Ονομάζεται Αμίρ Ισαά (Amir Issaa). Ο πατέρας του είναι Αιγύπτιος, όμως ο ίδιος έχει ιταλική υπηκοότητα λόγω της Ιταλίδας μητέρας του. Άλλωστε κι αυτός γεννήθηκε στην Ιταλία, στο Τραστέβερε, ένα νησάκι στον ποταμό Τίβερη, που διασχίζει τη Ρώμη. Δεν είναι από τους σταρ της ιταλικής μουσικής σκηνής, ούτε και το επιδιώκει. Είναι ταγμένος στο πολιτικό τραγούδι, σύγχρονη έκφραση του οποίου είναι η ραπ, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των μεταναστών, που αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από μεγάλη μερίδα της ιταλικής κοινωνίας, αλλά και από το επίσημο ιταλικό κράτος, που μέχρι σήμερα διστάζει ν' αναγνωρίσει πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες, ενώ οι μετανάστες δεύτερης γενιάς μπορούν ν' αποκτήσουν την ιταλική υπηκοότητα μόνο εφόσον συμπληρώσουν το 18ο έτος και μόνο αν σ' όλη τους την ζωή μέχρι τότε είχαν παραμείνει στο ιταλικό έδαφος "χωρίς διακοπή"! Κάπως έτσι, για παράδειγμα, το μεγάλο αστέρι του ιταλικού ποδοσφαίρου, ο Μπαλοτέλι, δεν μπορούσε να συμμετέχει στην εθνική Ιταλίας μέχρι τα 18 του. Κι επειδή είναι ο σταρ της ομάδας, όλοι οι Ιταλοί τον αγαπούν. Αλλιώς, πολλοί από αυτούς θα τον μισούσαν.
Ο Αμίρ καταγγέλλει μέσα από τα τραγούδια του την άνιση και άδικη μεταχείριση των μεταναστών, που έχουν γεννηθεί στη χώρα και οι οποίοι θεωρούνται ανύπαρκτοι για το ιταλικό κράτος, παιδιά ενός κατώτερου θεού. Απευθυνόμενος στον Ιταλό πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, το 2012 μέσα από το τραγούδι του "Caro Presidente" ("Αγαπητέ πρόεδρε") υπενθυμίζει το κοινωνικό πρόβλημα: "Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο άνθρωποι ζουν κρυμμένοι, ξένοι σ' αυτήν τη χώρα./ Δεν υπάρχει Ντάνιελ, δεν υπάρχει Αμίρ ούτε Σιμόν./ Θέλουμε τα δικαιώματα μας, δεν ζητούμε χάρη".
Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω: "Η Ιταλία είναι πιο όμορφη με όλους τους φίλους μου Αφρικανούς, Ανατολίτες, Κινέζους και Φιλιππινέζους/ Το μέλλον είναι εδώ, αυτή είναι η πραγματικότητα./ Πηγαίνετε να δείτε στα σχολεία ή τα πανεπιστήμια και αν η Ιταλία είναι Ευρώπη όπως το Λονδίνο και το Παρίσι/ το ίδιο αίμα ρέει από τον Πάδο ως τον Τάμεση/ το ius solis (σ.σ. το δίκαιο του εδάφους), το ius sanguinis (σ.σ. το δίκαιο του αίματος) δεν κάνει διαφορά/ Μιλάω για ανθρώπινα όντα που χρησιμοποιούν τη νοημοσύνη/ Αγαπητέ πρόεδρε, το χέρι στην καρδιά σας/ αν η πρόκληση είναι το μέλλον, χάσαμε την αρχή".
Με το πιο πρόσφατο τραγούδι του, που έχει τίτλο "Ius Music" (δηλ. "Δικαίωμα στη μουσική"), ο Αμίρ προκάλεσε και πολιτικές αντιδράσεις από τα δεξιά κόμματα της Ιταλίας και κυρίως από την ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά. Στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού εμφανίζεται ως καθηγητής σε μια σχολική αίθουσα, στους τοίχους της οποίας συνυπάρχουν ο χριστιανικός σταυρός, η μουσουλμανική ημισέληνος, το ταοϊκό σύμβολο και βουδιστικός τροχός του ντάρμα. "Όχι μόνο σταυροί στα σχολεία, κουραστήκαμε να ικετεύουμε για δικαιώματα". Στο βιντεοκλίπ συμμετέχει κι ένα μέλος του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, ο μαροκινής καταγωγής Χαλίντ Τσαούκι, με τη Λέγκα του Βορρά να ζητάει την παραίτησή του, ενώ εκπρόσωποι του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ζητούν δικαστική διερεύνηση του θέματος.
Μέσα από το μπλογκ του, ο Αμίρ τους απαντά: "Το να με κατηγορούν ότι εξάπτω τα μίση μέσω ενός τραγουδιού, είναι παράλογο. Η Ιταλία είναι η χώρα που αγαπώ, είναι το μέρος όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα με την οικογένειά μου... Δεν είμαι πολιτικός, αλλά ένας καλλιτέχνης, που μεταφέρει τις σκέψεις του μέσα από τη μουσική, την τέχνη και τη δημιουργικότητα". Επίσης, αν και δεν χρειαζόταν να μιλήσει για τα θρησκευτικά του πιστεύω, ξεκαθαρίζει: "Σαν μικρό παιδί πήγα σ' ένα μοναστηριακό σχολείο στο Τιστάτσιο... Μπορεί ο πατέρας μου να είναι Αιγύπτιος και Μουσουλμάνος, όμως εγώ δεν είμαι Μουσουλμάνος. Ανέκαθεν έλεγα σ' όλες τις συνεντεύξεις μου και όπως μπορείτε να δείτε στο βιντεοκλίπ του Ius Music, υπάρχουν τα σύμβολα των μεγάλων θρησκειών δίπλα-δίπλα, για να τονίσω το σεβασμό στο δικαίωμα και τη διαφορετικότητα της λατρείας".
Μέσα από τα τραγούδια του και γενικά μέσα από το δημόσιο λόγο του, ο Αμίρ δεν προσβάλλει κανέναν, ούτε χυδαιολογεί. Το μόνο που κάνει είναι να υψώνει τη φωνή του, ώστε ν' ακουστεί η διαμαρτυρία του και να διεκδικήσει για λογαριασμό των ανύπαρκτων Ιταλών πολιτών, μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε χωρίς να έχει τυπικά πατρίδα, αν και στην πραγματικότητα έχουν μια πατρίδα, τη χώρα όπου γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, δέθηκαν μαζί της εκ των πραγμάτων, αφού μόνο αυτήν την πατρίδα γνώρισαν, την Ιταλία. Πού είναι το παράλογο να επιθυμούν το αυτονόητο, να μην αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Στο όνομα ποιας εθνικής καθαρότητας, το πραγματικό περιεχόμενο της οποίας είναι απλά ο φόβος της αλλαγής, στερούνται το δικαίωμα της ύπαρξής τους; Γιατί πολίτης χωρίς δικαιώματα, αλλά μόνο με υποχρεώσεις, δεν μπορεί να θεωρείται πολίτης.
Αυτό είναι το βιντεοκλίπ του Ius Music:
Ο Αμίρ καταγγέλλει μέσα από τα τραγούδια του την άνιση και άδικη μεταχείριση των μεταναστών, που έχουν γεννηθεί στη χώρα και οι οποίοι θεωρούνται ανύπαρκτοι για το ιταλικό κράτος, παιδιά ενός κατώτερου θεού. Απευθυνόμενος στον Ιταλό πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, το 2012 μέσα από το τραγούδι του "Caro Presidente" ("Αγαπητέ πρόεδρε") υπενθυμίζει το κοινωνικό πρόβλημα: "Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο άνθρωποι ζουν κρυμμένοι, ξένοι σ' αυτήν τη χώρα./ Δεν υπάρχει Ντάνιελ, δεν υπάρχει Αμίρ ούτε Σιμόν./ Θέλουμε τα δικαιώματα μας, δεν ζητούμε χάρη".
Και συνεχίζει λίγο πιο κάτω: "Η Ιταλία είναι πιο όμορφη με όλους τους φίλους μου Αφρικανούς, Ανατολίτες, Κινέζους και Φιλιππινέζους/ Το μέλλον είναι εδώ, αυτή είναι η πραγματικότητα./ Πηγαίνετε να δείτε στα σχολεία ή τα πανεπιστήμια και αν η Ιταλία είναι Ευρώπη όπως το Λονδίνο και το Παρίσι/ το ίδιο αίμα ρέει από τον Πάδο ως τον Τάμεση/ το ius solis (σ.σ. το δίκαιο του εδάφους), το ius sanguinis (σ.σ. το δίκαιο του αίματος) δεν κάνει διαφορά/ Μιλάω για ανθρώπινα όντα που χρησιμοποιούν τη νοημοσύνη/ Αγαπητέ πρόεδρε, το χέρι στην καρδιά σας/ αν η πρόκληση είναι το μέλλον, χάσαμε την αρχή".
Με το πιο πρόσφατο τραγούδι του, που έχει τίτλο "Ius Music" (δηλ. "Δικαίωμα στη μουσική"), ο Αμίρ προκάλεσε και πολιτικές αντιδράσεις από τα δεξιά κόμματα της Ιταλίας και κυρίως από την ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά. Στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού εμφανίζεται ως καθηγητής σε μια σχολική αίθουσα, στους τοίχους της οποίας συνυπάρχουν ο χριστιανικός σταυρός, η μουσουλμανική ημισέληνος, το ταοϊκό σύμβολο και βουδιστικός τροχός του ντάρμα. "Όχι μόνο σταυροί στα σχολεία, κουραστήκαμε να ικετεύουμε για δικαιώματα". Στο βιντεοκλίπ συμμετέχει κι ένα μέλος του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, ο μαροκινής καταγωγής Χαλίντ Τσαούκι, με τη Λέγκα του Βορρά να ζητάει την παραίτησή του, ενώ εκπρόσωποι του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ζητούν δικαστική διερεύνηση του θέματος.
Μέσα από το μπλογκ του, ο Αμίρ τους απαντά: "Το να με κατηγορούν ότι εξάπτω τα μίση μέσω ενός τραγουδιού, είναι παράλογο. Η Ιταλία είναι η χώρα που αγαπώ, είναι το μέρος όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα με την οικογένειά μου... Δεν είμαι πολιτικός, αλλά ένας καλλιτέχνης, που μεταφέρει τις σκέψεις του μέσα από τη μουσική, την τέχνη και τη δημιουργικότητα". Επίσης, αν και δεν χρειαζόταν να μιλήσει για τα θρησκευτικά του πιστεύω, ξεκαθαρίζει: "Σαν μικρό παιδί πήγα σ' ένα μοναστηριακό σχολείο στο Τιστάτσιο... Μπορεί ο πατέρας μου να είναι Αιγύπτιος και Μουσουλμάνος, όμως εγώ δεν είμαι Μουσουλμάνος. Ανέκαθεν έλεγα σ' όλες τις συνεντεύξεις μου και όπως μπορείτε να δείτε στο βιντεοκλίπ του Ius Music, υπάρχουν τα σύμβολα των μεγάλων θρησκειών δίπλα-δίπλα, για να τονίσω το σεβασμό στο δικαίωμα και τη διαφορετικότητα της λατρείας".
Μέσα από τα τραγούδια του και γενικά μέσα από το δημόσιο λόγο του, ο Αμίρ δεν προσβάλλει κανέναν, ούτε χυδαιολογεί. Το μόνο που κάνει είναι να υψώνει τη φωνή του, ώστε ν' ακουστεί η διαμαρτυρία του και να διεκδικήσει για λογαριασμό των ανύπαρκτων Ιταλών πολιτών, μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε χωρίς να έχει τυπικά πατρίδα, αν και στην πραγματικότητα έχουν μια πατρίδα, τη χώρα όπου γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, δέθηκαν μαζί της εκ των πραγμάτων, αφού μόνο αυτήν την πατρίδα γνώρισαν, την Ιταλία. Πού είναι το παράλογο να επιθυμούν το αυτονόητο, να μην αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Στο όνομα ποιας εθνικής καθαρότητας, το πραγματικό περιεχόμενο της οποίας είναι απλά ο φόβος της αλλαγής, στερούνται το δικαίωμα της ύπαρξής τους; Γιατί πολίτης χωρίς δικαιώματα, αλλά μόνο με υποχρεώσεις, δεν μπορεί να θεωρείται πολίτης.
Αυτό είναι το βιντεοκλίπ του Ius Music:
Κι ας μην αφήσουμε την Ελλάδα απ' έξω. Στη χώρα μας το ισχύον νομικό καθεστώς είναι ακόμη χειρότερο για τους μετανάστες, μετά την ακύρωση του γνωστού και ως "νόμου Ραγκούση" από το Συμβούλιο της Επικρατείας, που με απόφασή του έκρινε ότι τα παιδιά μεταναστών, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα δεν μπορούν ν' αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια βάσει κάποιου υποτίθεται "τυπικού" κριτηρίου (π.χ. η συμπλήρωση του 18ου έτους, όπως ισχύει στην Ιταλία), αλλά θα πρέπει, σύμφωνα με το ανώτατο δικαστήριο, να συντρέχουν πιο ουσιαστικοί δεσμοί ενός μετανάστη με το ελληνικό έθνος - ακόμη κι αν μετείχε από την παιδική του ηλικία της ελληνικής παιδείας κι ας μην γνώρισε άλλη πατρίδα εκτός από την Ελλάδα!
Κι ούτε το ζητούμενο είναι να διακρίνουμε την "υπηκοότητα" από την "ιθαγένεια", όπως υποκριτικά διατείνονται πολλοί, αφού το πρόβλημα των δικαιωμάτων των μεταναστών δεύτερης και αύριο εκείνων τρίτης και τέταρτης γενιάς θα παραμένει. Και πώς θα δικαιολογείται το να θεωρείται πολίτης δεύτερης κατηγορίας κάποιος που όχι απλά ο ίδιος, αλλά και οι γονείς του γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, μετείχαν της παιδείας που τους παρείχε το ελληνικό κράτος, ενδεχομένως να αρίστευσαν - χωρίς αυτό να είναι και το βασικό κριτήριο - έχοντας όμως την "ατυχία" να είναι λίγο πιο σκούρο το χρώμα του δέρματός τους;
Τόσο λίγη εμπιστοσύνη έχουμε στη ικανότητα του ελληνικού σχολείο να διαπλάσει υπεύθυνους πολίτες; Τόσο λίγο εμπιστευόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς, που συνθέτουμε την ελληνική κοινωνία και με τη συμπεριφορά μας αποτελούμε - υποτίθεται - το παράδειγμα προς μίμηση στους γύρω μας; Ή απλά φοβόμαστε κάθε τι διαφορετικό, στοχοποιώντας το ισοπεδωτικά ως "εχθρικό"; Μόνο που ο φόβος στην αλλαγή και σε κάθε τι νέο, δεν εκφράζει αγάπη προς την πατρίδα, αλλά αγάπη προς τον εαυτούλη του καθενός, που νομίζει ότι όλοι θα έπρεπε να σκέφτονται, μιλούν, συμπεριφέρονται, όπως εκείνος.
Τέτοιους ανθρώπους φοβίζει και ο Αμίρ στην Ιταλία με τα τραγούδια και το δημόσιο λόγο του, όσους έχουν μάθει να φοβούνται αντί ν' αγαπούν, να αποκλείουν αντί ν' αγκαλιάζουν. Και ευτυχώς στην Ιταλία υπάρχει μια φωνή σαν του Αμίρ. Στην Ελλάδα, ποιος;
Κι ούτε το ζητούμενο είναι να διακρίνουμε την "υπηκοότητα" από την "ιθαγένεια", όπως υποκριτικά διατείνονται πολλοί, αφού το πρόβλημα των δικαιωμάτων των μεταναστών δεύτερης και αύριο εκείνων τρίτης και τέταρτης γενιάς θα παραμένει. Και πώς θα δικαιολογείται το να θεωρείται πολίτης δεύτερης κατηγορίας κάποιος που όχι απλά ο ίδιος, αλλά και οι γονείς του γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, μετείχαν της παιδείας που τους παρείχε το ελληνικό κράτος, ενδεχομένως να αρίστευσαν - χωρίς αυτό να είναι και το βασικό κριτήριο - έχοντας όμως την "ατυχία" να είναι λίγο πιο σκούρο το χρώμα του δέρματός τους;
Τόσο λίγη εμπιστοσύνη έχουμε στη ικανότητα του ελληνικού σχολείο να διαπλάσει υπεύθυνους πολίτες; Τόσο λίγο εμπιστευόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς, που συνθέτουμε την ελληνική κοινωνία και με τη συμπεριφορά μας αποτελούμε - υποτίθεται - το παράδειγμα προς μίμηση στους γύρω μας; Ή απλά φοβόμαστε κάθε τι διαφορετικό, στοχοποιώντας το ισοπεδωτικά ως "εχθρικό"; Μόνο που ο φόβος στην αλλαγή και σε κάθε τι νέο, δεν εκφράζει αγάπη προς την πατρίδα, αλλά αγάπη προς τον εαυτούλη του καθενός, που νομίζει ότι όλοι θα έπρεπε να σκέφτονται, μιλούν, συμπεριφέρονται, όπως εκείνος.
Τέτοιους ανθρώπους φοβίζει και ο Αμίρ στην Ιταλία με τα τραγούδια και το δημόσιο λόγο του, όσους έχουν μάθει να φοβούνται αντί ν' αγαπούν, να αποκλείουν αντί ν' αγκαλιάζουν. Και ευτυχώς στην Ιταλία υπάρχει μια φωνή σαν του Αμίρ. Στην Ελλάδα, ποιος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου