Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΠΑΙΔΙΟΥ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Μία φωτογραφία σοκ, που όμως αποτελεί τραγική πραγματικότητα για χιλιάδες παιδιά της Υπο-σαχάριας Αφρικής.

Ο Sylvère Ndayishimiye από το Μπουρουντί, σήμερα 22 ετών, δεν έζησε τα ανέμελα παιδικά χρόνια που ζήσαμε όσοι είχαμε την τύχη να γεννηθούμε στην αναπτυγμένη Ευρώπη. Κι αν ακόμα ανησυχούμε σήμερα για την οικονομική κρίση και διαπνεόμαστε από το φόβο μήπως γυρίσει το βιοτικό μας επίπεδο πολλές δεκαετίες πίσω, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συγκλονιστική πραγματικότητα που βίωσε αυτός ο άνδρας στην παιδική του ηλικία, ένα από τα χιλιάδες παιδιά-στρατιώτες της Αφρικής. 

Με τον πόλεμο ανάμεσα στις φυλές των Τούτσι και των Χούτου να μαίνεται στο Μπουρουντί δώδεκα χρόνια, από τον 1993 έως το 2005, έναν πόλεμο που κόστισε τις ζωές σε περισσότερες από πενήντα χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, πολλά ανήλικα παιδιά, αγόρια αλλά και κορίτσια, έχασαν την παιδική τους αθωότητα και εκπαιδευόντουσαν από τους αντίπαλους στρατούς συμμετέχοντας στον πόλεμο που προκάλεσαν οι "μεγάλοι". Σήμερα, το Μπουρουντί είναι η τρίτη φτωχότερη χώρα του κόσμου, με τα δύο τρίτα του πληθυσμού να ζει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα, ενώ μόλις το 2% του πληθυσμού της χώρας έχει ηλεκτρικό ρεύμα. 

Σε αφιέρωμα της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, ο Sylvère Ndayishimiye εξομολογείται τις αναμνήσεις του από την εποχή εκείνη: "Είχαμε συλλάβει κάποιους κυβερνητικούς στρατιώτες ως αιχμαλώτους. Ήταν Τούτσι. Τέσσερις άντρες τον κρατούσαν στο έδαφος. Έβαλαν ένα μαχαίρι στα χέρια μου και μου είπαν "Τώρα είναι η σειρά σου!"". Ήταν ο πρώτος άνδρας που σκότωσε ο Ndayishimiye σε ηλικία μόλις 15 ετών: "Ήταν 35 ετών. Είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω. "Σκότωσε τον ή θα σε σκοτώσουμε", είπαν. Είχαν ήδη έτοιμα τα καλάσνικοφ. Έτσι, τον μαχαίρωσα. Υπήρχε τρόμος στα μάτια του. Φώναζε για έλεος. Έμπηξα το μαχαίρι στην καρδιά του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που σκότωσα. Ακολούθησαν ακόμα τριάντα πέντε από τότε, αλλά μου επιτρεπόταν να τους πυροβολώ και με καλάσνικοφ κι έτσι δεν ήταν τόσο άσχημα". Σύμφωνα με τον Philipp Hedemann, τον δημοσιογράφο της γερμανικής εφημερίδας που υπογράφει το άρθρο, το βλέμμα του νεαρού άνδρα είναι κενό, όσο θυμάται τη φρίκη του παρελθόντος, ενώ δεν μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν: "Το να πυροβολώ τους άλλου άνδρες ήταν πολύ πιο εύκολο. Δεν έπρεπε να τους κοιτώ στα μάτια. Μόνο τον άνδρα που μαχαίρωσα (σ.σ.: είδα) και βλέπω ακόμα όνειρα γι' αυτό".

Ο Ndayishimiye δεν πήγε ποτέ σχολείο, αλλά αναγκαζόταν από μικρή ηλικία να εργάζεται. Σε ηλικία 13 ετών εργαζόταν ως μάγειρας, όταν τον απήγαγαν μέλη του FNL, οι αντάρτες Χούτου, στρατολογώντας τον με τη βία.Την ίδια κιόλας ημέρα χάραξαν στο αριστερό του χέρι έναν κωδικό και στο δεξί του χέρι το βαθμό ιεραρχίας του, δυο σημάδια που θα τον συνοδεύουν στο υπόλοιπο της ζωής του. Η εκπαίδευσή του περιελάμβανε μαθήματα κουνγκ φου, χρήση όπλων, καλάσνικοφ και χειροβομβίδων, ενώ οι εξετάσεις που έπρεπε να περάσει ήταν η δολοφονία του 35χρονου άνδρα, που την περιέγραψε πιο πάνω. Όπως περιγράφει στην ίδια συνέντευξη, όλοι στην ομάδα αυτή έπαιρναν ναρκωτικές ουσίες, κυρίως κάνναβη. Κάθε βράδυ λεηλατούσαν χωριά, κάπνιζαν και έπιναν ότι έβρισκαν μπροστά τους. "Μου έλεγαν ότι πολεμούσαμε με την πλευρά του δίκαιου, ότι πολεμούσαμε για την ελευθερία. Μόλις καταλαμβάναμε την εξουσία και ο ηγέτης μας γινόταν πρόεδρος, κάθε οικογένεια θα αποκτούσε από μια αγελάδα και από μία κατσίκα. Και τους πίστευα" δηλώνει, αν και τώρα το μόνο που αισθάνεται είναι ντροπή.

Σε κάποια φάση αιχμαλωτίστηκε από τον αντίπαλο κυβερνητικό στρατό, οπότε και τον βασάνισαν για να του αποσπάσουν πληροφορίες, αλλά ανεπιτυχώς. Τελικά, τον απελευθέρωσαν μέλη της ομάδας του. Ωστόσο, λίγες ημέρες αργότερα, το έσκασε από τη μονάδα του, ύστερα από μια μάχη που έσπειρε πολλούς θανάτους. "Αν με έπιαναν, θα με έδεναν και θα με πυροβολούσαν πισώπλατα. Προτιμούσα όμως να πεθάνω, παρά να συνεχίσω να σκοτώνω", όπως εξομολογείται. Είχαν περάσει δύο χρόνια από την ημέρα της απαγωγής του. Ο Ndayishimiye επέστρεψε στη γενέτειρά του, το Bururi, όμως τίποτα δεν ήταν το ίδιο: "Όλοι με φοβόντουσαν, κανείς δεν ήθελε να μου δώσει δουλειά και κανένα κορίτσι δεν ήθελε να βγει μαζί μου, παρότι δε βίασα ποτέ κάποια γυναίκα".

Σύμφωνα με την ανθρωπιστική οργάνωση Terre des Hommes, ο αριθμός των παιδιών και εφήβων στρατιωτών σε όλον τον κόσμο φτάνει τους διακόσιους πενήντα χιλιάδες, μεταξύ των οποίων και πολλά κορίτσια. Σύμφωνα με την Théodora Nisabwe, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπουρουντί, τα παιδιά είναι εύκολα χειραγωγήσιμα: "Πολλές φορές δεν ξέρουν την ακριβή διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό. Θέλουν την αναγνώριση, αλλά δεν μπορούν να υπολογίσουν σωστά πού βρίσκεται ο κίνδυνος και δεν αντιλαμβάνονται το αμετάκλητο του θανάτου. Τα παιδιά στρατιώτες εκπαιδεύονται συστηματικά να μην έχουν αισθήματα και γι' αυτό γίνονται συχνά πολύ βίαια".

Άλλες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις είναι και οι εξής:
Οι συγκλονιστικές εξομολογήσεις κοριτσιών που ήταν παιδιά-στρατιώτες
και
Η ομιλία ενός πρώην παιδιού στρατιώτη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το Νοέμβριο του 2001.