ΕΓΙΝΕ/ ΓΡΑΦΤΗΚΕ στις 20 Νοεμβρίου...

ΕΓΙΝΕ

1920: Την προπαραμονή του δημοψηφίσματος-φάρσα για την επιστροφή του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, ο πρέσβης της Αγγλίας, λόρδος Γκράμβιλ, μετέβη στο υπουργείο Εξωτερικών, όπου γνωστοποίησε την ύπαρξη διακοίνωσης του Άγγλου πρωθυπουργού σχετικά με το εν λόγω δημοψήφισμα. Το κείμενο της διακοίνωσης, που υπογραφόταν και από τους πρωθυπουργούς της Γαλλίας και της Ιταλίας, επιδόθηκε στις 8 και 45 το ίδιο βράδυ και είχε ως εξής (όπως αναδημοσιεύτηκε στις εφημερίδες την επόμενη μέρα):

ΡΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΉ ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΕΠΙΔΟΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΕΥΤΩΝ ΑΓΓΛΙΑΣ, ΓΑΛΛΙΑΣ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑΣ

Αι Κυβερνήσεις της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας απέδειξαν σταθερώς το ενδιαφέρον των προς τον Ελληνικόν Λαόν και ηυνόησαν την πραγματοποίησιν των προαιωνίων πόθων. Εντεύθεν κατά μείζονα λόγον ησθάνθησαν θλιβεράν έκπληξιν εκ των εν Ελλάδι επελθόντων γεγονότων. 

Δεν επιθυμούσι ν' αναμιχθώσιν εις τας εσωτερικάς υποθέσεις της Ελλάδος.

Αλλ' είνε υποχρεωμέναι να δηλώσωσι δημοσία, ότι η επί του θρόνου της Ελλάδος επαναφορά Βασιλέως, του οποίου η ανειλικρινής στάσις και συμπεριφορά έναντι των Συμμάχων κατά την διάρκειαν του πολέμου επήγαγεν αυταίς μεγάλας δυσχερείας και ζημίας, δεν δύναται ή να θεωρηθή παρ' αυτών ως προεπικύρωσις παρά της Ελλάδος των εχθρικών αυτού πράξεων.

Το γεγονός τούτο ήθελε δημιουργήσει νέαν δυσμενή κατάστασιν εν ταις σχέσεσι μεταξύ Ελλάδος και Συμμάχων. Και εντεύθεν αι τρεις Κυβερνήσεις δηλούσιν ότι επιφυλάσσουσιν εαυταίς τελείαν ελευθερίαν ενεργείας εν τω κανονισμώ της ούτω προκυψάσης καταστάσεως.

Εν Αθήναις τη 3 Δεκεμβρίου (ν.η.) 1920

Ακολούθησε υπουργικό συμβούλιο, το οποίο διήρκεσε μέχρι τις 11 το βράδυ και στη συνέχεια, ο πρωθυπουργός Δ. Ράλλης περιορίστηκε ν' ανακοινώσει στους δημοσιογράφους ότι "σήμερον οι πρεσβευταί Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας κατέθηκαν ρηματικήν συλλογικήν διακοίνωσιν (Note verbale collective) εν σχέσει με το ζήτημα της επανόδου του Βασιλέως Κωνσταντίνου", χωρίς να διευκρινίσει περαιτέρω τις προθέσεις της κυβέρνησης, που πάντως δεν πτοήθηκε και προχώρησε κανονικά στη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και την επιστροφή του Κωνσταντίνου στο θρόνο βαθαίνοντας το ρήγμα με τους Συμμάχους.

1977: Πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές, οι δεύτερες της Μεταπολίτευσης, στις οποίες επικράτησε για δεύτερη φορά η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αν και είχε σημειώσει αισθητή πτώση, ενώ η μεγάλη ανατροπή ήλθε από το διπλασιασμό των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, που αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση. 

Συνολικά επτά κόμματα θα εκπροσωπούνταν στο νέο Κοινοβούλιο: 

- η Νέα Δημοκρατία, που είχε συγκεντρώσει ποσοστό 41.84% και εξέλεξε 171 βουλευτές

- το ΠΑΣΟΚ με 25.34% και 93 βουλευτές

- η ΕΔΗΚ με 11.95% και 16 βουλευτές

- το ΚΚΕ με 9.36% και 11 βουλευτές

- η ακροδεξιά Εθνική Παράταξη με 6.82% και 5 βουλευτές

- η Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων με αρχηγό τον Ηλία Ηλιού με 2.72% και 22 βουλευτές

- το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με 1.08% και 2 βουλευτές

1989: Στις 3 το μεσημέρι ξεκίνησε το πρόγραμμά του ο πρώτος ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός πανελλαδικής εμβέλειας στην Ελλάδα, το Mega Channel. Στις οθόνες των τηλεοράσεών τους, οι περίεργοι τηλεθεατές θα έβλεπαν το διευθυντή του σταθμού, Νίκο Σκουλά, να τους ενημερώνει ότι ο νέος τηλεοπτικός σταθμός θα προσέφερε "ποιότητα στην ψυχαγωγία και αντικειμενικότητα στην ενημέρωση", ενώ λίγα λεπτά αργότερα προβλήθηκε η πρώτη εκπομπή, που δεν ήταν άλλο από ένα επεισόδιο της σειράς "Διάστημα 1999". 

{Βλ. περισσότερα: Χρόνια πολλά, MEGA! Αφιέρωμα στην πρώτη μέρα του τηλεοπτικού σταθμού, στις 20 Νοεμβρίου 1989!}

1995: Ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Ανδρέας Παπανδρέου εισήχθη στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο λόγω πνευμονίας. Το πρώτο ιατρικό ανακοινωθέν που εκφώνησε ο καθηγητής Γεώργιος Σκαλκέας έκανε λόγο για "πνευμονική πύκνωση του αριστερού κάτω λοβού του πνεύμονος". Ήταν η αρχή μιας άνευ προηγουμένου τηλεοπτικής υστερίας, που έμεινε γνωστή ως "Ωνασειάδα" και θα διαρκούσε μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 1996, όταν ο Α Παπανδρέου παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία. 

ΓΡΑΦΤΗΚΕ
Στις 20 Νοεμβρίου 1904, με αφορμή την έκδοση του πρώτου "Λεξικού της Αλβανικής Γλώσσης", που είχε γράψει πριν από πολλά χρόνια ο αλβανικής καταγωγής Κωνσταντίνος Χριστοφορίδης, ο συγγραφέας Ιωάννης Κονδυλάκης από τη στήλη του στην εφημερίδα "Εμπρός", όπου υπέγραφε το καθημερινό χρονογράφημα με το ψευδώνυμο "ΔΙΑΒΑΤΗΣ", αναφέρθηκε στα κοινά Ελλήνων και Αλβανών.
Ο Κονδυλάκης επαινούσε το λεξικό του Χριστοφορίδη, που παρουσίαζε την αλβανική γλώσσα "με το ένδυμα των Ελληνικών γραμμάτων, ως της αρμόζει άλλως, διότι και αρχαία αδελφή της ελληνικής είνε και το αυτό αλφάβητον μετ' αυτής μετεχειρίσθη πάντοτε, όπως Έλληνες και Αλβανοί έχουν κοινόν το ένδυμα, κοινόν και τον φυλετικόν τύπον".
Και ο συγγραφέας συνέχιζε (ακολουθούν αποσπάσματα): "Τόσον βαθύ ήτο πάντοτε το αίσθημα των Αλβανών της προς τους Έλληνας αδελφότητος, ώστε και την Ελληνικήν γραφήν εθεώρουν αείποτε ως ιδικήν των και αυτοί οι Μωαμεθανοί Αλβανοί. Αλλά και οι Έλληνες της Στερεάς και πολλών εκ των νήσων ουδέποτε εθεώρησαν την αλβανικήν ως ξένην γλώσσαν, αλλ' ως διάλεκτον ελληνικήν, όπως περίπου την Τσακωνικήν...
... Η μελέτη της αλβανικής είνε άλλως χρήσιμος και εις την ιστορικήν μελέτην της ελληνικής γλώσσης. Εις αυτήν πιθανώτατα θα ευρεθούν αι πρώται μορφαί, αι χρυσαλίδες, ούτως ειπείν, πολλών ελληνικών λέξεων, αφού είνε βέβαιον ότι εκ του αυτού στελέχους προήλθον αι δύο γλώσσαι, και η μεν μία διά της καλλιεργείας απεμακρύνθη του αρχεγόνου τύπου, η δε άλλη παρέμεινεν εγγύς εις αυτόν...
... Αλλ' ιδού η έκδοσις του Αλβανικού Λεξικού κλείει το στόμα της συκοφαντίας, ήτις άλλως δεν ηδύνατο να πιστευθή παρά των Αλβανών. Έχομεν τόσους Αλβανοφώνους Έλληνας εις την Ελλάδα, ώστε αν αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις είχον εχθρικάς προς την Αλβανικήν διάλεκτον διαθέσεις θα ήρχιζον από τούτους. Εν τούτοις ουδέν τοιούτον συνέβη, η αλβανική διάλεκτος τουναντίον απολαμβάνει τόσης ανοχής και ελευθερίας, ώστε εξακολουθεί να λαλείται εις όλα των Αθηνών τα περίχωρα και αλλαχού του βασιλείου ουχί ως ξένη γλώσσα, αλλ' ως διάλεκτος Ελληνική.
Ουδείς μάλιστα απορεί ακούων διαφόρους εδώ να λέγουν ελληνιστί με κάποιον καύχημα ότι είνε Αλβανοί, ενώ δεν είνε βέβαια όνειδος να λέγουν ότι είνε Έλληνες".