Ο Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε στην Ερμούπολη το 1853, ενώ η καταγωγή των γονιών του ήταν από τα Κύθηρα και από τη Χίο. Συνεργάστηκε με πολλά σατιρικά έντυπα της εποχής, ενώ ήταν εκδότης της εβδομαδιαίας έμμετρης σατιρικής εφημερίδας "Ο Ρωμηός", όπου με τους στίχους του και μέσω των δύο φανταστικών ηρώων του, του Φασουλή και του Περικλέττου, διακωμωδούσε εύστοχα τα ήθη της εποχής, κοινωνικά και πολιτικά, και πάνω απ' όλα την ιδιοσυγκρασία του μέσου Έλληνα, που δε διέφερε και πολύ σε σχέση με τη σημερινή εποχή. Έχει αποκληθεί ως "σύγχρονος Αριστοφάνης", ο πρώτος στο οποίο αποδόθηκε ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, ενώ είχε προταθεί ακόμη και για βραβείο Νόμπελ το 1906, δεκατρία χρόνια πριν από το θάνατό του.
Η διαχρονικά εύστοχη κριτική του ματιά αποτυπώνεται μεταξύ άλλων και στο ποίημα με τίτλο "Ο Ρωμιός στον Παράδεισο", με το οποίο σατιρίζει το πάθος των Ελλήνων για την πολιτική, το οποίο βλέπουμε ότι υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας. Παρά τη γενικότερη απογοήτευση των πολιτών για το κρατούν πολιτικό σύστημα, το ενδιαφέρον των πολιτών παραμένει ζωηρό, ακόμα και αν εκδηλώνεται μέσω της αμφισβήτησης ή της απόρριψης - κάτι απολύτως φυσιολογικό, εφόσον έχουμε εισέλθει σε μεταβατική πολιτικά περίοδο. Το συγκεκριμένο ποίημα, ταιριάζει γάντι με το κλίμα πολιτικολογίας και εκλογολογίας που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στη χώρα, ενώ αφηγείται την "κόλαση" που βιώνει ένας τυπικός Έλληνας που μετά θάνατον πήγε στον Παράδεισο, καθώς εκεί δεν υπάρχει κανείς με τον οποίο να μπορεί να ανοίξει μια πολιτική συζήτηση. Έχω κρατήσει την ορθογραφία του Σουρή, όχι όμως και το πολυτονικό σύστημα της εποχής.
Ο ΡΩΜΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Θεούλη μου, τι σου 'λθε να μ' αγιάσης;
νομίζεις πως θα μ’ έμελε καθόλου,
αν ήθελες κι εμένα να κολάσης
και μ’ έστελλες παρέα του διαβόλου;
Μ’ αρέσει ο Παράδεισος, αλήθεια,
χωρίς δουλειά σκοτώνω τον καιρό,
βλέπω αγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ακούω και τραγούδια θεϊκά,
μα έλα πάλι που δεν έχετε συνήθεια
να λέτε κι ένα δυο πολιτικά!
Συ κυβερνάς για πάντα με γαλήνη
και ώρα απ’ τον θρόνο σου δεν πέφτεις…
Ας ήτο δυνατόν Θεός να γίνη
και άλλος σαν και σένα, λίγο ψεύτης,
να μοιρασθή των ουρανών τ’ ασκέρι,
να πάνε και με κείνον οι μισοί,
να έρχεται αυτός, να πέφτης συ,
να γίνεται λιγάκι νταραβέρι...
Μα όλα εδώ είναι τακτικά,
ο ουρανός Θεό εσένα ξέρει,
και δεν μιλούν πολιτικά!
Εδώ που μ’ ησυχία όλοι ζούνε,
για μένα είναι κόλαση μεγάλη,
πολιτικά τ’ αυτιά μου ας ακούνε,
κι ας είμαι και στην κόλαση, χαλάλι!
Αν είχες εις το νου να με κολάσης,
και μ’ έφερες κοντά σου για ποινή,
να! κόλασις για μέ αληθινή…
Μα, φθάνει πια, Θεέ μου, μη με σκάσης,
και διώξε με, στο λέω παστρικά,
γιατί αλλιώς στιγμή δεν θα 'συχάσεις…
και μόνος θα μιλώ πολιτικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου