Η διήγηση του Ραφαέλ Ναδάλ για το διαζύγιο των γονιών του και πώς εξ αιτίας του έχασε το σερί από νίκες στο Γουίμπλεντον

Το 2011, κυκλοφόρησε -γραμμένη στα αγγλικά- η αυτοβιογραφία του παγκόσμιου πρωταθλητή του τένις, Ραφαέλ Ναδάλ, που συνέγραψε ο ίδιος σε συνεργασία με το συγγραφέα Τζον Κάρλιν. Στο βιβλίο "Rafa: My Story", ο Ναδάλ αφηγείται διάφορα περιστατικά από το ξεκίνημα της καριέρας του και πώς ο θείος του και προπονητής του στο τένις του ενέπνευσε τον πρωταθλητισμό μέχρι πτυχές της προσωπικής του ζωής, όπως το απρόσμενο διαζύγιο των γονιών του, τους οποίους αγαπούσε πάρα πολύ και συγκατοικούσε μαζί τους στο πατρικό του σπίτι. Αξίζει να σταθούμε σ' αυτό το τελευταίο, όχι απλά για το κουτσομπολιό, αλλά γιατί μέσα από την περιγραφή του βιβλίο του, ο Ναδάλ αναδεικνύει πώς μια δυνατή, αρνητικής εμπειρία στην προσωπική μας ζωή, μια δυσκολία που περνάμε κάποια περίοδο, όσο κι αν επιχειρούμε να την καταπιέσουμε, μας επηρεάζει συνολικά πολύ περισσότερο απ' όσο θα θέλαμε.


"Στο πρώτο σκέλος του μακρινού ταξιδιού της επιστροφής από το Αυστραλιανό Open του 2009, στην πτήση από τη Μελβούρνη για το Ντουμπάι, ο πατέρας μου μου είπε ότι υπήρχαν προβλήματα πίσω στο σπίτι ανάμεσα σ' εκείνον και τη μητέρα μου. 

Γρήγορα κατάλαβα ότι εννοούσα  πως ο χωρισμός ήταν επικείμενος. Τα νέα με άφησαν έκπληκτο. Δεν μίλησα στον πατέρα μου στο υπόλοιπο ταξίδι του γυρισμού. 

Οι γονείς μου ήταν ο πυλώνας της ζωής μου και αυτός ο πυλώνας είχε ραγίσει. Η συνέχεια που τόσο εκτιμούσα στην ζωή μου είχε κοπεί στη μέση και η συναισθηματική τάξη, στην οποία βασίζομαι, είχε δεχτεί ένα σοκαριστικό χτύπημα. Η οικογένεια μας ήταν δεμένη και ενωμένη, δεν υπήρχαν διαφαινόμενες κόντρες, όλα όσα είχαμε πάντοτε ήταν αρμονία και καλή διάθεση.

Η αφομοίωση της είδησης ότι οι γονείς μου περνούσαν μια τέτοια κρίση μετά από σχεδόν 30 χρόνια γάμου ήταν σπαραξικάρδια.

Η οικογένεια μου ήταν πάντοτε ο ιερός, ανέγγιχτος πυρήνας της ζωής μου, το κέντρο της σταθερότητας μου και ένα ζωντανό άλμπουμ των θαυμάσιων αναμνήσεων των παιδικών μου χρόνων.

Ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, το ευτυχισμένο οικογενειακό πορτραίτο είχε ραγίσει. Υπέφερε για λογαριασμό του πατέρα μου, της μητέρας μου και της αδερφής μου, οι οποίοι περνούσαν δύσκολες στιγμές.

Όμως όλοι επηρεάστηκαν: οι θείοι και οι θείες μου, οι παππούδες μου, οι ανιψιοί και οι ανιψιές μου. Όλος ο κόσμος μας αποσταθεροποιήθηκε και η επαφή των μελών της οικογένειας έγινε, για πρώτη φορά απ' όσο θυμόμουν, αδέξια και αφύσικη. Στην αρχή, κανείς δεν ήξερε πώς ν' αντιδράσει. Η επιστροφή στο σπίτι ήταν πάντοτε χαρά. Τώρα έγινε άβολη και περίεργη. 

Όλα αυτά τα χρόνια των συνεχών ταξιδιών και του ακόμη λιγότερου ελεύθερου χρόνου, όσο η δόξα μου εξαπλωνόταν, το Μανακόρ και το γειτονικό μας παραλιακό θέρετρο του Πόρτο Κρίστο ήταν μια ομπρέλα ειρήνης και ηρεμίας, ένας ιδιωτικός κόσμος, όπου μπορούσα ν' απομονωθώ από την τρέλα της διασημότητας και να είμαι τελείως ο εαυτός μου και πάλι.

Ψάρεμα, γκολφ, φίλοι, η παλιά ρουτίνα των οικογενειακών γευμάτων και δείπνων - όλα αυτά είχαν αλλάξει. Ο πατέρας μου είχε μετακομίσει από το σπίτι μας στο Πόρτο Κρίστο και τώρα, όποτε καθόμασταν να φάμε ή να παρακολουθήσουμε τηλεόραση, αυτός δεν ήταν εκεί. Εκεί όπου υπήρχαν γέλια και αστεία, κρεμόταν μια βαριά σιωπή. Ο παράδεισος είχε μετατραπεί σε χαμένο παράδεισο.

Περιέργως, η επίδραση στο παιχνίδι μου δεν ήταν άμεση. Είχα ένα σερί από νίκες και το θετικό μομέντουμ συνεχίστηκε για μερικούς μήνες. Δεν αισθανόμουν καμιά έντονη χαρά στις νίκες μου, όμως το σώμα με κάποιο τρόπο συνέχισε να εκδηλώνεται με τις κινήσεις.

Η συμπεριφορά μου ήταν άσχημη. Ήμουν μελαγχολικός, δεν είχα ενθουσιασμό. Επιφανειακά παρέμενα ένα αυτόματο που έπαιζε τένις, όμως ο άντρας μέσα μου είχε χάσει κάθε αγάπη για την ζωή.

Τα μέλη της ομάδας μου δεν ήξεραν πώς ν' αντιδράσουν στη θλίψη που με είχε καταλάβει. Έγινα ένα διαφορετικό πρόσωπο, απόμακρο και ψυχρό. Σύντομος και κοφτός στις συζητήσεις. Ανησυχούσαν για μένα και ανησυχούσαν για την επίδραση του χωρισμού των γονιών μου στο παιχνίδι μου.

Ήξεραν ότι δεν μπορούσα να συνεχίζω να νικώ. Ήξεραν ότι κάτι θα παραδινόταν. Έτσι κι έγινε. Πρώτα ήταν τα πόδια μου. Ένιωσα τα πρώτα πονάκια στο Μαϊάμι, στα τέλη Μαρτίου. Ο πόνος χειροτέρευε από βδομάδα σε βδομάδα, όμως κατάφερα να συνεχίζω να παίζω μέχρι τις αρχές Μαΐου, στη Μαδρίτη, οπότε δεν μπορούσα να συνεχίσω πια. Το μυαλό δεν μπορούσε να ξεπεράσει το θέμα και έκανα ένα διάλειμμα. 

Επέστρεψα ύστερα από μερικές εβδομάδες για το Γαλλικό Open. Ίσως να μην έπρεπε να αγωνιστώ στο Ρολάν Γκαρός, όμως είχα κερδίσει το πρωτάθλημα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια και ένιωσα ένα χρέος να υπερασπιστώ τον τίτλο μου, όσο απίθανη κι αν φάνταζε η προοπτική της νίκης. Ως αποτέλεσμα, έχασα στον τέταρτο γύρο από τον Σουηδό Ρόμπιν Σόντερλινγκ, η πρώτη μου ήττα σ' αυτό το τουρνουά σ' όλη μου την καριέρα.

Τελικά, αυτό μ' έκανε να ξεπεράσω τ' άκρα. Είχα κάνει μια τεράστια προσπάθεια να είμαι έτοιμος για το Ρολάν Γκαρός, πολεμώντας να ξεπεράσω τόσο το χωρισμό των γονιών μου όσο και τον πόνο στα γόνατα μου, όμως τώρα ξέρω ότι, καθώς ήμουν εξασθενημένος σε σώμα και πνεύμα, δεν μπορούσα να συνεχίσω άλλο.

Τρομερά λυπημένος, αποσύρθηκα από το Γουίμπλεντον. Ο άμεσος λόγος ήταν τα γόνατά μου, όμως γνώριζα ότι η αιτία ήταν η εσωτερική μου κατάσταση. Ο ανταγωνιστικός μου ζήλος είχε υποχωρήσει, η αδρεναλίνη είχε εξαντληθεί.

Ο φυσιοθεραπευτής μου, Ζοάν Φορκάδες, λέει ότι υπάρχει μια ολιστική σύνδεση αιτίας και αποτελέσματος μεταξύ του συναισθηματικού στρες και τη σωματικής κατάρρευσης. Λέει ότι αν το κεφάλι σου βρίσκεται σε διαρκές στρες, κοιμάσαι λίγο και το μυαλό σου αποσπάται -ακριβώς τα συμπτώματα που είχα εκείνη την εποχή- η επίδραση στο σώμα σου είναι καταστρεπτική. Μηνύματα αναμεταδίδονται στους μύες που, υπό την πίεση του ανταγωνισμού, οδηγούν σε τραυματισμούς. Είμαι σίγουρος ότι ο Ζοάν έχει δίκιο.
Το ότι βρισκόμουν στο Γουίμπλεντον, ότι προσπαθούσα να βρεθώ σε φόρμα, αντί να βρίσκομαι στο σπίτι, μου υπενθύμιζε κάθε στιγμή πόσο δραματικά είχαν αλλάξει οι ζωές μας, κάτι που μόνο βάθυνε την εσωστρέφεια και τον πόνο μου.
Δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να μισήσω το τένις, όπως λένε ορισμένοι επαγγελματίες αθλητές. Δεν μπορείς να μισήσεις κάτι, δεν το πιστεύω, εφόσον σου φέρνει το φαγητό στο τραπέζι και σου έχει δώσει σχεδόν όλα όσα έχεις στην ζωή.
Μπορεί να έρθει μια στιγμή, ωστόσο, που κουράζεσαι και ένα μέρος αυτού του φανατικού ενθουσιασμού, που χρειάζεσαι για να ανταγωνίζεσαι στον ύψιστο βαθμό, αρχίζει να βουλιάζει. Πάντα πίστευα, όπως και ο προπονητής και θείος μου Τόνι, ότι για να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, πρέπει να μην σπάσεις ποτέ τα μοτίβα που έχεις καθιερώσει.
Πρέπει να συνεχίσεις να προπονείσαι σκληρά, πολλές ώρες, είτε έχεις τη διάθεση είτε όχι, επειδή η οποιαδήποτε χαλάρωση στην ένταση θ' αντανακλαστεί στα αποτελέσματα σου στο γήπεδο. Όμως έρχεται μια στιγμή, οπότε απλά δεν μπορείς να συνεχίσεις στο 100% και περιμένεις να επιστρέψει η επιθυμία".