Πολλά σημαντικά γεγονότα έγιναν σαν σήμερα:
- Η απόπειρα δολοφονίας της Αμαλίας ήταν απλά το προανάκρουσμα της εξέγερσης για την ανατροπή του Όθωνα
- Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος επιβλήθηκε για πρώτη φορά στα οικονομικά του ελληνικού κράτους
- Μπήκε η ταφόπλακα, που οδήγησε στο μαρασμό της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης
- Δύο αρχηγοί κρατών δολοφονήθηκαν
- Τα εγκαίνια του Ολυμπιακού σταδίου άνοιγαν μια νέα εποχή για τον ελληνικό αθλητισμό
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1861, έλαβε χώρα ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά περιστατικά της κλιμακούμενης αντιοθωνικής τάσης της ελληνικής κοινωνίας, που δεκατρείς μήνες αργότερα θα οδηγούσε και στην κατάλυση της βασιλείας του Όθωνα. Ο δεκαοκτάχρονος φοιτητής της Νομικής Αριστείδης Δόσιος αποπειράθηκε να δολοφονήσει τη βασίλισσα Αμαλία, η οποία όμως δεν έπαθε το παραμικρό.
Το περιστατικό συνέβη κοντά στα ανάκτορα (σημερινή Βουλή) γύρω στις 9 το βράδυ, ενώ δύο ώρες αργότερα εκδόθηκε υπουργική ανακοίνωση, που αποτελεί μνημείο απόλυτης υποταγής στο μοναρχικό θεσμό:
ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ
Προς τον ελληνικόν λαόν.
Συμπολίται
Ο Θεός ο αγαπών την Ελλάδα έσωσεν αυτήν εκ φοβερού κινδύνου.
Την εσπέραν ταύτην περί την 9ην μετά μεσημβρίαν ώραν η Αυτής Μεγαλειότης η αντιβασιλεύουσα Βασίλισσα επιστρέφουσα εκ του περιπάτου έφιππος επυροβολήθη υπό απονενοημένου νεανίου διά πιστολίου ρεβόλβερ ολίγον μακράν των Ανακτόρων.
Η μελετηθείσα στυγερά πράξις απέτυχε κατ' ευχήν, και η Αυτή Μεγαλειότης η σεπτή Άνασσα ηκολούθησεν αβλαβής τον δρόμον της.
Ο ένοχος συνελήφθη αμέσως, και τεθείς υπό ανάκρισιν ωμολόγησε την πράξιν ειπών ότι δεν είχε συνενόχους. Άκρα ησυχία επικρατεί εις την πρωτεύουσαν. Το κυριεύον αίσθημα είναι αγανάκτησις όλων των πολιτών κατά του ανοσιουργήματος και αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τον Ύψιστον δια΄την επελθούσαν σωτηρίαν.
Εν Αθήναις, την 6 Σεπτεμβρίου 1861
Την 11 μετά μεσημβρίαν
Ο πρόεδρος
ΑΘΑΝ. Α. ΜΙΑΟΥΛΗΣ
Α. Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ, Δ. ΒΟΤΣΑΡΗΣ,
Ε.Α. ΣΙΜΟΣ, Μ. ΠΟΥΛΗΣ, Χ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Δόσιος ομολόγησε στις αρχές ότι κίνητρό του ήταν "ν' απαλλάξει τη χώρα από την τυραννία", δηλαδή "την έλλειψη εθνοφυλακής, το περί διαδοχής ζήτημα και την ελεεινή οικονομική κατάσταση". Υπέστη φρικτά βασανιστήρια και κατέληξε στο φρενοκομείο, ενώ εξαπολύθηκε σειρά διώξεων κατά όσων αντιπολιτεύονταν τον Όθωνα και την απόλυτη εξουσία κατά παραβίαση του -ούτως ή άλλως συντηρητικού - Συντάγματος.
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1897 (ή 18 Σεπτεμβρίου σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο) και ώρα 4 το απόγευμα, υπογράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη (στο περίπτερο Τοπχανέ) η προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης, με την οποία αποφασιζόταν μεν η εκκένωση της Θεσσαλίας από τον τουρκικό στρατό, ο οποίος την είχε καταλάβει μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του περασμένου Απριλίου, όμως το αντίτιμο ήταν βαρύ για το φτωχό ελληνικό κράτος, που τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε κηρύξει χρεωκοπία και πλέον καλούνταν να καταβάλει υπέρογκες χρηματικές αποζημιώσεις στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Εδώ βρισκόταν και η παγίδα, καθώς οι δανειστές της χώρας, που έχασαν τα λεφτά τους με τη χρεωκοπία του 1893, πήραν το αίμα τους πίσω χορηγώντας νέο δάνειο στην Ελλάδα, που συνοδευόταν από ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο της χώρας.
Συγκεκριμένα, το άρθρο 2 της προκαταρκτικής αυτής συνθήκης προέβλεπε: "Ο σχετικός δια την διευκόλυνσιν της ταχείας πληρωμής της αποζημιώσεως διακανονισμός θέλει γίνει τη συναινέσει των Δυνάμεων κατά τρόπον μη θίγοντα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιών δανειστών της Ελλάδος, κατόχων ομολογιών του ελληνικού δημοσίου χρέους. Προς τον σκοπόν τούτον θέλει ιδρυθή εν Αθήναις Διεθνής Επιτροπή εξ αντιπροσώπων των μεσολαβησασών Δυνάμεων. Η ελληνική κυβέρνησις θέλει επιτύχει την ψήφισιν νόμου, εγκρθέντος προηγουμένως υπό των Δυνάμεων κανονίζοντος την λειτουργίαν της Επιτροπής και δυνάμει του οποίου η είσπραξις και διάθεσις προσόδων επαρκών διά την υπηρεσίαν του Δανείου της πολεμικής αποζημιώσεως και των άλλων εθνικών χρεών θα τεθή υπό τον απόλυτον έλεγχον της Επιτροπής".
Οι επαχθείς όροι της συμφωνίας, φούντωσαν τις φήμες για παραίτηση της κυβέρνησης Ράλλη, που τελικά θα υποβαλλόταν ύστερα από δύο εβδομάδες, όταν η Βουλή θα καταψήφιζε την κυβέρνηση. Ήδη, από την πρώτη στιγμή, η δηλιγιαννική αντιπολίτευση εξέφρασε τη σφοδρή αντίθεσή της, ξεχνώντας ότι επί πρωθυπουργίας Δηλιγιάννη η Ελλάδα σύρθηκε στον ταπεινωτικό ελληνοτουρκικό πόλεμο.
"Όλοι είμεθα ένοχοι. Όλοι έχομεν ανάγκην εξιλασμού. Όλοι έχομεν ανάγκην με πύρινα δάκρυα μετανοίας ειλικρινούς να βαλσαμώσωμεν τας πληγάς, τας οποίας ηνοίξαμεν εις το σώμα της πατρίδος", σχολίαζε δυο μέρες μετά το "Άστυ", ενώ επιτέθηκε στους δημαγωγούς της αντιπολίτευσης, που δεν παραδέχονταν τα λάθη τους: "Οι λέγοντες, ότι δεν ενέχονται και ζητούντες να ρίψουν τας ευθύνας αποκλειστικώς επί άλλων, είνε μεγάλοι εγκληματίαι και αι φωναί των μας ενθυμίζουν τ' άσματα των δειλών ή των ενόχων, όταν διέρχωνται σκοτεινόν μέρος. Ζητούν ν' αποκοιμίσουν την συνείδησίν των ή ν' αποπλανήσουν. Αλλ' ειλικρινείς δεν είνε, ούτε είνε δυνατόν να φρονούν ότι ρυμουλκηθέντες μέχρις εγκληματικώς απαρασκεύου και ανωφελούς πολέμου, είνε αθώοι". Ωστόσο, στις 09.09, στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα επιχειρούσε να μεταδώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας: "Τα έθνη, και όταν τόσο ισχυροί συνομνύουν εναντίον των, γονατίζουν, κυλίονται, αιμάσσουν, πονούν, αλλά δεν εξαφανίζονται".
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1901, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ γινόταν ο τρίτος από τους τέσσερις συνολικά Αμερικανούς προέδρους που δολοφονήθηκαν. Ο 28χρονος Leon Czoglosz επιτέθηκε στον ΜακΚίνλεϊ πυροβολώντας τον δύο φορές, την ώρα που ο τελευταίος επισκεπτόταν την Παναμερικανική έκθεση στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Ο αμερικανός πρόεδρος τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιακή χώρα, ενώ θ' άφηνε την τελευταία του πνοή στις 13 Σεπτεμβρίου, μία μέρα μετά την έναρξη της δίκης του δράστη της επίθεσης.
[Βλ. σχετικά: Οι 4 πρόεδροι των ΗΠΑ που δολοφονήθηκαν]
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1955 βίαια επεισόδια ξέσπασαν στην Κωνσταντινούπολη σε βάρος των Ελλήνων κατοίκων της και των περιουσιών τους (Σεπτεμβριανά). Όλα ξεκίνησαν μετά τη μετάδοση της είδησης ότι στο σπίτι όπου (φέρεται να) γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, σημειώθηκε έκρηξη δυναμίτιδας. Η είδηση μεγαλοποιήθηκε και προκάλεσε μια όχι και τόσο αυθόρμητη εξέγερση των Τούρκων της Κωνσταντινούπολης και άλλων μεγάλων πόλεων, όπως της Σμύρνης, σε βάρος του ελληνικού στοιχείου.
Μέσα σε λίγες ώρες, χιλιάδες ελληνικά καταστήματα καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν, ενώ συνολικά 16 Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες σκοτώθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν από το μαινόμενο πλήθος, που συνέχισε τις επιθέσεις και την επόμενη μέρα. Τα γεγονότα αυτά προκάλεσαν κύμα φυγής των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, τα δικαιώματα των οποίων ήταν μεν κατοχυρωμένα από τη Συνθήκη της Λωζάνης, όμως καταπατήθηκαν βάναυσα υπό την ανοχή των τουρκικών αρχών.
Από την περιγρσφή της εφημερίδας "Ελευθερία" την επόμενη μέρα, προτού γίνουν γνωστές αναριχιαστικές λεπτομέρειες των γεγονότων:
"Η οργανωμένη αυτή βία εξεδηλώθη ολίγας μόνον ώρας αφ' ης αι εφημερίδες και το ραδιόφωνον ανήγγειλαν τα του επεισοδίου της Θεσσαλονίκης.
Αι πρώται εκδηλώσεις συνίστανται εις παρελάσεις νεαρών Τούρκων κραδαινόντων σημαίας εις διαφόρους συνοικίας της πόλεως. Εις την αρχήν επεκράτει σχετική τάξις και οι αστυνομικοί ήσαν εις θέσιν να διατηρούν την κυκλοφορίαν.
Μετ' ολίγον όμως έκαμον την εμφάνισίν των ολονέν περισσότεροι διαδηλωταί, φέροντες τεραστίας σημαίας και φωνάζοντες "Η Κύπρος είναι ιδική μας". Εν συνεχεία ούτοι ηξίοναν από τους Έλληνας καταστηματάρχας και τους Έλληνας ιδιοκτήτας οικιών να υψώσουν τας τουρκικάς σημαίας των. Ούτω εντός ολίγου η πόλις έπλεεν εις το ερυθρόν χρώμα.
Κατόπιν περί την 8.30 εσπερινήνο όχλος ήρχισε να κινήται προς τα καταστήματα τα οποία ήτο γνωστόν ότι ανήκον εις Έλληνας και ιδίως προς εκείνα, τα οποία δεν είχον υψώσει τουρκικάς σημαίας. Εις πολλάς περιπτώσεις ρωμαλέοι Τούρκοι αλήται ανελάμβαναν την ειδικήν αποστολήν της διά σιδηρών μοχλών παραβιάσεως των κατεβασμένων ρολών..."
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1966, δολοφονική επίθεση δέχτηκε ο πρόεδρος της Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας Χέντριχ Φέρβαιρντ, ο "αρχιτέκτονας" της πολιτικής του απαρτχάιντ, μέσα στο Κοινοβούλιο της χώρας. Δράστης ήταν ο ελληνικής καταγωγής Δημήτρης Τσαφέντας, που εργαζόταν ως κλητήρας στη νοτιοαφρικανική Βουλή. Στην αστυνομία ο Τσαφέντας δήλωσε ότι δολοφόνησε τον πρωθυπουργό επειδή ένιωθε αηδία για τη ρατσιστική του πολιτική, όμως οι ιατρικές γνωματεύσεις τον χαρακτήριζαν ως σχιζοφρενή. Τελικά, ο Τσαφέντας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με δικαίωμα απελευθέρωσης μόνο αν του έδινε χάρη ο πρόεδρος της χώρας, ενώ πέθανε από πνευμονία τον Οκτώβριο του 1999 σε ψυχιατρική κλινική της Νοτίου Αφρικής και σε ηλικία 81 ετών.
Στις 6 Σεπτεμβρίου 1982 εγκαινιάστηκε το Ολυμπιακό στάδιο (ΟΑΚΑ) της Αθήνας με την έναρξη του 13ου πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος στίβου. Περίπου 80.000 θεατές κατέκλυσαν τις κερκίδες για να παρακολουθήσουν την τελετή έναρξης και τα πρώτα αγωνίσματα.
Στις 17.25΄ ξεκίνησε το τελετουργικό μέρος με την είσοδο νέων, που κρατούσαν ευρωπαϊκές σημαίες, ενώ σε κάποια στιγμή με την παράταξή τους σχημάτισαν το σύμβολο της ειήνης. Η ειρήνη και η φιλία μεταξύ των λαών ήταν το κεντρικό μήνυμα όλης της τελετής, που στη συνέχεια εκφράστηκε και με τον ποντιακό χορό "πόλεμος και ειρήνη", αλλά και με την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού "Ειρήνη" του συνθέτη Γιάννης Μαρκόπουλου.
Ακολούθησε η παρέλαση των αθλητών, η έπαρση των σημαιών, η εκφώνηση του λόγου του υφυπουργού Νέας Γενιάς και Αθλητισμού, που τότε ήταν ο Κώστας Λαλιώτης, το μήνυμα του προέδρους της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, ενώ την έναρξη των αγώνων κήρυξε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος στην ομιλία του αναφέρθηκε στο αθλητικό ιδεώδες:
"Είναι γνωστό ότι η αθλητική ιδέα, που γεννήθηκε στην Ελλάδα, είχε πάνω απ' όλα ηθικό περιεχόμενο. Είχε σαν σκοπό τη δημιουργία ολοκληρωμένης προσωπικότητας με τη σωματική και ηθική βελτίωση του ανθρώπου, ένα συνδυασμό που οι πρόγονοί μας εξέφρασαν, ως γνωστόν, με το περίφημο ρητό "νους υγιής εν σώματι υγιεί".... Είναι φανερό ότι η καλλιέργεια της ιδέας αυτής επιβάλλεται περισσότερο στην εποχή μας, που είναι γυμνή από ιδανικά. Γιατί θα απομακρύνει τους νέους από επιδόσεις βλαβερές και θα τους εμπνεύσει υγιείς φιλοδοξίες. Αλλά επιβάλλεται, προπαντός γιατί θα ενισχύσει το πνεύμα το φιλειρηνικό, που τόσο χρειάζεται σήμερα ο κόσμος..."
Όπως σχολίαζε την επόμενη μέρα η Καθημερινή, "εγκαινιάζοντας... ένα από ωραιότερα και αρτιότερα στάδια του κόσμου, η Αθήνα.. δικαιούται πλέον να είναι μία πρωτεύουσα του διεθνούς αθλητισμού... Ο μέγιστος στόχος που επετεύχθη ήταν η κατασκευή του Ολυμπιακού Σταδίου της Καλογρέζας, έργο σπουδαίο, το οποίο από χθες δίνει άλλες προτεραιότητες διεθνούς προβολής στον ελληνικό αθλητισμό".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου