15 συμπεράσματα από μια προεκλογική περίοδο, που μας κάθισε στο στομάχι

Βαθιά πολιτική ανάλυση δεν θα κάνω. Άλλωστε, δεν είχα το κουράγιο να παρακολουθήσω από κοντά την πολλοστή τα τελευταία χρόνια προεκλογική δραστηριότητα των κομμάτων, που ευτυχώς κλείνει την αυλαία της λίγες μέρες - με το φόβο να ξανανοίξει η αυλαία σε λίγους μήνες ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ούτε και στο 19ο αιώνα οι διορισμένες από το βασιλιά κυβερνήσεις δεν άλλαζαν τόσο συχνά! Όπως και να χει, λίγες μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες επιχειρώ ένα διαφορετικό απολογισμό της προεκλογικής περιόδου με καυστική διάθεση προς όλους - χωρίς βέβαια αυτό να μεταφράζεται και σε απόρριψη των πάντων. Όχι ότι δεν θα είχα διάθεση να επιχειρηματολογήσω για την ψήφο μου, στην οποία μπορώ να πω ότι έχω γενικά καταλήξει, αλλά νιώθω τόσο κουρασμένος απ' όλη αυτήν τη φασαρία, ώστε θεωρώ πιο χρήσιμο να την ξορκίζω αποδομώντας την.

Τα 15 συμπεράσματα:

1. Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι τον Ιούλιο σκανδαλίζονταν από τους κυβερνητικούς χωρίς γραβάτες, σήμερα αποθεώνουν τον Μεϊμαράκη που μιλάει "λαϊκά", σαν "άνθρωπος της πιάτσας". Μάλιστα, κατακεραυνώνουν όσους δείχνουν να ενοχλούνται από τη συμπεριφορά βαρύμαγκα. Ε, αφού φοράει γραβάτα ο άνθρωπος, ας μιλάει... αλανιάρικα.Δεν πειράζει. Η γραβάτα είναι το σημαντικό (και η επαφή με τη λογική εκπέμπει SOS).

2. Το αντίγραφο δύσκολα μπορεί να αντιγράψει με επιτυχία το πρότυπο και μάλιστα με δύο δεκαετίες διαφορά. Άλλες εποχές, άλλες ανάγκες. (Ή αλλιώς γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου)

3. Το κόμμα του Παπανικόλα έχει περισσότερα έσοδα από τα κόμματα των - πολύ πιο προβεβλημένων - Γεωργίου Παπανδρέου και Απόστολου Γκλέτσου. (Ή μήπως το επιχείρημα "δεν κατεβαίνουμε στις εκλογές λόγω έλλειψης χρημάτων" είναι το νέο τρεντ όσων φοβούνται την ετυμηγορία της κάλπης;)

4. Τι κοινό έχουν οι πολιτικοί αρχηγοί και τα μοντέλα; Θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Τα μεν μοντέλα κάνουν γκεστ σταριλίκια σε σίριαλ της τηλεόρασης ή καμιά θεατρική ξεπέτα, οι δε πολιτικοί αρχηγοί γυρίζουν προεκλογικά σποτάκια.

5. Δεν ξέω αν ο Καμμένος μπει στη Βουλή (ούτε και με απασχολεί ιδιαίτερα να πω την αλήθεια), πάντως μπορεί ν' αρχίσει να σκέφτεται στα σοβαρά μήπως θα ήταν καλύτερο ν' ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού - όχι στο θέατρο, αλλά σε καμιά ταινία ή σε κανένα τηλεοπτικό σίριαλ και πάντα σε κωμικούς ρόλους. (Δηλαδή ο Θέμος Αναστασιάδης στο "Φιλί της ζωής" καλύτερος ήταν;)

6. Γενικά, τα πιο συζητημένα προεκλογικά σποτ αποπνέουν αισθητική Βασίλη Λεβέντη, ο οποίος, αν δεν μπει κι αυτήν τη φορά στη Βουλή, θα μπορεί τουλάχιστον να δικαιολογηθεί ότι τον αντέγραψαν. (Αλλά μάλλον θα μπει κι αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό). Ακόμη και το Ποτάμι φλέρταρε με την αισθητική Λεβέντη!

7. Γενικό συμπέρασμα: Οι εγωκεντρικοί δεν έχουν την αίσθηση του αυτοσαρκασμού. Ή μάλλον νομίζουν ότι την έχουν, αλλά δεν... Και μην ακούσω τίποτα.. "τι είπατε;"! 

8. Μπαγιάτικο, αλλά της προεκλογικής περιόδου: Ο εκάστοτε πρόεδρος της Βουλής είναι και συνταγματικός δικαστής, ανώτατος πάντων. Και ενώ ακόμη και οι συλλογικά εκδιδόμενες αποφάσεις του Αρείου Πάγου μπορούν να υφίστανται την αδυσώπητη κριτική του οποιουδήποτε, οι προσωπικές κρίσεις του (ή της) προέδρου της Βουλής έχουν το αλάθητο! (Ε, εδώ έχει θέση το "Τι είπατε;"!)

9. Το σποτάκι της Φώφης Γεννηματά, που ως γυναίκα αρχηγός κόμματος (όχι πάντως και η πρώτη ιστορικά) απευθύνεται μόνο στις γυναίκες, γιατί είπαμε ότι δεν είναι σεξιστικό; Ή μήπως είναι σοβαρό πολιτικό επιχείρημα ότι "μια γυναίκα πρέπει να ψηφίζει γυναίκα"; (Προφανώς είναι το ίδιο ασόβαρο με την άποψη ότι "ένας άνδρας πρέπει να ψηφίζει άνδρα")

10. Το διαφημιστικό σποτ της Χρυσής Αυγής με τα παιδάκια που "δεν θέλουν όταν μεγαλώσουν να είναι μειοψηφία στη χώρα τους" σε τι διαφέρει από ένα κλασικό παιδομάζωμα; Η μήπως υπάρχει καλή και κακή πλύση εγκεφάλου;  (Αλήθεια, η Χρυσή Αυγή άλλαξε αρχηγό ή από σύμπτωση έβλεπα - πάνω στο ζάπινγκ δηλαδή - τον Κασιδιάρη να δίνει συνεντεύξεις τύπου;)

11. Παραδόξως, ενώ τα γκάλοπ έχουν πέσει από πολύ έως εντελώς έξω στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις (εκλογές Ιανουαρίου και δημοψήφισμα Ιουλίου), τα ΜΜΕ τα εμπιστεύονται τόσο πολύ, ώστε συναγωνίζονται ποιο θα παρουσιάσει τις περισσότερες δημοσκοπήσεις. Θα πέσουν τουλάχιστον μέσα αυτήν τη φορά; (Ή πάλι θα ακούσουμε εύκολες δικαιολογίες για κύματα αναποφάσιστων που αποφάσισαν μέσα στο παραβάν και παραδόξως όλοι πήραν την ίδια απόφαση;)

12. Με κάθε σεβασμό στον Πάνο Χαρίτο και την πορεία του, ένας πολεμικός ανταποκριτής με μακρά εμπειρία στο καυτό μέτωπο της Παλαιστίνης αδικεί τον εαυτό του, όταν γίνεται συντονιστής-"γλάστρα" σε ντιμπέιτι, όπου περιορίζεται να λέει (σε υπερβολικά χαμηλούς τόνους) "ευχαριστούμε κύριε τάδε" ή "τελείωσε ο χρόνος σας". 

13. Στη μία εβδομάδα προεκλογικής περιόδου του δημοψηφίσματος, βαρεθήκαμε ν' ακούμε πώς οι τουρίστες ακύρωναν κατά δεκάδες χιλιάδες τις διακοπές τους στην Ελλάδα λόγω των capital controls, κάτι που αποτελούσε "βαρύ πλήγμα" για τον ελληνικό τουρισμό, ενώ τώρα ακούμε (χωρίς να το βαρεθούμε κιόλας) πώς ο ελληνικός τουρισμός σημείωσε... ρεκόρ αφίξεων, αλλά με μειωμένα έσοδα (λόγω των capital controls). Το δεύτερο είναι σαφώς πιο κοντά στην πραγματικότητα, αλλά... πώς είπαμε ότι αυτή η αντίφαση βοηθά τα ΜΜΕ να χτίσουν την αξιοπιστία τους; 

14. Περισσότερο από ποτέ νομίζω έγινε αισθητή η ανάγκη να υπάρξουν νέα κόμματα. Όχι μνημονιακά ή αντιμνημονιακά, αλλά νέα κόμματα με νέες αντιλήψεις σε όλα τα επίπεδα: από την πολιτική ουσία μέχρι την πολιτική επικοινωνία. Αυτή θεωρώ ότι ήταν και η μεγαλύτερη παρενέργεια των έξι χρόνων οικονομικής κρίσης, ότι ενώ υπήρχαν οι τέλειες προϋποθέσεις για τη δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών και την ανάδειξη νέων πολιτικών ηγετών, όλες οι ευκαιρίες πετάχτηκαν στα σκουπίδια, γιατί κανείς (απ' όσους μπορούσαν) δεν ήταν αρκετά τολμηρός να το ρισκάρει. Και το χειρότερο, δεν διαφαίνεται κάτι άμεσο στον ορίζοντα.

15. Τελικά κατάλαβε κανείς γιατί γίνονται αυτές οι εκλογές; Το πρόβλημα δεν είναι ότι θα πάμε για τρίτη Κυριακή (από τις 52 του χρόνου) να ρίξουμε ένα φακελάκι μ' ένα ψηφοδέλτιο μέσα αποφασίζοντας για το μέλλον του τόπου. Το πρόβλημα είναι οι ατέρμονα, μονότονες και καθόλου διαφωτιστικές συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ, που σε υποχρεώνουν είτε να κλείνεις την τηλεόραση (αλλά πώς να περάσεις την ώρα σου σε καιρό οικονομικής κρίσης;) είτε να γίνεις τηλεθεατής ζόμπι, που ακούει αποβλακωμένος χωρίς ν' αντιδρά, γιατί δεν ξέρει πώς πρέπει ν' αντιδράσει ζώντας αδιαλείπτως την ημέρα της μαρμότας.

Απορία: Το γεγονός ότι δεν ασχολήθηκα με το ΚΚΕ ούτε ευθέως ούτε εμμέσως δείχνει ότι ήταν τελείως αδιάφορη και προβλέψιμη η προεκλογική του παρουσία ή κάτι δεν έπιασα στο ενδιάμεσο;