Παίζοντας με τον 5χρονο ανιψιό μου οποιοδήποτε από τα αγαπημένα του παιχνίδι (είτε αυτό είναι αυτοκινητάκια ή μηχανές, αγώνας τρεξίματος, επιτραπέζιο κλπ.) αναπόφευκτα κάποιες φορές χάνω εγώ και κάποιες φορές χάνει εκείνος. Έτσι δεν γίνεται στα παιχνίδια; Για τη γιαγιά του όμως - η γνωστή Ελληνίδα γιαγιά που είναι πολλαπλάσια υπερπροστατευτικότερη από την Ελληνίδα μάνα - δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά αντίθετα θα πρέπει να αφήνω πάντα τον μικρό να κερδίζει, γιατί "να, κοίταξέ τον κλαίει και δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις" (σ.σ. το να κερδίζω και να χάνω δίκαια, όσο το δυνατόν επί ίσοις όροις και χωρίς πάντως να εκμεταλλεύομαι τη θέση μου ως ενήλικας). Με την άποψή της διαφωνούν ερευνητές του Amherst College, οι οποίοι σε μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Experimental Child Psychology το Δεκέμβριο του 2016, υποστηρίζουν ότι αν τα μικρά παιδιά κερδίζουν "λανθασμένα" στα παιχνίδια και στις άλλες δραστηριότητές τους, αυτό μπορεί να τους οδηγήσει στην άγνοια σημαντικών πληροφοριών για τον κόσμο στον οποίο καλούνται να μεγαλώσουν - και να επιβιώσουν, θα προσέθετα εγώ.
Παιδιά 4 και 5 ετών συμμετείχαν σ' ένα παιχνίδι αναζήτησης κρυμμένων αντικειμένων. Δύο ενήλικες έδιναν βοηθητικά στοιχεία, μόνο που ο ένας ενήλικας έλεγε πάντοτε την αλήθεια και ο άλλος τα παραπλανούσε. Ωστόσο, το πείραμα/παιχνίδι διαμορφώθηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα μισά παιδιά μπορούσαν εύκολα να βρουν όλα τα κρυμμένα αντικείμενα ανεξάρτητα από τις οδηγίες των ενηλίκων, ενώ για τα υπόλοιπα η επιτυχία εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη βοήθεια των μεγάλων.
Μετά το τέλος του παιχνιδιού, οι ερευνητές ρώτησαν τα παιδιά ποιόν από τους δύο ενήλικες θα εμπιστεύονταν περισσότερο να τους βοηθήσει στην αναζήτηση άλλων κρυμμένων αντικειμένων. Τα παιδιά της πρώτης ομάδας δεν έδειξαν ιδιαίτερη προτίμηση στον ενήλικα που τους έδινε τις σωστές συμβουλές, τις οποίες προφανώς και δεν έλαβαν και πολύ υπόψη, καθώς μπορούσαν εύκολα να εντοπίσουν - και όντως εντόπιζαν - εύκολα τα κρυμμένα αντικείμενα χωρίς τη βοήθειά του. Αντίθετα, τα παιδιά που συμμετείχαν στη δυσκολότερη εκδοχή του παιχνιδιού, υποδείκνυαν σαφώς τον ενήλικα που τα είχε καθοδηγήσει σωστά.
Όπως συμπέραναν οι ερευνητές, "όταν τα παιδιά είναι εξαιρετικά πετυχημένα, φαίνεται να αγνοούν χρήσιμα - υπό άλλες συνθήκες - στοιχεία για το ποιος θα ήταν καλύτερη πηγή ενημέρωσης". Αυτό είναι σημαντικό για δύο λόγους: "Πρώτον, υπονοεί ότι τα παιδιά δεν έχουν τόσο μεγάλη αντίληψη όσο άλλες έρευνες άφηναν να εννοηθεί. Δεύτερον, υπονοεί ότι στον πραγματικό κόσμο, όταν τα παιδιά βιώνουν μια μεγάλη επιτυχία σ' ένα καθήκον (π.χ. στο παιχνίδι), ενδέχεται να υποτιμήσουν την αξία των σημαντικών πληροφοριών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να μάθουν τον κόσμο, επειδή αυτό το θεωρούν λιγότερο σχετικό με τη μελλοντική τους επιτυχία".
Αυτή είναι μία άποψη ερευνητών, που δημοσιεύτηκε σε σοβαρό περιοδικό, δεν είναι όμως και πανάκεια, καθώς υπάρχουν και αντίθετες απόψεις. Γενικά, η πεμπτουσία της επιστήμης είναι η πολυφωνία, μέσα από την οποία σε βάθος χρόνου προκύπτουν πιο αξιόπιστα συμπεράσματα - πόσο μάλλον όταν το αντικείμενο αφορά θέματα συμπεριφοράς και γνωστικής λειτουργίας. Είναι όμως μια καλή τροφή για σκέψη, ώστε να αναρωτηθούμε πόσο καλό πραγματικά κάνουμε στα παιδιά (ή στα ανίψια και τα εγγόνια μας) αφήνοντάς τα να κερδίζουν εύκολα στα παιχνίδια ή αν αντίθετα είναι πιο χρήσιμο να τους μάθουμε ότι η επιτυχία απαιτεί λίγη παραπάνω προσπάθεια και - φυσικά - συνεργασία.
πηγή: ScienceDaily
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου