Σαν σήμερα: 15 Απριλίου

Σήμερα είναι Δευτέρα, 15 Απριλίου 2013.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - γενέθλια:

Μια από τις σηματντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα, ο "άνθρωπος-πολυεργαλείο" Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519) γεννήθηκε σαν σήμερα στο Βίντσι της Ιταλίας - έτσι απέκτησε και το όνομα του.

Πολιτικοί άνδρες που άφησαν το αμφιλεγόμενο στίγμα τους στον εικοστό αιώνα και γεννήθηκαν σαν σήμερα ήταν ο πρώην Σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ (1894-1971) και ο πρώτος κομμουνιστής ηγέτης-ιδρυτής του βορειοκορεατικού κράτους Κιμ Ιλ-Σουνγκ (1912-1994). 

Στην Ελλάδα δεν είναι γνωστή - ίσως τη θυμούνται κάποιοι φανατικοί της Γιουροβίζιον, καθώς εκπροσώπησε τη Ρωσία το 1997 - όμως περιλαμβάνεται μεταξύ των τραγουδιστών με τις μεγαλύτερες πωλήσεις άλμπουμ στο ενεργητικό τους παγκοσμίως. Ο λόγος για την Άλλα Πουγκατσιόβα, η οποία γεννήθηκε σαν σήμερα το 1949. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στη Σοβιετική Ένωση, ενώ θεωρείται ότι έχει πουλήσει περισσότερα από 250 εκατομμύρια άλμπουμ στην καριέρα της, κάτι που όμως είναι δύσκολο να αποδειχτεί για τους περισσότερους μη Αμερικανούς καλλιτέχνες των .. πολύ περασμένων δεκαετιών, καθώς δεν υπήρχαν επίσημα τσαρτ σε πολλά μέρη του κόσμου.

Ηθοποιοί που έχουν σήμερα γενέθλια είναι η Ιταλίδα σταρ Κλαούντια Καρντινάλε (75 ετών), η Έμα Τόμσον (54), η "Ερμιόνη" Έμα Γουάτσον, μόλις 23 ετών, αλλά και η Ελληνίδα ηθοποιός Νόνη Ιωαννίδου (55). 

Τέλος, σαν σήμερα γεννήθηκε και ο αγαπημένος ηθοποιός Σταύρος Παράβας (1935-2008).

ΕΘΝΙΚΕΣ κ ΑΛΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ:

Στη Βόρειο Κορέα γιορτάζεται η Ημέρα του Ήλιου, όπου "ήλιος" εννοείται ο Κιμ Ιλ-Σουνγκ, ο πρώτος ηγέτης του ιδιότυπου κομμουνιστικού καθεστώτος που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα από το 1948.

Στο Ισραήλ σήμερα είναι το Yom Hazikaron, δηλαδή Ημέρα Μνήμης για τους στρατιώτες που σκοτώθηκαν στον πόλεμο της ανεξαρτησίας ή ως θύματα της τρομοκρατίας. 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - info:

Στις 15 Απριλίου 1912, στις 2.30΄ τα ξημερώματα το "αβύθιστο" θαύμα της τεχνολογίας, το υπερωκεάνιο Τιτανικός βυθίστηκε, τρεις περίπου ώρες μετά την πρόσκρουση του με παγόβουνο, ενώ έπλεε στο βόρειο Ατλαντικό. Από τους 2.227 επιβάτες σώθηκαν μόνο οι 710, μέσα σε κλίμα πανικού και τραγικών ελλείψεων στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας.

Βλ. σχετικά: Οι τελευταίες στιγμές του Τιτανικού - Η μαρτυρία μιας επιβάτιδας του πλοίου, που παρέσυρε στο βυθό του Ατλαντικού 1500 ανθρώπους

Το τελευταίο τραγούδι που έπαιζε η ορχήστρα του Τιτανικού

Πώς είχε σχολιάσει το ναυάγιο του Τιτανικού ο Γεώργιος Σουρής συγκρίνοντας το με τους ελληνικούς "Τιτανικούς"

Στις 15 Απριλίου 1932, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος μιλώντας από το βήμα της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη έκανε έκκληση για την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών αντιμετώπισης της ολοένα επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης, επισημαίνοντας ότι "εάν οι μεγάλες δυνάμεις δεν κατορθώσουν να συνεννοηθούν για να βοηθήσουν τα μικρά φτωχά κράτη, βλέπω πολύ μαύρο το μέλλον του κόσμου. Επειδή όμως είμαι φύσει αισιόδοξος, ελπίζω ότι τελικά θα εξευρεθεί λύση ανάλογη με τους δίκαιους πόθους όλων των λαών". 

Η οικονομική κρίση που είχε ενσκήψει παγκοσμίως μετά το χρηματιστηριακό κραχ στη Νέα Υόρκη του Νοέμβριο του 1929 είχε αργήσει να φτάσει στην Ελλάδα, όμως οι παρενέργειες της είχαν αρχίσει να γίνονται αισθητές και εδώ από τις αρχές του 1932. Τον Απρίλιο του '32 εκδηλώθηκαν κρούσματα κερδοσκοπίας σε βάρος της δραχμής επιδεινώνοντας περαιτέρω τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Έτσι, ο Βενιζέλος επεδίωκε τον διακανονισμό των δανείων που είχε συνάψει η Ελλάδα κατά το παρελθόν ζητώντας αναστολή πληρωμής τονίζοντας ότι "πρόκειται περί μέτρου προσωρινού" και μέσα σ' αυτό το κλίμα εκφώνησε την ιστορική ομιλία του στη Γενεύη σαν σήμερα. 

Οι προτροπές του Έλληνα πρωθυπουργού δεν εισακούστηκαν επί της ουσίας, το Συμβούλιο της Κ.τ.Ε. αποφάσισε την αναστολή καταβολής μόνο των χρεολυσίων για ένα έτος και 12 μέρες μετά, η Ελλάδα εγκατέλειπε τον "κανόνα του χρυσού", υποτιμούσε το εθνικό νόμισμα και οδηγούνταν σε στάση πληρωμών - κοινώς, η Ελλάδα πτώχευσε. 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - δημοσιεύματα:

Στις 15 Απριλίου 1936, δύο μέρες μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζή, μια γελοιογραφία στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Πατρίς "προφήτευε" το θάνατο του αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, Παναγή Τσαλδάρη, ως το επόμενο θύμα της "επιδημίας των θανάτων" που είχε πέσει στη χώρα από τις αρχές του έτους. 

Θυμίζουμε ότι η αρχή είχε γίνει με το θάνατο του Γεώργιου Κονδύλη, στρατιωτικού και πρώην πρωθυπουργού, στις 1 Φεβρουαρίου 1936, στις 18 Μαρτίου πέθανε στο Παρίσι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στις 13 Απριλίου ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής, στις 17 Μαΐου θα ερχόταν η σειρά του Παναγή Τσαλδάρη και ακολούθησαν ο πρώην πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξανδρος Ζαΐμης στις 15 Σεπτεμβρίου και ο πρώην πρωθυπουργός και μεταρρυθμιστής πολιτικός Αλέξανδρος Παπαναστασίου στις 17 Νοεμβρίου. Εάν δε λάβουμε υπ' όψη ότι στις 4 Αυγούστου 1936 κηρύχτηκε και η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, δικαίως θα θεωρούσε κανείς ότι η συγκεκριμένη χρονιά ήταν κυριολεκτικά μια μαύρη χρονιά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Στις 15 Απριλίου 1945, η εφημερία Εμπρός αναμετέδωσε τις πληροφορίες για τα φρικιαστικά ευρήματα στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούνχεβαλντ, το οποίο χαρακτήριζε ως "επίγειο κόλαση".

"Μια ιδιαιτέρα και ίσως η μεγαλειτέρα σελίς της αιματοβαφούς ιστορίας του εθνικοσοσιαλισμού αποκαλύπτεται τώρα με την προέλασιν των συμμαχικών στρατευμάτων εις το εσωτερικόν της Γερμανίας, διά της ανακαλύψεως και απελευθερώσεως διαφόρων εθνικοσοσιαλιστικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως πολιτικών και πολεμικών αιχμαλώτων. Ό,τι αποκαλύπτεται, τώρα, από τας μαρτυρίας των απελευθερουμένων αιχμαλώτων είνε τόσον φρικιαστικόν, που δεν θα ήτο πιστευτόν, εάν δεν επιβεβαιούτο διά σειράς τηλεγραφημάτων των διαφόρων πολεμικών απεσταλμένων, αναφερόντων γεγονότα, που δεν ημπορούν ν' αμφισβητηθούν.....

Όταν οι Αμερικανοί έφθασαν εις την "αιχμαλωτούπολιν", ευρέθησαν πιο φοβερού θεάματος. Αι συνθήκαι διαβιώσεως των δυστυχών υπάρξεων, πολλαί των οποίων - Γερμανοί πολιτικοί αντίπαλοι του Χίτλερ - ευρίσκοντο έγκλειστοι από του 1933 και επέκεινα. Δεν τους εθέριζαν δε μόνον ο θάνατος και αι επιδημίαι, εθέριζεν η πείνα, εθέριζαν αι αγχόναι και τα καθημερινά βάσανα, τα οποία υφίσταντο οι έγκλειστοι του εθνικοσοσιαλισμού... Από τας μαρτυρίας των αναφέρομεν μερικάς μόνον λεπτομερείας, φρικιαστικώς χαρακτηριστικάς. Ούτω των παρελθόντα Φεβρουάριον απέθαναν συνεπεία πείνης, ασθενειών και εκτελέσεων 5.641 εκ των εγκλείστων, κατά δε τον Μάρτιον ο μέσος όρος των ημερησίων θανάτων υπελογίζετο 2000 περίπου άνθρωποι καθ' εκάστην. Την ημέραν ακριβώς της απελευθερώσεως, παρά την μεγάλην ελπίδα της αναμονής, απεβίωσαν 257 εκ των εγκλείστων. Η ταφή των νεκρών, ανέφεραν οι μάρτυρες του Μπόυχενβλαντ, ήτο, ελλείψει χώρου, αδύνατος, δι' ο και είχε καθιερωθή η αποτέφρωσις των νεκρών και δη εις το ύπαιθρον, ολόκληρος δε η περιοχή του στρατοπέδου είχε καλυφθή από την τέφραν των νεκρών.

Σπαραξικάρδιον υπήρξε το θέαμα του δημάρχου της Πράγας, κατά το 1939, ο οποίος είχεν εγκλεισθή από την εποχήν της εισόδου των Χιτλερικών εις την Τσεχοσλοβακίαν. Γελών, ταυτοχρόνως, και κλαίων, ο αποσκελετωμένος δήμαρχος κατεφίλει τους Αμερικανούς και διηγείτο φρικιαστικάς λεπτομερείας της διαβιώσεως των αγωνιστών του Μπόυνχεβαλντ. Εκτός της πείνης, των κλωμπς των Εσ Εσ, που ανευρέθησαν γεμάτα από αίματα, άλλη χιτλερική θηριωδία εις το Μπούνχεβαλντ ήτο η αναγκαστική εκπόρνευσις υπό των Εσ Εσ των κρατουμένων γυναικών, εκ των οποίων, άλλωστε, δεν επέζησαν πολλαί της καταισχύνης των....."