Οι παθιασμένοι ερωτικοί στίχοι του Κωστή Παλαμά (αποσπάσματα από το "Δωδεκάλογο του Γύφτου")

Ένα από τα σημαντικότερα ποιητικά έργα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας είναι χωρίς αμφιβολία και ο "Δωδεκάλογος του Γύφτου" του Κωστή Παλαμά. Ο τρίτος λόγος του έργου, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό "Νουμάς" στις 31 Ιουλίου (Αλωνάρη) 1905, έχει τον τίτλο "Αγάπη" και είναι αφιερωμένος στον παθιασμένο έρωτα, όπως εκφράζεται μέσω της σαρκικής επαφής. Ο λόγος του ποιητή είναι μαγευτικό και καθηλωτικός, ειδικά στο ερωτικό κάλεσμα των πρώτων στροφών, αλλά και στο τέλος, όταν αποθεώνει τον έρωτα ως κάτι μεγαλύτερο ακόμη κι από τη θρησκεία. 

Από τις 35 συνολικά στροφές της "Αγάπης", εδώ αντιγράφω μόνο τις 16, που θεωρώ ότι είναι οι πιο χαρακτηριστικές. Ωστόσο, μπορείτε ν' αναζητήσετε το ποίημα, όπως και όλο τον "Δωδεκάλογο" σε κάποια έκδοση του συγκεκριμένου έργου ή των "Απάντων" του Παλαμά. Επίσης, μπορείτε να διαβάσετε on-line την "Αγάπη", όπως δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό "Νουμάς", από την ψηφιακή συλλογή Κοσμόπολις της "Βιβλιοθήκης & Κέντρου Πληροφόρησης" του Πανεπιστημίου Πατρών κάνοντας κλικ εδώ.

ΑΓΑΠΗ

....................................

Μάθε με να τα διαβάζω

Τα υπερκόσμια μυστικά

Στο σκολειό της αγκαλιάς σου

Μέσα στα φιλιά!

Γιατί γύρω μου όλα όλα

Παντογνώστρα σε μηνάν.

Μόνο κάτι ακόμα λείπει...

Να με! Εγώ κ' εσύ, το Παν!

Κάτι ξέρω κ' εγώ, κάτι

Να σου δώσω έχω κ' εγώ.

Άδεια στέκεται μια στάμνα

Στο βαθύ νερό,

Και θα στη γιομίσω. Ξέρω

Την πανώρια μουσική.

Θα τη ζήσεις θεία μαζί μου

Στο δικό μου το βιολί.

Σάρκα η μουσική θα γίνει

Με την πλάστρα μας φωτιά,

Κι από μας θα γεννηθούνε

Τ' αψεγάδιαστα παιδιά.

..............................

Δε γνωρίζω από θρησκείες,

Δε μονιάζω με θεούς,

Γνωριμιά μου εσύ και πίστη.

Πήρα αράδα τους ναούς,

Γύμνωσα; το εικονοστάσι

Βέβηλα και το βωμό,

Λείψαν' άγια, τίμια Ξύλα,

Κάθε πρόσφορο ιερό,

Δισκοπότηρα, λαμπάδες,

Μοσκολίβανα, με μιας

Όλα στα 'ριξα, σαν άνθια,

Για να τα πατάς!

.. Είπα, κι άκουσες, και γέρνεις...

Τρισαλλοιά μου! τρισαλλοιά!

Στο σκολειό της αγκαλιάς σου 

Μ' όλα τα φιλιά!

Περδικόστηθη Τσιγγάνα,

Ω μαγεύτρα που μιλείς

Τα μεσάνυχτα προς τ' άστρα

Γλώσσα προσταγής!

Στα μεστά τα νικηφόρα 

Στήθια σου ηύρα μοναχά

Της γυναίκας την απάτη

Και της σάρκας τη σκλαβιά,

Κι αχαμνή πλανεύτρα αγάπη

Κ' ένα αρρωστημένο φως

Και το λίγωμα που λυώνει

Το κορμί του καθενός.

Κι αν γρικούσα να σαλεύει 

Κάπου κάτι σα φτερό,

Με τ' αντρίκια σου τα χέρια

Σύντριψες και το φτερό.

Ω που αγνάντια και μακρυά μου

Τα μεσάνυχτα μιλείς

Προς τ' αστέρια, προς τα πάντα

Γλώσσα προσταγής,

Κι όντας μεσ' στην αγκαλιά σου

Σφιχτοκλείς με ερωτική, 

Ω γυναίκα εσύ σαν όλες,

Ψεύτρα, σκλάβα, ποια εισ' εσύ;..

Ό,τι αν είσαι, δεν πεθαίνω, 

Πέφτω εδώ και βγαίνω αλλού,

Και το μνήμα έχει για μένα 

Πόρτα λυτρωμού.