Τη δημοτικότητα της Αλίκης Βουγιουκλάκη είχε επιχειρήσει να αξιοποιήσει - ή, για να είμαστε ειλικρινείς, να εκμεταλλευτεί - εβδομαδιαία εφημερίδα της δεκαετίας του '60, το "Εμπρός", που ζήτησε από την ηθοποιό να γίνει κατά μία έννοια δημοσιογράφος και να υπογράφει κάθε εβδομάδα από ένα άρθρο-χρονογράφημα, που δημοσιευόταν στην πρώτη σελίδα. Ο τίτλος της στήλης ήταν "Η Αλίκη γράφει", ενώ η συνεργασία κράτησε ένα χρόνο: από το Δεκέμβριο του 1964 μέχρι το Δεκέμβριο του 1965.
Το "δημοσιογραφικό" ντεμπούτο της Αλίκης Βουγιουκλάκη έγινε στις 19.12.1964. Ο τίτλος του άρθρου ήταν "ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ" και η "εθνική σταρ" ένιωσε την ανάγκη να διευκρινίσει εξ αρχής τις προθέσεις της: "Δεν πάω να φάω το ψωμί των δημοσιογράφων. Αρκετές σκοτούρες έχουνε. Γιατί να προστεθώ κι εγώ;", έγραφε και στη συνέχεια περιέγραφε με θεατρική δομή πώς της είχε γίνει η πρόταση:
"ΣΚΗΝΗ 1η
Είμαι στο καμαρίνι μου. Ξάφνου χτυπάει η πόρτα.
- Ποιος;
- Εμείς.
- Ποιοι εσείς;
- Οι δημοσιογράφοι....
- Να περάσετε....
Περάσανε. Ήτανε δύο... Αμφότεροι μου ήσαν γνωστοί. "Καλησπέρα στη συνάδελφο" μου λένε. (Απόρησα).
- ... Από πότε γίνατε ηθοποιοί;
- Δεν γίναμε ηθοποιοί. Εσείς γίνατε δημοσιογράφος.
- Δεν σας εννοώ.
- Θα μας εννοήσετε..."
Η έναρξη της δημοσιογραφικής "καριέρας" της Αλίκης Βουγιουκλάκη είχε συμπέσει με την επεισοδιακή ανακοίνωση των αρραβώνων της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Άλλωστε, η εφημερίδα με την οποία συνεργαζόταν η Αλίκη είχε στο ίδιο φύλλο - όχι τυχαία προφανώς - ένα χορταστικό ρεπορτάζ με το "ρομάντζο των αρραβώνων" των δύο ηθοποιών στα στενά της Πλάκας, διανθισμένο με κανα δυο δήθεν παπαρατσίστικές φωτογραφίες, στη μία εκ των οποίων ο Παπαμιχαήλ τάιζε το ορθάνοιχτο στόμα της Αλίκης, μια φωτογραφία που μάλλον και οι δύο σταρ θα προτιμούσαν να "καιγόταν", αν ήταν δυνατόν.
Στον αρραβώνα τους είχε αναφερθεί και η ίδια η Βουγιουκλάκη στο πρώτο της εκείνο άρθρο, μοιραζόμενη με τους αναγνώστες τις προσωπικές της αγωνίες, αλλά και κάποιες μάλλον αδιάφορες προσωπικές πληροφορίες:
".. Από τις εφημερίδες θα μάθατε ότι σε λίγες εβδομάδες ο Δημήτρης κι' εγώ παντρευόμαστε. Λένε πως η αναγγελία των γάμων μας ήταν μια βόμβα! Θεός φυλάξοι.
Πού ξανακούστηκε δυο άνθρωποι να χτίζουν την ευτυχία τους επάνω σε μια βόμβα;
Ας αφήσουμε όμως τα πυρομαχικά κι ας έλθουμε στο τρακ. Ποιο τρακ; Το δικό μου. Από την ώρα που ο Δημήτρης μου ζήτησε να γίνω γυναίκα του, μια αγωνία, μια γλυκειά αγωνία δεν με αφήνει στιγμή ήσυχη. Όσες από σας έχετε παντρευτή θα με καταλάβετε. Οι υπόλοιπες να... περιμένουν όταν θα έλθη η σειρά τους.
Και μαζί μ' αυτήν την αγωνία οι προγαμιαίες σκοτούρες. Θα μου πήτε "δεν τόξερες;". Ε, πού να τόξερα; Όσες φορές "παντρεύτηκα" κινηματογραφικώς για όλα φρόντιζε ο φροντιστής της εταιρίας. Τώρα όμως παντρεύομαι στ' αλήθεια και για όλα πρέπει να ενδιαφερθώ εγώ. Έτσι προχθές λέω στο Δημήτρη:
- Πάμε μέχρι τη μοδίστρα μου;
- Να κάνουμε τι;
- Ράβω κάτι φορεματάκια για μετά το γάμο.
- Α, μου είπε, αυτές είναι δουλειές της συζύγου, δεν ανακατεύομαι.
Δεν του αποκρίθηκα, αλλά άμα θάρθη ο λογαριασμός θα του πω κι εγώ "αυτά είναι δουλειά του συζύγου, δεν ανακατεύομαι".
Συμφωνείτε;"
Τον πρώτο καιρό λόγω και των ετοιμασιών του γάμου, πολλά από τα άρθρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη ήταν αφιερωμένα σ' αυτόν ανοίγοντας την κλειδαρότρυπα για κάθε περίεργο αναγνώστη. Για παράδειγμα, στις 9.1.1965 ("Τρεχάματα"), η Αλίκη αφηγήθηκε ένα χαριτωμένο περιστατικό από τις πυρετώδεις προετοιμασίες με το Δημήτρη:
"...πολλοί γνωστοί και άγνωστοι, με επιστολές, με τηλεφωνήματα και με προσωπικές επισκέψεις μας ρωτάνε σε ποια εκκλησία θα παντρευτούμε. Μακάρι να ξέραμε. Ακόμα δεν έχουμε καταλήξει σε οριστική απόφασι. Για την ώρα μας απασχολεί το πού θα μπη το κάθε έπιπλο του σπιτιού. Και για να μην πελαγώσουμε... μοιραστήκαμε το σπίτι στη... μέση! Ο Δημήτρης έχει αναλάβει το λίβινγκ-ρουμ, το γραφείο του και το χωλ κι' εγώ την κρεβατοκάμαρα, την κουζίνα και την τραπεζαρία.
Τι τα θέλετε όμως. Συνεχώς τόνε βρίσκω μεσ' στα πόδια μου να κρατάη αγκαλιά πότε μια πολυθρόνα, πότε ένα τραπεζάκι. Προχθές τοποθετούσαμε κάτι μπιμπλώ, κάτι βάζα και τα παρόμοια. Ξαφνικά διαπίστωσα ότι έλειπε ένα βαθύ κρυστάλλινο σταχτοδοχείο, δώρο κοινού μας φίλου.
- Δημήτρη, τον ρώτησα, μήπως είδες το σταχτοδοχείο;
- Ποιο σταχτοδοχείο;
- Το βαθύ.. το κρυστάλλινο..
- Όχι δεν το είδα.
-Ανήκε όμως στη δικαιοδοσία σου. Έπρεπε να βρίσκεται στο λίβινγκ-ρουμ.
- Κοίταξες;
- Κοίταξα.
- Και δεν είναι;
- Όχι.
- Τότε θα είναι στην τραπεζαρία.
- Κοίταξα κι' εκεί.
- Ίσως στο χωλ...
- Αμ' δεν είναι....
- Ώστε το χάσαμε;
- Δεν το χ ά σ α μ ε, το έχασες.
- Λες;
- Λέω.
Τελικά το σταχτοδοχείο βρέθηκε. Και ξέρετε πού; Στην κουζίνα μαζί με τις κατσαρόλες!
- Νόμιζα, δικαιολογήθηκε ο Δημήτρης, ότι ήταν γουδί για μαγιονέζα!
Ύστερα από αυτό όταν χάσω κάτι ξέρω πως κάπου θα το έχη ακουμπήσει εκείνος. Και ψάχνω κατ' ευθείαν στα πιο απίθανα μέρη. Και φυσικά το βρίσκω".
Σε άλλο σημείο, η Αλίκη εξέφραζε τον έρωτά της για τον Δημήτρη: "Πέφτω στο κρεβάτι και ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά. Βλέπω τον εαυτό μου να τριγυρίζη από δωμάτιο σε δωμάτιο, να μαγειρεύη, να κάθεται σε μια πολυθρόνα και ν' απολαμβάνη την θαλπωρή του σπιτιού, βλέπω το Δημήτρη πλάι μου και νιώθω τόση σιγουριά. Τι όμορφο που είναι ν' αγαπάς και να σ' αγαπούνε..."
Αλλά και στις 23.1.1965, μόλις πέντε μέρες μετά το γάμο στους Δελφούς, η Αλίκη ήταν πιστή στο ραντεβού της με τους αναγνώστες του "Εμπρός" και έγραφε ως "Κυρία", όπως ήταν ο τίτλος του άρθρου:
"Από τις... εφημερίδες πληροφορήθηκα ότι "το μυστήριον άρχισε στις 4.10 μ.μ. και τελείωσε στις 4.45 μ.μ.". Κράτησε δηλαδή σαράντα λεπτά.
Ε, λοιπόν, το πώς πέρασε το διάστημα αυτό ούτε το κατάλαβα. Ζούσα κυριολεκτικά σ' ένα κόσμο γεμάτο μαγεία, σ' ένα κόσμο γεμάτο ποίησι και κατάνυξι. Άκουγα τους ιερείς που ψάλλανε, αισθανόμουν πλάι μου την παρουσία του Δημήτρη, έβλεπα τον κόσμο που μας χαμογελούσε, έβλεπα τις αστραπές των φλας, κι' όμως είχα την εντύπωσι ότι όλα αυτά συνέβαιναν σε κάποιαν άλλη Αλίκη!
Εκείνο που θυμάμαι καλά είναι το πώς χτύπαγε η καρδιά μου και το πώς τρέμανε τα.. πόδια μου. Κάθε τόσο νόμιζα πως δεν θα μπορέσω να μείνω άλλο όρθια. Η γλυκειά συγκίνησι του γάμου - η υπέροχη αυτή στιγμή - με είχε συνεπάρει. Ήμουν ολοκληρωτικά δοσμένη σ' εκείνη την υπέροχη ώρα. Κι' όταν σαν μέσα σε όνειρο άκουσα το "στέφεται ο δούλος του Θεού Δημήτρης την δούλη του Θεού Αλίκη" με πολύ κόπο κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν έπρεπε να κλάψη...."
[Όλη την περιγραφή της Αλίκης για το γάμο της μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ: Πώς περιέγραψε η ίδια η Αλίκη Βουγιουκλάκη το γάμο της με τον Παπαμιχαήλ πέντε μέρες μετά το μυστήριο.]
[Όλη την περιγραφή της Αλίκης για το γάμο της μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ: Πώς περιέγραψε η ίδια η Αλίκη Βουγιουκλάκη το γάμο της με τον Παπαμιχαήλ πέντε μέρες μετά το μυστήριο.]
Όμως, η Αλίκη δεν έγραφε μόνο τα προσωπικά της. Για την ακρίβεια, σπάνια έγραφε γι' αυτά, με εξαίρεση τον πρώτο μήνα της "δημοσιογραφικής" της απασχόλησης, που άλλωστε είχε συμπέσει μ' ένα τόσο σημαντικό γεγονός της προσωπικής της ζωής, όπως ήταν ο γάμος της με τον Παπαμιχαήλ. Με αφορμή κάποιο κοινωνικό θέμα της επικαιρότητας, κάποια συζήτηση που είχε με γνωστό της πρόσωπο ή ακόμη και με αφορμή κάποιο περιστατικό σε άτομο του ευρύτερου περιβάλλοντός της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη κατέθετε σκέψεις για διάφορα θέματα. Μάλιστα, σ' ένα άρθρο της έδωσε ακόμη και προβλέψεις για το ΠΡΟ-ΠΟ, αν και στη συνέχεια σύστησε στους αναγνώστες "για καλό και για κακό" να ρωτήσουν και "κάποιον που ξέρει από αυτά...", αφού η ίδια παραδεχόταν ότι "από ποδόσφαιρο έχω μεσάνυχτα" ("Προγνωστικά", 16.1.1965).
Ο τρόπος γραφής ήταν άμεσος, αλλά αρκετά λαϊκός, θα μπορούσε κανείς να πει ακόμη και αφελής, σίγουρα όμως αυθεντικός. Δεν είναι τυχαίο που μετά τη δωδεκάμηνη συνεργασία της με το "Εμπρός" η Αλίκη δεν επανέλαβε το εγχείρημα αυτό, που από ένα σημείο και μετά μάλλον είχε κουράσει και την ίδια. Ας σταχυολογήσουμε κάποια αποσπάσματα από ορισμένα από τα άρθρα της "εθνικής σταρ":
Η "ΚΑΛΗΜΕΡΑ" ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ, 26.12.1964:
".. Εγώ είμαι με το μέρος του Αργύρη. Γιατί κι' εγώ θα ήθελα να μπορούσα να πάρω ένα τρίγωνο και να βγω να πω τα κάλαντα. Είναι τόσο ωραίο, τόσο χαρούμενο, τόσο τρυφερό. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν χιλιάδες Αργύρηδες που μέσα τους λαχταράνε να μπορούσαν να σταθούν μπροστά σε μια πόρτα και να ρωτήσουν.
- Να τα πούμε, καλέ;
- Τάπαν άλλοι.
Και να δώσουν τότε την... κλασική απάντησι:
- Να σας φάνε οι παπαγάλοι με τη μύτη τη μεγάλη.
Αν όμως η απάντησι είναι "να τα πήτε" τότε θα ψάλλουν:
'Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θεία Γέννησι θα πω στ' αρχοντικό σας...
Πόσο γλυκά είναι αυτά τα λόγια.. Πόση αγάπη και συγκίνησι κρύβουν..."
ΠΕΖΟΛΟΓΙΑ, 30.01.1965:
"... Εμείς οι Έλληνες από την φύσι μας είμαστε ανυπότακτοι. Μας αρέσει να γίνεται πάντα το δικό μας. Και προσπαθούμε πάντα να το επιτυγχάνωμε ακόμα και σε περιπτώσεις χωρίς όφελος.
Μεταξύ μας, πόσοι και πόσοι δεν περάσαμε με κόκκινο φως γιατί "βαρυόμαστε να περιμένωμε τον... Γρηγόρη"; Προτιμάμε να τα παίζουμε κορώνα-γράμματα λες κι' από στιγμή σε στιγμή το σημείο που πατάμε θα πάθη... καθίζησι.
Δηλαδή αν μπορούσαμε μια νύχτα θα βάφαμε όλα τα "ανθρωπάκια" πράσινα για να περνάμε όποτε θέλουμε ανενόχλητα...
Αλλά τότε τι θα κάνανε τα τροχοφόρα; Χμ! Θα έλθη και η δική τους η σειρά να τ' ακούσουνε..."
ΑΝ... , 13.02.1965
Η Αλίκη απαντάει στο γράμμα μιας θαυμάστριάς της, η οποία υπέγραφε ως "Ονειροπόλα Τζοβάννα" και η οποία ήθελε ν' ασχοληθεί με το θέατρο.
"... Θα σου τα πω μ' ένα τρόπο καθόλου πρωτότυπο - αφού θα με βοηθήση ο Κίπλιγκ - αλλ' οπωσδήποτε αληθινό. Ίσως να μη σ' αρέσουν αυτά που θα διαβάσης σε λίγο και δεν αποκλείεται να σε χάσω από "θαυμάστριά" μου. Ειλικρινά όμως σου λέω ότι προτιμώ να χάσω εγώ μια θαυμάστρια παρά να "κερδίσης" εσύ τα "ευχάριστα" λόγια που ξέρω με πόση αγωνία περιμένεις να σου πω.
ΑΝ αντέχης στην αποτυχία...
ΑΝ μπορής να δέχεσαι γενναία την ψυχρότητα του κοινού που ΔΕΝ σε χειροκροτεί...
ΑΝ δεν λυγίζης μπροστά στην αδιαφορία...
ΑΝ έχης νιώσει τι ζητάς απ' αυτό που θες να είσαι...
ΑΝ μπορής το κλάμα σου να το κάνης δύναμι...
ΑΝ έχης καταλάβει ότι όταν σου δίνουν "ένα" εσύ έχεις υποχρέωσι να επιστρέψης "δέκα"...
ΑΝ δέχεσαι υπερήφανα τα όσα μπορούν να γίνουν εις βάρος σου...
ΑΝ ξέρης να πείσης ότι αξίζεις για το καλύτερο...
ΑΝ έχεις προετοιμασθή για τα λίγα...
ΑΝ μπορής να παίζης μπροστά σ' ένα μονάχα θεατή με το ίδιο πάθος που θα έπαιζες αν η σάλα ήταν κατάμεστη...
ΑΝ πάνω απ' όλα πιστεύης τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ...
ΑΝ τα έχης σκεφθή όλα αυτά κι' έχης δώσει τις σωστές απαντήσεις τότε ΓΙΝΕ ΗΘΟΠΟΙΟΣ γιατί δεν εγεννήθηκες ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Και μια μέρα - δεν ξέρω βέβαια πότε ακριβώς - να αποσυρθής με τέτοιο τρόπο που να κάνης τους άλλους να σε θυμούνται με νοσταλγία...."
Παιδί στην παγωνιά, 20.02.1965
Σχολιάζοντας μια είδηση, που είχε περάσει στα ψιλά των εφημερίδων, για ένα μωρό από τη Θεσσαλονίκη, που εγκαταλείφθηκε στην παγωνιά από τον πατέρα του, ο οποίος είχε περιοριστεί απλά να ειδοποιήσει τις αρχές να το μαζέψουν:
"Είμαι περίεργη να τον άκουγα πώς θα εδικαιολογείτο. Τι θα έλεγε; Ότι το απαρνήθηκε γιατί δεν είχε να το θρέψη ή γιατί ήταν "προϊόν παράνομου έρωτα";
Και στην μια και στην άλλη περίπτωσι οποιαδήποτε δικαιολογία είναι γελοία. Όταν ο "άνδρας" αυτός - και κάθε "συνάδελφός" του - έκανε το κέφι του.... και ικανοποιούσε τις επιθυμίες του δεν είχε πέντε δράμια μυαλό να σκεφτή "μα τι πάω να κάνω"; Αλλά μυαλό είχε. Μόνον που ήταν μυαλό κακού ανθρώπου. Και να σας πω εγώ πώς σκέφτηκε:
- Πρώτα το κέφι. Κι' αν γεννηθή και κανένα παιδί, δεν χάθηκε ο κόσμος. Οι πόρτες και τα πεζοδρόμια γι' αυτό είναι..
Έγκλημα προμελετημένο ψυχρά. Γιατί αν το αθώο εκείνο πλασματάκι ξεψυχούσε μέσα στο κρύο τι θα ήταν ο δράστης;
ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ.
Κι' έτσι θα πρέπει να δικάζωνται όλοι αυτοί. Για δολοφονία ή για απόπειρα δολοφονίας..."
Πάμε για έξωσι;, 20.03.1965
"...Αν μας έβλεπαν οι κάτοικοι κάποιου γειτονικού πλανήτη σίγουρα θα λένε πως είμαστε τρελλοί. Κι' αν δεν είμαστε για κει τραβάμε. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να αυτοχαρακτηρισθούμε όταν κάνουμε "σαν τρελλοί" για να βγάλουμε μεταξύ μας τα μάτια μας;
Δισεκατομμύρια λίρες, δολλάρια, φράγκα, ρούβλια διατίθενται για να κατασκευασθούν τα πιο φριχτά, τα πιο φονικά, τ πιο απάνθρωπα όπλα για να αφανίσουν όχι κάποιον εξωγήινο εχθρό αλλά εμάς τους ίδιους!
Χιλιάδες σοφά κεφάλια σπαταλάνε τις μεγαλοφυείς εμπνεύσεις τους για να φτιάξουν βόμβες που και μια τους μόνον είναι αρκετή να μας διαλύση.
Κι' αναρωτιέται κανείς: Μα γιατί όλα αυτά; Γιατί να μισή τον εαυτό του ο άνθρωπος;
Γίναμε λοιπόν τόσο κοντόφθαλμοι ώστε δεν βλέπουμε τους αρρώστους που εναγώνια περιμένουν την ανακάλυψι του σωτηρίου φαρμάκου;
αλλά φαίνεται πως η καταστροφή... προηγείται της δημιουργίας!!!
... Ξέρω πως όλα αυτά είναι φιλολογίες της δεκάρας, όμως πολύ φοβούμαι μην έρθη εποχή που δεν θα μπορούμε να κάνουμε ούτε αυτό.
Είμαστε ερωτευμένοι με την ειρήνη, ορκιζόμαστε στο όνομά της αλλά την "απατάμε" και με τον πόλεμο.
... Πρέπει να το παραδεχθούμε: Είμαστε πολύ κακοί νοικάρηδες. Μας ενοικίασε ο Θεός την ωραία, χαμογελαστή του γη κι εμείς θα του την επιστρέψουμε σε ερείπια. Εκτός αν μια μέρα θυμώση και, πολύ δικαιολογημένα, μας κάνη έξωσι.."
ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, 14.08.1965:
"Στην εποχή μας, την γεμάτη αμφιβολίες, φαγωμάρα και δυσπιστία - στην εποχή αυτή που οι πάντες έχουμε μεταβληθή σε δρομείς ταχύτητος χωρίς στην πραγματικότητα να ξέρουμε τι είναι ακριβώς αυτό που κυνηγάμε - σαν τα μανιτάρια ξεπετιούνται πότε-πότε μερικοί άνθρωποι και με μια απλή, αλλά μεγαλόπρεπη χειρονομία θυμίζουν την χαμένη ομορφιά του κόσμου μας.
"Ένας Γερμανός βιομήχανος, ο κ. Έριχ Πφάιφερ, γράφουν οι εφημερίδες, εώρτασε την 70ην επέτειον των γενεθλίων του δωρήσας το εργοστάσιόν του αξίας 10 εκατομμυρίων μάρκων εις τους 300 υπαλλήλους και εργάτας αυτού. Οι εργατοϋπάλληλοι του βιομηχάνου θα γίνουν μέτοχοι της επιχειρήσεως, η οποία ευρίσκεται εις Βέτσλαρ της Έσσης και αφορά την κατασκευήν αντλιών και ηλεκτρικών συσκευών...
Θα μπορούσε ο ιδιοκτήτης του να το κάνη λιανά και να τα φάη μέχρι δεκάρας, θα μπορούσε να το χαρίση στο κράτος. Υπήρχαν πολλές λύσεις. Προτίμησε την ωραιότερη. Την πιο ανθρώπινη. Εκείνη που του απέδωσε το - ανύπαρκτο - Νόμπελ της Ανθρωπιάς..."
ΠΕΡΙ ΖΩΟΦΙΛΙΑΣ, 30.10.1965
"... Είναι πράγματι συγκινητική η στοργή μερικών ανθρώπων για τα ζώα τους. Τα αγαπούν με πάθος και τους φέρονται σαν να είναι αληθινά μέλη της οικογενείας σε βαθμό συγγενείας πρώτου βαθμού. Έτσι αν συμβή να πεθάνη πρώτος ο προστάτης ους κληρονομούν αν όχι όλη, το μεγαλύτερο, τουλάχιστον μέρος της περιουσίας του.
Κι' εγώ τ' αγαπώ τα ζώα. Κι' εσείς το ίδιο. Αλλά νομίζω ότι μερικοί το παρακάνουν. Και δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω σαν "πράξι στοργής" να κληρονομήση ένας γάτος δώδεκα εκατομμύρια δραχμές, όταν γύρω μας και ασφαλώς και γύρω από τον κληροδότη υπάρχουν τόσοι και τόσοι συνάνθρωποι που έχουν άμεση ανάγκη βοηθείας.
Ορφανά παιδάκι,α άρρωστες μητέρες, κατεστραμμένοι πατεράδες, τόσοι και τόσοι φτωχοί που η τύχη δεν τους βοήθησε να γεννηθούνε γάτες....
Είναι ωραίο να αγαπάμε και να προστατεύουμαι τα καημένα τα κατοικίδια. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κάπου κοντά μας ένα μικρό παιδάκι ψήνεται στον πυρετό κι' ότι θα μπορούσε να γίνη καλά αν στερούσε κάποιος εκκεντρικός από την κληρονομιά του γάτου του μερικά κιλά λιθρίνια. Έχω άδικο;".
ΚΑΙ... Η ΣΕΛΗΝΗ ΓΡΑΦΕΙ, 04.12.1965
Οι εφημερίδες είχαν δημοσιεύσει πληροφορίες ότι ο ΟΗΕ επεξεργαζόταν σχέδιο εκμετάλλευσης της επιφάνειας της Σελήνης. Η είδηση ήταν πέρα για πέρα φανταστική, όμως έδωσε στην Αλίκη την ευκαιρία να φανταστεί μια επιστολή που θα μπορούσε να είχε γράψει η.. Σελήνη στους ανθρώπους:
"Αγαπητή Αλίκη,
Με κατάπληξι πληροφορήθηκα μέσω του τηλεοπτικού δορυφόρου "Πρωινό Πουλί" ότι πρόκειται να με εκμεταλλευθή κάποιος κύριος ΟΗΕ. Και ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι έχω ανάγκη "προστάτου";
Εγώ είμαι μια φτωχή κοπέλα που υποφέρει από ίκτερο και αδενοπάθεια, πράγμα που εσείς οι Γήινοι ποτέ δεν το καταλάβατε. Με βλέπετε έτσι χλωμή κι' αντί να μου δείξετε λίγη συμπάθεια προσπαθήτε πρώτα να με κατακτήσετε και μετά να μ' εκμεταλλευθήτε.
Αλλά όχι! Πρέπει και θα ζήσω τίμια. Μπορεί να είμαι απροστάτευτη αλλά του δρόμου δεν θα γίνω ποτέ.
Χρόνια τώρα εξυπηρετώ τα νιόπαντρα ζευγάρια σας κι' ένα γήινο "ευχαριστώ" ποτέ δεν άκουσα.
Σε παρακαλώ λοιπόν, Αλίκη μου, αν μπορής να δημοσιεύσης την επιστολή μου για να μάθη ο απρόσκλητος προστάτης μου κύριος ΟΗΕ κι' όσοι άλλοι ονειρεύονται την κατάκτησί μου ότι έχουμε και στο Διάστημα Τμήμα Ηθών κι' εκεί θα καταφύγω αν δεν αλλάξουν μυαλά εκείνοι που ενδιαφέρονται για μένα. Κάτω λοιπόν τα χέρια από την περιφέρειά μου γιατί εγώ δεν γίνομαι κανενός οικόπεδο. Τι κι' αν ζω σε μια φτωχογειτονιά κι' αν αιώνες τώρα δεν έχω να πληρώσω στον ήλιο τον λογαριασμό του ηλεκτρικού;
Όλοι εδώ στο Διάστημα με καμαρώνουν για την τιμιότητά μου και σε πληροφορώ ότι παρ' όλο που είμαι κορίτσι χωρίς προίκα κι' ο Άρης κι' ο Ερμής κι' ο Κρόνος κι' ο Ποσειδών και δεκάδες άλλοι πλανήτες άπειρες φορές μου έχουν ζητήσει σχέσεις με σοβαρό σκοπό πλην εγώ είμαι αποφασισμένη να παντρευτώ από αίσθημα και να κάνω την Σελήνη του Μέλιτος σε κάποιο γραφικό σημείο της επιφανείας μου κι' όχι να πέσω θύμα του ενός και του άλλου.
Αυτά, Αλίκη μου, και τώρα σε γλυκοφιλώ και σε παρακαλώ να μου στείλης τίποτα δίσκους του Ζαμπέτα.
Η χλωμή σου φίλη".
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου