 |
| Πηγή: Wikipedia |
Είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που αποφάσισε να μπει οικειοθελώς σ' ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ο Βίτολντ Πιλέκι (Witold Pilecki), έμεινε φυλακισμένος 945 ολόκληρες μέρες στο κολαστήριο του Άουσβιτς, ενώ αργότερα κατέγραψε τις εμπειρίες του σ' ένα βιβλίο-ντοκουμέντο.
Ο Πιλέκι, ήταν ένας απλός Πολωνός αγρότης αλλά και βετεράνος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, όταν τον Σεπτέμβριο του 1939 η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη χώρα του. Επιστρατεύτηκε, όπως και χιλιάδες συμπατριώτες του, ενώ ανέλαβε τη διοίκηση μιας μονάδας ιππικού. Ακόμη και μετά την ήττα του πολωνικού στρατού, ο Πιλέκι συνέχισε με τη μονάδα του να οργανώνει επιθέσεις κατά των Γερμανών εισβολέων, μέχρι που η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση του ζήτησε να οργανώσει την παράνομη ένοπλη αντίσταση στην κατακτημένη Πολωνία.
Όταν στο μικρό πολωνικό χωριό Οσβιέτσιμ χτίστηκε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, το οποίο μάλιστα είχε χωρητικότητα 10.000 φυλακισμένων (κυρίως Πολωνών), ο Πιλέκι είχε μια ιδέα. Σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος για να λάβει πληροφορίες για το τι ακριβώς συνέβαινε εκεί μέσα και να ενημερώσει σχετικά τις συμμαχικές δυνάμεις, θα ήταν με το να έμπαινε μέσα σ΄ ένα παρόμοιο στρατόπεδο κι ο ίδιος. Εξάλλου, ήλπιζε ότι θα μπορούσε να οργανώσει μια ομάδα αντίστασης μεταξύ των φυλακισμένων.
Το σχέδιο ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξο και ριψοκίνδυνο και γι' αυτό η οργάνωση δυσκολεύτηκε να του δώσει άδεια, ώστε να το υλοποιήσει. Προκειμένου δε να προστατεύσει τα μέλη της οικογένειας του, ο Πιλέκι ιδιοποιήθηκε την ταυτότητα ενός άλλου ατόμου, του Τόμας Σεραφίνσκι, ο οποίος του έμοιαζε.
Πώς, όμως, θα κατάφερνε να συλληφθεί από τους ναζί; Συχνά, ειδικές δυνάμεις του γερμανικού στρατού εξαπέλυαν επιδρομές στους δρόμους της Βαρσοβίας, προκειμένου να συλλέξουν τρόφιμους για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1940, ο Πιλέκι σκόπιμα βρέθηκε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή και συνελήφθη.
Δυο μέρες αργότερα, μαζί με εκατοντάδες άλλους φυλακισμένους μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς. Στα απομνημονεύματά του, έγραψε: "Γύρω στις 10 μ.μ. το τρένο σταμάτησε κάπου και δεν ταξίδεψε παραπέρα. Μπορούσαμε ν' ακούσουμε βρυχηθμούς και κραυγές. Το βαγόνι ήταν ανοιχτό. Τα σκυλιά γάβγιζαν".
Από την πρώτη στιγμή, ο Πιλέκι συνειδητοποίησε την απάνθρωπη μεταχείριση στην οποία θα επιβάλλονταν οι κρατούμενοι. Η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμιά απολύτως αξία για τους φρουρούς του στρατοπέδου. Από έναν κρατούμενο ζητήθηκε να προχωρήσει μέχρι ένα σημείο, όπου, μόλις έφτασε, δέχτηκε πυροβολισμό από αυτόματο όπλο. Άλλοι δέκα από την ομάδα σκοτώθηκαν σαν "ενδεικτική τιμωρία" για τυχόν απόπειρα απόδρασης. Κι αμέσως, τα σκυλιά αφέθηκαν να περιεργαστούν τα πτώματα.
Με το που πάτησε το πόδι του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, οι φύλακες ξύρισαν τον Πιλέκι, του έδωσαν να φορέσει ρούχα φυλακής και με ένα κλομπ του έσπασαν δυο δόντια. Εκεί, παρέμεινε περισσότερα από δυόμιση χρόνια, κατά τα οποία κατέγραψε μέσα του όλα τα εγκλήματα που διαπράττονταν, αλλά και τους ανθρώπους που τα τελούσαν.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να δραπετεύσει. Το κατάφερε μαζί με δύο συγκρατούμενούς του στις 26 Απριλίου 1943, μέσω του αρτοποιείου του στρατοπέδου. Γύρισε στη Βαρσοβία και συνέχισε ν' αγωνίζεται για λογαριασμό της εγχώριας αντίστασης. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1944 συνελήφθη και πάλι από τους Γερμανούς - αυτήν τη φορά βέβαια με τα πραγματικά του στοιχεία - και φυλακίστηκε κάτω από δύσκολες μεν συνθήκες, που όμως δεν είχαν καμία σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο Άουσβιτς.
Απελευθερώθηκε το 1945, όταν πλέον απελευθερώθηκε και η Πολωνία, οπότε κατέγραψε τις αναμνήσεις του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, το 1947 συνελήφθη και πάλι λόγω της αντικομμουνιστικής του δράσης. Αρνήθηκε να συνεργαστεί με το κομμουνιστικό καθεστώς και καταδικάστηκε σε θάνατο, ενώ η ποινή εκτελέστηκε στις 25 Μαΐου 1948.
Πηγή: Die Welt
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου