Η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης γράφει ότι η πρώτη επίσημη έναρξη εκπομπής τηλεοπτικού σταθμού στην Ελλάδα έγινε στις 23 Φεβρουαρίου 1966. Εξάλλου, αρκετά χρόνια νωρίτερα, το Σεπτέμβριο του 1960, λειτούργησε χάρη στη ΔΕΗ ο πρώτος ελληνικός, πειραματικός, τηλεοπτικός σταθμός στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, παρουσιάζοντας καθημερινά πολύωρο πρόγραμμα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα οι πρώτες πρώτες δοκιμαστικές εκπομπές τηλεοπτικού προγράμματος στην Ελλάδα είχαν πραγματοποιηθεί πολλά χρόνια νωρίτερα, το Δεκέμβριο του 1953!
Στα γραφεία της R.C.A. (Radio Corporation of America) επί της οδού Πανεπιστημίου, λειτουργούσε ένας δοκιμαστικός σταθμός τηλεόρασης, ο οποίος εξέπεμπε πρόγραμμά κάθε βράδυ από τις 8 η ώρα και μετά. Στα δοκιμαστικά προγράμματα συμμετείχαν Έλληνες καλλιτέχνες, ενώ παρουσιαστής ήταν ο Γιώργος Οικονομίδης, ο οποίος είχε υπογράψει σχετική συμφωνία με την αμερικανική εταιρία.
Ο αριθμός των τηλεθεατών ήταν αυστηρά περιορισμένος περίπου στα 70 άτομα. Το ενδιαφέρον όμως ήταν πολύ μεγάλο, ώστε οι προσκλήσεις της πρώτης τουλάχιστον εβδομάδας είχαν εξαντληθεί πριν την έναρξη των εκπομπών.
Η RCA επεξεργαζόταν σχέδια ίδρυσης τηλεοπτικού σταθμού που με κέντρο εκπομπής το Λυκαβηττό θα εξέπεμπε πρόγραμμα για την περιοχή της Αθήνας και των περιχώρων. Κατά τ' άλλα, όμως, ξένοι ειδικοί που είχαν επίσης εξετάσει το ενδεχόμενο ίδρυσης τηλεοπτικού σταθμού στην Ελλάδα, όπως το αμερικανικό NBC, εμφανίζονταν πολύ σκεπτικοί επισημαίνοντας ότι η ειδική μορφολογία του εδάφους της χώρας με τα πολλά βουνά εμπόδιζε τη μετάδοση της τηλεόρασης σε μεγάλη γεωγραφική κλίμακα. Πιθανότατα αυτό το σκεπτικό να κυριάρχησε και στη συλλογιστική της RCA, η οποία - παρά τις καλές προθέσεις της - δεν προχώρησε ποτέ στην υλοποίηση των τηλεοπτικών της σχεδίων.
Πάντως, στα τέλη του 1953 είχαν αρχίσει να πωλούνται τηλεοπτικές συσκευές από ορισμένα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών, ενώ σχετικές διαφημίσεις δημοσιεύονταν και στον τύπο.
Ωστόσο, οι ενδιαφερόμενοι θα έπρεπε να έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη, καθώς ο διευθυντής του ελληνικού σταθμού τηλεόρασης της RCA εκτιμούσε ότι η κάθε τηλεοπτική συσκευή θα κόστιζε περίπου 4 έως 10 εκατομμύρια δραχμές. (Για να υπάρχει πάντως ένα μέτρο σύγκρισης, να διευκρινιστεί ότι μια εφημερίδα εκείνη την εποχή κόστιζε 1000 δραχμές. Αν σκεφτούμε ότι η μέση εφημερίδα σήμερα κοστίζει πάνω από 1 ευρώ, θα μιλούσαμε κάπως απλοϊκά για τιμές αξίας πολλών χιλιάδων σημερινών ευρώ). Να ήταν άραγε το υψηλό κόστος των συσκευών ένας ακόμη αποτρεπτικός παράγοντας για τη μονιμοποίηση των πειραματικών εκείνων εκπομπών, καθώς τι νόημα θα είχε η εκπομπή προγράμματος για περιορισμένο κοινό σε μια εποχή οικονομικής φτώχειας;
Πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη της ελληνικής τηλεόρασης, αν τα σχέδια της RCA είχαν ευοδώσει! Πρώτα απ' όλα, η Ελλάδα θα είχε αποκτήσει τηλεοπτικό σταθμό την ίδια περίπου περίοδο με τις υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες και όχι τελευταία και καθυστερημένη (μαζί με την Τουρκία), όπως τελικά έγινε. (Για τις ΗΠΑ δεν το συζητάμε, ήδη από το 1950-51 η τηλεόραση είχε εξαπλωθεί στα περισσότερα νοικοκυριά)
Και ποιος ξέρει... η δύναμη που έχει η τηλεόραση ως μέσο ίσως να επηρέαζε ακόμη και πολλές από τις δραματικές πολιτικές εξελίξεις της χώρας της δεκαετίας του '50 και του πρώτου μισού του '60 (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η επιρροή θα ήταν οπωσδήποτε και ωφέλιμη ή θετική).
Σχετικά θεματάκια:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου