Νίκος Σταυρίδης: Το πρώτο του επάγγελμα όντας ακόμη μαθητής στη Σάμο και το ρουσφέτι που ζήτησε από πολιτικό πρόσωπο, όταν πήγε στην Αθήνα

Ο Νίκος Σταυρίδης υπήρξε ένας από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, η εικόνα του οποίου είναι αρκετά οικεία και αγαπητή ακόμη και τόσες δεκαετίες μετά το θάνατό του (κάτι που βέβαια οφείλεται στη δύναμη της μαγείας του κινηματογράφου αλλά και στη σπάνια δύναμη πολλών ελληνικών ταινιών των δεκαετιών του 50 και του 60, που έχουν αντέξει στο χρόνο μέχρι σήμερα). Για την ζωή του πριν βγει στο θεατρικό σανίδι γνωρίζουμε ελάχιστα. Ένα ελάχιστο φως θα ρίξει αυτό το μικρό αφιέρωμα, που βασίζεται σε αφήγηση του ίδιου του ηθοποιού.

Σε συνέντευξή του το 1936, ο Σταυρίδης παραδεχόταν ότι η ζωή είχε υπάρξει για εκείνον "πάρα πολύ σκληρή". Σύμφωνα με τα δικά του λόγια "Φαίνεται ότι τα πρώτα χρόνια με είχε λησμονήσει η τύχη μου. Έτσι αναγκάσθηκα να παλέψω σκληρά για να συντηρηθώ και υπέφερα τρομαχτικά μαρτύρια ως που να βρω το δρόμο μου και να ζήσω". Ποια ήταν όμως η επαγγελματική διαδρομή του μέχρι να γίνει ηθοποιός;

Ο Σταυρίδης ξεκίνησε να εργάζεται ήδη από τα γυμνασιακά του χρόνια στο Βαθύ της Σάμου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Το πρώτο του επάγγελμα ήταν μηχανικός στον τοπικό κινηματογράφο "Ηραίον". Τύλιγε τα φιλμ, έθετε σε κίνηση την κινηματογραφική μηχανή, πού και πού έριχνε κλεφτές ματιές κατά τη διάρκεια προβολής της ταινίας, όμως η προσοχή του ήταν στραμμένη αλλού, καθώς τότε έβρισκε ελεύθερο χρόνο και διάβαζε τα μαθήματά του.

Όταν αποφοίτησε από το Γυμνάσιο, άφησε το νησί του αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Αθήνα. Ήξερε τη δουλειά του κινηματογραφιστή και αυτήν την καριέρα επεδίωξε αρχικά να κυνηγήσει, όμως συναντούσε την αδιαφορία των Αθηναίων συναδέλφων του, οι οποίοι ήταν οργανωμένοι σε δικό τους σωματείο, στο οποίο δεν ήταν διατεθειμένοι να εγγράψουν το νεαρό Σαμιώτη.

Άνεργος ο Σταυρίδης, έκοβε βόλτες στο Βασιλικό Κήπο, ώσπου μια μέρα σκέφθηκε να αποκρούσει την ατυχία του α λα ελληνικά: με ρουσφέτι. Πήγε λοιπόν στο πολιτικό γραφείο του Σαμιώτη πολιτικού Θεμιστοκλή Σοφούλη, που εκείνη την εποχή ήταν υπουργός Στρατιωτικών.

Ο Σοφούλης του έδωσε ένα γράμμα και τον παρέπεμψε στον διευθυντή των Γενικών Αποθηκών του Στρατού. "Αυτός θα σε τακτοποιήσει" του είπε και ο Σταυρίδης γεμάτος χαρά, πιστεύοντας ότι θα τακτοποιούταν σε μια σπουδαία θέση, έσπευσε στο λοχαγό. Εκείνος, όμως, μόλις διάβασε το γράμμα, φώναξε ένα στρατιώτη και του έδωσε εντολή: "Εμπρός, πήγαινέ τον στ' άρβυλα"! Ποια ήταν η δουλειά του; Έπρεπε να ταιριάζει τις αρβύλες σε ζευγάρια, να τις δένει και να τις τοποθετεί στα ράφια έναντι 22 δραχμών, που δεν του έφταναν παρά για να τρώει μια φασολάδα την ημέρα.

Η θέση εκείνη δεν του εξασφάλιζε το μέλλον του και τελικά μια μέρα ο Σταυρίδης έκανε το μεγάλο βήμα. Μπήκε στο θέατρο του Θησείου, όπου είδε τον Βασίλη Αυλωνίτη και του είπε: "Εγώ τραγουδάω. Μπορώ να παίξω στο θέατρο;". Οι ηθοποιοί του θιάσου του επέτρεψαν να πει ένα τραγούδι θέλοντας να σπάσουν πλάκα μαζί του, όμως η ερμηνεία του Σταυρίδη στο "Ταγκό των ρόδων" άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις και τελικά τον προσέλαβαν στο θίασο.

Βέβαια, η επιτυχία δεν ήταν εξασφαλισμένη από την αρχή. Στα πρώτα του κιόλας θεατρικά βήματα, ύστερα από μια καλλιτεχνική αποτυχία σκέφτηκε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από την Ακρόπολη, αλλά τη γλίτωσε λόγω.. μεθυσιού. Όμως μια αποτυχία δεν προδικάζει το μέλλον ενός καλλιτέχνη, ώστε τα επόμενα χρόνια ο ηθοποιός, τον οποίο ακόμη θυμόμαστε και αγαπάμε χάρη στις αξέχαστες και πάντα χαρακτηριστικές κινηματογραφικές του εμφανίσεις, άφησε το δικό του μεγάλο αποτύπωμα στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.



Σχετικά θέματα:
-- 8 ηθοποιοί που τους γνωρίσαμε μεσήλικες μέσα από τις ελληνικές ταινίες, όταν ήταν νέοι [Ορέστης Μακρής, Νίκος Σταυρίδης, Μαρίκα Νέζερ κ.ά. - Εικόνες]
-- Ευτυχισμένες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις των ηθοποιών του παλιού κινηματογράφου.