ιατρικά επωφελής, ενώ υπάρχει τεράστια ποικιλία καταναλωτικών προτάσεων: πλακούντας ωμός, μαγειρεμένος, σε σμούθις, ακόμη και σε χαπάκια.
Η Atossa Araxia Abrahamian, συγγραφέας ενός βιβλίου μαγειρικής με τίτλο "The Placenta Cookbook", που περιέχει συνταγές για το πώς να μαγειρέψει μια λεχώνα τον πλακούντα υποστηρίζει ότι το εν λόγω σνακ "καταπολεμά την επιλόχεια κατάθλιψη, ενισχύει την παραγωγή του μητρικού γάλατος, όπως στα ζώα, ενεργεί ως τονωτικό της μήτρας και αναπληρώνει τα θρεπτικά συστατικά που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης". Ποια είναι, όμως, η άποψη ενός ειδικού για το ζήτημα;
Σύμφωνα με τον Μαρκ Κρίσταλ, συμπεριφοριστής νευροεπιστήμονας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο στις ΗΠΑ, τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει αποδειχτεί ιατρικά, ενώ αναφέρεται σε πιθανή πλασίμπο επίδραση που μπορεί να έχει η πλακουντοφαγία, να επιδρά δηλαδή ως ψευδοφάρμακο. Σε άρθρο του στην ηλεκτρονική εφημερίδα HuffingtonPost διακρίνει τις μητέρες-ανθρώπους από τ' άλλα ζώα.
Ενώ στα θηλαστικά το ενδιαφέρον της μητέρας για το γενετικό υλικό των μωρών της είναι φυσική παρόρμηση, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει με τους ανθρώπους. Εξάλλου, βιολογικά ο πλακούντας μπορεί να βοηθάει τ' άλλα θηλαστικά να προσαρμοστούν καλύτερα και ταχύτερα στο νέο τους ρόλο μετά τη γέννα, στις μητέρες-άνθρωποι μια αντίστοιχη βιολογική προετοιμασία δεν είναι απαραίτητη.
Τα όποια θετικά αποτελέσματα υποστηρίζουν ότι διαπίστωσαν οι γυναίκες που έφαγαν τον πλακούντα τους, δε στηρίζονται σε φαρμακολογικούς μηχανισμούς, αλλά στην προσδοκία που είχαν εξ αρχής - το ονομαζόμενο και ως "placebo effect". Άλλωστε, αν τα οφέλη ήταν πραγματικά και όχι ψυχολογικής προέλευσης, η πλακουντοφαγία θα συνοδευόταν από συγκεκριμένες "οδηγίες χρήσης" ως προς τον τρόπο μαγειρέματος, το χρόνο κατάποσης μετά τη γέννηση του μωρού ή την ποσότητα.
Αντίθετα, η απουσία σχετικής παράδοσης πλακουντοφαγίας μεταξύ των ανθρώπων σε αντίθεση με τα περισσότερα θηλαστικά ενδεχομένως να υποδεικνύει την ύπαρξη κινδύνων, όπως η μόλυνση από μικροοργανισμούς ή από τοξίνες που έχει φιλτράρει το αίμα, ενδεχομένως να επηρεάζει αρνητικά και το ανοσοποιητικό σύστημα της μητέρας. Δεν έχει αποδειχτεί επιστημονικά κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορεί ν' αποκλειστεί, στο βαθμό που επιστημονικές έρευνες αναφορικά με την πλακουντοφαγία είναι ακόμη περιορισμένες. Σίγουρα, όμως, δεν αποτελεί το μικρό μυστικό που κάνει τη διαφορά για τις λεχώνες.Το ανθρώπινο είδος έχει διαιωνιστεί και επιβιώσει επί δεκάδες χιλιάδες χρόνια, χωρίς να τρώει τον πλακούντα του.
Καλημέρα σας,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν φρόνιμο να κάνετε μία μικρή έρευνα για την φυσιολογία και την ψυχολογία αυτού που αφελώς ονομάζεται κοινώς "πλακουντοφαγία" λες και είναι άλλο ένα χάμπουργκερ της αλυσίδας ή μία μεταμοντέρνα μανία! Πολλές φυλές του πλανήτη μας έχουν ενισχύσει την υγεία, τους οικογενειακους αλλά και άλλους ενεργειακούς δεσμούς μεταξύ περισσοτέρων διαστάσεων της ύπαρξης σε σωματικό και όχι μόνο επίπεδο, μέσω της απορρόφησης του πλακούντα. Δεν γίνεται τυχαία από τις γυναίκες και δεν γίνεται τυχαία χιλιάδες χρόνια τώρα. Σας παρακαλώ όπως υπερβείτε μία απλή ανάγκη για ημερήσια αρθρογράφηση και να παρουσιάζετε ντοκουμέντα, όχι απαραίτητα comme-il-faut για πολλούς, αλλά επαρκώς τεκμηριωμένα. Θα βοηθήσει και στην αναγνωσιμότητά του ιστοτόπου σας.
Ευχαριστώ,
Με κάθε σεβασμό.
Χ.Λ
Καλημέρα σας, κύριε ή κυρία Χ.Λ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για το σχόλιο σας, καθώς μου δίνεται η δυνατότητα να διευκρινίσω δύο πράγματα για το μπλογκ αυτό.
Κανένα μπλογκ, όπως και κανένας άνθρωπος δεν έχει το προνόμιο της παντογνωσίας. Εγώ, τουλάχιστον, δεν το διεκδικώ και θέλω να πιστεύω ότι οι αναγνώστες δεν "τρώνε αμάσητα" όσα διαβάζουν είτε εδώ είτε οπουδήποτε αλλού. Τροφή για σκέψη δίνω καταθέτοντας τη δική μου οπτική για τα πράγματα. Νομίζω είναι προφανές ότι αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους που εκφράζουν μια άποψη, για οποιοδήποτε θέμα και με οποιαδήποτε μορφή κι αν το κάνουν.
Επίσης, θέλω να διευκρινίσω ότι δεν ενδιαφέρομαι για την αναγνωσιμότητα αυτού του μπλογκ. Αν μ' ενδιέφερε κάτι τέτοιο, θα το διαφήμιζα με πολλούς τρόπους, θα φρόντιζα να έχει καλύτερη εμφάνιση, θα άνοιγα σελίδα στο facebook κλπ. Ξέρω πώς γίνεται η διαφήμιση. Όμως πρόκειται για ένα φθηνό, χαλαρωτικό χόμπι, που δεν εξαρτάται από το άγχος μιας ημέρησιας αρθρογράφησης, απλά προσφέρει "τροφή για σκέψη" ή ψυχαγωγεί και το οποίο μάλιστα δεν έχω γνωστοποιήσει καν σε φίλους και συγγενείς, ακριβώς γιατί δεν μ' ενδιαφέρει πόσοι το διαβάζουν. Θα έλεγα ότι εκτός από χόμπι το παρόν μπλογκ είναι κι ένα πείραμα εκ μέρους μου, γιατί με ιντριγκάρει να δω τι ψάχνει ο κόσμος στο google και τις άλλες μηχανές αναζήτησης ή τι του τραβάει το ενδιαφέρον να διαβάσει και να το συγκρίνω με τα δικά μου ενδιαφέροντα.
Ωστόσο, αν και δεν ταιριάζει στην περίπτωσή μου, ευχαριστώ για τη συμβουλή σας. Αν ενδιαφέρεστε για απολύτως αντικειμενικά ποστ στο συγκεκριμένο μπλογκ, προτείνω ορισμένα θέματα της ενότητας "Αρχείο" (π.χ. το αφιέρωμα για τον "Τάφο" του Παλαμά, τι έγραφαν οι ξένες εφημερίδες για την επανάσταση του 1821 κλπ), που δεν εκφράζουν απόψεις, αλλά αναπαράγουν ντοκουμέντα, τα οποία δεν θα βρείτε σε κανέναν άλλο ιστότοπο - ίσως και σε κανένα βιβλίο. Όλα τα υπόλοιπα θέματα του μπλογκ είναι απολύτως υποκειμενικά.
Με σεβασμό
Α.Τ.