Ο Σααδή για το φως του έρωτα που νικά το σκοτάδι

Το παρακάτω σύντομο, αλλά τόσο υπέροχο κείμενο του Σααδή, μεστό από συναίσθημα και ερωτισμό, το ανακάλυψα διαβάζοντας το αρχείο του πολύ παλιού περιοδικού Μπουκέτο, που έχει ψηφιοποιηθεί από το Πανεπιστήμιο Πατρών και περιλαμβάνεται στην ηλεκτρονική του συλλογή με την ονομασία "Πλειάς". Δεν ξέρω ποιος το μετέφρασε στα ελληνικά και είναι κρίμα, γιατί έκανε μια καταπληκτική απόδοση. Είναι μια ρομαντική απάντηση στο προαιώνιο ερώτημα, γιατί ο έρωτας φουντώνει περισσότερο μέσα στο σκοτάδι. Είναι η ντροπή, μια φυσική συστολή του ανθρώπου για τη γενετήσια πράξη ή μήπως ένα διαφορετικό, φυσικό φως που πηγάζει μέσα από τον έρωτα και επισκιάζει κάθε άλλη πηγή φωτισμού; Η ερμηνεία του Σααδή είναι υπέροχα τρυφερή. Ανεξάρτητα από το αν πλησιάζει η γιορτή των ερωτευμένων, αξίζει να το αφιερώσετε στο άτομο που αγαπάτε. Αφορά όμως κι όσους δεν είμαστε ερωτευμένοι - καιρός είναι να το τολμήσουμε!

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

Θυμάμαι κάποιο βράδυ, ω! πώς το θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλυκό, τ' ανοιξιάτικο  βράδυ! Η αγαπημένη μου μπήκε όλο δροσιά, ξαφνικά στη φτωχή μου καμαρούλα...

Ω! πόσο λάμπανε τα μάτια της!

Πόσο τα βλέμματά της φωτίζανε όλα, τριγύρω, όλα!

Μόλις την αντίκρισα πετάχτηκα απάνω και σαν τρελός έτρεξα κι έσβησα το λυχνάρι μου...

Κι έτσι δέχτηκα την αγάπη μου στο σκοτάδι, στο βαθύ σκοτάδι, χωρίς φως!

- Γιατί, με ρώτησε η αγάπη μου τρομαγμένη, μόλις με είδες έσβησες το φως;

Την πήρα στην αγκαλιά μου, την έσφιξα, κι αγγίζοντας στα μάτια της τα χείλη μου, της ψιθύρισα γλυκά, σαν κάτι να της τραγουδούσα:

- Γιατί ήσουν εσύ που ήρθες στην κάμαρή μου. Εσύ που είσαι το φως!... Γιατί, μόλις σε είδα, ένιωσα τον ήλιο ν' ανατέλλει.

Κι η αγάπη μου γέλασε. Έκλεισε τα μάτια και πάλι χαμογέλασε...

Κι εγώ στην αγκαλιά μου την έσφιγγα, την έσφιγγα τόσο πολύ και τη φιλούσα... και της ψιθύριζα:

- Κι έτσι πάντα, σαν έρχεσαι κοντά μου το βράδυ, θα σβήνω το λυχνάρι της κάμαράς μου...

Κι εσύ θα με ρωτάς και θ' απορείς και θα χαμογελάς...

Μα εγώ θα ξέρω πως εσύ είσαι το φως και το χαμόγελό σου είναι ο ήλιος που ανατέλλει....



Διαβάστε κι αυτό:
Από τη διδασκαλία του Σααδή