Η περιπέτεια ενός Κολομβιανού στην Ελλάδα, όταν οι αστυνομικοί τον θεώρησαν πιθανό μέλος του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) λόγω... εμφάνισης!

πηγή: vimeo.com

Δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και ακτιβιστής, ο Χουάν Νταβίντ Ρομέρο γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κολομβία, όμως στην πραγματικότητα είναι ένας πολίτης του κόσμου. Συγκινημένος από τον εκπατρισμό εκατομμυρίων προσφύγων, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια διέσχισαν τη συχνά αφιλόξενη Μεσόγειο θάλασσα αναζητώντας ένα καταφύγιο σωτηρίας και ελπίδας μακριά από αδυσώπητους εμφυλίους πολέμους και από την καταπίεση ανελεύθερων καθεστώτων, βρέθηκε στη Γαλλία και την Ελλάδα ως εθελοντής στο πλευρό μη κυβερνητικών οργανισμών. Μάλιστα, το 2018 παρουσίασε το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους Unbroken Paradise με θέμα την ιστορία ενός νεαρού Σύριου πρόσφυγα, ο οποίος κατέληξε στη Γαλλία με το όνειρο να γίνει αρχιτέκτονας.

Ωστόσο, η εμπειρία του στην Ελλάδα και ειδικότερα στο νησί της Χίου σημαδεύτηκε από ένα άγριο περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας και αγριότητας, που μόνο τιμή δεν περιποιεί για την ελληνική αστυνομία, όταν ένας αξιωματικός ήταν τόσο μεγάλο σαΐνι, ώστε δεν πίστευε στα ταξιδιωτικά έγγραφα που κρατούσε στα χέρια του ούτε στην ισπανική γλώσσα που άκουγαν τ’ αφτιά του, αλλά μπέρδεψε τον Χουάν Νταβίντ για... Άραβα, για Μουσουλμάνο (λες και δεν υπάρχουν Άραβες Χριστιανοί) και βέβαια – κατά τη στενόμυαλη λογική του – για εν δυνάμει μέλος του Ισλαμικού Κράτους, σύμφωνα με όσα καταγγέλλει ο Χουάν Νταβίντ Ρομέρο σε άρθρο του που δημοσιεύεται στον ιστότοπο www.worldcrunch.com. Το άρθρο, γραμμένο στα αγγλικά, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πάνω απ’ όλα αποκαλυπτικό για την ανεπάρκεια ορισμένων στενόμυαλων αστυνομικών, που δυσφημούν τη χώρα διεθνώς, ενδεικτική μιας ευρύτερης – χωρίς σύνορα – προκατάληψης και φοβίας απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.

Μετέφρασα δύο εκτενή αποσπάσματα από το άρθρο του Χουάν Νταβίντ Ρομέρο, μόνο όσα αφορούν την περιπέτειά του στην Ελλάδα. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: 

https://www.worldcrunch.com/rue-amelot/when-they-mistook-me-for-a-muslim-in-greece

"«Από πού είσαι;» με ρώτησε στα αγγλικά ο εύσωμος Έλληνας λιμενικός κοιτώντας με αφ’ υψηλού και κρατώντας μπροστά μου το αμερικανικό διαβατήριό μου. Ήμουν ξυπόλητος, γονατιστός στο πάτωμα, τα χέρια δεμένα με χειροπέδες στην πλάτη. Γύρω άρχισαν να μαζεύονται κι άλλοι αξιωματικοί. «Αυτό εδώ το διαβατήριο είναι το δικό σου διαβατήριο;» επανέλαβε κάποιος. «Είσαι του ISIS;»

Στο σημείο αυτό με είχαν ήδη γρονθοκοπήσει και είχαν πατήσει πάνω μου ουρλιάζοντας στα ελληνικά κάτι που υπέθεσα ότι ήταν βρισιές. Λίγο μετά, με εξανάγκασαν να ανοίξω το τηλέφωνο και τον υπολογιστή μου και με κλείδωσαν σ’ ένα σκοτεινό κελί. Αργότερα, όταν είδαν στο iPhone μου τις φωτογραφίες με το αγόρι μου, κατάλαβαν ότι είμαι γκέι. «Είσαι ομοφυλόφιλος;». Πέρασαν το τηλέφωνό μου από χέρι σε χέρι κοροϊδεύοντας και γελώντας, όμως αυτός ο εξευτελισμός ήταν η μικρότερη ανησυχία μου. Ήξερα ότι αυτό που έκαναν ήταν λάθος και παράνομο, όμως καθώς περνούσαν οι ώρες, άρχισα ν’ αναρωτιέμαι μέχρι πού θα το έφταναν. Θα με βιάσουν; αναρωτήθηκα. Θα πεθάνω;

Είναι αλήθεια ότι ο αστυνομικός στο νησί της Χίου με οδήγησε αρχικά στο τμήμα, επειδή του είπα να γαμηθεί. Όμως είναι επίσης αλήθεια ότι προηγουμένως με είχε βάλει στόχο, με παρενοχλούσε και με ακολουθούσε στο λιμάνι για περισσότερα από 20 λεπτά ζητώντας μου να φύγω από διάφορα δημόσια μέρα. Ό,τι κι αν είχα ή δεν είχα πει το βράδι εκείνο, από την αρχή είχα στοχοποιηθεί. Και ο λόγος ήταν απλά το πώς έμοιαζα – ναι, στην Ευρώπη με μπερδεύουν συχνά για πολίτη της Μέσης Ανατολής.

Πολλοί μιγάδες (mestizos) από την Κολομβία, όπως εγώ, έχουμε όντως μια μεσοανατολίτικη εμφάνιση, παρά την τεράστια ποικιλία των εξωτερικών εμφανίσεων σ’ όλη τη Λατινική Αμερική. Αν αυτό οφείλεται στη μετανάστευση Αράβων στη Λατινική Αμερική είναι απλά μια υπόθεση. Ωστόσο ο πολύ αληθινός καβγάς μου αποτελεί ένα τέλειο παράδειγμα των υπέρ και των κατά του να σε περνάνε για κάτι που δεν είσαι – είτε βρίσκεσαι στην Ευρώπη είτε στις ΗΠΑ είτε οπουδήποτε αλλού.

Έτσι, παρά το σοκ εκείνης της καλοκαιρινής νύχτας του 2017, την ίδια στιγμή δεν εξεπλάγην στο ελάχιστο. Την περίοδο που συνέβη το περιστατικό αυτό, ήμουν εθελοντής σε οργανώσεις που βοηθούσαν πρόσφυγες στη Γαλλία και την Ελλάδα. Είχα βρεθεί κοντά στους πρόσφυγες για αρκετό διάστημα, ώστε γνώριζα ότι αυτό ήταν κάτι συνηθισμένο. Είχα δει ανθρώπους να δέρνονται χωρίς λόγο και είχα ακούσει πολλές ιστορίες κακοποίησης στα χέρια της ελληνικής αστυνομίας. Όμως δεν πρόκειται απλά για την ελληνική αστυνομία. Πρόκειται για τη γαλλική την αμερικανική, τη βελγική αστυνομία· πρόκειται για την αστυνομία.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που υπήρξα θύμα προκατάληψης, επειδή μοιάζω πρόσφυγας. Κάποια στιγμή στο ίδιο νησί αρνήθηκαν να μου σερβίρουν ένα ποτό και ακολούθως ο σερβιτόρος μού είπε χαρακτηριστικά: «Συγγνώμη, αλλά δεν σερβίρουμε πρόσφυγες». Ζήτησα να δω το διευθυντή και του είπα ότι δεν θα έφευγα μέχρι να μου σέρβιραν ένα ποτό. «Αν αυτό κάνετε στους πρόσφυγες, είναι λάθος» τους είπα.

«Από πού είσαι;». Ακόμη κι αυτή η ερώτηση, η φαινομενικά τόσο αθώα και αδιάφορη, κάποιες φορές μπορεί να γίνει τόσο ύπουλη. Και μια άλλη ερώτηση που όλοι πρέπει να απαντήσουμε: «Τι είναι πρόσφυγας;»

Ξέρω ότι δεν είμαι πρόσφυγας, αλλά είμαι μετανάστης, επειδή έφυγα από τη χώρα μου (δύο φορές!) κατ’ επιλογή, όπως μου υπέδειξε μια γυναίκα από τη Συρία. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να ταυτιστώ ή να μην συμπαθήσω τον αγώνα της.

Αυτό είναι το καταραμένο παράδοξο του να είσαι ένας Λατίνος που ζει στην Ευρώπη και μοιάζει να προέρχεται από τη Μέση Ανατολή. Όταν με κοιτάνε στο δρόμο στην Ελλάδα, βλέπουν έναν πρόσφυγα – και αυτό είναι το μοναδικό που θα δουν κάποιοι. Η ίδια η χώρα έχει τεράστια άλματα να κάνει για να γίνει μια σύγχρονη και πραγματικά φιλόξενη χώρα. Αλλά δεν είναι η μοναδική. Μπορώ για παράδειγμα να πω από την εμπειρία μου ότι αυτήν τη στιγμή δεν είναι και πολύ καλό για έναν Λατίνο να βρίσκεται στις ΗΠΑ. Και βέβαια εννοείται ότι υπάρχει προκατάληψη εναντίον της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ, όπου κι αν βρίσκεσαι.

[…]

Όταν την επόμενη μέρα μίλησα με μια δικηγόρο γι’ αυτό που μου συνέβη, μου απάντησε: «Άκου, σε εβδομαδιαία βάση ασχολούμαι με τέτοιου είδους υποθέσεις και ακόμη χειρότερες. Αν αποφασίσεις να τις κυνηγήσεις δικαστικά, το πολύ πολύ να τεθεί αυτός ο άνθρωπος σε διαθεσιμότητα για δυο εβδομάδες και μετά όλα θα επιστρέψουν στο κανονικό. Μπορείς να τον οδηγήσεις στο δικαστήριο, αλλά θα σου πάρει αρκετό χρόνο. Μπορείς ν’ αναλάβεις αυτήν τη δέσμευση; Γιατί μπορεί να πάρει αρκετούς μήνες».

Τελικά αποφάσισα να μην το κυνηγήσω. Αλλιώς θα έπρεπε να επιστρέψω στο αστυνομικό τμήμα, να υποδείξω τους ανθρώπους που ενεπλάκησαν στο συμβάν και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Κι αν, Θεός φυλάξοι, καταφέρω να τεθεί ή να απολυθεί αυτός ο άνθρωπος κι εκείνος αποφασίσει να με εντοπίσει και να με σκοτώσει». Το συμβάν με τη λιμενική αστυνομία με επηρέασε τόσο πολύ, ώστε όποτε βλέπω αστυνομικό, η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά γρήγορα και θέλω να βάλω τα κλάματα – ακόμη και τώρα που έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος. Μετά από εκείνη τη νύχτα δεν ήμουν στην κατάλληλη συναισθηματική κατάσταση να αντικρίσω αυτούς τους ανθρώπους.

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο – και εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει μέχρι σήμερα – είναι οι οξείες αντιθέσεις της ζωής. Πώς τη μια στιγμή περνάς τις καλύτερές σου στιγμές, όπως περνούσα εγώ σ’ αυτό το απίστευτα ωραίο ελληνικό νησί τη μέρα εκείνη, και την επόμενη στιγμή βρίσκεσαι σ’ ένα σκοτεινό κελί διερωτώμενος αν θα πεθάνεις.

Μετά από μερικά βράδια έφυγα από το νησί. Στο λιμάνι είδα από μακριά τον αστυνομικό που τα είχε ξεκινήσει όλα, αλλά εκείνος δεν με είδε. Και πάλι όμως ένιωσα τόσο τρομοκρατημένος, ώστε ζήτησε από τον επικεφαλής του οργανισμού παροχής βοήθειας για τους πρόσφυγες να με συνοδέψει κατά την επιβίβασή μου στο φέρι. Για ακόμη μία φορά, όπως κατά κανόνα συμβαίνει στα περισσότερα μέρη που επισκέπτομαι, η συνοριοφυλακή με τράβηξε παράμερα για να μου υποβάλλει επιπλέον ερωτήσεις. Ελέγχοντας προσεκτικά το διαβατήριό μου, με κοίταξε και με ρώτησε: «Από πού είσαι;»".