Η ομιλία ενός πρώην παιδιού στρατιώτη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το Νοέμβριο του 2001.

Το Νοέμβριο του 2001, ο 14χρονος τότε Αλχάτζι Μπάμπα Σαουανέχ (Alhaji Baba Sawaneh) από τη Σιέρα Λεόνε έγινε το πρώτο παιδί που εκφώνησε ομιλία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, ο Αλχάτζι είχε απαχθεί από μια ομάδα ανταρτών, με τους οποίος έχησε για δύο χρόνια. Σχολιάζοντας τη σύντομη ομιλία του Αλχάτζι, η διευθύντρια της UNICEF, Κάρολ Μπέλαμι, σημείωσε ότι η παρουσία του 14χρονου παιδιού "δεν υπενθυμίζει απλά τα βασανιστήρια που υφίστανται τα παιδιά κατά τη διάρκεια των ενόπλων συγκρούσεων, αλλά επίσης και τη συμβολή που μπορούν να έχουν με τη συμμετοχή τους στην υλοποίηση των δικαιωμάτων τους"

"Καλημέρα,κυρίες και κύριοι. Το όνομα μου είναι Αλχάτζι. Είμαι 14 ετών και κατάγομαι από τη Σιέρα Λεόνε. 

Το 1997, όταν ήμουν 10 ετών, πήγα για τις γιορτές των Χριστουγέννων στο θείο μου, στο χωριό Μαντίνα Λόκο στη βόρεια Σιέρα Λεόνε. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης εβδομάδας της παραμονής μου, ακούσαμε ότι οι αντάρτες ήταν 10 μίλια μακριά από εμάς. Τρέξαμε στην ζούγκλα να κρυφτούμε. Το βράδυ βγήκαμε ήσυχα έξω και μαγειρέψαμε αυτά που είχαμε μέσα σε μια παλιά καλύβα. Τη δεύτερη βραδιά ο μεγαλύτερος αδελφός μου και εγώ πήγαμε να βρούμε νερό για το μαγείρεμα και τότε συναντήσαμε τους αντάρτες. Έψαξαν τις τσέπες μας για χρήματα κι επειδή δεν βρήκαν τίποτα μας έδειραν. Μας πήγαν πίσω στο χωριό μας, όπου μας έδεσαν, μας έδειραν ξανά και μας κράτησαν κάτω από τον καυτό ήλιο. Πολλά σπίτια κάηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν και άνθρωποι σκοτώθηκαν. Μια ομάδα ανταρτών που είχε πάει μέσα στην ζούγκλα προς αναζήτηση τροφής έπιασε το θείο μου και την υπόλοιπη οικογένεια μου. Ο θείος μου αργότερα δολοφονήθηκε.

Το ίδιο βράδυ, οι αντάρτες μας διέταξαν να πάμε μαζί τους, στη βάση τους, πίσω από την πόλη Καμπάλα. Ήταν περισσότερο από 100 μίλια απόσταση από το χωριό μου. Περπατήσαμε για περίπου 10 ημέρες μέσα στην ζούγκλα με ξεκούραση μόνο λίγων ωρών ενδιάμεσα, τις περισσότερες φορές με άδεια στομάχια. Μετά την άφιξη μας εκπαιδευτήκαμε για μια εβδομάδα να πυροβολούμε και να αποσυναρμολογούμε όπλα ΑΚ 47. Όταν κατόπιν μας επιτέθηκαν, είχα ήδη μάθει να πολεμώ. Κατά τη διάρκεια αυτών των επιθέσεων σκοτώσαμε ανθρώπους, κάψαμε σπίτια, καταστρέψαμε περιουσίες και κόψαμε ανθρώπινα μέλη. Αλλά πιο συχνά έπαιρνα μέρος σε επιδρομές για αναζήτηση τροφίμων και έκανα οικιακές εργασίες για τη σύζυγο του διοικητή μου. Αυτό συνέβαινε γιατί ήμουν κοκαλιάρης. 

Τον Ιανουάριο του 2000, δυο χρόνια μετά την αιχμαλωσία μου, οι απεσταλμένοι του ΟΗΕ συναντήθηκαν με τον διοικητή μας, για να του εξηγήσουν το πρόγραμμα DDR (Αφοπλισμός, Αποκινητοποίηση, Επανένταξη). Μας είπαν ότι η συζήτηση περιελάμβανε και την απελευθέρωση όλων των παιδιών στρατιωτών. Ο διοικητής μας επέστρεψε στη βάση το επόμενο πρωί και διέταξε τους άλλους διοικητές να μας απελευθερώσουν. Είπε πως όσοι δεν το έκαναν θα θανατώνονταν. Η πληροφορία μεταβιβάστηκε σε όλους τους μαχητές και μέσα σε δύο ημέρες περισσότερα από 250 παιδιά απελευθερώθηκαν στην UNAMSIL (δηλ. στην ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ στη Σιέρα Λεόνε) στην πόλη Καμπάλα. Μας μετέφεραν σ' ένα κέντρο φροντίδας στην πόλη Λούνσαρ.

Στη Λούνσαρ καταγράφηκα αρχικά για αποστράτευση και αργότερα παραδόθηκα στην Caritas Makeni για φροντίδα και προστασία. Παρουσιάστηκα αμέσως στο κέντρο υγείας, επειδή ήμουν εντελώς καλυμμένος από ψώρα. Δεν είχα δει κανένα μέλος της οικογένειας μου για περίπου δύο χρόνια, ώστε όταν η Caritas μας είπε πως θα μας βοηθούσαν να βρούμε τις οικογένειες μας χάρηκα πάρα πολύ. Δυστυχώς, δεν ήταν ασφαλές γι' αυτούς να πάνε στο χωριό μου, έτσι λοιπόν με έβαλαν σ' ένα γυμνάσιο της κοινότητας. Το Μάιο αυτού του χρόνου ο ηγέτης του RUF φυλακίστηκε και πάλι μετά τη διαδήλωση στο Φριτάουν (η πρωτεύουσα της χώρας). Οι αντάρτες αποφάσισαν να επιτεθούν και πάλι και επιχείρησαν να μας στρατολογήσουν ξανά. Δεν θέλαμε να πολεμήσουμε άλλο, γι' αυτό αποδράσαμε μαζί με τους κοινωνικούς λειτουργούς στην ζούγκλα. Περισσότεροι από 200 από εμάς μπορέσαμε να φθάσουμε στη Φριτάουν, όπου μας παρέλαβε η Caritas. 

Στο Λούντζι συναντήσαμε άλλα παιδιά από το πρόγραμμα της Caritas, που είχαν αποδράσει από κέντρα στο Πορτ Λόκο και στο Μακένι, επίσης από το φόβο της επαναστρατολόγησης. Υπήρχαν περισσότερα από 350 παιδιά σε αυτό το νέο κέντρο. Αρχικά, οι άνθρωποι στο Λούντζι δεν μας ήθελαν στην πόλη τους και αυτό δηλώθηκε από τον ανώτατο αρχηγό τους. Η UNICEF και η Caritas Makeni συναντήθηκαν μαζί του, καθώς και με τους άλλους τοπικούς ηγέτες. Εξήγησαν πως είχαμε αποστρατευθεί και ότι δεν θέλαμε να πολεμήσουμε άλλο. Αυτό τους έκανε ν' αλλάξουν γνώμη και μας επέτρεψαν να μείνουμε. Εδώ μας έβαλαν ξανά σε σχολείο της κοινότητας μαζί μας άλλα παιδιά.

Αυτή η συνάντηση με τους τοπικούς ηγέτες δεν ήταν η τελευταία, επειδή τα παιδιά του σχολείου της κοινότητας δεν ήταν φιλικά απέναντι μας. Επέμεναν να μας αποκαλούν "παιδιά αντάρτες". Ευτυχώς παρακολουθούσαμε το απογευματινό σχολείο κι έτσι τα αποφύγαμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Η Caritas είχε μερικές συναντήσεις με διάφορους ανθρώπους της κοινότητας για να μας συγχωρήσουν και να μας αποδεχθούν. Αυτό έφερε πολύ καλά αποτελέσματα, γιατί στο τέλος του χρόνου μια γυναίκα από την κοινότητα συμφώνησε να με υιοθετήσει. ω ακόμη μαζί της, γιατί η οικογένεια μου δεν έχει ακόμη βρεθεί.

Κυρίες και κύριοι, είναι σημαντικό να ξέρετε ότι το ταξίδι που έκανα ως εδώ υπήρξε λιγότερο δύσκολο, επειδή μπήκα στο πρόγραμμα DDR. Έκανα άσχημα πράγματα στην ζούγκλα και είδα πολύ άσχημα πράγματα να γίνονται τόσο σε παιδιά όσο και σε ενηλίκους. Η απομάκρυνση του όπλου από εμένα υπήρξε ένα ζωτικό σκαλοπάτι. Το πρόγραμμα με βοήθησε να αισθανθώ φυσικός και φυσιολογικός και πάλι. Με βοήθησε ν' αναπτύξω τόπους προκειμένου να ενταχθώ ξανά στην κοινωνία. 

Ο δρόμος, όπως είπα, δεν ήταν εύκολος. Στο σχολείο υπέφερα από την έχθρα των άλλων παιδιών. Με κοίταζαν διαφορετικά, σαν ένα διαβολικό άτομο. Ίσως να είχαν δίκιο. Άλλωστε κάναμε πολύ τρομερά πράγματα σε αυτούς, στις οικογένειες τους, στους φίλους τους και στις κοινότητες τους. Υποφέραμε, όμως, όπως και αυτοί, γιατί αναγκαζόμασταν από τους διοικητές μας να το κάνουμε. Οφείλουμε να ζητήσουμε συγχώρεση και να επιδείξουμε ιδιαίτερα καλή συμπεριφορά.

Αντιμετώπισα πολλή δυσπιστία. Κάποιοι αμφιβάλλουν για το αν θα ξαναγίνω ποτέ ένα "φυσιολογικό παιδί". Μου υπενθυμίζουν πολύ εύκολα το παρελθόν μου κάθε φορά που κάνω λάθη. "Μη φέρεις την αντάρτική σου ζωή εδώ" λένε. Οι άνθρωποι στις κοινότητες μπορούν να γίνουν πολύ επικίνδυνοι. Κάποιοι θέλουν εκδίκηση με κάθε κόστος και με οποιαδήποτε μορφή. Με την υποστήριξη των οικογενειών, των φίλων και των οργανισμών που εργάζονται για τα παιδιά το ξεπερνάμε.

Το πρόγραμμα DDR τελειώνει και είμαι πολύ χαρούμενος που δόθηκε σε χιλιάδες παιδιά η ευκαιρία να περάσουν από αυτήν τη διαδικασία. Γνωρίζω πως υπάρχουν και άλλα παιδιά που κρατούνται, ειδικά οι αδελφές μας. Ζητώ από αυτό το σώμα, εκ μέρους όλων των παιδιών της Σιέρα Λεόνε, να κάνουν όλα όσα μπορούν για να τελειώσει αυτή η θλιβερή ιστορία. Θέλουμε να μπορούμε να μετακινούμαστε ελεύθερα σε όλα τα μέρη της χώρας, προκειμένου να παρακολουθούμε τα σχολεία της επιλογής μας. Θέλουμε να μπορούμε να επισκεπτόμαστε τους φίλους και τις οικογένειες μας παντού στη χώρα χωρίς φόβο απαγωγής, στρατολόγησης και άλλων κινδύνων. Πάνω απ'όλα θέλουμε οι γονείς μας να μπορούν να εργάζονται και να μας μορφώνουν για να γίνουμε χρήσιμοι πολίτες. Αυτό σημαίνει για μένα η ειρήνη στη Σιέρα Λεόνε.

Σας ευχαριστώ που με καλέσατε, προκειμένου να πω την ιστορία μου εκ μέρους των αδελφών μου στη Σιέρα Λεόνε και στις άλλες εμπόλεμες χώρες. Ελπίζω ότι σε όλες τις χώρες οι κυβερνήσεις και ο ΟΗΕ θα ακούσουν τα παιδιά και θα λάβουν υπόψη τα λόγια μας. Θέλουμε μια καλύτερη ζωή. Θέλουμε ειρήνη. Γι' αυτό υπολογίζουμε στη συνεχή υποστήριξη σας".


Άλλες αναρτήσεις σχετικά με εξομολογήσεις παιδιών-στρατιώτες:
Οι συγκλονιστικές εξομολογήσεις κοριτσιών που ήταν παιδιά-στρατιώτες
και
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΠΑΙΔΙΟΥ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ