Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τελείωσαν., το ολυμπιακό χωριό άδειασε και οι αθλητές επέστρεψαν στη βάση τους για να ξεκουραστούν και να κάνουν τον προσωπικό τους απολογισμό πριν ξεκινήσουν και πάλι την προπόνηση για τις νέες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά τους. Τα συναισθήματα ποικίλλουν. Κάποιοι πετούν στα σύννεφα, άλλοι είναι απλά ικανοποιημένοι, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που φεύγουν με μια αίσθηση πίκρας στα χείλη.
Αναμφίβολα, οι πλέον ευτυχέστεροι αθλητές είναι όσοι είχαν την τιμή να ανέβουν στο βάθρο των νικητών κερδίζοντας ένα μετάλλιο - αν και όχι όλοι στο ίδιο βαθμό. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση εκείνοι που δικαιούνται να πετούν στα σύννεφα είναι εκείνοι που κέρδισαν ένα χρυσό μετάλλιο, ειδικά αν αυτό συνοδεύτηκε από κάποιο ρεκόρ, όπως στην περίπτωση του Μπολτ ή του Φελπς που κέρδισε το μεγαλύτερο συνολικό αριθμό μεταλλίων στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, ή από μια ανέλπιστη νίκη κόντρα στις προβλέψεις και τις προσδοκίες, όπως στην περίπτωση του αθλητή από το Τρίνινταντ και Τομπάγκο, ο οποίος με το "καλημέρα σας" σε κορυφαία αθλητική διοργάνωση κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον ακοντισμό των ανδρών.
Αν υπήρχε κάποιο ευτυχόμετρο, εκείνοι που θα ακολουθούσαν θα ήταν μάλλον οι αθλητές που δεν κέρδισαν μεν κάποιο μετάλλιο, πέτυχαν όμως επιδόσεις καλύτερες απ' ότι ήλπιζαν, π.χ. ένα ατομικό ή ένα εθνικό ρεκόρ. Άλλωστε, η νίκη είναι πολλές φορές μια σχετική έννοια, ανάλογα με τους στόχους που βάζει ο καθένας και κατά πόσο καταφέρνει να τους πιάσει ή να τους ξεπεράσει. Νομίζω ότι τα συναισθήματα των συγκεκριμένων αθλητών δε θα διαφέρουν σημαντικά από εκείνα των αθλητών που κέρδισαν ένα χάλκινο μετάλλιο. Ο τρίτοι ενός αγωνίσματος έχουν την ικανοποίηση ότι ανέβηκαν στο βάθρο, κέρδισαν κάτι απτό ως επιβράβευση των κόπων τους, έχουν την ηθική ικανοποίηση ότι πέτυχαν κάτι σημαντικό τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τη χώρα που εκπροσωπούν.
Φυσικά αυτό ισχύει σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου εκτός από την Ελλάδα, όπου το χάλκινο μετάλλιο το θεωρούμε και ως μη μετάλλιο, αν κρίνω από τον πρωτοσέλιδο τίτλο εβδομαδιαίας, κυριακάτικης εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας "Επιστροφή στα πέτρινα χρόνια. Χωρίς μετάλλια στο Λονδίνο". Και μπορεί ο ελληνικός αθλητισμός να έχει όντως κάνει πολλά βήματα πίσω σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, όμως τα δύο χάλκινα μετάλλια των Ελλήνων αθλητών (του Ηλία Ηλιάδη στην κατηγορία των 90 κιλών στο τζούντο και της Χριστίνας Γιαζιτζίδου από κοινού με την Αλεξάνδρα Τσιάβου στο διπλό σκαλ των ελαφρών βαρών στην κωπηλασία) δε θα πρέπει να ισοπεδώνονται σ' αυτόν τον βαθμό - όχι μόνο από τη συγκεκριμένη εφημερίδα, αλλά και από το σύνολο των ΜΜΕ της χώρας μας, υπό το πρόσχημα ότι δεν είναι ενδιαφέρονται αθλήματα, λες και ο αθλητισμός χωρίζεται σε "καλό" και σε "κακό".
Αν όλοι οι παραπάνω, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι σήμερα, ποιοι θα είναι πρέπει να αισθάνονται στενοχωρημένοι; Κατ' αρχήν, μιλώντας εντελώς θεωρητικά, κανείς δε θα έπρεπε να νιώθει άσχημα, καθώς η εμπειρία της συμμετοχής και μόνο σε μια τόσο σημαντική, τη σημαντικότερη αθλητική διοργάνωση στον κόσμο, ανισταθμίζει και υπερκεράζει κάθε αρνητικό συναίσθημα. Επειδή, όμως, είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές, αναπόφευκτα κάποιοι θα αισθάνονται λίγο πικραμένοι, επειδή δεν τα κατάφεραν όσο καλά ήλπιζαν ή μπορούσαν.
Το μυαλό κάποιου θα πήγαινε ίσως στους τελευταίους ή σε αυτούς που αποκλείστηκαν από τις προκριματικές φάσεις. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτοί ίσως να απόλαυσαν τους Αγώνες περισσότερο απ' όλους. Προφανώς δεν είχαν αξιώσεις για κάποιο μετάλλιο, ήλπιζαν σε κάτι καλό χωρίς να αγχώνονται και ιδιαίτερα κι επομένως η όποια αποτυχία αποκτά σχετικό και ελάχιστης σημασίας νόημα γι' αυτούς. Κλασσικό παράδειγμα η Ελληνίδα αθλήτρια στο έπταθλο, η Σοφία Υφαντίδου, η οποία με απόλυτη ειλικρίνεια δήλωσε στην κρατική τηλεόραση ότι - γνωρίζοντας τις δυνατότητες της σε σχέση με τις άλλες αθλήτριες - ήρθε για να απολαύσει τη μοναδική εμπειρία που της προσφερόταν.
Τον τίτλο των "μεγάλων πικραμένων" διεκδικούν δύο κατηγορίες αθλητών, όσο κι αν κατ' αρχήν αυτό φαίνεται παράδοξο: εκείνοι που κατέκτησαν το αργυρό μετάλλιο και όσοι ήρθαν τέταρτοι μένοντας εκτός βάθρου παρά λίγο. Οι πρώτοι σκέφτονται πως αν κατέβαλλαν λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, ίσως και να έπαιρναν το χρυσό - προφανώς στις περιπτώσεις όπου η νίκη κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Φανταστείτε να χάσετε το χρυσό για λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου... Τι είναι λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου; ούτε καν μια στιγμή, λιγότερο κι από το ανοιγόκλειμα ενός ματιού. Αναμφίβολα η πίκρα είναι μεγάλη, αλλά και λίγο παιδιαρίστικη. Ok, θα μπορούσε να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο και να γίνει "θεός" στην πατρίδα Tου, αλλά στο κάτω κάτω τα τείχη και πάλι θα γκρεμιστούν, η ιστορία και πάλι θα γράψει με λαμπρά γράμματα το όνομα tου, θεωρείtαι ο δεύτερος καλύτερος αθλητής στον κόσμο στο αγώνισμα tου ανάμεσα σε χιλιάδες/εκατομμύρια άλλους...ε, δεν είναι λίγο πράγμα αυτό! Η ανθρώπινη ματαιοδοξία μένει ικανοποιημένη!
Κατά τη γνώμη μου, εκείνοι που πραγματικά έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται πιο πικραμένοι απ' όλους, είναι οι αθλητές που βγήκαν τέταρτοι στο κάθε αγώνισμα. Θυμάστε τον Γιαννιώτη, πώς έκλαψε που δεν κατάφερε να μπει στα μετάλλια στο αγώνισμα των 10 χιλιομέτρων ανοικτής θάλασσας; Όσο μεγάλη κι αν είναι η επιτυχία, και εδώ που τα λέμε δεν είναι μικρό πράγμα να θεωρείται κάποιος ο τέταρτος καλύτερος αθλητής στον κόσμο, δεν μπορεί να μη σκεφτεί από μέσα του ο αθλητής "τόσο κοντά, αλλά τόσο μακριά" για ένα μετάλλιο, για να δει τη σημαία της χώρας του να υψώνεται έστω και χωρίς την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, να γνωρίζει ότι θα έδινε ακόμα μεγαλύτερη χαρά στους συμπατριώτες του.
Φυσικά και πάλι, πρόκειται για γκρίνια εκ του ασφαλούς, όπως κάνουν τα κακομαθημένα παιδιά, αλλά ποιος είπε ότι η πίκρα είναι συναίσθημα γνωστό σε όσους δε στοχεύουν ψηλά ή σε όσους δε φτάνουν κοντά στην πηγή, αλλά δεν προλαβαίνουν να πιουν από το νερό της. Η μεγάλη δε διαφορά των τέταρτων από τους ασημένιους Ολυμπιονίκες, είναι ότι τουλάχιστον οι τελευταίοι έχουν μια απτή επιβράβευση του άθλου τους ("η αξία του νικητή εξαρτάται από την αξία του ηττημένου" λέει ο λαός, όχι από την αξία του τέταρτου, του πέμπτου κλπ.). Ταυτόχρονα, όμως ,είναι και ένα πρώτης τάξεως κίνητρο να προσπαθήσουν να υπερβούν εαυτόν στο μέλλον. Φανταστείτε κι αυτούς που στόχευαν σ' ένα μετάλλιο, όμως η ατυχία της στιγμής δεν τους ευνόησε να πλησιάσουν καν τον στόχο τους...
Φυσικά αυτό ισχύει σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου εκτός από την Ελλάδα, όπου το χάλκινο μετάλλιο το θεωρούμε και ως μη μετάλλιο, αν κρίνω από τον πρωτοσέλιδο τίτλο εβδομαδιαίας, κυριακάτικης εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας "Επιστροφή στα πέτρινα χρόνια. Χωρίς μετάλλια στο Λονδίνο". Και μπορεί ο ελληνικός αθλητισμός να έχει όντως κάνει πολλά βήματα πίσω σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, όμως τα δύο χάλκινα μετάλλια των Ελλήνων αθλητών (του Ηλία Ηλιάδη στην κατηγορία των 90 κιλών στο τζούντο και της Χριστίνας Γιαζιτζίδου από κοινού με την Αλεξάνδρα Τσιάβου στο διπλό σκαλ των ελαφρών βαρών στην κωπηλασία) δε θα πρέπει να ισοπεδώνονται σ' αυτόν τον βαθμό - όχι μόνο από τη συγκεκριμένη εφημερίδα, αλλά και από το σύνολο των ΜΜΕ της χώρας μας, υπό το πρόσχημα ότι δεν είναι ενδιαφέρονται αθλήματα, λες και ο αθλητισμός χωρίζεται σε "καλό" και σε "κακό".
Αν όλοι οι παραπάνω, λοιπόν, έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι σήμερα, ποιοι θα είναι πρέπει να αισθάνονται στενοχωρημένοι; Κατ' αρχήν, μιλώντας εντελώς θεωρητικά, κανείς δε θα έπρεπε να νιώθει άσχημα, καθώς η εμπειρία της συμμετοχής και μόνο σε μια τόσο σημαντική, τη σημαντικότερη αθλητική διοργάνωση στον κόσμο, ανισταθμίζει και υπερκεράζει κάθε αρνητικό συναίσθημα. Επειδή, όμως, είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές, αναπόφευκτα κάποιοι θα αισθάνονται λίγο πικραμένοι, επειδή δεν τα κατάφεραν όσο καλά ήλπιζαν ή μπορούσαν.
Το μυαλό κάποιου θα πήγαινε ίσως στους τελευταίους ή σε αυτούς που αποκλείστηκαν από τις προκριματικές φάσεις. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτοί ίσως να απόλαυσαν τους Αγώνες περισσότερο απ' όλους. Προφανώς δεν είχαν αξιώσεις για κάποιο μετάλλιο, ήλπιζαν σε κάτι καλό χωρίς να αγχώνονται και ιδιαίτερα κι επομένως η όποια αποτυχία αποκτά σχετικό και ελάχιστης σημασίας νόημα γι' αυτούς. Κλασσικό παράδειγμα η Ελληνίδα αθλήτρια στο έπταθλο, η Σοφία Υφαντίδου, η οποία με απόλυτη ειλικρίνεια δήλωσε στην κρατική τηλεόραση ότι - γνωρίζοντας τις δυνατότητες της σε σχέση με τις άλλες αθλήτριες - ήρθε για να απολαύσει τη μοναδική εμπειρία που της προσφερόταν.
Τον τίτλο των "μεγάλων πικραμένων" διεκδικούν δύο κατηγορίες αθλητών, όσο κι αν κατ' αρχήν αυτό φαίνεται παράδοξο: εκείνοι που κατέκτησαν το αργυρό μετάλλιο και όσοι ήρθαν τέταρτοι μένοντας εκτός βάθρου παρά λίγο. Οι πρώτοι σκέφτονται πως αν κατέβαλλαν λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, ίσως και να έπαιρναν το χρυσό - προφανώς στις περιπτώσεις όπου η νίκη κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Φανταστείτε να χάσετε το χρυσό για λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου... Τι είναι λίγα εκατοστά του δευτερολέπτου; ούτε καν μια στιγμή, λιγότερο κι από το ανοιγόκλειμα ενός ματιού. Αναμφίβολα η πίκρα είναι μεγάλη, αλλά και λίγο παιδιαρίστικη. Ok, θα μπορούσε να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο και να γίνει "θεός" στην πατρίδα Tου, αλλά στο κάτω κάτω τα τείχη και πάλι θα γκρεμιστούν, η ιστορία και πάλι θα γράψει με λαμπρά γράμματα το όνομα tου, θεωρείtαι ο δεύτερος καλύτερος αθλητής στον κόσμο στο αγώνισμα tου ανάμεσα σε χιλιάδες/εκατομμύρια άλλους...ε, δεν είναι λίγο πράγμα αυτό! Η ανθρώπινη ματαιοδοξία μένει ικανοποιημένη!
Κατά τη γνώμη μου, εκείνοι που πραγματικά έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται πιο πικραμένοι απ' όλους, είναι οι αθλητές που βγήκαν τέταρτοι στο κάθε αγώνισμα. Θυμάστε τον Γιαννιώτη, πώς έκλαψε που δεν κατάφερε να μπει στα μετάλλια στο αγώνισμα των 10 χιλιομέτρων ανοικτής θάλασσας; Όσο μεγάλη κι αν είναι η επιτυχία, και εδώ που τα λέμε δεν είναι μικρό πράγμα να θεωρείται κάποιος ο τέταρτος καλύτερος αθλητής στον κόσμο, δεν μπορεί να μη σκεφτεί από μέσα του ο αθλητής "τόσο κοντά, αλλά τόσο μακριά" για ένα μετάλλιο, για να δει τη σημαία της χώρας του να υψώνεται έστω και χωρίς την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, να γνωρίζει ότι θα έδινε ακόμα μεγαλύτερη χαρά στους συμπατριώτες του.
Φυσικά και πάλι, πρόκειται για γκρίνια εκ του ασφαλούς, όπως κάνουν τα κακομαθημένα παιδιά, αλλά ποιος είπε ότι η πίκρα είναι συναίσθημα γνωστό σε όσους δε στοχεύουν ψηλά ή σε όσους δε φτάνουν κοντά στην πηγή, αλλά δεν προλαβαίνουν να πιουν από το νερό της. Η μεγάλη δε διαφορά των τέταρτων από τους ασημένιους Ολυμπιονίκες, είναι ότι τουλάχιστον οι τελευταίοι έχουν μια απτή επιβράβευση του άθλου τους ("η αξία του νικητή εξαρτάται από την αξία του ηττημένου" λέει ο λαός, όχι από την αξία του τέταρτου, του πέμπτου κλπ.). Ταυτόχρονα, όμως ,είναι και ένα πρώτης τάξεως κίνητρο να προσπαθήσουν να υπερβούν εαυτόν στο μέλλον. Φανταστείτε κι αυτούς που στόχευαν σ' ένα μετάλλιο, όμως η ατυχία της στιγμής δεν τους ευνόησε να πλησιάσουν καν τον στόχο τους...
Φυσικά, όλα αυτά είναι συναισθήματα που έρχονται και παρέρχονται, χωρίς να χαρακτηρίζουν τη ζωή που κυλά αμέριμνη και οδηγεί διαρκώς σε νέες προκλήσεις. Στο κάτω κάτω η επιτυχία δεν μπορεί να περιχαρακώνεται σε ένα σκαλοπάτι και μια ανθοδέσμη λουλούδια ούτε και πρέπει να θεωρείται αυτοσκοπός η κορυφή. Η άμιλλα του αθλητισμού, το δίδαγμα ότι πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθεια, να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο και να δεχόμαστε το αποτέλεσμα των κόπων μας, όποιο κι αν είναι αυτό, όταν ξέρουμε ότι κάναμε το καλύτερο δυνατό σε μα δεδομένη στιγμή, είναι μηνύματα πολύ πιο σημαντικά και πολύ πιο ουσιαστικά από το όποιο χρυσό, ασημένιο ή χάλκινο μετάλλιο. Αν θέλετε, είναι πολύ πιο μεστά ως μηνύματα και από το εντυπωσιακό παγκόσμιο ρεκόρ του Μπολτ ή οποιουδήποτε άλλου αθλητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου