Ζητιανεύοντας για ένα "like"...

Ως ένας άνθρωπος της εποχής μου, έχω ανοίξει το δικό μου λογαριασμό στο facebook, για να κρατάω επικοινωνία κυρίως με άτομα που δεν έχω τη δυνατότητα να δω καθημερινά, που είτε ζούμε μακριά είτε δεν συμπίπτουν τα ωράρια μας. Φυσικά, καλοδεχούμενες είναι και οι νέες γνωριμίες από φίλους φίλων ή τελείως άγνωστα άτομα που ιντριγκάρονται από τα like που έχω κάνει στο προφίλ μου και θέλουν να γνωριστούμε καλύτερα από τι διαδίκτυο. Υπάρχει, όμως, μια λεπτή γραμμή, μετά την οποία το θάρρος και η πρωτοβουλία για μια νέα γνωριμία μετατρέπονται σε θράσος και μάλιστα χωρίς κάποιον σπουδαίο λόγο.

Γιατί αυτή η εισαγωγή; Όπως κάνω καθημερινά, πριν κανα δυο μέρες βρήκα μια ευκαιρία και άνοιξα το προφίλ μου στο συγκεκριμένο μέσω κοινωνικής δικτύωσης να τσεκάρω τα updates των φίλων, ενδεχομένως να συνομιλήσω και με κάποιους. Το κόκκινο σημαδάκι στο πάνω αριστερό μέρος με ενημέρωνε ότι κάποιος μου έστειλε προσωπικό μήνυμα όση ώρα ήμουν off line. Ομολογώ ότι χάρηκα, γιατί κάποιος με θυμήθηκε και μάλιστα μου έστειλε μήνυμα χωρίς να με βλέπει συνδεδεμένο. Ίσως μια καινούρια γνωριμία ή κάποιος φίλος από τα παλιά που είδε για πρώτη φορά το προφίλ μου;

Η χαρά έγινε απογοήτευση και στη συνέχεια εκνευρισμός, όταν διάβασα το μήνυμα μιας άγνωστης γυναίκας η οποία με καλούσε να κάνω like στη φωτογραφία της ανήλικης κόρης της, η οποία συμμετείχε σε έναν φωτογραφικό διαγωνισμό! Το εκνευριστικό της υπόθεσης δεν ήταν η ματαιοδοξία της μητέρας που για να δε τη φωτογραφία της κόρης της να κερδίζει κάνει ιντερνετική εκστρατεία, όσο το επιχείρημα της για να με πείσει να κάνω το πολυπόθητο like: "Καταγόμαστε από την ίδια πόλη και ίσως να έχουμε κοινούς φίλους, οπότε αν θέλεις ψήφισε τη φωτογραφία της κόρης μου στη σελίδα...", ενώ μου έδινε και οδηγίες πώς να κάνω το like.

Πού είναι το περίεργο; Στην ίδια πόλη με τη γυναίκα αυτή δεν μένουμε, ενώ στο προφίλ της δεν αναφέρει καν τον τόπο καταγωγής της. Ίδια ηλικία δεν είμαστε, ούτε το επίθετο της μου είναι οικείο. Άλλωστε από το μήνυμα της ήταν ξεκάθαρο ότι δεν ήθελε καν να πιάσουμε κουβέντα, να δούμε αν έχουμε κοινούς γνωστούς και "επί τη ευκαιρία" να αναφερθεί και στο διαγωνισμό. Και για να μην παρεξηγηθώ: το ότι ήταν παντρεμένη - ενδεχομένως - και μητέρα δεν ήταν πρόβλημα, γιατί δε θεωρώ ότι οι μόνες γνωριμίες που μπορούν να γίνουν από το διαδίκτυο είναι απαραίτητα ερωτικές.

Η ευγένεια και το καλόπιασμα, έχουν δύο όψεις, όπως όλα τα πράγματα στην ζωή: όταν γίνονται με ειλικρίνεια γινόμαστε καλύτεροι και όταν κρύβουν σκοπιμότητες, είναι δηλαδή προσχηματικά, συνιστούν μεγάλη προσβολή. Αν ήταν πιο ειλικρινής η συγκεκριμένη κυρία, θα χαμογελούσα ίσως για τον διακαή της πόθο να δει το παιδάκι της να ξεχωρίζει σ' ένα ανούσιο φωτογραφικό διαγωνισμό, θα έβλεπα τη φωτογραφία και ίσως να την ψήφιζα. Από τη στιγμή, όμως, που η πρωτοβουλία της ήταν τόσο απροκάλυπτα "στημένη" και προσποιητή, δεν είχα καν το ενδιαφέρον να δω περί τίνος πρόκειται.

Πείτε με αφελή, αν θέλετε, όμως δεν πιστεύω ότι στη "μεγάλη παρέα" του facebook επιτρέπονται τα πάντα, ούτε είμαι οπαδός του ρητού "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Με τα χίλια να γνωριστούμε με άλλον κόσμο, να είμαστε ανοιχτόμυαλοι κλπ, αλλά να κάνουμε όντως γνωριμίες, να πούμε δυο πραγματικές κουβέντες και όχι να προσπαθούμε να αποσπάσουμε κάποιο like. Τι είναι πιο σημαντικό, το "like" ή ο άνθρωπος;