ΕΓΙΝΕ / ΓΡΑΦΤΗΚΕ στις 17 Δεκεμβρίου....

ΕΓΙΝΕ:

... 1915: (π.η.) Γερμανικά βομβαρδιστικά έβαλαν στο στόχαστρό τους τη Θεσσαλονίκη, μετά τη σύλληψη των προξένων Γερμανίας, Αυστρίας, Βουλγαρίας και Τουρκίας από τις αγγλογαλλικές δυνάμεις, που είχαν αποκλείσει ναυτικά την περιοχή ως μέσο πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση να πάψει να είναι ουδέτερη και να ταχθεί στο πλευρό της Αντάντ. Να σημειωθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε έντονα στις δυνάμεις της Αντάντ για τη σύλληψη των προξένων, όμως η αντίδρασή της ήταν πολύ ηπιότερη από τη γερμανική επίθεση, η οποία ναι μεν είχε στραφεί κυρίως κατά των αγγλογαλλικών δυνάμεων, όμως μεταξύ των θυμάτων ήταν κι ένας Έλληνας βοσκός ονόματι Γρηγόρης Κεχαγιάς, "εκ βόβμας ριφθείσης έξωθι της Θεσσαλονίκης", όπως περιέγραφε στο τηλεγράφημά του ο ανταποκριτής της εφημερίδας Έθνος (18.12.1915).

Η εφημερίδα σχολίαζε την επόμενη μέρα του βομβαρδισμού: "Οι Γερμανοί είχον ένα λόγον να κατοπτεύσουν τας κινήσεις των εχθρών των εν Θεσσαλονίκη. Είναι αναντίρρητον. Αλλά δεν είχον κανέν δικαίωμα να ρίψουν βόμβας εις την πόλιν, πόλιν ελληνικήν. Δεν ήσαν μεγάλα τα αποτελέσματα των βομβών. Αλλ' ηδύναντο να είνε. Ήτο δυνατόν να θρηνώμεν σήμερον δεκάδας γυναικοπαίδων. Αλλά τι ενδιαφέρει τούτο τους Γερμανούς; Ας αποτεφρωθή και ας πλημμυρίση εις το αίμα η ελληνική Μακεδονία! Αυτοί αρκούνται να μας βεβαιούν, ότι θα μας την αποδώσουν και θα μας αποζημιώσουν..." 

Να υπογραμμιστεί ότι λίγους μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 1916 εκδηλώθηκε γερμανοβουλγαρική επίθεση στη Μακεδονία, τμήμα της οποίας περιήλθε υπό βουλγαρική κατοχή μέχρι το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, πυροδοτώντας τη σοβαρότατη πολιτική κρίση, που οδήγησε στη δημιουργία δύο κρατών (της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών).

... 1921: (π.η.) Ως μεγάλη εθνική επιτυχία ανακοινώθηκε από το υπουργείο Οικονομικών η άρση του αποκλεισμού της Ελλάδας από την αγγλική κυβέρνηση και η χορήγηση δανείου ύψους 15 εκατομμυρίων λιρών. Μαζί με την Αγγλία, η Ελλάδα ήταν αποκλεισμένη οικονομικά και από τις Γαλλία και Ιταλία, μετά την επιστροφή του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο το Νοέμβριο του 1920. 

Το ανακοινωθέν είχε ως εξής:

"Η Αγγλική Κυβέρνησις απεφάσισε να παραιτηθή του δικαιώματος, όπερ αύτη, συμφώνως προς το άρθρον 4ον της από 10 Φεβρουαρίου 1918 συμβάσεως μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Αμερικής και Ελλάδος... και επέτρεψε την εν Αγγλία συνομολόγησιν δανείου λιρών 15,000,000, υπό τον όρον, όπως όσον το δυνατόν μεγαλείτερον ποσοστόν του υπό διαπραγμάτευσιν δανείου διατεθή εις αγοράν αγγλικών προϊόντων.

Η Ελληνική Κυβέρνησις παρητήθη της αξιώσεως της υπό της Αγγλικής Κυβερνήσεως καταβολής του εκ λιρών 5,500,000 μήπω καταβληθέντος υπολοίπου του διά της προμνησθείσης συμβάσεως συνομολογηθέντος δανείου".

Χαρακτηριστικό του κλίματος ευφορίας που είχε δημιουργηθεί στην ελληνική πλευρά ήταν το παρακάτω απόσπασμα από το κύριο άρθρο του "Εμπρός" στις 18.12.1921: "Η έμμεσος αύτη έξοδος της Αγγλίας εκ της οικονομικής ουδετερότητος, την οποίαν ανέλαβον αι Δυνάμεις κατά την Ελληνοτουρκικήν σύρραξιν, επερχομένη εις τας παραμονάς των Διασσυμαχικών Διασκέψεων, αποτελεί απάντησιν εις την συμφωνίαν της Αγκύρας του κ. Μπριάν και σαφή προειδοποίηση προς τον Μουσταφά Κεμάλ περί των Αγγλικών προθέσεων. Αποτελεί ακόμη σαφή ένδειξιν ότι η Ελλάς, ήτις από έτους και πλέον διατελεί υπό διπλωματικόν και οικονομικόν αποκλεισμόν και αφέθη μόνη να μάχεται, από σήμερον δεν είνε πλέον μόνη. Κατά την κρισιμωτάτην στιγμήν του διπλωματικού και πολεμικού της μετώπου ευρίσκει εν τόσο ισχυρόν πολιτικόν και οικονομικόν έρεισμα. Δεν θα επέτρεπε δε η Αγγλία, ήτις είνε εν γνώσει των μέχρι τούδε βαρών της Ελλάδος, την χορήγησιν νέων Αγγλικών κεφαλαίων εις αυτήν, εάν δεν ήτο βεβαία περί της ασφαλείας των, εάν δεν είχε πίστιν επί το οικονομικόν μέλλον της Ελλάδος, ως τούτο θέλει διαγραφή διά της Συνθήκης της Ειρήνης..."

Οκτώ μήνες αργότερα θα αποδεικνυόταν ότι τίποτε απ' όλα αυτά δεν ίσχυε στην πραγματικότητα (Μικρασιατική τραγωδία και καταστροφή της Σμύρνης). 

... 1923: Μία μέρα μετά τις εκλογές, στις οποίες θριάμβευσαν οι Φιλελεύθεροι και οι Δημοκρατικοί, που είχαν εκλέξει 250 και 120 βουλευτές σε σύνολο 397 - χάρη και στην αποχή των επίσημων, αντιβενιζελικών κομμάτων, που όμως δεν είχε ιδιαίτερη ανταπόκριση στη συμμετοχή των ψηφοφόρων - και μετά από μία εκλογική περίοδο, όπου το πολιτειακό βρισκόταν στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου, οι επί κεφαλής της Επανάστασης, που κυβερνούσε από το Σεπτέμβριο του 1922 (μετά τη Μικρασιατική καταστροφή) ζήτησε από το βασιλιά Γεώργιο Β΄ να παραιτηθεί.
Όλα ξεκίνησαν με την αποστολή σχετικού τηλεγραφήματος του στρατηγού Οθωναίου, διοικητή του γ' Σώματος Στρατού, προς τον αρχηγό της Επανάστασης, ενώ ακολούθησε ψήφισμα αξιωματικών του στρατού και του στόλου, οι οποίοι διακήρυτταν ότι "η έκπτωσις της Δυναστείας των Γλύξμπουργκ είνε εθνική ανάγκη". Αμέσως συνεδρίασε το υπουργικό συμβούλιο, μετά τη λήξη του οποίου ο πρωθπυουργός Στυλιανός Γονατάς ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησης:
"Προκειμένου να συνέλθη μετ' ολίγον η εκ των εκλογών προελθούσα Συντακτική Συνέλευσις και να συζητήση περί του προσφορωτέρου διά την χώραν Πολιτεύματος, ο Αρχηγός της Επαναστάσεως και η Κυβέρνησις έκρινον ότι επεβάλλετο, χάριν της ηρέμου και ανέτου διεξαγωγής των συζητήσεων επί του σπουδαιοτάτου τούτου ζητήματος να διαβιβάσωσι προς την Α.Μ. τον Βασιλέα γνώμην περί αποδημίας του μέχρι του καθορισμού του οριστικού Πολιτεύματος..."
Εξάλλου, το ίδιο απόγευμα πραμγατοποιήθηκε στην πρωτεύουσα συλλαλητήριο υπέρ της Δημοκρατίας, ενώ οι κύκλοι των Ανακτόρων διέρρεαν την απόφαση του βασιλιά να φύγει από τη χώρα, όπως κι έγινε τις επόμενες ημέρες.

... 1927: Με απόφαση της η Βουλή άναψε το πράσινο φως για την άσκηση διώξεων σε βάρος των κομμουνιστών βουλευτών πλην ενός - του Σ. Μαξίμου - ύστερα από αίτηση της Εισαγγελίας, προκειμένου να ασκηθεί δίωξη σε βάρος τους επί εσχάτη προδοσία, με αφορμή δηλώσεις τους, με τις οποίες ζητούσαν την αυτονομία της Μακεδονίας.
"Οι ουσιαστικοί λόγοι της επιθέσεως είνε η προ πολλού υπό της Κυβερνήσεως εν τω συνόλω και του κόμματος των Ελευθεροφρόνων ιδιαιτέρως εφαρμοζομένη τακτική αντιδράσεως και εξοντώσεως του πολιτικού και επαγγελματικού κινήματος των εργατών της Ελλάδος.... Οι βουλευταί του ενιαίου μετώπου δεν εισήλθον εις την Βουλήν διά να επιδιώξουν συμβιβασμούς. Το εδήλωσαν άλλως τε και κατά την επί τη ενάρξει των εργασιών ορκωμοσίαν. Εισήλθον διά να αγωνισθούν υπέρ της εργατικής υποθέσεως, υπέρ της ιδέας και της πολιτικής του απελευθερωτικού εργατικού κινήματος. Τα περί σεβασμού των ιδεών και τα περί ελευθεριών λεχθέντα είνε μία απλή φενάκη. Η κυρίαρχος τάξις νομίζει ότι εις την εθνικήν πολιτικήν του κόμματος μας ευρίσκει το ασθενές σημείον του κομμουνισμού εν Ελλάδι, τον οποίον θέλει να πλήξη δι' αυτού του τρόπου. Η κοινοβουλευτική ομάς του ενιαίου μετώπου διαμαρτύρεται εναντίον της κυβερνητικής αυτής πολιτικής, διαμαρτύρεται ακόμη διά την μεταβολήν των διαδρόμων της Βουλής εις Διεύθυνσιν αστυνομίας, πλήρη καταδιωκτικών οργάνων και ενόπλων χωροφυλάκων και διακηρύσσει ότι παραμένει πιστή και σταθερά υπέρ των πολιτικών ελευθεριών του εργαζομένου λαού, πρόθυμος να υποστή προς τούτο όλας τας λύπας και να αντιμετωπίση όλας τας επιθέσεις των δυνάμεων της αστικής αντιδράσεως", ανέφερε μεταξύ άλλων η κοινή, γραπτή δήλωση των βουλευτών, που ανέγνωσε από το βήμα της Βουλής ο Σ. Μάξιμος κατά τη διάρκεια της συζήτησης.


ΓΡΑΦΤΗΚΕ
Με τις δύο μεγάλες κινηματογραφικές σταρ της εποχής, τη Μάρλεν Ντρίντριχ και την Γκρέτα Γκάρμπο, ασχολούνταν η εφημερίδα "Πατρίς" με εκτενές αφιέρωμα στις 17 Δεκεμβρίου 1933, ενώ ο συντάκτης έκανε μια σύγκριση των δύο ηθοποιών με άκρως κολακευτικούς χαρακτηρισμούς:
"... Στο σύνολον των εκθαμβωτικών αστέρων του Χόλλυγουντ λάμπουν απαράμιλλες η Μάρλεν Ντήτριχ και η Γκρέτα Γκάρμπο. 
Η Μάρλεν Ντήτριχ είνε ο πολύτιμος λίθος με τις ποικίλες λάμψεις που εκτιμά κάθε κοινόν, ικανός να στολίση ένα βασιλικό στέμμα καθώς και τα αυτιά μιας μπακάλαινος. 
Η Γκρέτα Γκάρμπο είνε ένα κόσμημα πιο κρυφό, που ενθουσιάζει τα πλήθη, αλλά που γεννά στην ψυχή των καλλιτεχνών αφάνταστο θαυμασμό και ενθουσιασμό. Μοιάζει με τα κοσμήματα που δεν έχουν παρά μόνον ένα πολύτιμον πετράδι. Στην Γκρέτα Γκάρμπο αντανακλούν όλες οι λεπτότητες και τα μυστήρια της ψυχής. Είνε ένα κόσμημα, του οποίου η γοητεία προκαλεί έναν αγνό θαυμασμό. 
Η Μάρλεν Ντήτριχ είνε σαν το διαμάντι.
Η Γκρέτα Γκάρμπο είνε σαν το μαργαριτάρι".