Ποπκόρν και σινεμά: μια σχέση αγάπης που αντέχει στο χρόνο

Ακόμη και στην τελευταία κινηματογραφική αίθουσα, οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ταινία τρώγοντας ποπκόρν - αλλιώς "παπαλούτσες". Σε συσκευασίες μίνι, μίντι ή μάξι, το ποπκόρν έχει ταυτιστεί με το σινεμά, την ώρα που στο σπίτι απολαμβάνουμε την αγαπημένη μας ταινία με πίτσα, μπίρες ή οτιδήποτε άλλο εκτός από το "καλαμπόκι που χοροπηδάει". Πότε, όμως, ξεκίνησε αυτή η συμπόρευση και γιατί;

Κατ' αρχήν, για το ποπκόρν ν' αναφέρουμε ότι η ιστορία του είναι πολύ παλιά. Ο πρώτος Ευρωπαίος που αντίκρισε ποπκόρν ήταν ο Ισπανός εξερευνητής Ερνάν Κορτές, όταν το 1515 ήρθε σ' επαφή με τον πολιτισμό των Αζτέκων, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν όχι σαν φαγητό, αλλά σαν.. κόσμημα για να στολίσουν τ' αγάλματα των τοπικών τους θεών. Ωστόσο, πρωτοανακαλύφθηκε πολλές χιλιάδες χρόνια π.Χ. από τους αυτόχθονες κατοίκους της αμερικανικής ηπείρου - εκεί μόνο ευδοκιμούσε το καλαμπόκι, που ήταν άγνωστο στην Ευρώπη μέχρι την εποχή των εξερευνήσεων.

Εν τω μεταξύ, ο κινηματογράφος είναι μια πολύ μεταγενέστερη επινόηση, καθώς η πρώτη κινηματογραφική προβολή έγινε στη Γαλλία στις 28 Δεκεμβρίου 1895 - αν και οι Αμερικανοί επιμένουν ότι "πατέρας" του κινηματογράφου είναι ο Τόμας Έντισον, που στις 14 Απριλίου 1894 παρουσίασε το Κινητοσκόπιο του. Το σημαντικό είναι πως τότε - στα τέλη του 19ου αιώνα - κανείς δεν είχε σκεφτεί να συνδυάσει το ποπκόρν με την παρακολούθηση ταινιών.

Πότε, όμως, διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά οι δρόμοι τους; Παραδόξως, για όλα έφταιγε η.. οικονομική κρίση. Μετά το κραχ του 1929, πολλές κινηματογραφικές αίθουσες στην Αμερική έκλεισαν. Οι επιχειρηματίες αναγκάστηκαν να μειώσουν τις τιμές των εισιτηρίων, προκειμένου ν' ανακόψουν τη μειωμένη προσέλευση των θεατών, όμως και πάλι το ταμείο ήταν μείον. 

Προκειμένου ν' αντισταθμίσουν την απώλεια εσόδων από τη μείωση της τιμής των εισιτηρίων, σκέφτηκαν να παρασύρουν τους πολίτες να ξοδέψουν... περισσότερα απ' ό,τι ξόδευαν παλαιότερα - πριν την οικονομική κρίση - πουλώντας διάφορα σνακ. Όπως δε διαπιστώθηκε σύντομα, τα περισσότερα κέρδη τα αποκόμιζαν από τις πωλήσεις του ποπκόρν. Μάλιστα, το ποπκόρν έφτασε στο σημείο να καθορίζει ακόμη και τι είδους ταινίες θα προβάλλονταν στην οθόνη μιας αίθουσας. Τα ταμεία γέμιζαν δολάρια από πωλήσεις ποπκόρν κυρίως στις ταινίες που απευθύνονταν σε παιδιά, ενώ οι ενήλικες προτιμούσαν το ποπκόρν, όταν παρακολουθούσαν κάποιο δράμα.

Ένα δημοφιλές σλόγκαν της δεκαετίας του '30 στην Αμερική ήταν και το "Βρες ένα καλό μέρος για να πουλάς ποπκόρν και εκεί χτίσε μια κινηματογραφική αίθουσα". Άλλωστε, ο μοναδικός κλάδος που είχε καταφέρει να επιβιώσει την περίοδο της Μεγάλης Κατάθλιψης στις ΗΠΑ ήταν οι επιχειρήσεις που πωλούσαν ποπκόρν. Οι νεόπτωχοι Αμερικανοί της εποχής θυσίασαν πολλές απολαύσεις την εποχή εκείνη, όχι όμως και το αγαπημένο τους ποπκόρν, που από καιρό ήταν το δημοφιλέστερο σνακ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Έτσι, το ποπκόρν εισέβαλε στις κινηματογραφικές αίθουσες εν μέσω.. .κατάθλιψης και συνδέθηκε για πάντα με την έβδομη τέχνη - πρώτα στις ΗΠΑ και τα επόμενα χρόνια σ' ολόκληρο τον κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις - ο μέσος Αμερικανός καταναλώνει περίπου 13 γαλόνια (ή περισσότερα από 49 λίτρα) ποπκόρν ετησίως!