Η γυναίκα που έχτισε το Μαϊάμι με τη βοήθεια μιας από τις χειρότερες κακοκαιρίες στην ιστορία των ΗΠΑ

Μαϊάμι (πηγή: pixabay.com)

Φλόριντα. Η Ηλιόλουστη Πολιτεία, όπως αλλιώς την αποκαλούν οι Αμερικανοί, ή απλά η «ανθισμένη», όπως κυριολεκτικά σημαίνει το όνομά της στα ισπανικά, δεδομένου ότι η περιοχή εξερευνήθηκε, αποικίστηκε και βαφτίστηκε πρώτα από τους Ισπανούς. Είναι η πιο ζεστή πολιτεία των ΗΠΑ, όπου το χιόνι είναι σπάνιο φαινόμενο - ειδικά στο νότιο τμήμα της Φλόριντα και στο πάντα καλοκαιρινό Μαϊάμι. Ενώ όμως η Φλόριντα ήταν το πρώτο σημείο της ηπειρωτικής περιοχής των σημερινών ΗΠΑ, όπου εγκαταστάθηκαν οι Ισπανοί άποικοι στο πρώτο μισό του 16^ου αιώνα, το εξαιρετικά δημοφιλές σήμερα Μαϊάμι χτίστηκε μόλις στα τέλη του 19^ου αιώνα. Το σχεδόν τροπικό κλίμα και η πυκνή άγρια βλάστηση προκαλούσαν δυσπιστία αναφορικά με τις αναπτυξιακές δυνατότητες της περιοχής.. Όλα άλλαξαν μετά από τη χειρότερη ιστορικά καταγεγραμμένη κακοκαιρία στην περιοχή της Φλόριντα το χειμώνα του 1894-95, όμως και πάλι δεν θα γινόταν τίποτα χωρίς την επιμονή μιας γυναίκας, της Τζούλια Τουτλ, η οποία είναι γνωστή ως η «μητέρα του Μαϊάμι».

Η Τζούλια Ντε Φόρεστ Στούρτεβαντ γεννήθηκε στο Κλίβελαντ του Οχάιο (στις βόρειες ΗΠΑ) στις 22 Ιανουαρίου 1849. Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε τον ευκατάστατο Φρέντερικ Τουτλ, η οικογένεια του οποίου ασχολούταν με τις σιδηροκατασκευές. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, ενώ, όταν ο Φρέντερικ αρρώστησε από φυματίωση, η Τζούλια άρχισε ν’ ασχολείται με το κομμάτι των επιχειρήσεων. Όλα λοιπόν έδειχναν ότι σ’ αυτούς τους ρυθμούς θα κινούταν η ζωή της στο εξής στην πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο Κλίβελαντ.

πηγή: commons.wikimedia.org

Στο μεταξύ ο πατέρας της Τζούλια, Εφραίμ Στούρτεβαντ, μαζί μ’ έναν ακόμα άποικο ταξίδεψαν στο νότιο άκρο της Φλόριντα και εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από το ειδυλλιακό και απάτητο τοπίο στις εκβολές του ποταμού Μαϊάμι, ώστε αγόρασαν εκτάσεις γης στην περιοχή. Οι περιγραφές τους εντυπωσίασαν την Τζούλια, η οποία ήθελε να δει τη φυσική αυτή ομορφιά με τα μάτια της. Το 1873 πήρε τα δυο παιδιά της και μαζί μ’ έναν έμπορο και βουλευτή, τον Τζ. Έβαν, περιηγήθηκαν στον κόλπο και στον ποταμό μ’ έναν καράβι. Αυτό ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς, που επέτρεπε την περιήγηση στην περιοχή.

Η Τζούλια Τουτλ όχι απλά ξετρελάθηκε με την εικόνα που αντίκρισε, αλλά άρχισε να φαντάζεται την οικιστική ανάπτυξη της περιοχής. Σε μια επιστολή της έγραφε:

«Μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά είναι όνειρο της ζωής μου να δω αυτή την άγρια περιοχή να μετατραπεί σε ευημερούσα και όπου τώρα βρίσκεται αυτό το συνοθύλευμα από αγράμπελη, άγριους θάμνους, δέντρα και βράχους να δω σπίτια με σύγχρονες ανέσεις να περιβάλλονται από όμορφα γρασίδια, λουλούδια και σκιερά δέντρα».

Φυσικά, η Τζούλια Τουτλ δεν γινόταν ν’ αφήσει τις οικογενειακές υποχρεώσεις στο Κλίβελαντ, όμως τά φερε έτσι η ζωή ώστε το Νοέμβριο του 1891, μετά το θάνατο του πατέρα και του συζύγου της, αποφάσισε ν’ ακολουθήσει το όνειρό της στην ακατοίκητη νότια Φλόριντα. Μαζί της πήρε τον 21χρονο γιό, την 23χρονη κόρη της, μια υπηρέτρια και δύο αγελάδες.

Αρχικά βρήκαν στέγη στο οχυρό Ντάλας, όμως σύντομα κατάφερε να χτίσει ένα σπίτι για την οικογένειά της με τη βοήθεια κι ενός ναυαγίου, από το οποίο προμηθεύτηκε σπάνια, άριστα επεξεργασμένη ισπανική ξυλεία! Σταδιακά επέκτεινε την ιδιοκτησία της αγοράζοντας περισσότερες εκτάσεις γης, κυρίως από τον Έβαν, επιθυμώντας να υλοποιήσει τ’ όνειρό της να χτίσει μια νέα πόλη. Έφερε λοιπόν οικοδομικά υλικά και εργάτες, οι οποίοι έχτισαν πρώτα ένα σπίτι για να μένουν οι ίδιοι και στη συνέχεια άρχισαν να κατασκευάζουν διάφορα κτίρια. Ποιος όμως θα ερχόταν να εγκατασταθεί σε μια περιοχή, πλήρως αποκομμένη από την υπόλοιπη Φλόριντα;

Ο σιδηρόδρομος έφτανε μέχρι το Παλμ Μπιτς, 66 μίλια βόρεια του Μαϊάμι, και ο κατασκευαστής του, Χένρι Φλάγκλερ, ήταν αμετάπειστος· δεν έβρισκε κανένα σοβαρό λόγο να επέκτεινε τη σιδηροδρομική γραμμή νοτιότερα. Η Τζούλια Τουτλ άσκησε όλη τη γοητεία της, που συχνά αφόπλιζε τους άνδρες συνομιλητές της, καθώς η ίδια ήταν αρκετά εμφανίσιμη, χωρίς όμως επιτυχία στην περίπτωση του Φλάγκλερ. Αυτό όμως που δεν κατάφερε η γυναικεία γοητεία, το πέτυχε μια φυσική καταστροφή.

Ο εξαιρετικά ψυχρός χειμώνας, που έπληξε τη Φλόριντα από τα τέλη του 1894 έως το Φεβρουάριο του 1895 με αρνητικές θερμοκρασίες ρεκόρ, κατέστρεψε ολοκληρωτικά τις καλλιέργειες με τα εσπεριδοειδή, που αποτελούσαν την κύρια πηγή οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής. Οι ζημιές υπολογίστηκαν σε 100 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Φλάγκλερ, που αντιστάθμιζε τα έξοδα για την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου με έσοδα από την προώθηση των αγροτικών προϊόντων της Φλόριντα μέσω του σιδηροδρόμου, υπέστη επίσης σοβαρές οικονομικές ζημιές. Απελπισμένος, έστειλε έναν εκπρόσωπό του να περιηγηθεί σ’ όλη τη Φλόριντα, μήπως είχε σωθεί η παραγωγή σε κάποιο σημείο της πολιτείας και εκείνος ανακάλυψε κάτι εντυπωσιακό. Η μοναδική περιοχή που ξέφυγε από την άνευ προηγουμένου χειμωνιάτικη εισβολή ήταν το Μαϊάμι! Τα εσπεριδοειδή της κυρίας Τούτλ δεν είχαν υποστεί την παραμικρή καταστροφή. Η Τζούλια επανέλαβε την προσφορά της στον Φλάγκλερ μέσω του απεσταλμένου του, στον οποίο έδωσε ένα κουτί με μοναδικό περιεχόμενο ένα ανθισμένο κλαδί πορτοκαλιάς, για ν’ αποδείξει στον Φλάγκλερ του λόγου το αληθές.

Κανένα λεκτικό επιχείρημα δεν θα μπορούσε να ήταν πιο αποτελεσματικό. Μέσα σε λίγες μέρες ο Φλάγκλερ βρέθηκε στο Μαϊάμι για συνομιλίες με την Τζούλια Τουτλ. Συμφώνησε να χτίσει ένα ξενοδοχείο, δρόμους, να χρηματοδοτήσει την κατασκευή εργοστασίων παραγωγής νερού και ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικά να επεκτείνει νοτιότερα το σιδηρόδρομο. Στις 15 Απριλίου 1896, πλήθος εργάτες συνέρρευσαν στο Μαϊάμι, όπου μέχρι πρότινος ζούσαν μονάχα η Τζούλια με τα δυο της παιδιά, μια υπηρέτρια και μερικούς εργάτες. Κάποιοι δεν άντεξαν τα κουνούπια και τις σκνίπες και επέλεξαν να γυρίσουν πίσω στον «πολιτισμό».

Τα πράγματα πάντως είχαν πάρει το δρόμο τους και στις 28 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς έγιναν τα επίσημα εγκαίνια της πόλης που βαφτίστηκε Μαϊάμι από το όνομα του παρακείμενου ποταμού. Ωστόσο ο Φλάγκλερ εξακολουθούσε να μην συμμερίζεται απόλυτα το όραμα της Τζούλια. Όταν εκείνη του παραπονέθηκε ότι οι δρόμοι που κατασκευάζονταν ήταν αρκετά στενοί, εκείνος την αντέκρουσε εκτιμώντας κοντόφθαλμα ότι «η πόλη αυτή δεν θα γίνει ποτέ κάτι περισσότερο από ένα ψαροχώρι για τους φιλοξενούμενους του ξενοδοχείου μου».

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά οι προβλέψεις του Φλάγκλερ έμοιαζαν να επιβεβαιώνονται. Ούτε τουρίστες ούτε νέοι άποικοι έρχονταν στο Μαϊάμι. Επιπλέον, μια πυρκαγιά κατέστρεψε 28 κτίρια της πόλης και η Τζούλια έπεσε σε κατάθλιψη, ώσπου μια μέρα, όταν το ημερολόγιο έδειχνε 14 Σεπτεμβρίου 1898, παραπονέθηκε για ένα σφοδρό πονοκέφαλο. Μια φίλη της της έδωσε κάτι για ν’ ανακουφίσει τον πόνο, όμως μέσα σε μια ώρα η Τζούλια Τουτλ πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Δεν πρόλαβε να δει το όνειρό της να γίνεται πραγματικότητα όπως ακριβώς το είχε φανταστεί. Η εξέλιξη των πραγμάτων όμως θα δικαίωναν την επιμονή και την πίστη της στο όνειρο αυτό.

Γύρω στα 1950, ένας κάτοικος του Μαϊάμι θυμόταν μια αποστροφή της Τζούλια Τούτλ προς εκείνος. Του είχε πει: «Κύριε Λούμους, αν ζήσετε το φυσικό προσδόκιμο της ζωής σας, θα δείτε εκατό χιλιάδες ανθρώπους σ’ αυτήν την πόλη». Ήδη κατά την απογραφή του 1940 το νούμερο αυτό είχε ξεπεραστεί κατά πολύ, καθώς ο πληθυσμός του Μαϊάμι έφτανε τους 172.172 κατοίκους, ενώ κατά την απογραφή του 2010 ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής προσέγγιζε τις 400.000!

Μνημείο προς τιμή της Τζούλια Τουτλ στο Μαϊάμι
(πηγή: Wikipedia)

* πληροφορίες: Gene M. Burnett, Florida's Past: People and Events That Shaped The State, Volume 1, 1986