"Δύο πράγματα με φοβίζουν. Το ένα είναι μήπως τραυματιστώ. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα, όσο το δεύτερο, που είναι η ήττα". Αυτή η δήλωση του Αμερικανού ποδηλάτη Λανς Άρμστρονγκ στο περιοδικό Playboy το 2005, μετά το σερί των επτά συνεχόμενων νικών στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας, πρόδιδε εμμέσως την ελλιπή ηθική αντίσταση του αθλητή σε οποιοδήποτε παράνομο βοήθημα θα του εξασφάλιζε την πολυπόθητη νίκη.
Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος όχι απλά δεν παραδεχόταν τις φήμες που οργίαζαν ακόμη και την περίοδο του μεγάλου σερί επιτυχιών (1999 - 2005), αλλά αντιθέτως έκανε επιθετικές δηλώσεις, που σήμερα ακούγονται αρκετά προκλητικές. Το 2002 ένας θεατής του Tour de France τον γιούχαρε την ώρα του αγώνα αποκαλώντας τον "ντοπέ" και στη συνέχεια ο Άρμστρονγκ δήλωνε:
"Αν κέρδιζα ένα δολάριο κάθε φορά που κάποιος φώναζε "ντοπέ, ντοπέ", θα ήμουν πλούσιους. Αλλά αυτά είναι τα πράγματα με τα οποία πρέπει να ζήσω και δε βρίσκομαι εδώ για να γίνω φίλος μ' ένα μάτσο ανθρώπων που στέκονται στην άκρη του δρόμου, που έχουν πιεί υπερβολικά και θέλουν να φωνάξουν "ντοπέ". Δεν πρέπει να μ' απασχολεί. Ούτε θα μ' απασχολεί σε τρία-τέσσερα χρόνια, όταν θα κάθομαι στην παραλία με τα παιδιά μου πίνοντας μια κρύα μπίρα".
Όντως, ύστερα από 4 χρόνια ο Λανς Άρμστρονγκ είχε την πολυτέλεια να κάθεται χαλαρός σε μια παραλία και να απολαμβάνει τους θριάμβους του. Σήμερα, όμως, μια δεκαετία μετά το περιστατικό εκείνο που τόσο εξόργισε τον ποδηλάτη, κι ενώ όλη η αλήθεια έχει βγει στο φως, ο Άρμστρονγκ όχι απλά έχασε τους τίτλους, αλλά κέρδισε την περιφρόνηση της παγκόσμιας αθλητικής - και όχι μόνο - κοινότητας.
Το μεγάλο σοκ στην περίπτωση του Άρμστρονγκ δεν ήταν απλά η εμπλοκή του με αναβολικές ουσίες, το γεγονός ότι οι νίκες και τα ρεκόρ του βασίζονταν σε χημικά σκευάσματα και όχι στη δική του προσπάθεια, ούτε η προσπάθεια του να κρύψει την αλήθεια κατηγορώντας όσους αναζητούσαν την αλήθεια.
Καλώς ή κακώς, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αθλητής που μετέρχεται τέτοια μέσα. Η απογοήτευση οφείλεται κυρίως στο ότι ο Άρμστρονγκ αποτελούσε σύμβολο και πρότυπο για πολλούς ανθρώπους εξ αιτίας του σκληρού, άνισου και τελικά νικηφόρου αγώνα που έδωσε με τον καρκίνο, ο οποίος διαγνώστηκε για πρώτη φορά στους όρχεις, στις 2 Οκτωβρίου 1996, όταν ο Άρμστρονγκ ήταν μόλις 25 ετών.
Στη συνέχεια, ο καρκίνος εξαπλώθηκε στους πνεύμονες, στην κοιλιά και στον εγκέφαλο, ενώ οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν λιγότερες από 50%. Κι όμως, όχι απλά κατάφερε να βγει νικητής, αλλά ανέβηκε στην κορυφή της παγκόσμιας ποδηλασίας.
Καλώς ή κακώς, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αθλητής που μετέρχεται τέτοια μέσα. Η απογοήτευση οφείλεται κυρίως στο ότι ο Άρμστρονγκ αποτελούσε σύμβολο και πρότυπο για πολλούς ανθρώπους εξ αιτίας του σκληρού, άνισου και τελικά νικηφόρου αγώνα που έδωσε με τον καρκίνο, ο οποίος διαγνώστηκε για πρώτη φορά στους όρχεις, στις 2 Οκτωβρίου 1996, όταν ο Άρμστρονγκ ήταν μόλις 25 ετών.
Στη συνέχεια, ο καρκίνος εξαπλώθηκε στους πνεύμονες, στην κοιλιά και στον εγκέφαλο, ενώ οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν λιγότερες από 50%. Κι όμως, όχι απλά κατάφερε να βγει νικητής, αλλά ανέβηκε στην κορυφή της παγκόσμιας ποδηλασίας.
Οι δηλώσεις του σχετικά με την αρρώστια του υπήρξαν πολλές, σε σημείο να κατηγορείται από συναθλητές του ότι εκμεταλλευόταν το πρόβλημα της υγείας του για την προσωπική του προβολή. Οι δηλώσεις αυτές ενέπνευσαν πολλούς ανθρώπους, που είχαν ανάγκη να πάρουν δύναμη για να δώσουν τη δική τους άνιση μάχη με τον καρκίνο ή οποιαδήποτε άλλη αρρώστια.
Στην αυτοβιογραφία του "It's Not About the Bike: My Journey Back to Life", που κυκλοφόρησε το 2000, ο Λανς Άρμστρονγκ τόνιζε σε κάποιο σημείο: "Ο πόνος είναι προσωρινός. Μπορεί να διαρκέσει ένα λεπτό ή μια ώρα ή μια μέρα ή ένα χρόνο, όμως τελικά θα υποχωρήσει και κάτι άλλο θα πάρει τη θέση του. Αν παραιτηθώ, όμως, αυτό διαρκεί για πάντα".
Στη συνέντευξη του στο Playboy το 2005 υπογράμμιζε: "Μέσα από την ασθένεια μου έμαθα την απόρριψη. Ήμουν ξεγραμμένος. Εκείνη ήταν η στιγμή που σκέφτηκα, "Ok, το παιχνίδι συνεχίζεται. Όχι φυλακισμένοι. Όλοι πέφτουν"".
Στη συνέντευξη του στο Playboy το 2005 υπογράμμιζε: "Μέσα από την ασθένεια μου έμαθα την απόρριψη. Ήμουν ξεγραμμένος. Εκείνη ήταν η στιγμή που σκέφτηκα, "Ok, το παιχνίδι συνεχίζεται. Όχι φυλακισμένοι. Όλοι πέφτουν"".
Την ίδια χρονιά, Αύγουστος του 2005, σε συνέντευξη του στο τοκ σόου του δημοσιογράφου Λάρι Κινγκ, ο Άρμστρονγκ ήταν κάτι παραπάνω από κατηγορηματικός στη διάψευση ενός δημοσιεύματος της γαλλικής εφημερίδας L' Equippe, ότι έκανε χρήση αναβολικών το 1999. Μάλιστα, επικαλέστηκε και την περιπέτεια της υγείας του, προκειμένου να πείσει για τους ισχυρισμούς του:
"Αν σκεφτείς την κατάσταση μου: ένας τύπος που επιστρέφει από μια αναμφισβήτητα θανατική ποινή, γιατί θα ήθελα να συμμετάσχω σ' ένα σπορ και να ντοπάρω τον εαυτό μου και να ρισκάρω ξανά την ζωή μου; Είναι τρελό. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Όχι. Με τίποτα".
Κι ενώ οι αποκαλύψεις πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας το - δίσεκτο, όπως αποδείχτηκε για τον ίδιο - 2012 και η Παγκόσμια Ομοσπονδία του αφαίρεσε τους τίτλους, ο Λανς Άρμστρονγκ παραδέχτηκε για πρώτη φορά δημόσια ότι όντως αγωνίστηκε και κέρδισε τίτλους στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας ντοπαρισμένος, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στην Όπρα Ουίνφρεϊ, που θα μεταδοθεί σύντομα.
Τι ήταν εκείνο που τον έπεισε να αλλάξει τακτική και να παραδεχτεί την αλήθεια, λίγους μόνο μήνες μετά την προκλητική, όπως χαρακτηρίστηκε, φωτογραφία που ανέβασε στο τουίτερ, όπου ξάπλωνε χαλαρός στον καναπέ του σπιτιού, κάτω από τις επτά κίτρινες φανέλες που συμβόλιζαν τις επτά - άκυρες - νίκες του στο tour de France;
Το 2002, πάντως, ο ίδιος ο Λανς Άρμστρονγκ δήλωνε: "Ένα γιουχάισμα είναι πολύ πιο δυνατό από μια επευφημία. Αν έχεις 10 ανθρώπους να σ' επευφημούν και έναν να σε γιουχάρει, το μόνο που ακούς είναι το γιουχάισμα". Και η αλήθεια είναι ότι ο 41χρονος ποδηλάτης έχει καιρό ν' ακούσει επευφημίες - όχι, φυσικά, άδικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου