Την προσωπική της εμπειρία και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να υιοθετήσει την κόρη της εξομολογείται η Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός Νία Βαρντάλος, στο βιβλίο της με τίτλο "Instant Mom", που κυκλοφόρησε στη βόρειο Αμερική στις 2 Απριλίου από τις εκδόσεις HarperOne. Η Βαρντάλος εξομολογείται πώς πριν από 5 χρόνια και ύστερα από μια δεκαετία ανεπιτυχών προσπαθειών με το σύζυγο της (επίσης ηθοποιό, Ίαν Γκόμεζ) ν' αποκτήσουν παιδί, έγινε μητέρα κυριολεκτικά από τη μια στιγμή στην άλλη, υιοθετώντας την Ιλάρια, ένα κοριτσάκι 3 περίπου ετών.
Σε πρόσφατη συνέντευξη της στην εφημερίδα του Τορόντο "The Star", η Νία Βαρντάλος παραδέχεται ότι ήταν "απελπισμένη" για ν' αποκτήσει παιδί. "Δεν αποφάσισα να κάνω κάτι γενναίο υιοθετώντας ένα παιδί προνηπιακής ηλικίας. Απλά τίποτε άλλο δεν είχε αποτέλεσμα. Η υιοθεσία μωρού δεν είχε αποτέλεσμα. Περιμέναμε σε λίστες από την Κίνα και την Ελλάδα, όμως δεν βλέπαμε αποτέλεσμα. Τότε έμαθα για τα 550.000 παιδιά για ανάδοχες οικογένειες στη Βόρειο Αμερική. Και ότι περίπου 150.000 από αυτά τα παιδιά έχουν νομικά δικαιώματα, που σημαίνει ότι τα πρωτοτόκια τους έχουν παυθεί και ότι μπορείς να γίνεις γονιός τους. Και σκέφτηκα, "Γιατί να περιμένω; Πώς και δεν το γνώριζα αυτό από πριν;".
Παράλληλα, η ηθοποιός θυμήθηκε τις δυσκολίες που υπήρξαν κατά τον πρώτο καιρό, όταν η 3χρονη Ιλαρία ήταν ακόμη πολύ φοβισμένη και απομακρυσμένη. "Όταν η κόρη μας ήρθε να ζήσει μαζί μας, δεν μιλούσε πολύ. Ήταν πολύ θυμωμένη, πολύ πληγωμένη, πολύ φοβισμένη. Έκανε ό,τι ακριβώς κάνουμε όλοι, όποτε φοβόμαστε την απόρριψη. Απομονωνόταν. ... Η κόρη μου κοιμόταν για δύο λεπτά. Επειδή φοβόταν ότι θα την αφήσουμε. Μας είπαν να την κρατάμε απλά στα χέρια μας, σε εμβρυακή στάση. Ήταν σχεδόν σαν να μεγαλώνει μέσα μου, έτσι ένιωθε την ζεστασιά και τον παλμό της καρδιάς μου και γίναμε ένα. Γίναμε οικογένεια. Και καθώς σιγά-σιγά της δείχναμε ότι δεν επρόκειτο να την αφήσουμε, ήθελα να της πω "Είμαι μανούλα για πάντα. Ποτέ δεν θα φύγω. Είμαι η μανούλα σου".
___________________________
Στην ιστοσελίδα Adoptivefamilies.com, που απευθύνεται σε οικογένειες που επιθυμούν να υιοθετήσουν ή έχουν υιοθετήσει κάποιο παιδί, προδημοσιεύτηκε ένα εκτενές απόσπασμα από το βιβλίο "Instant Mom" της Βαρντάλος. Ακολουθεί μεταφρασμένο στα ελληνικά:
"Η υπάλληλος του Home Study κρατάει σημειώσεις για μας. Δεν μπορώ να δω, όσο κι αν προσπαθώ να σκύψω, προσποιούμενη ότι σκουπίζω τον πάγκο. Στη συνέχεια ρωτάει τον Ίαν κι εμένα πώς βλέπουμε το μέλλον μας σε μια οικογένεια. Απαντούμε ότι βλέπουμε τους εαυτούς μας μ' ένα παιδί. Ζητάει να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Θέλω να μας επιλέξει και λέω ότι είμαστε ανοιχτοί σε κάθε φύλο, κάθε ηλικία, κάθε εθνικότητα. Η υπάλληλος του Home Study περιμένει, με το κεφάλι κατεβασμένο, ακούει προσεκτικά. Είναι υπομονετική.
Τότε ο Ίαν λέει σιωπηλά.... μας φαντάζεται μ' ένα κοριτσάκι. Εκπλήσσομαι από αυτήν την αποκάλυψη. Αυτή είναι η πρώτη φορά που παραδέχτηκε ότι κι εκείνος έχει φανταστεί οραματιστεί κάποιο πρόσωπο. Χαλαρώνω και λέω στην υπάλληλο για το κορίτσι που βλέπω, το κορίτσι που ονειρεύομαι. Η υπάλληλος χαμογελάει και το σημειώνει και ψάχνω να δω, αν τσέκαρε ένα κουτί που να λέει "τρελή". Ανησυχούμε ότι δεν ταιριάζουμε με τα διαθέσιμα παιδιά που βρίσκονται σε αναμονή και λέμε ξανά και ξανά ότι είμαστε ανοιχτή σε κάθε φύλο, κάθε ηλικία, κάθε εθνικότητα. Το εννοούμε. Θέλουμε να γίνουμε γονείς. Θέλουμε να ουρλιάξουμε: ξέρουμε ότι υπάρχει ένα παιδί εκεί έξω, για το οποίο θα μπορούσαμε να γίνουμε καλοί γονείς. Απλά επέλεξε μας, που να πάρει. Όμως απλά της χαμογελάμε μετά βίας, με πραγματική δυσκολία, καθώς το ρολόι της κουζίνας χτυπάει επίμονα.
Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε που ο Ίαν κι εγώ έχουμε γίνει δεκτοί ως ανάδοχοι γονείς -και πάνω από εννιά χρόνια προσπάθειας να γίνουμε γονείς- και ακόμη περιμένουμε αυτήν την άπιαστη επιλογή. Παρόλ' αυτά, αν και απίθανο, παραμένω αισιόδοξη. Νιώθω ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει.
Μια μέρα όντως χτυπάει. Είναι ένας ευγενικός άνδρας, που είχα συναντήσει, ο οποίος ασχολείται με τις υιοθεσίες παιδιών. Μου λέει ότι υπάρχει ένα κοριτσάκι. Είναι σχεδόν τριών ετών. Είχε εγκαταλειφθεί προς υιοθεσία από ένα νεαρό ζευγάρι, η σχέση του οποίου δεν κράτησε μετά τη γέννα. Τώρα είναι νομικά ελεύθερο για υιοθεσία. Ο άνδρας λέει ότι έχει επικοινωνήσει με τους κοινωνικούς μας λειτουργούς και το μόνο που θέλουν να μάθουν είναι αν ο Ίαν κι εγώ θα θέλαμε να συναντήσουμε το κοριτσάκι. Κούνησα το κεφάλι μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να με δει. Δεν κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά για τη συνάντηση. Το κουνάω καταφατικά, επειδή ξέρω ότι αυτό είναι. Αυτό είναι που ψάχνουμε.
Διατρέχοντας το σπίτι, βρίσκω τον Ίαν και χωρίς να πάρω ανάσα του λέω για το κοριτσάκι. Δεν γνωρίζω τίποτε για την καταγωγή της, όμως μπορούμε να τη συναντήσουμε αύριο. Πηδάω πάνω-κάτω λέγοντας ξανά και ξανά, "αυτό είναι". Ο Ίαν προσπαθεί να με ηρεμήσει, ανήσυχος ότι θα τρελαθώ αν αυτό δεν πετύχει. Όμως ξέρω ότι θα πετύχει.
Καθώς οδηγούμε στην πόλη, ο Ίαν κι εγώ είμαστε απολύτως σιωπηλοί μέσα στο αυτοκίνητο. Για να πετύχει μια υιοθεσία, πρέπει να έχεις χημεία κατά τη συνάντηση, ώστε όλοι να καταλάβουν πώς θα τα πάτε. Δεν είναι ένα τεστ - απλά θέλουν να βρεθεί ένας κατάλληλος γονιός. Γι' αυτό ονομάζεται "ταίριασμα". Σοφά, δεν θέλουν για τα παιδιά να βιώσουν άλλη απόρριψη, έτσι στο παιδί δεν λένε ότι ενδεχομένως να συναντήσει πιθανούς γονείς. Το παιδί πιθανόν νομίζει ότι πρόκειται για επιπλέον κοινωνικούς λειτουργούς, υπαλλήλους, δικηγόρους κλπ. Έτσι, σήμερα, αυτό το κοριτσάκι έρχεται σ' ένα γραφείο, ώστε να μπορέσουμε όλοι να συναντηθούμε.
Ο Ίαν κι εγώ φτάνουμε στο πάρκινγκ του γραφείο. Καθώς παρκάρουμε, βλέπουμε μια μικρή ομάδα ανθρώπων να στέκεται στη μέση του πάρκινγκ. Καθώς βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, μπορούμε να δούμε ένα μικρό κορίτσι με καστανά μαλλιά στα χέρια ενός κοινωνικού λειτουργού. Καθώς βαδίζουμε προς το μέρος τους, το κοριτσάκι γυρίζει και με κοιτάζει. Σε μένα. Και χαμογελάει.
Όλα είναι ήσυχα. Δεν ακούω τίποτε απολύτως. Το μόνο που σκέφτομαι είναι: "Ω, σε βρήκα". Επειδή τώρα ξέρω ποιον περίμενα. Ξέρω ακριβώς γιατί οι άλλες διαδικασίες δεν είχαν αποτέλεσμα. Ξέρω ότι έπρεπε να περιμένω γι' αυτό το κοριτσάκι.
Έβαλε τα χέρια μου πάνω της και χωρίς δισταγμό έγειρε προς τα μπρος. Καθώς την αγκαλιάζω, δεν μπορώ ν' ακούσω τίποτε. Κοιτάζω την κόρη μου. Επιτέλους. Και αισθάνομαι να με καταλαμβάνει μια ειρήνη, που δεν την είχα ξανανιώσει ποτέ. Περίμενα πολύ καιρό για εκείνη και εκείνη αξίζει κάθε λεπτό αγωνίας. Κρατάω το κοριτσάκι μου και εισπνέω την ανάσα της.
Είναι ανήσυχη, αβέβαιη για το τι συμβαίνει σήμερα και σφίγγεται πάνω μου και κρύβεται στο λαιμό μου. Τη φιλάω και της ψιθυρίζω στο αυτί ότι όλα θα πάνε καλά. Της λέω ότι την αγαπάω. Την αφήνω τώρα και της χαμογελάω. Ο Ίαν βάζει το ζεστό του χέρι πάνω της και κοιτάζονται για αρκετή ώρα. Το κοριτσάκι χαμογελάει ντροπαλά. Είναι πραγματικά πανέμορφη.
Δέκα λεπτά αργότερα, όλοι είμαστε στο γραφείο και κοιτάζουμε αυτό το ωραίο κοριτσάκι να παίζει μ' ένα κόκκινο και κίτρινο πλαστικό τρενάκι. Φοράει ένα ανοιχτόχρωμο πουκάμισο και βαμβακερά σορτς πάνω από μια αδέξια πάνα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι είναι πολύ περίεργη και ευφάνταστη, καθώς παίρνει το κάθε παιχνίδι από ένα κουτί και φτιάχνει σενάρια χωρίς λέξεις. Το μικρό πρόσωπο της είναι τελείως απορροφημένο στο θεατρικό της παιχνίδι, όμως κάπου-κάπου τη βλέπω να ρίχνει κλεφτές ματιές στον Ίαν και σε μένα. Θέλει να ξέρει τι συμβαίνει, όμως βλέπω πόσο ήρεμα αντιδρά στην περίσταση. Στην πραγματικότητα, βλέπω τώρα ότι δεν είναι ατάραχη... προσποιείται ότι είναι ήρεμη για όλα αυτά. Καταλαβαίνει.
Οι κοινωνικοί λειτουργοί μας παίρνουν παράμερα και τώρα μας λένε τα πάντα για την οικογένεια της. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο της υιοθεσίας, υπάρχει ένας πολύ χοντρός φάκελος γεμάτος με πληροφορίες, από εμβόλια μέχρι το ιατρικό ιστορικό των φυσικών γονέων. Κάποιες πληροφορίες είναι θετικές. Κάποιες θα μπορούσαν να είναι ανησυχητικές. Το κοριτσάκι, μας λένε, δεν μιλάει. Οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν της βάζουν κάποια ταμπέλα, αλλά επισημαίνουν ότι ένας γιατρός είπε ότι μέχρι τώρα θα έπρεπε να μιλούσε. Μας λένε ότι κάποιες φορές είναι "κλειστή", δεν απαντάει στ' όνομα της, κι επομένως θα ήταν υγιές αν της δίναμε ένα νέο όνομα, μια καινούρια αρχή για κείνη. Ο Ίαν κι εγώ δεν χρειάζεται καν να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο για να καταλάβουμε ότι θέλουμε να προχωρήσουμε.
Ακούω, όμως δεν συγκρατώ πολλά, παρακολουθώ αυτό το περίεργο, γλυκό κοριτσάκι. Κοιτάζω τον Ίαν - την παρακολουθεί κι εκείνος. Αισθάνομαι σαν να έχω ξαναδεί αυτήν τη σκηνή. Είναι επειδή το ήθελα τόσο πολύ ή επειδή μοιάζει τόσο φυσικό;
Τώρα, οι κοινωνικοί λειτουργοί μας αφήνουν μόνους μαζί της. Ο Ίαν κι εγώ αλληκοιταζόμαστε - τι πρέπει να κάνουμε; Αμέσως, το κοριτσάκι βρίσκει ένα μεταλλικό στύλο και το χτυπάει σ' έναν άλλο στύλο. Ο θόρυβος είναι δυνατός. Το χτυπάει ξανά και ξανά και τώρα μας κοιτάζει με μια παιχνιδιάρικη έκφραση: Θα δοκιμάσετε να με σταματήσετε;
Ο Ίαν κι εγώ γελάμε. Διαπιστώσαμε ένα χαρακτήρα που τον γνωρίζουμε καλά - σκανδαλιάρικο και δυναμικό. Ο σύζυγος μου κι εγώ έχουμε μια ανιψιά στην ίδια ηλικία, έτσι τώρα μιλάμε σ' αυτό το κοριτσάκι σαν να καταλαβαίνει. Κάνουμε ό,τι θα έκανε κι ο καθένας. Καθόμαστε στο πάτωμα και παίζουμε μαζί της για λίγο. Μετά τη ρωτάμε αν πεινάει. Γνέφει πως ναι.
Το λέμε στους κοινωνικούς λειτουργούς, και όλοι ξεκινούμε να φύγουμε από το γραφείο. Το κοριτσάκι γραπώνεται ξανά πάνω μου και, καθώς τη μεταφέρω, επιμένω να της ψιθυρίζω ότι όλα θα πάνε καλά. Τώρα, προσθέτω, θα την προσέχω για πάντα. Γέρνει προς το μέρος μου. Το σώμα της είναι τόσο ζεστό. Στο δρόμο, ο Ίαν τη βάζει στους ώμους του και εκείνη χαμογελάει πλατιά, σχεδόν της αρέσει εκεί πάνω. Είμαι δίπλα τους με το ένα χέρι να τη στηρίζω, κρατώντας την όταν ο Ίαν γυρίζει σ' ένα τζάμι, ώστε να δει τον εαυτό της. Μοιάζουμε με οικογένεια.
Αργότερα, καθώς επιστρέφουμε στο γκαράζ του πάρκινγκ, μας ενημερώνουν ότι τότε πρέπει να την πάρουν. Μας είπαν τη διαδικασία. Η πολιτεία θ' αποφανθεί αν είμαστε κατάλληλοι για εκείνη. Το κοριτσάκι μένει με μια οικογένεια, καθώς το σύστημα έτσι ώστε συνέχεια να είναι κάπου "τοποθετημένη". Μας είπαν ότι σύμφωνα με το νόμο έχουμε 24 ώρες να το ξανασκεφτούμε. Τους λέμε ότι δεν θέλουμε τις 24 ώρες. Θέλουμε να την πάρουμε στο σπίτι τώρα. Δεν θέλουμε να την πάρουν εκείνοι. Ξέρουμε ήδη ότι είμαστε οι γονείς της.
Με σιγανή φωνή μας λένε σταθερά ότι πρέπει να πάρουμε τις απαιτούμενες 24 ώρες και ότι πρέπει να την πάρουν τώρα. Είμαι αναστατωμένη. Είναι δύσκολο - πέρα από δύσκολο. Μόλις τη βρήκα. Πώς μπορώ να την αφήσω να φύγει; Όμως ξέρω ότι παίρνει παραδείγματα από μένα, έτσι χαλαρώνω το σώμα μου, κρατώ τη φωνή μου χαμηλά και της λέω, "Θα σε ξαναδώ σύντομα". Απαλά τη δίνω πίσω σ' έναν κοινωνικό λειτουργό. Αισθάνομαι τον εσωτερικό μου κόσμο να καταρρέει, όταν την παίρνουν μακριά μου.
Τους ακολουθώ. Καθώς την βάζουν μέσα, σκύβω στο αυτοκίνητο και λέω, "Γειά σου, γλυκιά μου". Δεν είχε πει ούτε μια λέξη όλη τη μέρα, όμως τώρα γυρίζει προς το μέρος μ' ένα μικρό νεύμα και λέει σιγανά... "Γεια σου, μανούλα".
Κανείς δεν κουνιέται. Όλοι το άκουσαν. Κανείς δεν μπορεί να έχει οπτική επαφή. Το αυτοκίνητο απομακρύνεται και ο Ίαν κι εγώ στεκόμαστε εκεί για πολύ ώρα. Λέω, "Έγινε αυτό που φαντάζομαι;" και ο Ίαν λέει, "Ναι"".
Άλλα θέματα:
Η ΖΩΗ Μ' ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ
"Η υπάλληλος του Home Study κρατάει σημειώσεις για μας. Δεν μπορώ να δω, όσο κι αν προσπαθώ να σκύψω, προσποιούμενη ότι σκουπίζω τον πάγκο. Στη συνέχεια ρωτάει τον Ίαν κι εμένα πώς βλέπουμε το μέλλον μας σε μια οικογένεια. Απαντούμε ότι βλέπουμε τους εαυτούς μας μ' ένα παιδί. Ζητάει να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Θέλω να μας επιλέξει και λέω ότι είμαστε ανοιχτοί σε κάθε φύλο, κάθε ηλικία, κάθε εθνικότητα. Η υπάλληλος του Home Study περιμένει, με το κεφάλι κατεβασμένο, ακούει προσεκτικά. Είναι υπομονετική.
Τότε ο Ίαν λέει σιωπηλά.... μας φαντάζεται μ' ένα κοριτσάκι. Εκπλήσσομαι από αυτήν την αποκάλυψη. Αυτή είναι η πρώτη φορά που παραδέχτηκε ότι κι εκείνος έχει φανταστεί οραματιστεί κάποιο πρόσωπο. Χαλαρώνω και λέω στην υπάλληλο για το κορίτσι που βλέπω, το κορίτσι που ονειρεύομαι. Η υπάλληλος χαμογελάει και το σημειώνει και ψάχνω να δω, αν τσέκαρε ένα κουτί που να λέει "τρελή". Ανησυχούμε ότι δεν ταιριάζουμε με τα διαθέσιμα παιδιά που βρίσκονται σε αναμονή και λέμε ξανά και ξανά ότι είμαστε ανοιχτή σε κάθε φύλο, κάθε ηλικία, κάθε εθνικότητα. Το εννοούμε. Θέλουμε να γίνουμε γονείς. Θέλουμε να ουρλιάξουμε: ξέρουμε ότι υπάρχει ένα παιδί εκεί έξω, για το οποίο θα μπορούσαμε να γίνουμε καλοί γονείς. Απλά επέλεξε μας, που να πάρει. Όμως απλά της χαμογελάμε μετά βίας, με πραγματική δυσκολία, καθώς το ρολόι της κουζίνας χτυπάει επίμονα.
Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε που ο Ίαν κι εγώ έχουμε γίνει δεκτοί ως ανάδοχοι γονείς -και πάνω από εννιά χρόνια προσπάθειας να γίνουμε γονείς- και ακόμη περιμένουμε αυτήν την άπιαστη επιλογή. Παρόλ' αυτά, αν και απίθανο, παραμένω αισιόδοξη. Νιώθω ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει.
Μια μέρα όντως χτυπάει. Είναι ένας ευγενικός άνδρας, που είχα συναντήσει, ο οποίος ασχολείται με τις υιοθεσίες παιδιών. Μου λέει ότι υπάρχει ένα κοριτσάκι. Είναι σχεδόν τριών ετών. Είχε εγκαταλειφθεί προς υιοθεσία από ένα νεαρό ζευγάρι, η σχέση του οποίου δεν κράτησε μετά τη γέννα. Τώρα είναι νομικά ελεύθερο για υιοθεσία. Ο άνδρας λέει ότι έχει επικοινωνήσει με τους κοινωνικούς μας λειτουργούς και το μόνο που θέλουν να μάθουν είναι αν ο Ίαν κι εγώ θα θέλαμε να συναντήσουμε το κοριτσάκι. Κούνησα το κεφάλι μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί να με δει. Δεν κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά για τη συνάντηση. Το κουνάω καταφατικά, επειδή ξέρω ότι αυτό είναι. Αυτό είναι που ψάχνουμε.
Διατρέχοντας το σπίτι, βρίσκω τον Ίαν και χωρίς να πάρω ανάσα του λέω για το κοριτσάκι. Δεν γνωρίζω τίποτε για την καταγωγή της, όμως μπορούμε να τη συναντήσουμε αύριο. Πηδάω πάνω-κάτω λέγοντας ξανά και ξανά, "αυτό είναι". Ο Ίαν προσπαθεί να με ηρεμήσει, ανήσυχος ότι θα τρελαθώ αν αυτό δεν πετύχει. Όμως ξέρω ότι θα πετύχει.
Καθώς οδηγούμε στην πόλη, ο Ίαν κι εγώ είμαστε απολύτως σιωπηλοί μέσα στο αυτοκίνητο. Για να πετύχει μια υιοθεσία, πρέπει να έχεις χημεία κατά τη συνάντηση, ώστε όλοι να καταλάβουν πώς θα τα πάτε. Δεν είναι ένα τεστ - απλά θέλουν να βρεθεί ένας κατάλληλος γονιός. Γι' αυτό ονομάζεται "ταίριασμα". Σοφά, δεν θέλουν για τα παιδιά να βιώσουν άλλη απόρριψη, έτσι στο παιδί δεν λένε ότι ενδεχομένως να συναντήσει πιθανούς γονείς. Το παιδί πιθανόν νομίζει ότι πρόκειται για επιπλέον κοινωνικούς λειτουργούς, υπαλλήλους, δικηγόρους κλπ. Έτσι, σήμερα, αυτό το κοριτσάκι έρχεται σ' ένα γραφείο, ώστε να μπορέσουμε όλοι να συναντηθούμε.
Ο Ίαν κι εγώ φτάνουμε στο πάρκινγκ του γραφείο. Καθώς παρκάρουμε, βλέπουμε μια μικρή ομάδα ανθρώπων να στέκεται στη μέση του πάρκινγκ. Καθώς βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, μπορούμε να δούμε ένα μικρό κορίτσι με καστανά μαλλιά στα χέρια ενός κοινωνικού λειτουργού. Καθώς βαδίζουμε προς το μέρος τους, το κοριτσάκι γυρίζει και με κοιτάζει. Σε μένα. Και χαμογελάει.
Όλα είναι ήσυχα. Δεν ακούω τίποτε απολύτως. Το μόνο που σκέφτομαι είναι: "Ω, σε βρήκα". Επειδή τώρα ξέρω ποιον περίμενα. Ξέρω ακριβώς γιατί οι άλλες διαδικασίες δεν είχαν αποτέλεσμα. Ξέρω ότι έπρεπε να περιμένω γι' αυτό το κοριτσάκι.
Έβαλε τα χέρια μου πάνω της και χωρίς δισταγμό έγειρε προς τα μπρος. Καθώς την αγκαλιάζω, δεν μπορώ ν' ακούσω τίποτε. Κοιτάζω την κόρη μου. Επιτέλους. Και αισθάνομαι να με καταλαμβάνει μια ειρήνη, που δεν την είχα ξανανιώσει ποτέ. Περίμενα πολύ καιρό για εκείνη και εκείνη αξίζει κάθε λεπτό αγωνίας. Κρατάω το κοριτσάκι μου και εισπνέω την ανάσα της.
Είναι ανήσυχη, αβέβαιη για το τι συμβαίνει σήμερα και σφίγγεται πάνω μου και κρύβεται στο λαιμό μου. Τη φιλάω και της ψιθυρίζω στο αυτί ότι όλα θα πάνε καλά. Της λέω ότι την αγαπάω. Την αφήνω τώρα και της χαμογελάω. Ο Ίαν βάζει το ζεστό του χέρι πάνω της και κοιτάζονται για αρκετή ώρα. Το κοριτσάκι χαμογελάει ντροπαλά. Είναι πραγματικά πανέμορφη.
Δέκα λεπτά αργότερα, όλοι είμαστε στο γραφείο και κοιτάζουμε αυτό το ωραίο κοριτσάκι να παίζει μ' ένα κόκκινο και κίτρινο πλαστικό τρενάκι. Φοράει ένα ανοιχτόχρωμο πουκάμισο και βαμβακερά σορτς πάνω από μια αδέξια πάνα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι είναι πολύ περίεργη και ευφάνταστη, καθώς παίρνει το κάθε παιχνίδι από ένα κουτί και φτιάχνει σενάρια χωρίς λέξεις. Το μικρό πρόσωπο της είναι τελείως απορροφημένο στο θεατρικό της παιχνίδι, όμως κάπου-κάπου τη βλέπω να ρίχνει κλεφτές ματιές στον Ίαν και σε μένα. Θέλει να ξέρει τι συμβαίνει, όμως βλέπω πόσο ήρεμα αντιδρά στην περίσταση. Στην πραγματικότητα, βλέπω τώρα ότι δεν είναι ατάραχη... προσποιείται ότι είναι ήρεμη για όλα αυτά. Καταλαβαίνει.
Οι κοινωνικοί λειτουργοί μας παίρνουν παράμερα και τώρα μας λένε τα πάντα για την οικογένεια της. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο της υιοθεσίας, υπάρχει ένας πολύ χοντρός φάκελος γεμάτος με πληροφορίες, από εμβόλια μέχρι το ιατρικό ιστορικό των φυσικών γονέων. Κάποιες πληροφορίες είναι θετικές. Κάποιες θα μπορούσαν να είναι ανησυχητικές. Το κοριτσάκι, μας λένε, δεν μιλάει. Οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν της βάζουν κάποια ταμπέλα, αλλά επισημαίνουν ότι ένας γιατρός είπε ότι μέχρι τώρα θα έπρεπε να μιλούσε. Μας λένε ότι κάποιες φορές είναι "κλειστή", δεν απαντάει στ' όνομα της, κι επομένως θα ήταν υγιές αν της δίναμε ένα νέο όνομα, μια καινούρια αρχή για κείνη. Ο Ίαν κι εγώ δεν χρειάζεται καν να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο για να καταλάβουμε ότι θέλουμε να προχωρήσουμε.
Ακούω, όμως δεν συγκρατώ πολλά, παρακολουθώ αυτό το περίεργο, γλυκό κοριτσάκι. Κοιτάζω τον Ίαν - την παρακολουθεί κι εκείνος. Αισθάνομαι σαν να έχω ξαναδεί αυτήν τη σκηνή. Είναι επειδή το ήθελα τόσο πολύ ή επειδή μοιάζει τόσο φυσικό;
Τώρα, οι κοινωνικοί λειτουργοί μας αφήνουν μόνους μαζί της. Ο Ίαν κι εγώ αλληκοιταζόμαστε - τι πρέπει να κάνουμε; Αμέσως, το κοριτσάκι βρίσκει ένα μεταλλικό στύλο και το χτυπάει σ' έναν άλλο στύλο. Ο θόρυβος είναι δυνατός. Το χτυπάει ξανά και ξανά και τώρα μας κοιτάζει με μια παιχνιδιάρικη έκφραση: Θα δοκιμάσετε να με σταματήσετε;
Ο Ίαν κι εγώ γελάμε. Διαπιστώσαμε ένα χαρακτήρα που τον γνωρίζουμε καλά - σκανδαλιάρικο και δυναμικό. Ο σύζυγος μου κι εγώ έχουμε μια ανιψιά στην ίδια ηλικία, έτσι τώρα μιλάμε σ' αυτό το κοριτσάκι σαν να καταλαβαίνει. Κάνουμε ό,τι θα έκανε κι ο καθένας. Καθόμαστε στο πάτωμα και παίζουμε μαζί της για λίγο. Μετά τη ρωτάμε αν πεινάει. Γνέφει πως ναι.
Το λέμε στους κοινωνικούς λειτουργούς, και όλοι ξεκινούμε να φύγουμε από το γραφείο. Το κοριτσάκι γραπώνεται ξανά πάνω μου και, καθώς τη μεταφέρω, επιμένω να της ψιθυρίζω ότι όλα θα πάνε καλά. Τώρα, προσθέτω, θα την προσέχω για πάντα. Γέρνει προς το μέρος μου. Το σώμα της είναι τόσο ζεστό. Στο δρόμο, ο Ίαν τη βάζει στους ώμους του και εκείνη χαμογελάει πλατιά, σχεδόν της αρέσει εκεί πάνω. Είμαι δίπλα τους με το ένα χέρι να τη στηρίζω, κρατώντας την όταν ο Ίαν γυρίζει σ' ένα τζάμι, ώστε να δει τον εαυτό της. Μοιάζουμε με οικογένεια.
Αργότερα, καθώς επιστρέφουμε στο γκαράζ του πάρκινγκ, μας ενημερώνουν ότι τότε πρέπει να την πάρουν. Μας είπαν τη διαδικασία. Η πολιτεία θ' αποφανθεί αν είμαστε κατάλληλοι για εκείνη. Το κοριτσάκι μένει με μια οικογένεια, καθώς το σύστημα έτσι ώστε συνέχεια να είναι κάπου "τοποθετημένη". Μας είπαν ότι σύμφωνα με το νόμο έχουμε 24 ώρες να το ξανασκεφτούμε. Τους λέμε ότι δεν θέλουμε τις 24 ώρες. Θέλουμε να την πάρουμε στο σπίτι τώρα. Δεν θέλουμε να την πάρουν εκείνοι. Ξέρουμε ήδη ότι είμαστε οι γονείς της.
Με σιγανή φωνή μας λένε σταθερά ότι πρέπει να πάρουμε τις απαιτούμενες 24 ώρες και ότι πρέπει να την πάρουν τώρα. Είμαι αναστατωμένη. Είναι δύσκολο - πέρα από δύσκολο. Μόλις τη βρήκα. Πώς μπορώ να την αφήσω να φύγει; Όμως ξέρω ότι παίρνει παραδείγματα από μένα, έτσι χαλαρώνω το σώμα μου, κρατώ τη φωνή μου χαμηλά και της λέω, "Θα σε ξαναδώ σύντομα". Απαλά τη δίνω πίσω σ' έναν κοινωνικό λειτουργό. Αισθάνομαι τον εσωτερικό μου κόσμο να καταρρέει, όταν την παίρνουν μακριά μου.
Τους ακολουθώ. Καθώς την βάζουν μέσα, σκύβω στο αυτοκίνητο και λέω, "Γειά σου, γλυκιά μου". Δεν είχε πει ούτε μια λέξη όλη τη μέρα, όμως τώρα γυρίζει προς το μέρος μ' ένα μικρό νεύμα και λέει σιγανά... "Γεια σου, μανούλα".
Κανείς δεν κουνιέται. Όλοι το άκουσαν. Κανείς δεν μπορεί να έχει οπτική επαφή. Το αυτοκίνητο απομακρύνεται και ο Ίαν κι εγώ στεκόμαστε εκεί για πολύ ώρα. Λέω, "Έγινε αυτό που φαντάζομαι;" και ο Ίαν λέει, "Ναι"".
Άλλα θέματα:
Η ΖΩΗ Μ' ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου