Μια λέξη είναι συνδεδεμένη με τον Ιωάννη Μεταξά: το "όχι" που είπε στον Ιταλό πρέσβη τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Δηλαδή, η απάντησή του δεν ήταν τόσο λιτή, αλλά αυτή ήταν η ουσία των λόγων του, η άρνησή του να αποδεχτεί την απαίτηση του Μουσολίνι να επιτραπεί η διέλευση του ιταλικού στρατού στην ελληνική επικράτεια. Και κάπως έτσι, παρότι δεν υπήρχε κάποιο άλλο πολιτικό πρόσωπο της εποχής, που αν ασκούσε εξουσία ύστερα από δημοκρατικές εκλογές θα έδινε διαφορετική απάντηση, το "όχι" σαν λέξη ταυτίστηκε με τον Μεταξά, για τον οποίο πολλοί αγνοούν ότι υπήρξε ένας δικτάτορας, που κυνήγησε ανελέητα τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ακόμη περισσότεροι αγνοούν ότι, πολύ προτού γίνει δικτάτορας, ο Μεταξάς είχε ασχοληθεί με την πολιτική ως αρχηγός του κόμματος των Ελευθεροφρόνων, αποτυγχάνοντας συνεχώς, καθώς τα ποσοστά που έπαιρνε στις εθνικές εκλογές ήταν πολύ χαμηλά. Και βέβαια, κατά την κρίσιμη περίοδο της Β' Ελληνικής Δημοκρατίας (1924-1935), ο Μεταξάς είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποσταθεροποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος με τη συνεχή ανακίνηση του πολιτειακού και την υποστήριξή του στην έκπτωτη βασιλική οικογένεια των Γλίξμπουργκ.
Ήδη, στο δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου 1924 για την επικύρωση της απόφασης της Βουλής στη συνεδρίαση της 25ης Μαρτίου της ίδιας χρονιάς σχετικά με την ανακήρυξη του πολιτεύματος ως προεδρευομένη δημοκρατία, ο Μεταξάς ήταν μεταξύ των φανατικών υποστηρικτών του "όχι", κάτι που είχε φροντίσει να υπενθυμίσει η εφημερίδα "Νέα Ημέρα Τεργέστης" (εκδιδόταν στην Αθήνα, αλλά ιστορικά οι ρίζες της βρίσκονταν στην ιταλική πόλη, γι' αυτό και διατηρήθηκε το όνομά της στον τίτλο), που υποστήριζε το κόμμα των Ελευθεροφρόνων και τον Ιωάννη Μεταξά.
Υποτίθεται ότι το όχι στη δημοκρατία (και το ναι στον Γλίξμπουργκ) θα έφερνε την ελευθερία και την ανάπτυξη στη χώρα, μόλις ενάμιση χρόνο μετά τη μικρασιατική καταστροφή, τεράστιο μερίδιο για την οποία είχε και η βασιλική οικογένεια με τις ιδιοτελείς πολιτικές της δυναστείας, που είχαν απομονώσει διπλωματικά τη χώρα επί σειρά ετών. Πώς, λοιπόν, η μοναρχία, που και άλλες φορές είχε προκαλέσει πολλά δεινά στη χώρα, θα μπορούσε να εγγυηθεί όλα αυτά τα ιδανικά και τις ελευθερίες, που υποτίθεται ότι θα αντιμαχόταν η δημοκρατία; Κι όμως, ακόμη και η χειρότερη δημοκρατία είναι χίλιες φορές προτιμότερη από ένα πολίτευμα, όπου ο κληρονομικός ανώτατος άρχοντας μιας χώρας, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, παρεμβαίνει στις πολιτικές αποφάσεις.
Σήμερα, η εικόνα του συγκεκριμένου πρωτοσέλιδου του 1924 με το μεγάλο ΟΧΙ και με την υπογραφή του Ιωάννη Μεταξά από κάτω δημιουργεί άλλους ιστορικούς συνειρμούς και υπενθυμίζει ότι ο Μεταξάς δεν είπε "όχι" μόνο στον φασίστα Μουσολίνι, αλλά και στην εδραίωση της δημοκρατίας στην πατρίδα του, κάτι που θα εφάρμοζε άλλωστε και στην περίοδο της δικτατορικής διακυβέρνησής του.
Υποτίθεται ότι το όχι στη δημοκρατία (και το ναι στον Γλίξμπουργκ) θα έφερνε την ελευθερία και την ανάπτυξη στη χώρα, μόλις ενάμιση χρόνο μετά τη μικρασιατική καταστροφή, τεράστιο μερίδιο για την οποία είχε και η βασιλική οικογένεια με τις ιδιοτελείς πολιτικές της δυναστείας, που είχαν απομονώσει διπλωματικά τη χώρα επί σειρά ετών. Πώς, λοιπόν, η μοναρχία, που και άλλες φορές είχε προκαλέσει πολλά δεινά στη χώρα, θα μπορούσε να εγγυηθεί όλα αυτά τα ιδανικά και τις ελευθερίες, που υποτίθεται ότι θα αντιμαχόταν η δημοκρατία; Κι όμως, ακόμη και η χειρότερη δημοκρατία είναι χίλιες φορές προτιμότερη από ένα πολίτευμα, όπου ο κληρονομικός ανώτατος άρχοντας μιας χώρας, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, παρεμβαίνει στις πολιτικές αποφάσεις.
Σήμερα, η εικόνα του συγκεκριμένου πρωτοσέλιδου του 1924 με το μεγάλο ΟΧΙ και με την υπογραφή του Ιωάννη Μεταξά από κάτω δημιουργεί άλλους ιστορικούς συνειρμούς και υπενθυμίζει ότι ο Μεταξάς δεν είπε "όχι" μόνο στον φασίστα Μουσολίνι, αλλά και στην εδραίωση της δημοκρατίας στην πατρίδα του, κάτι που θα εφάρμοζε άλλωστε και στην περίοδο της δικτατορικής διακυβέρνησής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου