Ένα άγνωστο ποίημα του Κωστή Παλαμά, όμως τόσο τρυφερό και απολαυστικό, αφιερωμένο στα μικρά παιδιά, ανακάλυψα στο Ημερολόγιο Σκόκου για το έτος 1900, που φιλοξενείται στην ψηφιακή συλλογή "Πλειάς" της Βιβλιοθήκης και Κέντρου Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Πατρών. Δεν ξέρω πότε πρωτοδημοσιεύτηκε ή αν περιλαμβάνεται σε κάποια πρώιμη ποιητική συλλογή του Παλαμά, το ποίημα πάντως είναι πολύ όμορφο και θα το αγαπήσουν όσοι έχουν μικρά παιδιά - ή ανίψια. Άλλωστε, όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί, όσο κι αν εξελίσσεται ο κόσμος, η αθωότητα των παιδιών αποτελεί αναλλοίωτη.
ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ
Είστε τα κρυφά μπουμπούκια
Της πρωτόπλαστης αυγής.
Ω! το ασκόρπιστο το μύρο
Μέσα το φυλάτε εσείς!
Μάτια εσείς που όλο ρωτάτε,
Ω αφανέρωτα φτερά,
Ονειρόθρεφτα κορμάκια,
Μεταξόμαλλα παιδιά!
Μέσα και στην γύμνια είστε
Σα να αισθάνεστε παντού
Κάποιο χάιδεμα στην κόμη
Μαλακώτατου χεριού.
Και τ' ολόγιομο φεγγάρι
Στο χεράκι τ' απλωτό
Να το κλείσετε ζητάτε,
Μικραδέρφι σας κι αυτό.
Και το κίτρινο το φύλλο
Που στα πόδια σας εμπρός
Δέρνεται τριζοβολώντας,
Είναι ο μέγας θησαυρός.
Με των φύτρων τη γαλήνη
Μ' ένα σάλεμα ελαφιών
Ανταμώνετε το φέγγος
Κάποιων ουρανών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου