Ένα ενδιαφέρον ντιμπέιτ εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες στην Ελβετία σχετικά με τη θέση και εν τέλει τα δικαιώματα των παιδιών στην κοινωνία. Το Okaj είναι μια οργάνωση-ομπρέλα για την προαγωγή της διαφάνειας και την οργάνωση της νεανικής εργασίας στο καντόνι της Ζυρίχης. Από το Νοέμβριο του 2012, η Okaj έχει αναδείξει το θέμα της θέσπισης ειδικού νόμου, που θα κατοχυρώνει το δικαίωμα των παιδιών να φέρονται ως παιδιά, δηλαδή να κάνουν φασαρία ελεύθερα στις παιδικές χαρές την ώρα του παιχνιδιού, χωρίς να υφίστανται τις επιπλήξεις των γκρινιάρηδων ηλικιωμένων της γειτονιάς.
Σχετικός νόμος ψηφίστηκε πριν ένα χρόνο στη Γερμανία επιχειρώντας να βάλει ένα τέλος στις συχνές καταγγελίες ανθρώπων που τρώγονται με τα ρούχα τους ξεχνώντας ότι κάποτε υπήρξαν και οι ίδιοι παιδιά. Αυτή η απόφαση της γερμανικής Βουλής ενέπνευσε και τον ελβετικό αυτό οργανισμό ζητώντας αντίστοιχη νομοθετική πρωτοβουλία και στην Ελβετία.
Σύμφωνα με την Ίβικα Πετρούσιτς, εκπρόσωπο του Okaj, οι άνθρωποι συνηθίζουν να βλέπουν με αρνητική διάθεση "κάθε σύγκρουση σε δημόσιο χώρο και είναι κυρίως τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι που υποφέρουν" από αυτήν την προκατάληψη. "Διώχνονται, τους επιβάλλονται περιορισμοί, ενώ τα παιδιά κάτω των 16 ετών απαγορεύεται πλέον να είναι έξω μετά τις 10 το βράδυ. Αυτήν την εξέλιξη τη βρίσκουμε ανησυχητική", δηλώνει στην ιστοσελίδα Swissinfo.ch.
Εν τω μεταξύ, το θέμα έχουν φέρι στο ομοσπονδιακό ελβετικό Κοινοβούλιο και δύο βουλευτές, παραδόξως δεξιών κομμάτων (από το Χριστιανοδημοκρατικό και το Ευαγγελικό κόμμα), που ανησυχούν για τον ολοένα μεγαλύτερο περιορισμό των παιδιών στην κεντροευρωπαϊκή αυτή χώρα, που περηφανεύεται ότι είναι από τις πιο ήσυχες του κόσμου. Μήπως, όμως, η Ελβετία είναι υπερβολικά ήσυχη και μάλιστα σε βάρος της παιδικής ηλικίας;
Όμως το πρόβλημα δεν είναι απλά ελβετικό ή γερμανικό, αλλά ευρύτερο. Κατά πόσο έχουμε φτιάξει μια κοινωνία μόνο για ενήλικες, όπου η παιδική ηλικία θεωρείται μια ενοχλητική λεπτομέρεια, που διαταράσσει την ηρεμία της μοναξιάς και της εσωστρέφειας μας; Μήπως η αύξηση του στρες, λόγω των γρήγορων ρυθμών ζωής των τελευταίων ετών και των αυξημένων απαιτήσεων, έχει δημιουργήσει περισσότερους γκρινιάρηδες και εγωκεντρικούς ανθρώπους, που ενδιαφέρονται μονάχα πώς θα χαλαρώσουν οι ίδιοι, όταν δεν βρίσκονται στην τυραννική δουλειά, αδιαφορώντας ότι υπάρχουν και τα παιδιά εκεί έξω, τα μόνα που δεν φταίνε για τη δική μας μιζέρια; Εν τέλει, θέλουμε παιδιά χαρούμενα και ενεργητικά ή μικρογραφίες του χειρότερου εαυτού μας;
Το κλειδί βρίσκεται στο διάλογο, δεν είναι εύκολο να λυθεί αυτή διαμάχη γενεών, καθώς όλοι έχουν εν μέρει δίκαιο, όπως εξηγεί στην ίδια ιστοσελίδα η Caroline Märki-von Zeerleder, οικογενειακή θεραπεύτρια. "Μπορούμε να βρούμε μια λύση μόνο μέσα από το διάλογο και τον αμοιβαίο σεβασμό", όμως ο διάλογος δεν προτιμάται και γι' αυτό η ευθύνη δεν βαραίνει φυσικά τα παιδιά. Οι ηλικιωμένοι έχουν την εντύπωση ότι "επειδή είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, έχουν την εξουσία και τα παιδιά πρέπει να υπακούουν. Όμως συναντούν αντίδραση από τη νέα γενιά, γιατί σήμερα δεν ισχύει αυτό", σημειώνει η von Zeerleder και δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί της.
Δεν υπάρχει κάποιος φυσικός κανόνας που να δίνει δικαιωματικά το δίκιο στον γεροντότερο ή μάλλον στον περισσότερο μεμψίμοιρο, γιατί - κακά τα ψέματα - δεν είναι όλοι οι ηλικιωμένοι τόσο μίζεροι και ευερέθιστοι με την παραμικρή φασαρία. Και σ' αυτήν την περίπτωση, όταν δηλαδή υπάρχουν οι γείτονες που ενοχλούνται αλλά και εκείνοι που είναι περισσότερο ανεκτικοί, ποιος είπε ότι θα πρέπει να επικρατήσει ο νόμος του πιο κακοδιάθετου; Τέτοια κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε; Μια κοινωνία μιζέριας, χωρίς χαρά και παιδικά γέλια; Όπως λέει και μια γερμανική παροιμία, "Kinderlärm ist Zukunftsmusik, δηλαδή "ο θόρυβος των παιδιών είναι η μουσική του μέλλοντος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου