Η ιστορία πίσω από το πρώτο «επίσημο» εξώφυλλο της Αλίκης Βουγιουκλάκη

Το πρώτο εξώφυλλο της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε περιοδικό –το πρώτο από τα εκατοντάδες που ακολούθησαν μέχρι το θάνατό της στις 23 Ιουλίου 1996– ήταν στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ το δεκαπενταύγουστο του 1955. Μόνο που σ’ εκείνο το εξώφυλλο η Αλίκη πόζαρε ως μοντέλο και δεν αναγραφόταν καν τ’  όνομά της, παρότι είχε ήδη συμμετοχές στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Δεν είχε βέβαια χτιστεί ακόμη ο «μύθος» της...

Αυτή η «αδικία» αποκαταστάθηκε κάτι παραπάνω από ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 25 Μαρτίου 1957 (συμπτωματικά ακόμη μια γιορτινή ημερομηνία), όταν κυκλοφόρησε στα περίπτερα όλης της χώρας το 74^ο τεύχος του περιοδικού ΕΙΚΟΝΕΣ. Η Αλίκη προϋπαντούσε την άνοιξη φωτογραφημένη από το Βάσο Μίγκο κάτω από ένα κλαδί αμυγδαλιάς, ενώ στο κάτω αριστερό τμήμα του εξωφύλλου έγραφε: «ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ελπίδα της ελληνικής σκηνής», στις δε εσωτερικές σελίδες φιλοξενήθηκε το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα για εκείνη.

Τα επόμενα χρόνια, η άνοδος της Αλίκης Βουγιουκλάκη θα ήταν θεαματική. Ήδη το Φεβρουάριο του 1959 χρίστηκε από την Ελένη Βλάχου ως η «εθνική σταρ» και οι εμπορικές επιτυχίες στο θέατρο και τον κινηματογράφο διαδέχονταν η μία την άλλη χαρίζοντάς της μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα δημοφιλία.

Το Μάιο του 1960, σχολιάζοντας το «φαινόμενο Α. Β.» ο φωτογράφος Βάσος Μίγκος θυμόταν την ιστορία πίσω από εκείνη τη φωτογραφία στις αμυγδαλιές: πώς είχε επιλέξει να φωτογραφήσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη, η συνεργασία του μαζί της και πώς κατέληξε στη συνοδευτική λεζάντα του εξωφύλλου:

 

«Ο διευθυντής των “Εικόνων” μου είχε ζητήσει ένα έγχρωμο ανοιξιάτικο εξώφυλλο.

“Μπορείτε να φωτογραφήσετε όποια κοπέλα θέλετε. Φτάνει η κοπέλα που θα διαλέξετε να φέρνει στο νου του αναγνώστη την Άνοιξη”. Μου έδωσε ένα πακέτο φωτογραφίας και πρόσθεσε: “Ρίξτε μια ματιά. Είναι μερικές καινούργιες ηθοποιοί. Μπορεί να σας κάνει καμμιά από αυτές”.

Τις πήρα με πολλή δυσπιστία. Όταν έφθασα στο γραφείο του τις ξεφύλλισα από απλή περιέργεια. Η ματιά μου σταμάτησε σε μια απ’ αυτές. Έδειχνε ένα πολύ νέο κορίτσι με χωριάτικο κοστούμι και με μια στάμνα στον ώμο. Τα θαυμάσια χείλη της είχαν μια λυπημένη έκφραση και κοιτούσε τον κόσμο με τα όμορφα δακρυσμένα μάτια της.

“Ποια είναι;” ρώτησα ένα συνάδελφο. Δεν ήξερε. Ούτε ο δεύτερος, ούτε ο τρίτος. Ο τέταρτος όμως με πληροφόρησε: “Είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη στον Αγαπητικό της Βοσκουπούλας, που παίχθηκε πέρυσι”.

“Πού μπορώ να την βρώ;”

“Ίσως στο στούντιο του Ψυχικού. Γυρίζεται εκεί μια νέα ταινία, όπου πρωταγωνιστεί”.

Ξεκίνησα την ίδια ημέρα κρατώντας την καινούργια μου μηχανή Λίνχοφ και ένα κλαδί αμυγδαλιάς.

Η Αλίκη ήταν εκεί, παραδομένη στις φροντίδες του μακιγιέρ. Τα μαλλιά της ήταν πιο ανοικτόχρωμα παρά στη φωτογραφία. Κυλούσαν σε απαλά, μεταξένια κύματα, ως τη μέση της. Τα σχιστά μάτια της, που τα τόνιζε η γραμμή του μακιγιάζ, της έδιναν μορφή “νεραϊδένια”.

Είχε λιγνή μέση και όμορφα χέρια. Όταν σηκώθηκε είδα πως τα πόδια της ήταν μακριά και αρμονικά και το περπάτημά της είχε τη λυγεράδα της ελαφίνας. Κατά τη γνώμη μου ήταν το ενσαρκωμένο όνειρο κάθε φωτογράφου.

Της εξήγησα το σκοπό της επισκέψεώς μου:

- Θέλετε να πείτε, με ρώτησε ήρεμα, πως θα δημοσιευθεί η φωτογραφία μου στις Εικόνες χωρίς ν’ αναφέρεται το όνομά μου;

Θεώρησα ότι δεν ήταν σωστό να της δώσω ψεύτικές υποσχέσεις.

Η Αλίκη χαμογέλασε:

- Κύριε, μου είπε με αξιοπρέπεια. Είμαι ηθοποιός, όχι φωτογραφικό μοντέλο. Τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και τώρα παίζω στο θίασο Κατερίνας... Ας είναι, όμως, αφού πρόκειται για τις Εικόνες...

Έτσι έκανε την εμφάνισή της στο εξώφυλλο των Εικόνων η Αλίκη Βουγιουκλάκη –μετά ένα μήνα– στο τεύχος της 25ης Μαρτίου 1957, για την ακρίβεια. Δεν ήταν 20 χρονών τότε.

Η 25η Μαρτίου 1957 έτυχε να είναι μια βροχερή, σκοτεινιασμένη ημέρα. Αλλά τα τεύχη των Εικόνων, που απλώθηκαν σ’ όλα τα περίπτερα της χώρας, ήταν σαν ένα γοητευτικό όραμα της Ανοίξεως...

Το εξώφυλλο εκείνο ήταν  το πρώτο όπου εμφανίσθηκε η μορφή της νεαροτάτης ηθοποιού. Στο ίδιο τεύχος δημοσιευόταν και το πρώτο άρθρο γι’ αυτήν, το πρώτο “πορτρέτο” της. Γιατί η συνάντηση και η συζήτησή μας μου γέννησε την περιέργεια –η δεύτερη περιέργεια– να την δω και στη σκηνή. Μου είχε κάνει εντύπωση όχι μόνο η ομορφιά και η χάρη της (που ενδιέφερε το φωτογράφο), αλλά η προσωπικότητά της (που ενδιαφέρει κάθε άνθρωπο). Το ίδιο, λοιπόν, βράδυ πήγα στο θέατρο “Κατερίνας”, όπου η Αλίκη έπαιζε το ρόλο της Άιβυ Κράιτον στη “Θεατρίνα” του Μωμ. Ο ρόλος δεν ήταν πολύ μεγάλος, αλλά η Αλίκη τον έφερνε σε πρώτο επίπεδο χάρη στην ακτινοβολία, την ευαισθησία, το ταπεραμέντο και την προσωπικότητά της. Και, ενθουσιασμένος, έγραψα το “πορτρέτο” της.

Το άρθρο μου φάνηκε πολύ πειστικό στη διεύθυνση των Εικόνων, γιατί, όχι μόνο έγραψε το όνομα της Αλίκης στο εξώφυλλο, αλλά και πρόσθεσε: “Ελπίδα της Ελληνικής Σκηνής”.

Όπως ξέρουμε τώρα όλοι, η Αλίκη χρειάσθηκε ελάχιστο χρονικό διάστημα για να επαληθεύσει την προφητεία των Εικόνων που, όπως λέει η ίδια, της έφεραν γούρι.

Η σχεδόν άγνωστη κοπελίτσα του 1957 είναι σήμερα πασίγνωστη σ’ όλη την Ελλάδα. Η νεοφώτιστη ηθοποιός της “Θεατρίνας” είναι σήμερα πρωταγωνίστρια σε ένα από τα καλύτερα θέατρα της Αθήνας –η νεαρότερη πρωταγωνίστρια του θεάτρου μας. Το κοριτσάκι που έπαιζε την Κρυστάλλω στον “Αγαπητικό της Βοσκοπούλας” με αμοιβή 10.000 δραχ., είναι σήμερα η ακριβοτέρα πληρωμένη ηθοποιός του κινηματογράφου μας (παίρνει 10% από τις ακαθάριστες εισπράξεις κάθε ταινίας της). Η προχθεσινή μαθήτρια έχει τώρα εξασφαλίσει το δικαίωμα να διαλέγει τα σενάρια, τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς, τους οπερατέρ των ταινιών όπου παίζει.

Και η δημοτικότητά της ξεπερνά κάθε προηγούμενο στην ιστορία των ελληνικών θεαμάτων. Οι ταινίες κονιορτοποιούν όλα τα ρεκόρ, τα θέατρα όπου παίζει αριθμούν τις παραστάσεις τους με τις εκατοντάδες, τα τραγούδια της βρίσκονται στα στόματα όλων, οι φωτογραφίες της έχουν γίνει το ακριβότερο νόμισμα στο χρηματιστήριο των νεαρών συλλεκτών. («Δώσ’ μου μια Βουγιουκλάκη, να σου δώσει επτά Ώντρεϋ Χέμπορν»). Χαρακτηριστικότερο απ’ όλα: Όταν παιζόταν τον χειμώνα στο “Κρυστάλ” της Καλλιθέας «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», παρουσιάστηκε τέτοιος συνωστισμός και τέτοια ζήτηση εισιτηρίων, ώστε ο θεατρώνης αναγκάσθηκε να ανοίξει τον πλαϊνό... θερινό κινηματογράφο και να παίζει και εκεί την ταινία. Και εκατοντάδες θεατές έμειναν τουρτουρίζοντας επί δυο ώρες στη νοεμβριανή παγωνιά για να μη χάσουν τις διαβολιές της Αλίκης στον παράδεισό της. [...]».

  

Παρόμοια θέματα, που ίσως σας ενδιαφέρουν:

-- Το εγκώμιο του Λάμπρου Κωνσταντάρα για την Αλίκη Βουγιουκλάκη

-- Η πρώτη ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη και το προφητικό σχόλιο της εφημερίδας ήδη από την περίοδο των γυρισμάτων!

-- Η εξομολόγηση της μητέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη σε εφημερίδα του 1961 - Γιατί στην αρχή ευχόταν την αποτυχία της κόρης της - Πότε την καμάρωσε για πρώτη φορά κι αποφάσισε να τη βοηθήσει με όλες της τις δυνάμεις

-- Η πορεία προς το θάνατο - Οι τρεις τελευταίοι μήνες της Αλίκης Βουγιουκλάκη