Ποτέ στο παρελθόν η αξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν ήταν τόσο χαμηλή στα μάτια της κοινής γνώμης. Ποτέ δεν υπήρχε τόσο μεγάλη απαξία για το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν θα σταθώ στο γιατί αυτό είναι κακό, αποτελεί όμως μια αντικειμενική πραγματικότητα, που μόνο ένα πωρωμένο κομματικά μυαλό δεν μπορεί να αντιληφθεί. Το περίεργο είναι ότι παρ' όλη αυτήν την απαξία, για πρώτη φορά οι Έλληνες βουλευτές - τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα αυτών - έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.
Σύμπτωμα πρώτο: η ατάκα του τουίτερ.
Ψάχνουν να βρουν κάτι "έξυπνο" για να το ανεβάσουν στο τουίτερ, που έχει και το προβάδισμα σε σχέση με τα υπόλοιπα σόσιαλ μίντια. Είτε μόνοι τους είτε με τη βοήθεια συνεργατών βρίσκουν κάποια ατάκα, την οποία τουλάχιστον οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι πετυχημένη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την ίδια άποψη έχουν όσοι τη διαβάζουν, ενώ στη συνέχεια τη διατυμπανίζουν από το πρωί ως το βράδυ: "Όπως έγραψα και στο τουίτερ....". - και βέβαια έχουν άποψη για όλα!
Επειδή τυχαίνει να παρακολουθώ αγγλόφωνα ΜΜΕ και κυρίως τα αμερικανικά, αυτή τη βλαχομπαρόκ αντίληψη περί της χρησιμότητας του τουίτερ ως πολιτικού εργαλείου δεν τη συναντώ πουθενά. Με τα κιάλια βρίσκεται - αν βρεθεί - κάποιος Βρετανός ή Αμερικανός πολιτικός που να κομπάζει τόσο ασύστολα, σαν "γύφτικο σκεπάρνι" κατά τη λαϊκή έκφραση, για μια φράση κάπως προκλητική και ακραία, ώστε να προκαλέσει εντύπωση, συγχέοντας όμως το "εντυπωσιακό" με το "πειστικό" - καμία σχέση!
Σύμπτωμα δεύτερο: οι διαρροές στα μπλογκ - ή η αποθέωση του παραπολιτικού παρασκηνίου.
Όταν ένας άνθρωπος νομίζει ότι αποτελεί το κέντρο του κόσμου και ότι όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν, φροντίζει να κάνει συνέχεια αισθητή την παρουσία του, ώστε να συζητιέται τ' όνομά του. Στην πολιτική, αυτό μεταφράζεται σε καλές δημόσιες σχέσεις, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και τη διαρροή "αποκλειστικών" πληροφοριών. Τι αφορούν οι διαρροές; Μα.. αυτόν που τις κάνει! Έτσι μίλησε ο τάδε στο τηλέφωνο με τον πρωθυπουργό, έτσι απάντησε σ' έναν πολίτη που τον αποθέωσε στο δρόμο, σχόλια τύπου "τι μάγκας που είναι ο τύπος", "πες τα (τάδε)" κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι πριν από 60 χρόνια - και φυσικά ακόμη παλιότερα - όταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν αναλφάβητο, η παραπολιτική αποτελούσε μια καλή μορφή έμμεσης προώθησης ενός φιλόδοξου πολιτικού. Ο ανίδεος ψηφοφόρος άκουγε συχνά ένα όνομα, τον θυμόταν ευκολότερα, εντυπωσιαζόταν εύκολα από τις προσυμφωνημένες, αποθεωτικές καταχωρήσεις και τα πράγματα έπαιρναν έναν δρόμο - οδηγώντας την Ελλάδα στο σημείο που την οδήγησαν. Σήμερα, τα αποτελέσματα είναι τα ακριβώς αντίθετα. Είναι πολύ μικρή η μερίδα της κοινωνίας που παρασύρεται από τέτοια δημοσιεύματα. Με εξαίρεση τους κομματικά πωρωμένους, οι υπόλοιποι απλά αισθάνονται θυμηδία, αν όχι αηδία, με τόσο εξώφθαλμες, παλιοκομματικές πρακτικές - ανεξάρτητα από το αν ο βουλευτής αισθάνεται για τον εαυτό του ότι είναι ένας μοντέρνος εκσυγχρονιστής. Άντε, όμως, να πείσεις κάποιον που πιστεύει ότι αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος ότι κινδυνεύει να γίνει γραφικός!
Σύμπτωμα τρίτο: το σύνδρομο του "Ξανθόπουλου της πολιτικής"
Ο βουλευτής που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, πανικοβάλλεται, όταν διαπιστώσει ότι σχολιάζεται αρνητικά το άτομό του. Έστω ένα αρνητικό δημοσίευμα να διαβάσει, σπεύδει σ' αυτό που ξέρει καλύτερα: την αυτοπροβολή του στα μίντια. Προγραμματίζει συνεντεύξεις ή κάνει απρογραμμάτιστες παρεμβάσεις σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, όπου προσπαθεί ν' αποτινάξει κάθε ίχνος κριτικής, ζητάει συγγνώμη για τυχόν λάθη, προσπαθεί να ανασκευάσει χωρίς να πλήξει την περηφάνια του και γενικά εκπέμπει έναν πανικό, θεωρώντας ότι ο ίδιος αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντος ολόκληρης της χώρας, ότι το πρόβλημά του είναι πιο σημαντικό π.χ. από την υψηλή ανεργία ή ότι οι πολίτες χάνουν τον ύπνο τους αναλογιζόμενοι κάτι που ο ίδιος - ο "υπέρλαμπρος" πολιτικός νους - έχει δηλώσει ή πράξει!
Ευτυχώς, μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει βουλευτές να κλαίνε ον κάμερα, επειδή παρεξηγήθηκαν τα λεγόμενά τους, αλλά δεν αποκλείεται να το δούμε κι αυτό!Δεν θα μου έκανε εντύπωση! Είναι όμως μελαγχολικά αξιοθρήνητες τέτοιες συμπεριφορές, που ξεπερνούν τα όρια της γραφικότητας και αποτελούν ένδειξη μιας γενικής πολιτικής παρακμής, που μάλλον επιτείνει την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος - δυστυχώς. Τελικά, είναι αλήθεια ότι κάθε εποχή έχει τους βουλευτές που της αξίζει. Ας ελπίσουμε η εποχή ν' αλλάξει γρήγορα προς το καλύτερο, αν μη τι άλλο για να γλιτώσουμε από τους βουλευτές drama queens, που έχουν εθιστεί στη διασημότητα κι έχουν χάσει το μέτρο της αξιοπρέπειας.
Σημαντικό: Το κείμενο δεν αναφέρεται σε κάποιο συγκεκριμένο - μακάρι να ήταν μεμονωμένο το φαινόμενο! - αλλά σε περισσότερους βουλευτές - και όχι μόνο γένους αρσενικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου