Πριν ακόμη επιλεγεί, το τραγούδι των Argo άκουσε τα εξ αμάξης. Η παρουσίασή του "Utopian Land" δεν στάθηκε αρκετή για ν' αλλάξουν οι εντυπώσεις και πολλοί γιουροφάν "κράζουν" το τραγούδι στα σόσιαλ μίντια, κάποια μάλιστα επιτιθέμενοι με πάθος εναντίον και όσων ξένων το στηρίζουν, θεωρώντας ότι είναι "ό,τι χειρότερο θα έχουμε στείλει στη Γιουροβίζιον". Και ενώ το τραγούδι πάρα πολύ απέχει από το να θεωρηθεί αριστούργημα ή να συμπεριληφθεί σ' ένα τοπ10 ελληνικών συμμετοχών στο διαγωνισμό, απέχει πολύ και από το να θεωρηθεί "ό,τι χειρότερο". Από το 1974, όταν η Ελλάδα συμμετείχε για πρώτη φορά στο μουσικό διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, η πλειοψηφία των συμμετοχών μας είναι κάτω της βάσης και το όποιο πρόβλημα με τη δημιουργία μιας λίστας των bottom5 (δηλ. των πέντε χειρότερων τραγουδιών) δεν οφείλεται στην έλλειψη προσφοράς, αλλά στον τεράστιο ανταγωνισμό. Πώς να ξεχωρίσεις ποιο είναι χειρότερο από τ' άλλο;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η χειρότερη δεκαετία της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον ήταν τα 80s. Αρκετές φορές απείχαμε από το διαγωνισμό κι απ' ό,τι φαίνεται έπρεπε ν' απέχουμε και πολλές άλλες. Για την ακρίβεια, μόνο το "Δικό σου αστέρι" με ερμηνεύτρια τη Μαριάννα Ευστρατίου το 1989 είχε κάποιο ενδιαφέρον. Όλα τα υπόλοιπα - του "Ωτοστόπ" συμπεριλαμβανομένου - ήταν απλά αδιάφορα έως ανυπόφορα. Εξαιρετικά κακή βρίσκω και τη δεκαετία του '70 και δεν διστάζω να ομολογήσω ότι την πρώτη φορά που άκουσα το περιβόητο "Μάθημα σολφέζ" σε κάποιο παλιό αφιέρωμα στα ελληνικά τραγούδια της Γιουροβίζιον, τι κι αν ήμουν μαθητής Δημοτικού, το βρήκα απλά... αστείο! Βέβαια, δεν περιλαμβάνεται στο σημερινό bottom5, αλλά είπαμε... ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος.
Αν και περιττό, διευκρινίζω ότι αυτό είναι το προσωπικό μου bottom5, με το οποίο μπορείτε να διαφωνήσετε ελεύθερα. Η σειρά είναι αντίστροφη, δηλαδή ξεκινάω από το πέμπτο χειρότερο για να καταλήξω στο απόλυτα χειρότερο ελληνικό τραγούδι που ακούστηκε από τη σκηνή του περιβόητου διαγωνισμού τραγουδιού.
5. 2012. Ελευθερία Ελευθερίου - Aphrodisiac
Σε μια χρονιά με πολύ κακά υποψήφια τραγούδια, κυριάρχησε ο μονόφθαλμος, που είχε τον τίτλο "Aphrodisiac". Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν ένα πάρα πολύ κακό τραγούδι. Ακολουθούσε πιστά μια χιλιοεπαναλαμβανόμενη συνταγή: από τη μίξη ελαφρολαϊκού και ποπ μέχρι τη μουσική γέφυρα στον ίδιο χρόνο, με την εκτέλεση του ίδιου - πάνω κάτω - χορευτικού σόλο, με στίχους εξαιρετικά αφελείς και εύκολα παρεξηγήσιμους και με μια τραγουδίστρια χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία, που ακόμη δεν έχει καταφέρει να με πείσει. Οκ, είναι ίσως υπερβολή να κατατάσσω το τραγούδι ως το πέμπτο χειρότερο όλων των εποχών (μέχρι σήμερα) απ' όσα εκπροσώπησαν την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός για μια θέση στη χειρότερη πεντάδα είναι τεράστιος, όμως το κάνω και για συμβολικούς λόγους. Το ελληνικό στοιχείο μπορεί κάλλιστα να κυριαρχεί στο τραγούδι με μεγάλη επιτυχία, όπως πολύ καλά το πέτυχαν οι Κόζα Μόστρα ένα χρόνο μετά, αλλά χρειάζεται έμπνευση και πρόταση για κάτι καινούριο, όχι μιμητική επανάληψη παλιών συνταγών.
4. 2002. Μιχάλης Ρακιτζής - S.A.G.A..P.O.
Ναι, ψηφίστηκε από το κοινό στον πιο επεισοδιακό ελληνικό τελικό, όταν η Γιουροβίζιον άρχισε να γίνεται και πάλι της μόδας. Γιατί αυτό; Ίσως γιατί ο Ρακιτζής ήταν το πιο γνωστό όνομα από τους συμμετέχονες (κι ας είχε πολλά χρόνια να κάνει επιτυχία), ίσως πάλι για διακατεχόμασταν ακόμη από το κόμπλεξ να παρουσιάσουμε κάτι τελείως δυτικότροπο σαν ήχο, ώστε να κερδίσουμε τις καρδιές των Ευρωπαίων (κι ας είχαμε πετύχει την καλύτερη θέση στη Γιουροβίζιον ένα χρόνο νωρίτερα με το πιο ελληνοπρεπές "Die For You"). Ε, ούτε δυτικό ήχο είχε ούτε μπροστά από την εποχή του ήταν (όπως ο Μιχάλης Ρακιτζής και κάποιοι φανατικοί υποστηρικτές του θέλουν να πιστεύουν μέχρι σήμερα), αλλά ήταν πολύ απλά ένα περίεργο άκουσμα, που εκτελέστηκε τραγικά στη σκηνή του διαγωνισμού. Α, ξέχασα.... μας έκανε πόλεμο ο Σουηδός σκηνοθέτης, ο οποίος - κλασικά - δεν χώνευε ούτε την Ελλάδα ούτε το Ρακιτζή.και του έστησε δολιοφθορά. Τώρα, εγώ γιατί αρχίζω να χασμουριέμαι, όταν ακούω τέτοιες δικαιολογίες;
3. 1994. Κώστας Μπίγαλης - Τρεχαντήρι
Ο ποπ Μπίγαλης θέλησε να γίνει διεθνής με μια συμμετοχή τελείως έξω από τα μουσικά νερά του και τελικά... βούλιαξε με το τρεχαντήρι του. Ο στίχος αστείος, η φωνή του Μπίγαλη δεν έχει παραδοσιακό/λαϊκό ηχόχρωμα και η όλη στατική, σκηνική εμφάνιση αποκαρδιωτική.
2. 1988. Αφροδίτη Φρυδά - Κλόουν
Δεν ξέρω αν οι στίχοι του τραγουδιού είχαν κάποιο, υποτιθέμενο δεύτερο νόημα, όμως το ρεφρέν "Είμαι ο κλόουν, κλόουν, χα, χα, χα, χα" ήταν απλά μια ανοησία και μισή. Υποτίθεται ότι ψάχναμε έναν τρόπο να σπάσουμε το εμπόδιο της γλώσσας (σε μια εποχή βεβαίως που όλες οι χώρες εκπροσωπούνταν με τις εθνικές τους γλώσσες και πολλές φορές αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τους νικητές), με αποτέλεσμα η επινοητικότητα των στιχουργών να πιάνει πάτο. Το πρωτότυπο πολύ συχνά κινδυνεύει να μη φανεί έξυπνο, αλλά γελοίο, κι αυτή ήταν μια τέτοια περίπτωση.
Αν και περιττό, διευκρινίζω ότι αυτό είναι το προσωπικό μου bottom5, με το οποίο μπορείτε να διαφωνήσετε ελεύθερα. Η σειρά είναι αντίστροφη, δηλαδή ξεκινάω από το πέμπτο χειρότερο για να καταλήξω στο απόλυτα χειρότερο ελληνικό τραγούδι που ακούστηκε από τη σκηνή του περιβόητου διαγωνισμού τραγουδιού.
5. 2012. Ελευθερία Ελευθερίου - Aphrodisiac
Σε μια χρονιά με πολύ κακά υποψήφια τραγούδια, κυριάρχησε ο μονόφθαλμος, που είχε τον τίτλο "Aphrodisiac". Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν ένα πάρα πολύ κακό τραγούδι. Ακολουθούσε πιστά μια χιλιοεπαναλαμβανόμενη συνταγή: από τη μίξη ελαφρολαϊκού και ποπ μέχρι τη μουσική γέφυρα στον ίδιο χρόνο, με την εκτέλεση του ίδιου - πάνω κάτω - χορευτικού σόλο, με στίχους εξαιρετικά αφελείς και εύκολα παρεξηγήσιμους και με μια τραγουδίστρια χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία, που ακόμη δεν έχει καταφέρει να με πείσει. Οκ, είναι ίσως υπερβολή να κατατάσσω το τραγούδι ως το πέμπτο χειρότερο όλων των εποχών (μέχρι σήμερα) απ' όσα εκπροσώπησαν την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός για μια θέση στη χειρότερη πεντάδα είναι τεράστιος, όμως το κάνω και για συμβολικούς λόγους. Το ελληνικό στοιχείο μπορεί κάλλιστα να κυριαρχεί στο τραγούδι με μεγάλη επιτυχία, όπως πολύ καλά το πέτυχαν οι Κόζα Μόστρα ένα χρόνο μετά, αλλά χρειάζεται έμπνευση και πρόταση για κάτι καινούριο, όχι μιμητική επανάληψη παλιών συνταγών.
4. 2002. Μιχάλης Ρακιτζής - S.A.G.A..P.O.
Ναι, ψηφίστηκε από το κοινό στον πιο επεισοδιακό ελληνικό τελικό, όταν η Γιουροβίζιον άρχισε να γίνεται και πάλι της μόδας. Γιατί αυτό; Ίσως γιατί ο Ρακιτζής ήταν το πιο γνωστό όνομα από τους συμμετέχονες (κι ας είχε πολλά χρόνια να κάνει επιτυχία), ίσως πάλι για διακατεχόμασταν ακόμη από το κόμπλεξ να παρουσιάσουμε κάτι τελείως δυτικότροπο σαν ήχο, ώστε να κερδίσουμε τις καρδιές των Ευρωπαίων (κι ας είχαμε πετύχει την καλύτερη θέση στη Γιουροβίζιον ένα χρόνο νωρίτερα με το πιο ελληνοπρεπές "Die For You"). Ε, ούτε δυτικό ήχο είχε ούτε μπροστά από την εποχή του ήταν (όπως ο Μιχάλης Ρακιτζής και κάποιοι φανατικοί υποστηρικτές του θέλουν να πιστεύουν μέχρι σήμερα), αλλά ήταν πολύ απλά ένα περίεργο άκουσμα, που εκτελέστηκε τραγικά στη σκηνή του διαγωνισμού. Α, ξέχασα.... μας έκανε πόλεμο ο Σουηδός σκηνοθέτης, ο οποίος - κλασικά - δεν χώνευε ούτε την Ελλάδα ούτε το Ρακιτζή.και του έστησε δολιοφθορά. Τώρα, εγώ γιατί αρχίζω να χασμουριέμαι, όταν ακούω τέτοιες δικαιολογίες;
3. 1994. Κώστας Μπίγαλης - Τρεχαντήρι
Ο ποπ Μπίγαλης θέλησε να γίνει διεθνής με μια συμμετοχή τελείως έξω από τα μουσικά νερά του και τελικά... βούλιαξε με το τρεχαντήρι του. Ο στίχος αστείος, η φωνή του Μπίγαλη δεν έχει παραδοσιακό/λαϊκό ηχόχρωμα και η όλη στατική, σκηνική εμφάνιση αποκαρδιωτική.
2. 1988. Αφροδίτη Φρυδά - Κλόουν
Δεν ξέρω αν οι στίχοι του τραγουδιού είχαν κάποιο, υποτιθέμενο δεύτερο νόημα, όμως το ρεφρέν "Είμαι ο κλόουν, κλόουν, χα, χα, χα, χα" ήταν απλά μια ανοησία και μισή. Υποτίθεται ότι ψάχναμε έναν τρόπο να σπάσουμε το εμπόδιο της γλώσσας (σε μια εποχή βεβαίως που όλες οι χώρες εκπροσωπούνταν με τις εθνικές τους γλώσσες και πολλές φορές αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τους νικητές), με αποτέλεσμα η επινοητικότητα των στιχουργών να πιάνει πάτο. Το πρωτότυπο πολύ συχνά κινδυνεύει να μη φανεί έξυπνο, αλλά γελοίο, κι αυτή ήταν μια τέτοια περίπτωση.
1. Και η χειρότερη συμμετοχή της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον ήταν... το 1998 με το τραγούδι "Μια κρυφή ευαισθησία" και ερμηνευτές τους Διονυσία Καρόκη και το συγκρότημα Θάλασσα. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που το κοινό θα είχε δίκαιο να γιουχάρει την ανταλλαγή βαθμών μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, καθώς οι μόνοι πόντοι που κατάφερε να κερδίσει το τραγούδι αυτό ήταν το κυπριακό δωδεκάρι, όταν άξιζε για το απόλυτο μηδέν και την τελευταία θέση. Οι λόγοι; Τα πάντα! Μελωδία, στίχοι, ερμηνεία, σκηνική παρουσία, όλα μηδέν.
Διαβάστε κι αυτό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου