Η πιο δύσκολη στιγμή για τον ιδιοκτήτη ενός σκύλου είναι όταν καλείται ν' αποφασίσει για την ζωή ή τη θανάτωση του αγαπημένου του φίλου, που υποφέρει από μια ανίατη ασθένεια. Το δίλημμα είναι σαφές και αμείλικτο: να "τραβήξει την πρίζα" εξασφαλίζοντας στο σκύλο του έναν αξιοπρεπή θάνατο ή μια τέτοια ενέργεια θα ήταν μια μορφή προδοσίας; Και εν τέλει, πότε θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτή είναι η ενδεδειγμένη στιγμή για ένα αξιοπρεπές τέλος;
Στην επιθεώρηση της ένωσης Αμερικανών κτηνιάτρων (Journal of the American Veterinary Association) δημοσιεύτηκε η έρευνα επιστημόνων του Δημόσιου Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν (MSU) με επικεφαλής την Ελληνοαμερικανίδα καθηγήτρια Μαρία Ηλιοπούλου, φιλοδοξώντας να δοθεί μια απάντηση στο δίλημμα που απασχολεί πολλούς ζωόφιλους. Οι ερευνητές παρακολούθησαν την πορεία 29 σκύλων ξεκινώντας ένα εξάμηνο πριν τη διάγνωση του καρκίνου -μέσω των απαντήσεων των ιδιοκτητών στα σχετικά ερωτηματολόγια- και συνεχίζοντας μέχρι και έξι εβδομάδες μετά την έναρξη της χημειοθεραπείας, προκειμένου ν' ανιχνεύσουν συμπτώματα άγχους, ως καθαρές ενδείξεις της σοβαρότητας μιας κατάστασης. Για την εξαγωγή συμπερασμάτων, συνδύασαν τις εμπειρικές παρατηρήσεις των ιδιοκτητών με τις επιστημονικές γνώσεις των κτηνιάτρων.
Τρεις ήταν οι κοινοί τόποι αυτών των παρατηρήσεων και όλοι είχαν σχέση με την ποιότητα ζωής του σκύλου. Αξιολογήθηκε η εμπιστοσύνη του ιδιοκτήτη στον κτηνίατρο και οι απαντήσεις σε δύο κρίσιμα ερωτήματα: "Αρέσει στο σκύλο το παιχνίδι;" και "Εξακολουθεί να φαίνεται χαρούμενος"; Και ενώ τα δύο πρώτα είναι εύκολα παρατηρήσιμα, τα πράγματα φαίνονται να δυσκολεύουν στον προσδιορισμό της "ευτυχίας" ενός σκύλου, από τη στιγμή που ούτως ή άλλως "είναι πρακτικά αδύνατον να προσδιορίσουμε την ευτυχία για τους ανθρώπους", όπως επισημαίνει η δρ. Ηλιοπούλου, πολύ περισσότερο όσον αφορά τα ζώα. Όμως πρακτικά ένας ιδιοκτήτης είναι σε θέση να το καταλάβει, πότε ο σκύλος του είναι χαρούμενος κι ευτυχισμένος, όπως θα μπορούσε να το αντιληφθεί διαισθητικά και για κάποιον άλλο άνθρωπο, χωρίς να τον ρωτήσει προηγουμένως.
Στη συγκεκριμένη έρευνα, τα δύο τρία των σκύλων είχαν αντιδράσει θετικά στη θεραπεία, όμως ευθανασία έγινε -παραδόξως- μόνο στον έναν από τους 29. Πολύ σημαντικό είναι ότι η έρευνα περιορίστηκε μόνο μεταξύ σκύλων που είχαν διαγνωστεί με καρκίνο. καθώς οι αλλαγές στην υγεία του σκύλου ως συνέπεια κάποιας μορφής καρκίνου ήταν πολύ περισσότερο ορατές σε βραχύ χρονικό διάστημα σε σχέση με άλλες ασθένειες. Εξάλλου, το βασικό συμπέρασμα των επιστημόνων είναι ότι το μυστικό βρίσκεται στη διασφάλιση μιας ποιότητας ζωής στον κατοικίδιο φίλο μας και στη συνεργασία/σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του ιδιοκτήτη και του γιατρού, ενώ η ερευνητική ομάδα της δρ. Ηλιοπούλου προετοιμάζεται για μια δεύτερη έρευνα, που θ' αναλύσει σε βάθος μηνών την εξέλιξη της ποιότητας ζωής των σκύλων, αλλά και την επίδραση στο συναισθηματικό δέσιμο με τους ιδιοκτήτες τους.
Σχετικά θέματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου