ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:
Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι που άφησαν το στίγμα τους σε διαφορετικές μορφές τέχνης γεννήθηκαν σαν σήμερα:
- ο Γερμανός συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ (1813-1883)
- ο Βρετανός συγγραφέας, δημιουργός του εκκεντρικού ντεντέκτιβ Σέρλοκ Χολμς, Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (1859-1930)
- ο δημιουργός του Τεν Τεν, Βέλγος σκιτσογράφος και συγγραφέας Ερζέ (1907-1983)
- ο Άγγλος ηθοποιός, από τους πιο αξιόλογους όλων των εποχών, σερ Λόρενς Ολίβιε (1907-1989)
- ο συγγραφέας του "Μικρού Ήρωα", Στέλιος Ανεμοδουράς (1917-2000)
- ο Γάλλος τραγουδιστής αρμενικής καταγωγής Σαρλ Αζναβούρ (89 ετών)
Σαν σήμερα γεννήθηκε επίσης ο ουγγρικής καταγωγής χημικός Τζορτζ Άντριου Όλαχ (86 ετών), που το 1994 τιμήθηκε με το Νόμπελ Χημείας "για τις συνεισφορές του στη χημεία των καρβοκατιόντων".
Άλλα γνωστά πρόσωπα που έχουν σήμερα γενέθλια είναι:
- η "μαύρη γαζέλα" των παγκόσμιων catwalks, Ναόμι Κάμπελ (43 ετών)
- ένας θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, ο Φάνης Χριστοδούλου (48)
- ο κορυφαίος Σέρβος τενίστας Νόβακ Τζόκοβιτς (26)
ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:
Στην Υεμένη γιορτάζεται η Ημέρα της Ενοποίησης. Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Μαΐου 1990, όταν τα κράτη της Βόρειας και της Νότιας Υεμένης (πρώην κομμουνιστικό καθεστώς) ενώθηκαν σε μια κρατική οντότητα. (Να σημειωθεί ότι οι δυο χώρες είχαν ακολουθήσει διαφορετική διαδρομή ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς η Βόρεια Υεμένη έγινε ανεξάρτητη το 1918, όταν κατέρρευσε η Οθωμανική αυτοκρατορία, ενώ η Νότιος Υεμένη παρέμεινε βρετανική αποικία μέχρι το 1967, ενώ δυο χρόνια μετά επικράτησε στη χώρα ο μαρξισμός.)
Στη Μαρτινίκα γιορτάζεται η επέτειος από την κατάργηση της δουλείας σαν σήμερα το 1848.
Σήμερα είναι, επίσης, η Παγκόσμια Ημέρα της Βιοποικιλότητας, σκοπός της οποίας είναι η εξεύρεση ισορροπιών μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης και προστασίας της φυσικού πλούτου (χλωρίδα και πανίδα) επί τη βάσει των αρχών της Διεθνούς Συνθήκης για τη Βιοποικιλότητα, που υπογράφηκε στο Ρίο στις 22 Μαΐου 1992.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:
Στις 22 Μαΐου 1947, ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν υπέγραψε το νόμο για την παροχή οικονομικής βοήθειας σε Ελλάδα και Τουρκία (Δόγμα Τρούμαν). Ο ίδιος ο Τρούμαν χαρακτήρισε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ως "σημαντικό βήμα για την εδραίωση της ειρήνης" και "απόδειξη του ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν διακαώς την ειρήνη και θέλουν να συμβάλουν ουσιαστικά στη δημιουργία των προϋποθέσεων της ειρήνης".
Στις 22 Μαΐου 1960, ο ισχυρότερος σεισμός που καταγράφτηκε ποτέ, έντασης 9.5 Ρίχτερ, έπληξε τις ακτές της νότιας Χιλής με επίκεντρο το νησί Ανκούντ, ενώ προκάλεσε την εκδήλωση ισχυρού τσουνάμι, που έφτασε μέχρι την Αλάσκα και της ακτές της Αυστραλίας. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές από το σεισμό, ενώ χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την ζωή τους - ο αριθμός των νεκρών προσδιορίζεται μεταξύ 2.200 και 6.000.
Στις 22 Μαΐου 1963, γύρω στις 22.30΄, δολοφονική επίθεση δέχτηκε ο βουλευτής Πειραιά της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης, στη Θεσσαλονίκη (διασταύρωση οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου), μισή περίπου ώρα μετά την ομιλία του σε συγκέντρωση της "Επιτροπής Ειρήνης". Η επίθεση ήταν προσχεδιασμένη και οργανωμένη από ομάδα παρακρατικών που δρούσε στη Θεσσαλονίκη, ενώ έτυχε της κάλυψης αξιωματικών, αλλά και δικαστικών παραγόντων της συμπρωτεύουσας, οι ευθύνες των οποίων αναδείχτηκαν μεν από την προανακριτική διαδικασία, ωστόσο αθωώθηκαν στο δικαστήριο. Από την πρώτη στιγμή, ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ έχοντας υποστεί βαρύτατες θλάσεις στον εγκέφαλο και ευρισκόμενος σε κωματώδη κατάσταση, ενώ πέντε μέρες μετά θα άφηνε την τελευταία του πνοή.
Στις 22 Μαΐου 1975, με το υπ' αριθμ. 414 βούλευμα του συμβουλίου εφετών παραπέμφθηκαν σε δίκη 24 από τους πρωταγωνιστές του χουντικού καθεστώτος με τις κατηγορίες της στάσης και της εσχάτης προδοσίας.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Με το ζήτημα των διαζυγίων ασχολήθηκε με εκτενές άρθρο στην πρώτη της σελίδα η εφημερίδα "Άστυ" στις 22 Μαΐου 1898 διαπιστώνοντας ότι επικρατούσε "επιδημία διαζυγίων εν Αθήναις", η οποία μάλιστα χαρακτηριζόταν ως "όχι ολιγώτερον του τύφου και της χολέρας καταστρεπτική". Όπως έγραφε η εφημερίδα, "Τα διαζύγια επολλαπλασιάσθησαν καταπληκτικώς κατά τους τελευταίους μήνας εν Αθήναις. Εις οιανδήποτε ημέραν οιανδήποτε εφημερίδα και αν ανοίξη τις θα ίδη και από μίαν αίτησιν διαλύσεως γάμου, η οποία να γίνεται δεκτή υπό του πρωτοδικείου. Και η επιδημία -όπως κάθε επιδημία- παρουσιάζει επίτασιν όσον πλησιάζει το θέρος".
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ως κύρια αιτία διαζυγίου αναγραφόταν στα διαζευκτήρια της εποχής ότι "η σύζυγος εγκατέλιπε την συζυγικήν στέγην", που όμως επισήμαινε ότι ήταν μάλλον τυπική δικαιολογία και δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, τουλάχιστον όχι στη φερόμενη έκταση. Όσον αφορά την ανάλυση των αιτιών, ο αρθρογράφος ήταν μεροληπτικός σε βάρος των γυναικών, θεωρώντας μεταξύ άλλων ότι μία σοβαρή αιτία των διαζυγίων ήταν η "έλλειψις ανατροφής των γυναικών... Τα νεύρα των γυναικών μας είνε πολύ ευερέθιστα. Και δεν εχαλιναγωγήθησαν εξ αρχής...".
Μια άλλη αιτία εντοπιζόταν στις οικογενειακές έριδες για τα παραστρατήματα των ανδρών με τις υπηρέτριες ("Αι οικογενειακαί έριδες δεν παύουν διά το τίποτε. Αι αιτίαι ευρίσκονται εύκολα. Οι σύζυγοι δεν ημπορούν να συνεννοηθούν. Η σύζυγος παραπονείται διά την οικειότητα του συζύγου προς την υπηρέτριαν..."), ενώ, φυσικά, ως πηγή κακών θεωρείτο και η πεθερά:
"Εις την Ελλάδα αι πενθεραί κυριαρχούν. Και εις το πρώτον παράπονον της κόρης των ο γαμβρός εξοστρακίζεται, δηλαδή αναγκάζεται να πάρη το καπέλλον του να φύγη. Εις τας πενθεράς πρέπει να καταλογιστεί ακόμη και μια άλλη αμαρτία. Αυτή υποκαίει την ζηλουτυπίαν της συζύγου και αι Αθήναι ολόκληροι ομιλούν όχι διά μίαν αλλά διά πολλάς συζύγους, αι οποίαι δίδουν ολίγων μόνον λεπτών άδειαν, υπαγορευομένην υπό της μαμμάς, εις τους συζύγους των διά να πάρουν έξω τον καφέ των με έναν φίλον των και να γυρίσουν".
Για τους άνδρες που κατακτούν τα γυναικεία επαγγέλματα, έγραφε στη δεύτερη σελίδα της η "Ακρόπολις" στις 22 Μαΐου 1913! Μόνο που ο συντάκτης του άρθρου δεν φαίνεται και πολύ σύμφωνος:
"Ενώ εις την Δύσιν αι γυναίκες μετέρχονται βαθμηδόν όλα τα ανδρικά επαγγέλματα, εδώ φαίνεται ως προς αυτό ευρισκόμεθα εις τους αντίποδας. Οι άνδρες αρχίζουν να φιλοδοξούν τα γυναικεία επαγγέλματα.
Έχετε φαντασθή προ μιας δεκαετίας αόμα άνδρας σιδερόνοντας; Και όμως την σήμερον εάν ιδήτε γυναίκα να σιδρώνη -έστω και εις το σπίτι της- θα σταυροκοπηθήτε....
Όλη η Αθήνα, όχι πλέον οι κεντρικοί της δρόμοι, αλλά οι πλέον απόκεντροι, εις συνοικίας όπου συνήθως στεγάζεται η μεσαία τάξις, μαζύ δε με αυτήν συμφύρονται και τα έσχατα υπό έποψιν οικονομικήν κοινωνικά στρώματα, έχουν γεμίσει από δημόσια σιδηροτήρια. Εις κανέν απ' αυτά δεν εργάζεται γυναίκα. Ή ανδρες μουστακαλήδες ή παιδιά
Φαίνεται δε ότι το νέον επάγγελμα ευδοκιμεί. Ότι αφίνει κέρδη. Διά να φυτρώνουν ολοέν και νέα. Αι τιμαί είνε αναιδέσταται. Ο οικτρός Ρωμηός τας πληρώνει χωρίς να επαναστατή. Και τα παράσιτα αυτά επαγγέλματα, τα στείρα, τα απαράγωγα, αυξάνονται και πληθύνονται...."
"Στην Ελλάδα σπανίως... αυτοκτονούν" ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Καθημερινή" στις 22 Μαΐου 1991. Το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από τη δημοσιοποίηση σχετικής έκθεσης του ΟΗΕ, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα εμφανιζόταν ως "η 24η καλύτερα χώρα στον κόσμο για να ζει κανείς". Ήταν η πρώτη έκθεση του ΟΗΕ για το "Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης", που περιελάμβανε στοιχεία για 180 χώρες και βασιζόταν σε δείκτες όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα, ο μέσος όρος ζωής, ο αναλφαβητισμός, η μέση διάρκεια φοίτησης και οι εκπαιδευτικές επιδόσεις. Εξάλλου, όπως έγραφε η εφημερίδα, η χώρας μας εμφανιζόταν να "έχει το χαμηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών μαζί με τη Μάλτα σε όλο το βιομηχανικό κόσμο", αν και την ίδια στιγμή είχε "τον υψηλότερο πληθωρισμό στη δυτική Ευρώπη".
Είκοσι δύο χρόνια μετά, μπορεί τα ποσοστά αυτοκτονιών να παραμένουν συγκριτικά χαμηλότερα από εκείνα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, έχουν αυξηθεί όμως δραματικά μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης. Και το δυστύχημα είναι ότι από τη μια έχουμε ορισμένους που επιθυμούν να σπεκουλάρουν πάνω στα πτώματα και από την άλλη υφιστάμεθα κάποιους ανόητους, που δηλώνουν ότι οι άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω... ερωτικών απογοητεύσεων (που συμπτωματικά αυξήθηκαν με το που "έσκασε μύτη" η οικονομική κρίση)! Το μέτρο και η ουσία αγνοούνται.
Στις 22 Μαΐου 1975, με το υπ' αριθμ. 414 βούλευμα του συμβουλίου εφετών παραπέμφθηκαν σε δίκη 24 από τους πρωταγωνιστές του χουντικού καθεστώτος με τις κατηγορίες της στάσης και της εσχάτης προδοσίας.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:
Με το ζήτημα των διαζυγίων ασχολήθηκε με εκτενές άρθρο στην πρώτη της σελίδα η εφημερίδα "Άστυ" στις 22 Μαΐου 1898 διαπιστώνοντας ότι επικρατούσε "επιδημία διαζυγίων εν Αθήναις", η οποία μάλιστα χαρακτηριζόταν ως "όχι ολιγώτερον του τύφου και της χολέρας καταστρεπτική". Όπως έγραφε η εφημερίδα, "Τα διαζύγια επολλαπλασιάσθησαν καταπληκτικώς κατά τους τελευταίους μήνας εν Αθήναις. Εις οιανδήποτε ημέραν οιανδήποτε εφημερίδα και αν ανοίξη τις θα ίδη και από μίαν αίτησιν διαλύσεως γάμου, η οποία να γίνεται δεκτή υπό του πρωτοδικείου. Και η επιδημία -όπως κάθε επιδημία- παρουσιάζει επίτασιν όσον πλησιάζει το θέρος".
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ως κύρια αιτία διαζυγίου αναγραφόταν στα διαζευκτήρια της εποχής ότι "η σύζυγος εγκατέλιπε την συζυγικήν στέγην", που όμως επισήμαινε ότι ήταν μάλλον τυπική δικαιολογία και δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, τουλάχιστον όχι στη φερόμενη έκταση. Όσον αφορά την ανάλυση των αιτιών, ο αρθρογράφος ήταν μεροληπτικός σε βάρος των γυναικών, θεωρώντας μεταξύ άλλων ότι μία σοβαρή αιτία των διαζυγίων ήταν η "έλλειψις ανατροφής των γυναικών... Τα νεύρα των γυναικών μας είνε πολύ ευερέθιστα. Και δεν εχαλιναγωγήθησαν εξ αρχής...".
Μια άλλη αιτία εντοπιζόταν στις οικογενειακές έριδες για τα παραστρατήματα των ανδρών με τις υπηρέτριες ("Αι οικογενειακαί έριδες δεν παύουν διά το τίποτε. Αι αιτίαι ευρίσκονται εύκολα. Οι σύζυγοι δεν ημπορούν να συνεννοηθούν. Η σύζυγος παραπονείται διά την οικειότητα του συζύγου προς την υπηρέτριαν..."), ενώ, φυσικά, ως πηγή κακών θεωρείτο και η πεθερά:
"Εις την Ελλάδα αι πενθεραί κυριαρχούν. Και εις το πρώτον παράπονον της κόρης των ο γαμβρός εξοστρακίζεται, δηλαδή αναγκάζεται να πάρη το καπέλλον του να φύγη. Εις τας πενθεράς πρέπει να καταλογιστεί ακόμη και μια άλλη αμαρτία. Αυτή υποκαίει την ζηλουτυπίαν της συζύγου και αι Αθήναι ολόκληροι ομιλούν όχι διά μίαν αλλά διά πολλάς συζύγους, αι οποίαι δίδουν ολίγων μόνον λεπτών άδειαν, υπαγορευομένην υπό της μαμμάς, εις τους συζύγους των διά να πάρουν έξω τον καφέ των με έναν φίλον των και να γυρίσουν".
Για τους άνδρες που κατακτούν τα γυναικεία επαγγέλματα, έγραφε στη δεύτερη σελίδα της η "Ακρόπολις" στις 22 Μαΐου 1913! Μόνο που ο συντάκτης του άρθρου δεν φαίνεται και πολύ σύμφωνος:
"Ενώ εις την Δύσιν αι γυναίκες μετέρχονται βαθμηδόν όλα τα ανδρικά επαγγέλματα, εδώ φαίνεται ως προς αυτό ευρισκόμεθα εις τους αντίποδας. Οι άνδρες αρχίζουν να φιλοδοξούν τα γυναικεία επαγγέλματα.
Έχετε φαντασθή προ μιας δεκαετίας αόμα άνδρας σιδερόνοντας; Και όμως την σήμερον εάν ιδήτε γυναίκα να σιδρώνη -έστω και εις το σπίτι της- θα σταυροκοπηθήτε....
Όλη η Αθήνα, όχι πλέον οι κεντρικοί της δρόμοι, αλλά οι πλέον απόκεντροι, εις συνοικίας όπου συνήθως στεγάζεται η μεσαία τάξις, μαζύ δε με αυτήν συμφύρονται και τα έσχατα υπό έποψιν οικονομικήν κοινωνικά στρώματα, έχουν γεμίσει από δημόσια σιδηροτήρια. Εις κανέν απ' αυτά δεν εργάζεται γυναίκα. Ή ανδρες μουστακαλήδες ή παιδιά
Φαίνεται δε ότι το νέον επάγγελμα ευδοκιμεί. Ότι αφίνει κέρδη. Διά να φυτρώνουν ολοέν και νέα. Αι τιμαί είνε αναιδέσταται. Ο οικτρός Ρωμηός τας πληρώνει χωρίς να επαναστατή. Και τα παράσιτα αυτά επαγγέλματα, τα στείρα, τα απαράγωγα, αυξάνονται και πληθύνονται...."
"Στην Ελλάδα σπανίως... αυτοκτονούν" ήταν ο τίτλος ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Καθημερινή" στις 22 Μαΐου 1991. Το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από τη δημοσιοποίηση σχετικής έκθεσης του ΟΗΕ, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα εμφανιζόταν ως "η 24η καλύτερα χώρα στον κόσμο για να ζει κανείς". Ήταν η πρώτη έκθεση του ΟΗΕ για το "Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης", που περιελάμβανε στοιχεία για 180 χώρες και βασιζόταν σε δείκτες όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα, ο μέσος όρος ζωής, ο αναλφαβητισμός, η μέση διάρκεια φοίτησης και οι εκπαιδευτικές επιδόσεις. Εξάλλου, όπως έγραφε η εφημερίδα, η χώρας μας εμφανιζόταν να "έχει το χαμηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών μαζί με τη Μάλτα σε όλο το βιομηχανικό κόσμο", αν και την ίδια στιγμή είχε "τον υψηλότερο πληθωρισμό στη δυτική Ευρώπη".
Είκοσι δύο χρόνια μετά, μπορεί τα ποσοστά αυτοκτονιών να παραμένουν συγκριτικά χαμηλότερα από εκείνα των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, έχουν αυξηθεί όμως δραματικά μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης. Και το δυστύχημα είναι ότι από τη μια έχουμε ορισμένους που επιθυμούν να σπεκουλάρουν πάνω στα πτώματα και από την άλλη υφιστάμεθα κάποιους ανόητους, που δηλώνουν ότι οι άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω... ερωτικών απογοητεύσεων (που συμπτωματικά αυξήθηκαν με το που "έσκασε μύτη" η οικονομική κρίση)! Το μέτρο και η ουσία αγνοούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου