Κατ' αρχήν.... να χτυπήσω ξύλο, να σταυροκοπηθώ τρεις φορές, να φτύσω τον κόρφο μου, να κάτσω και καλύτερα στη θέση μου και οτιδήποτε άλλο λέει η λαϊκή σοφία, αρκεί να μην το γρουσουζέψω. Όμως "τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε", όπως λένε οι στίχοι και σ' ένα παραδοσιακό, νησιώτικο τραγούδι. Το θέμα όμως είναι να μπούμε όταν έρθει η ώρα μας, όταν δηλαδή θα έχουμε πραγματικά αποδημήσει στο άλλο κόσμο, είτε Παράδεισος λέγεται αυτός είτε Κόλαση είτε και στο απολύτως τίποτα - δεν έχω πεθάνει για να ξέρω τι ισχύει και τι όχι, όπως καταλαβαίνετε. Με κάποιες ειδήσεις που διαβάζω όμως τελευταία, έχω αρχίσει να αμφιβάλλω ακόμα και γι' αυτό. Πριν ένα μήνα ήταν ο Αιγύπτιος που αναστήθηκε στο φέρετρο του. Προχτές το αγοράκι από τη Βραζιλία, που την ώρα της κηδείας ανασηκώθηκε επίσης στο φέρετρό του για μια στιγμή, ζήτησε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συγγενών ένα ποτήρι νερό από τον πατέρα του και ξαναπέθανε - οριστικά αυτήν τη φορά.
Τι να πει και η Αν Μίντραμ από το Λίβερπουλ, η οποία πέθανε 114 φορές μέσα σε 30 ώρες! Το πρωτοφανές περιστατικό διαδοχικών θανάτων συνέβη το 2009 και αιτία ήταν το αποκαλούμενο και ως Σύνδρομο Αιφνίδιου Θανάτου Ενήλικα, όταν η καρδιά σταματάει ξαφνικά να λειτουργεί για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία. Σημαντική λεπτομέρεια: και στην περίπτωση του 28χρονου Αιγύπτιου Χαμντί Χαφέζ αλ-Νουμπί, η αρχική γνωμάτευση μιλούσε για θάνατο από ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο, μέχρι φυσικά που ο νεκρός "ξύπνησε" μετατρέποντας τα μοιρολόγια σε τραγούδια έξαλλης χαράς. Η περίπτωση της Μίντραμ φυσικά παραμένει μακράν εκτός συναγωνισμού, και αν η γυναίκα χρωστάει τη ζωή της σε κάποιον, αυτοί είναι οι γιατροί των δύο νοσοκομείων όπου μεταφέρθηκε, οι οποίοι κατέβαλλαν επίμονες προσπάθειες να την επαναφέρουν στον κόσμο των ζωντανών με τη βοήθεια του απινιδωτή 114 φορές. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει η γυναίκα το 2010 περιέγραφε λεπτομερώς την εμπειρία της , πώς ένιωθε το σώμα της να υποφέρει και το στήθος της να καίγεται από τα απανωτά ηλεκτροσόκ, αλλά και πώς πάλεψε και η ίδια από την πλευρά της να κρατηθεί στη ζωή χάριν της οικογένειάς της. Η Μίντραμ ακολουθεί πλέον ειδική φαρμακευτική αγωγή, δίπλα στην καρδιά της έχει έναν μίνι απινιδωτή, ενώ έχει διαγνωστεί με συμπτώματα μετατραυματικού στρες παθαίνοντας κρίσεις πανικού κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αναρωτιέμαι ωστόσο, τι θα γινόταν αν οι γιατροί δεν ήταν τόσο επίμονοι. Η γυναίκα θα πέθαινε οριστικά ή υπήρχε περίπτωση μιας ξαφνικής ανάστασης, όπως στην περίπτωση του αλ-Νουμπί; Και τι θα γινόταν αν η ανάσταση γινόταν όχι κατά τη διάρκεια της κηδείας, αλλά μετά την ολοκλήρωση της και κάτω από το χώμα.
Πώς είπατε; Δε συμβαίνουν αυτά παρά μόνο στις ταινίες τρόμου; Χμ...για ξανασκεφτείτε το.... Τι θα γινόταν, ειδικά στην περίπτωση του 28χρονου Αιγύπτιου, αν οι συγγενείς του τον είχαν θάψει άρον άρον; Δίχως άλλο θα πέθαινε από ασφυξία έτσι κι αλλιώς μέσα στο φέρετρο, αλλά φανταστείτε να ανοίγετε τα μάτια σας έστω και για μια στιγμή και να αντιλαμβάνεστε ότι βρίσκεστε κλεισμένοι σε ένα φέρετρο... Εν τω μεταξύ, καθώς συνηθίζω να ρίχνω μια ματιά στην ψηφιακή βιβλιοθήκη εφημερίδων και περιοδικού τύπου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, έτυχε αυτές τις ημέρες να διαβάσω ένα μικρό ρεπορτάζ της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ πριν από 105 ολόκληρα χρόνια, σχετικά με μια πρωτοφανή περίπτωση νεκροφάνειας σε χωριό της Ηλείας. Η σχετική είδηση δημοσιεύτηκε στην τρίτη σελίδα του φύλλου της 11.03.1907 με τίτλο "ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑ - ΕΤΑΦΗ ΖΩΝΤΑΝΗ" και έχει ως εξής: "Πρωτοφανής νεκροφάνεια συνέβη εις το χωρίον Βιζίτσι του δήμου Τροπαίων, κατά τας εκείθεν πληροφορίας, η οποία προυξένησε μεγάλην συγκίνησιν εις το χωρίον ολόκληρον. Εις το Βιζίτσι απεβίωσεν η Αντωνίτσα σύζυγος Α. Αργυροπούλου, η οποία ενεταφιάσθη μετά θρησκευτικής πομπής και εν συρροή χωρικών. Κατά το λυκόφως όμως διέβαινε του νεκροταφείου μεταβαίνουσα εις το χωρίον γραία τις, ήτις διέδωκεν εις τους χωρικούς ότι ήκουσε να βγαίνη από το μνήμα της ταφείσης γυναικός ένα μούγκρισμα. Αυθωρεί οι χωρικοί αρπάζουν αξίνας και λισγάρια και τρέχουν εις τον τάφον, τον οποίον ανασκάπτουν και ξεθάπτουν το πτώμα, το οποίον εύρον γυρισμένον ανάποδα με το πρόσωπο καθημαγμένον και φέρον βαθείας αμυχάς".
Αν η πιο πάνω είδηση σταματούσε στους ήχους που άκουσε η γιαγιά εκείνης της μακρινής εποχής, θα σκεφτόμουν ότι λίγο η προχωρημένη ηλικία και λίγο οι δεισιδαιμονίες των ανθρώπων της επαρχίας πριν από τόσα χρόνια, ok... έγινε παρεξήγηση. Έλα όμως που βρήκαν τη γυναίκα γυρισμένη ανάποδα. Και ok, την εποχή εκείνη η ιατρική δεν ήταν τόσο εξελιγμένη, οπότε δεν αποκλείεται να έγινε κάποια λάθος γνωμάτευση. Έλα όμως που έχω ακούσει μια παρόμοια είδηση και από μια φίλη, ο θείος της οποίας βρέθηκε σε άλλη στάση από εκείνη που τον έθαψαν (όπως και όλους τους νεκρούς εδώ που τα λέμε), όταν χρειάστηκε να τον ξεθάψουν για να αδειάσει ο χώρος στο νεκροταφείο, όπως συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα. Α, δεν ξέρω... έχω αρχίσει να σκιάζομαι. Κούφια η ώρα που τ' ακούει, αλλά..... αν δε γνωματεύσουν τουλάχιστον δυο-τρεις επιστήμονες και δεν περάσει προηγουμένως ένα 48ωρο, στο (θέλω να ελπίζω) μακρινό μέλλον που θα αποδημήσω αναπόφευκτα κι εγώ, αν εν τω μεταξύ δεν έχει βρεθεί το χάπι της αιωνιότητας, ας περιμένουν οι τότε συγγενείς, φίλοι, νοσοκόμοι του γηροκομείου, ο οποιοσδήποτε με φροντίζει τότε βρε αδερφέ. Μωρέ, ας χτυπήσω και ξύλο, να μην κακομελετάω.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου