Σήμερα είναι Κυριακή 25 Μαρτίου 2012. Σήμερα η εκκλησία γιορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ενώ είναι και η επέτειος από το ξέσπασμα της επανάστασης των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1821.
Τη σημερινή ημέρα δε θα ήθελα να αναφερθώ ούτε στο τι γιορτάζεται στον υπόλοιπο κόσμο ούτε στα ιστορικά γεγονότα της ελληνικής εθνικής εορτής, όπως συνηθίζω σε αυτήν τη στήλη. Την ώρα που γράφω αυτήν την ανάρτηση, παρακολουθώ στην τηλεόραση τη στρατιωτική παρέλαση στην πλατεία Συντάγματος. Είναι η πιο θλιβερή εικόνα εθνικής επετείου που έχω δει τα σχετικά λίγα χρόνια της ζωής μου.
Δεν είμαι οπαδός των παρελάσεων, αλλά από τη στιγμή που έχει καθιερωθεί η διεξαγωγή τους δε θα μπορούσα να μην τις σέβομαι. Άλλωστε, κάθε χρόνο τόσο την 25η Μαρτίου όσο και την 28η Οκτβρίου πολύς ήταν ο κόσμος που συνέρρεε στις κεντρικές οδούς των πόλεων για να παρακολουθήσει, να καμαρώσει αν θέλετε, την παρέλαση των μαθητών και των φαντάρων. Φέτος τι βλέπουμε; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στέκεται μόνος του σε μία εξέδρα, το κέντρο της πρωτεύουσας έχει γεμίσει αστυνομικούς και σιδερένιους φράχτες από το φόβο επεισοδίων, όμως πώς να γίνουν επεισόδια από τη στιγμή που ο κόσμος δεν έχει κατέβει καν στο Σύνταγμα να παρακολουθήσει την παρέλαση. Θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτεται ο κ. Παπούλιας αυτή τη στιγμή. Είναι ένα πρόσωπο που προσωπικά εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα, αλλά έχω την απορία: νιώθει υπερήφανος να βλέπει να διεξάγεται ομαλά η παρέλαση "για τα μάτια του μόνο", χωρίς την παρουσία κόσμου; Οι παρελάσεις γίνονται τόσα χρόνια για τον κόσμο ή για τους επισήμους; Εάν το νόημα των παρελάσεων είναι να νιώσει ο επίσημος ότι οι υπήκοοι του παρελαύνουν με το σωστό βήμα, ρε παιδιά ας διεξάγεται η παρέλαση σε έναν πιο πριβέ χώρο, να μην κλείνει το κέντρο της πρωτεύουσας τόσες ώρες ταλαιπωρώντας τον κόσμο. Αν όμως οι παρελάσεις γίνονται για να συμμετάσχει ο κόσμος με τη φυσική του παρουσία και να διαμορφωθεί μια πανηγυρική ατμόσφαιρα, τότε λυπάμαι πολύ, αλλά ο φετινός εορτασμός είναι αποτυχημένος, διότι αυτό που βλέπω στην οθόνη της τηλεόρασης μου δεν είναι πανηγύρι αλλά "κηδεία", αν μου επιτρέπεται αυτή η υπερβολή.
Ο αντίλογος υποστηρίζει: αν η αστυνομία δεν έπαιρνε μέτρα και δημιουργούνταν επεισόδια από μεμονωμένες μειοψηφίες; Δηλαδή το κράτος μας είναι τόσο αδύναμο, ώστε η αποτροπή των επεισοδίων να γίνεται καθιστώντας την πρωτεύουσα έρημη πόλη μια ημέρα υποτιθέμενης χαράς και γιορτής όπως η σημερινή; Έτσι θα γίνεται ο εορτασμός από εδώ και πέρα; Με την παρουσία αστυνομικών, αλλά όχι του κόσμου; Έτσι λύνεται το πολιτικό πρόβλημα της χώρας; Και τι θα γίνει πλησιάζοντας στις εκλογές, η ημερομηνία των οποίων φυλάσσεται σαν επτασφράγιστο μυστικό (κάτι που ίσως δε θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει και τόσο, αν αναλογιστεί κανείς ότι τον περασμένο Νοέμβριο χρειάστηκε σχεδόν μια εβδομάδα για να καταλήξουν οι πολιτικοί αρχηγοί στο πρόσωπο του πρωθυπουργού); Δεν μπορεί να είμαστε μια δημοκρατία των άκρων, όπου ή θα γίνονται επεισόδια ή θα αποκλείονται οι πολίτες από τη δημόσια ζωή υπό το φόβο των επεισοδίων. Και επειδή πλέον φαίνεται ότι η "λύση" φαίνεται να έχει γείρει προς το δεύτερο σκέλος, ας ξανασυζητήσουμε ποια είναι η χρησιμότητα των παρελάσεων κατά τις εθνικές επετείους, διότι παρέλαση μόνο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας - όσο σεβαστό κι αν είναι το πρόσωπό του - και μια χούφτα κόσμου δεν τιμά κανέναν από τους αγωνιστές για την ελευθερία του έθνους, τους οποίους υποτίθεται ότι τιμούμε σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου