Αναρωτιόμαστε πότε εκκολάφθηκε το αβγό του φιδιού. Γιατί η Χρυσή Αυγή σημείωσε τεράστια άνοδο στις βουλευτικές εκλογές του 2012 και από ένα περιθωριακό κόμμα του 0.2% έφτασε στο σημείο να εκπροσωπείται με 21 βουλευτές, αλλά και να καταγράφει σημαντική δημοσκοπική άνοδο στη συνέχεια. Το ότι οι αγανακτισμένοι -εντός ή εκτός εισαγωγικών- από την οικονομική κρίση Έλληνες ψηφοφόροι στράφηκαν στα άκρα, δεν αποτελεί επαρκής εξήγηση του φαινομένου. Γιατί, όμως, επέλεξαν ένα ακραίο δεξιό κόμμα αντί π.χ. της ακροαριστερής ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή αντί ενός πιο ήπιου σχηματισμού όπως οι Οικολόγοι; Προφανώς, υπάρχουν -έστω και σε λανθάνουσα μορφή- πολιτικά χαρακτηριστικά πίσω απ' αυτήν την επιλογή, τα οποία δεν εντοπίζονται απαραίτητα στην έξαρση της αναρχικής βίας.
Κατ' αρχήν, πρέπει να σημειωθεί ότι βόμβες μολότωφ, επιθέσεις σε διμοιρίες, επεισόδια μετά από πορείες κλπ. συνέβαιναν επί πολλές δεκαετίες. Σαφώς και συνέβαιναν σε μικρότερη ένταση, όμως -ας μη γελιόμαστε- η Αθήνα δεν είναι μια πόλη, όπου κάθε μέρα σκάνε βόμβες, ούτε φυσικά οι αναρχικοί αποτελούν το φόβο και τον τρόμο των κατοίκων της επαρχίας. Ή μήπως έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι κάτοικοι του Κιλκίς, των Ιωαννίνων, της Λακωνίας κλπ., όπου επίσης η Χρυσή Αυγή συγκέντρωσε μεγάλα ποσοστά, στράφηκαν μαζικά στο συγκεκριμένο κόμμα σε ένδειξη συμπαράστασης στο δράμα των Αθηναίων καταστηματαρχών, που βρίσκονται στο στόχαστρο των αναρχικών στοιχείων;
Επειδή, όμως, κανένας ψηφοφόρος στην ελληνική επαρχία δεν καθορίζει την ψήφο του με βάση τα "της Αθήνας", όπως βλακωδώς -επιτρέψτε μου την ακραία έκφραση- πιστεύουν ορισμένοι κάτοικοι της πρωτεύουσας, θα πρέπει ν' αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια, που κατ' αρχήν επέτρεψαν την εκτροφή του "αβγού του φιδιού", ανατρέχοντας πολλά χρόνια πίσω, σε συμπεριφορές πολιτικών κομμάτων, αλλά και μεμονωμένων βουλευτών, που πρωτοστατούν σήμερα στην υπεράσπιση του "δημοκρατικού τόξου".
Το 1998, ένα από τα αγαπημένα θέματα των τηλεοπτικών καναλιών ήταν οι ληστείες και η στοχοποίηση των Αλβανών μεταναστών ως συλλήβδην κακοποιών στοιχείων, ένα φαινόμενο που διαρκεί ως τις μέρες μας, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Στις 15 Ιουλίου 1998, ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, που τότε ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, έπεσε θύμα ληστείας, καθώς κακοποιοί είχαν εισβάλλει στο σπίτι του. Ποια ήταν η αντίδραση του βουλευτή, που σήμερα βγαίνει καθημερινά σχεδόν σε τηλεοπτικά πάνελ εκπροσωπώντας το παλαιό κομματικό σύστημα, που υποτίθεται ότι άλλαξε άρδην μετά την κρίση;
Ο κ. Γιακουμάτος όχι απλά προσήλθε στην αίθουσα του ελληνικού κοινοβουλίου οπλοφορώντας -ούτε ο πρώτος ήταν, ούτε ο τελευταίος- αλλά επιπλέον έκανε και τη σχετική επίδειξη στις τηλεοπτικές κάμερες με απειλητικές εκφράσεις κατά του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Γιώργου Ρωμαίου: "Θα τον πλακώσω στο ξύλο, αν απειληθεί ξανά η οικογένεια μου".
"Θα τον πυροβολήσω", δήλωσε λίγη ώρα αργότερα σε τηλεοπτική εκπομπή, ενώ κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή καταγγέλλοντας τον υπουργό: "Σας καθιστώ άμεσα και έμμεσα υπεύθυνο. Την ανικανότητά σας δεν θα την πληρώσει η δική μου οικογένεια και τα ανήλικα παιδιά μου, ούτε κανενός άλλου Έλληνα. Θα σας καταστήσω ηθικό αυτουργό με όλα τα επακόλουθα πολιτικά, ηθικά και σωματικά". Και φυσικά υπενθύμισε ότι "στην Ιαπωνία υπάρχει και το χαρακίρι για τους αποτυχημένους υπουργούς".
Τι μας θυμίζουν όλα αυτά; Αντίστοιχες εκφράσεις εκστομίζονται και σήμερα, όπως και τότε που στη Βουλή βρίσκονταν μόνο κόμματα του "δημοκρατικού τόξου". Έτσι, με τέτοιες λεκτικές κορώνες γίνεται η πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα μας από ιδρύσεως σχεδόν του ελληνικού κράτους, αφού το στοιχείο που ανέκαθεν κυριαρχούσε και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να κυριαρχεί για πολλά χρόνια ακόμη, είναι αυτό του φτηνού εντυπωσιασμού. Πώς θα γίνει ντόρος και πώς θα γίνει εκμετάλλευση του λαϊκού αισθήματος.
Η διαφορά, όμως, είναι ότι σε περιόδους ομαλότητας τα προσπερνάμε χαμογελώντας ως γραφικά, αδιαφορώντας για την υπόγεια επιρροή που ασκούν τέτοιες φαιδρότητες σ' ένα κομμάτι του πληθυσμού και η οποία εκδηλώνεται ακριβώς σε εποχές μεγάλης κρίσης, όπως αυτήν που ζούμε τώρα, με την πρώτη δοθείσα αφορμή. Όπως λέει και μια παροιμία, "όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες", έστω και μετά από 15 χρόνια. Όχι γιατί έτσι πρέπει να συμβαίνει, άλλωστε προσωπικά δεν πιστεύω στην τακτική του "σε πληρώνω με το ίδιο νόμισμα", αλλά γιατί αποτελεί αξίωμα της πολιτικής ζωής, που έχει επαληθευτεί πολλές φορές, σε διαφορετικές περιστάσεις.
Κι επειδή καλό είναι να θυμηθούμε όλη την ιστορία του πρώτου βουλευτή που περήφανα επέδειξε το κουμπούρι του εντός του ελληνικού κοινοβουλίου -η "Ελευθεροτυπία" είχε αποκαλέσει ειρωνικά το Γιακουμάτο ως "Γεράσιμο Τζον Γουέιν"- ν' αναφερθεί ότι ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Ρέππας, ανέφερε μεν ότι "Δε θα πρέπει ένας πολιτικός, ένας βουλευτής, να στέλνει ένα τέτοιο μήνυμα στους πολίτες, ότι ο ίδιος θα αυτοδικήσει και μάλιστα εναντίον ανθρώπων, που είναι φανερό ότι δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση", ωστόσο δεν ελήφθησαν πειθαρχικά μέτρα εναντίον του Γιακουμάτου από το προεδρείο της Βουλής, επειδή "δεν προβλέπονταν από τον Κανονισμό", εφόσον το περιστατικό δεν συνέβη κατά τη διάρκεια συνεδρίασης.
Εξάλλου, ο τότε εκπρόσωπος τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Άρης Σπηλιωτόπουλος, κράτησε μια αδικαιολόγητα χλιαρή στάση αποδοκιμάζοντας κατά το ήμισυ τη συμπεριφορά του βουλευτή: "Όσο ανθρώπινη και αν είναι η πικρία ενός ανθρώπου που πέφτει θύμα διάρρηξης, ωστόσο, οφείλει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός να μη στείλει λάθος μήνυμα στην κοινωνία". Μόνο που εξίσου λάθος ήταν το μήνυμα που περνούσε στην κοινωνία και αυτή η μετριοπαθής ανακοίνωση, που επιχειρούσε να χαϊδέψει τ' αφτιά των "πικραμένων" πολιτών, που πέφτουν θύματα ληστείας.
Την επόμενη μέρα, ο Γιακουμάτος κλήθηκε στην Επιτροπή Δεοντολογίας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όπου περιορίστηκε να ζητήσει απλά "συγγνώμη", δικαιολογώντας τον εαυτό του ότι βρισκόταν "εν βρασμώ ψυχής" και ότι εκείνη την ώρα σκεφτόταν τα παιδιά του. Μάλιστα, επιχείρησε να διαψεύσει ακόμη και τις τηλεοπτικές κάμερες, αναφέροντας ότι δεν έβγαλε ποτέ το πιστόλι του μέσα στο Κοινοβούλιο και ότι όλα όσα είπε ήταν στο πλαίσιο off the record συνομιλίας του με δημοσιογράφο.
Ο τότε πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, μέσω του γραφείου του κατέστησε σαφές ότι απαγορευόταν η οπλοφορία εντός του Κοινοβουλίου, ενώ έδωσε εντολή στους οπλοφορούντες βουλευτές να προσέρχονται μέσα στο κτίριο χωρίς τα όπλα τους. Το πόσο εφαρμόστηκε εκείνη η απόφαση στην πράξη το διαπιστώνουμε σήμερα, όπου οι βουλευτές θεωρούν καταχρηστική και επικίνδυνη για τη δημοκρατία την όποια απαγόρευση οπλοφορίας τους εντός του Κοινοβουλίου, λες και εκεί μέσα υπάρχει περίπτωση να χρειαστεί να βγάλουν τα κουμπούρια.
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου