Ότι το ρεπουμπλικανικό κόμμα αποτελεί ένα από τα πιο αναχρονιστικά κόμματα του βόρειου ημισφαιρίου, αν όχι του πλανήτη, το δια;κηρύσσουν πρώτοι απ' όλους οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, οι οποίοι δεν είναι και πολύ ευχαριστημένοι με τον Ομπάμα, όμως τα χώνουν ακόμη περισσότερο στους αντιπάλους του. Δεν είναι τυχαίο ότι το προφίλ του μέσου Αμερικανού που ψηφίζει τους Ρεπουμπλικανούς είναι λευκός άνδρας, μεγάλης ηλικίας και ανώτερου εισοδήματος, προσκολλημένος στο παρελθόν. Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο με τους πολιτικούς, αλλά και με τους δημοσιογράφους που το εκπροσωπούν είτε στα mainstream media, όπως το υπερσυντηρητικό Fox News, είτε στα on-line MME. Χαρακτηριστική εκπρόσωπος της λευκής, συντηρητικής Αμερικής είναι η Αν Κούλτερ, η οποία πολλές φορές έχει προκαλέσει συζητήσεις με τα εκτός τόπου και χρόνου σχόλιά της, ενώ τελευταία τα έβαλε και με το ποδόσφαιρο - όχι το αμερικανικό, το άλλο που γνωρίζει και αγαπά όλος ο υπόλοιπος πλανήτης.
"Το αγαπημένο εθνικό χόμπι της Αμερικής: Μισώντας το ποδόσφαιρο" είναι ο τίτλος του άρθρου της δημοσιογράφου, που δημοσιεύτηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της. Αφορμή αποτέλεσε το Μουντιάλ της Βραζιλίας και το μεγάλο ενδιαφέρον των Αμερικανών, που κατά τ' άλλα αγνοούν ακόμη και τους πιο βασικούς κανόνες του αθλήματος. Με το άρθρο της η Αν Κούλτερ προσπαθεί ν' αποδείξει ότι "κάθε αυξανόμενο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι μοναχά ένα σημάδι της ηθικής κατάπτωσης του [αμερικανικού] έθνους"!
Ποια είναι η επιχειρηματολογία της Κούλτερ; Κατ' αρχήν, ενοχλείται, επειδή το "soccer", σε αντίθεση με το αμερικάνικο "football", είναι ένα... ομαδικό άθλημα, ενώ "το ατομικό επίτευγμα δεν είναι σπουδαίος παράγοντας.... η ευθύνη διαμοιράζεται.... δεν υπάρχουν ήρωες, χαμένοι, λογοδοσία και κανενός παιδιού η ευαίσθητη αυτοπεποίθηση δεν τραυματίζεται"!
Αναρωτιέται κανείς: πόσες τραυματικές εμπειρίες πρέπει να κουβαλάει ένα τέτοιο άτομο από τα παιδικά του χρόνια, ώστε να θεωρεί ότι η ομαδική συνεργασία αποτελεί μειονέκτημα. Όχι ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν αθλητές που αναδεικνύονται "ήρωες", αλλά αυτό αποτελεί την εξαίρεση και δεν είναι το ιδεατό. Η νίκη έρχεται μέσα από τη συνεργασία και όχι από την αντιπαράθεση των συμπαικτών. Τι καλύτερο από αυτό;
Στη συνέχεια, η Κούλτερ χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο ως άθλημα "επιπέδου νηπιαγωγείου", επειδή σ' αυτό "το αθλητικό ταλέντο βρίσκει τόσο λίγη έκφραση, ώστε τα κορίτσια μπορούν να παίξουν με τ' αγόρια". Ο φεμινισμός της σπάει κόκαλα!
Ενοχλείται επειδή "κανένα άλλο άθλημα δεν τελειώνει τόσες φορές χωρίς σκορ", αλλά και γιατί ενώ μετά από έναν αγώνα αμερικάνικου φούτμπολ "τα ασθενοφόρα μεταφέρουν τους τραυματίες", μετά από ένα ποδοσφαιρικό ματς "ο κάθε παίκτης παίρνει μια κορδέλα κι ένα κουτί με χυμό". Αλήθεια, έχει πραγματικά παρακολουθήσει κάποιο ποδοσφαιρικό ματς ή πράγματι στην αμερικάνικη εκδοχή του αθλήματος πέφτουν κορμιά; Και από πότε η αρχαιοελληνική "ευγενής άμιλλα", αναπόσπαστο στοιχείο του αθλητισμού, έχει μετεξελιχθεί στο "ο θάνατός σου, η ζωή μου";
Και η υστερία της Κούλτερ συνεχίζεται ρίχνοντας στην πυρά το ποδόσφαιρο, διότι "δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου", την ώρα που "αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από τα κατώτερα κτήνη, εκτός από την ψυχή, είναι ότι έχουμε αντιτάξιμους αντίχειρες"! Θεωρεί ότι οι άνθρωποι που προσπαθούν να πείσουν τους Αμερικανούς ν' αγαπήσουν το ποδόσφαιρο είναι "εκείνοι που απαιτούν από εμάς ν' αγαπήσουμε τη σειρά "Girls" του HBO, την Μπιγιονσέ και τη Χίλαρι Κλίντον". Συγκαταλέγει στ' αρνητικά το γεγονός ότι είναι "ξένο", αγνοώντας ότι ούτε το μπάσκετ, ούτε το μπέιζμπολ, ούτε καν το φούτμπολ δεν είναι αμερικάνικα αθλήματα, ενώ συγκρίνει το ποδόσφαιρο με το μετρικό σύστημα, το οποίο "οι φιλελεύθεροι το λατρεύουν, επειδή είναι ευρωπαϊκό".
Και το άρθρο-παραλήρημα ολοκληρώνει μ' ένα απίστευτα ρατσιστικό συμπέρασμα: "Αν περισσότεροι "Αμερικανοί" παρακολουθούν σήμερα ποδόσφαιρο, αυτό είναι λόγω της δημογραφικής αλλαγής που επέφερε ο μεταναστευτικός νόμος του Τεντ Κένεντι το 1965. Σας εγγυώμαι: Κανείς Αμερικανός, ο προπάππους του οποίου γεννήθηκε εδώ δεν παρακολουθεί ποδόσφαιρο. Κάποιος μπορεί μόνο να ελπίζει ότι, εκτός από την εκμάθηση αγγλικών, αυτοί οι νέοι Αμερικανοί θα παρατήσουν εν καιρώ το φετίχ τους με το ποδόσφαιρο"!
Ποιος είπε ότι στην Αμερική δεν ευδοκιμεί ο ακροδεξιός ρατσισμός, στοχοποιώντας μάλιστα και το ίδιο το ποδόσφαιρο; Φυσικά η κυρία αυτή δεν εκφράζει το μέσο Αμερικανό σήμερα, όμως δεν είναι ευκαταφρόνητο το ποσοστό όσων μοιράζονται παρόμοιου ύφους απόψεις. Είναι μια Αμερική που ευτυχώς φεύγει σιγά-σιγά, αλλά εξακολουθεί να ψάχνει την πρώτη ευκαιρία για να ξαναναδυθεί στην επιφάνεια και να πάρει το αίμα της πίσω, γυρνώντας ολοταχώς σ' ένα παρελθόν ξεχασμένο κι από την ίδια την Ιστορία.
Για όσους έχουν περιέργεια, το πρωτότυπο άρθρο της Αν Κούλτερ μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
Ann Coulter - June 25, 2014 - AMERICA'S FAVORITE NATIONAL PASTIME: HATING SOCCER
"Το αγαπημένο εθνικό χόμπι της Αμερικής: Μισώντας το ποδόσφαιρο" είναι ο τίτλος του άρθρου της δημοσιογράφου, που δημοσιεύτηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της. Αφορμή αποτέλεσε το Μουντιάλ της Βραζιλίας και το μεγάλο ενδιαφέρον των Αμερικανών, που κατά τ' άλλα αγνοούν ακόμη και τους πιο βασικούς κανόνες του αθλήματος. Με το άρθρο της η Αν Κούλτερ προσπαθεί ν' αποδείξει ότι "κάθε αυξανόμενο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι μοναχά ένα σημάδι της ηθικής κατάπτωσης του [αμερικανικού] έθνους"!
Ποια είναι η επιχειρηματολογία της Κούλτερ; Κατ' αρχήν, ενοχλείται, επειδή το "soccer", σε αντίθεση με το αμερικάνικο "football", είναι ένα... ομαδικό άθλημα, ενώ "το ατομικό επίτευγμα δεν είναι σπουδαίος παράγοντας.... η ευθύνη διαμοιράζεται.... δεν υπάρχουν ήρωες, χαμένοι, λογοδοσία και κανενός παιδιού η ευαίσθητη αυτοπεποίθηση δεν τραυματίζεται"!
Αναρωτιέται κανείς: πόσες τραυματικές εμπειρίες πρέπει να κουβαλάει ένα τέτοιο άτομο από τα παιδικά του χρόνια, ώστε να θεωρεί ότι η ομαδική συνεργασία αποτελεί μειονέκτημα. Όχι ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν αθλητές που αναδεικνύονται "ήρωες", αλλά αυτό αποτελεί την εξαίρεση και δεν είναι το ιδεατό. Η νίκη έρχεται μέσα από τη συνεργασία και όχι από την αντιπαράθεση των συμπαικτών. Τι καλύτερο από αυτό;
Στη συνέχεια, η Κούλτερ χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο ως άθλημα "επιπέδου νηπιαγωγείου", επειδή σ' αυτό "το αθλητικό ταλέντο βρίσκει τόσο λίγη έκφραση, ώστε τα κορίτσια μπορούν να παίξουν με τ' αγόρια". Ο φεμινισμός της σπάει κόκαλα!
Ενοχλείται επειδή "κανένα άλλο άθλημα δεν τελειώνει τόσες φορές χωρίς σκορ", αλλά και γιατί ενώ μετά από έναν αγώνα αμερικάνικου φούτμπολ "τα ασθενοφόρα μεταφέρουν τους τραυματίες", μετά από ένα ποδοσφαιρικό ματς "ο κάθε παίκτης παίρνει μια κορδέλα κι ένα κουτί με χυμό". Αλήθεια, έχει πραγματικά παρακολουθήσει κάποιο ποδοσφαιρικό ματς ή πράγματι στην αμερικάνικη εκδοχή του αθλήματος πέφτουν κορμιά; Και από πότε η αρχαιοελληνική "ευγενής άμιλλα", αναπόσπαστο στοιχείο του αθλητισμού, έχει μετεξελιχθεί στο "ο θάνατός σου, η ζωή μου";
Και η υστερία της Κούλτερ συνεχίζεται ρίχνοντας στην πυρά το ποδόσφαιρο, διότι "δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου", την ώρα που "αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο από τα κατώτερα κτήνη, εκτός από την ψυχή, είναι ότι έχουμε αντιτάξιμους αντίχειρες"! Θεωρεί ότι οι άνθρωποι που προσπαθούν να πείσουν τους Αμερικανούς ν' αγαπήσουν το ποδόσφαιρο είναι "εκείνοι που απαιτούν από εμάς ν' αγαπήσουμε τη σειρά "Girls" του HBO, την Μπιγιονσέ και τη Χίλαρι Κλίντον". Συγκαταλέγει στ' αρνητικά το γεγονός ότι είναι "ξένο", αγνοώντας ότι ούτε το μπάσκετ, ούτε το μπέιζμπολ, ούτε καν το φούτμπολ δεν είναι αμερικάνικα αθλήματα, ενώ συγκρίνει το ποδόσφαιρο με το μετρικό σύστημα, το οποίο "οι φιλελεύθεροι το λατρεύουν, επειδή είναι ευρωπαϊκό".
Και το άρθρο-παραλήρημα ολοκληρώνει μ' ένα απίστευτα ρατσιστικό συμπέρασμα: "Αν περισσότεροι "Αμερικανοί" παρακολουθούν σήμερα ποδόσφαιρο, αυτό είναι λόγω της δημογραφικής αλλαγής που επέφερε ο μεταναστευτικός νόμος του Τεντ Κένεντι το 1965. Σας εγγυώμαι: Κανείς Αμερικανός, ο προπάππους του οποίου γεννήθηκε εδώ δεν παρακολουθεί ποδόσφαιρο. Κάποιος μπορεί μόνο να ελπίζει ότι, εκτός από την εκμάθηση αγγλικών, αυτοί οι νέοι Αμερικανοί θα παρατήσουν εν καιρώ το φετίχ τους με το ποδόσφαιρο"!
Ποιος είπε ότι στην Αμερική δεν ευδοκιμεί ο ακροδεξιός ρατσισμός, στοχοποιώντας μάλιστα και το ίδιο το ποδόσφαιρο; Φυσικά η κυρία αυτή δεν εκφράζει το μέσο Αμερικανό σήμερα, όμως δεν είναι ευκαταφρόνητο το ποσοστό όσων μοιράζονται παρόμοιου ύφους απόψεις. Είναι μια Αμερική που ευτυχώς φεύγει σιγά-σιγά, αλλά εξακολουθεί να ψάχνει την πρώτη ευκαιρία για να ξαναναδυθεί στην επιφάνεια και να πάρει το αίμα της πίσω, γυρνώντας ολοταχώς σ' ένα παρελθόν ξεχασμένο κι από την ίδια την Ιστορία.
Για όσους έχουν περιέργεια, το πρωτότυπο άρθρο της Αν Κούλτερ μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
Ann Coulter - June 25, 2014 - AMERICA'S FAVORITE NATIONAL PASTIME: HATING SOCCER
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου