Τον περασμένο Ιούλιο, οι Ρόλινγκ Στόουνς συμπλήρωσαν πενήντα χρόνια παρουσίας από τη μέρα που έπαιξαν για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό στο κλαμπ Marquee στην οδό 165 Oxford Street του Λονδίνου. Καθώς το 2012, που σε ένα μήνα περίπου μας αποχαιρέτα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως "έτος των Ρόλινγκ Στόουνς", τουλάχιστον για τους φαν, ας κάνουμε μια αναδρομή στο 1965 και στο " (I Can't Get No) Satisfaction", να δούμε την πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι.
Λένε ότι η έμπνευση έρχεται στους καλλιτέχνες τις πιο ακατάλληλες ή τις πιο απίθανες στιγμές. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην περίπτωση του "Satisfaction". Ήταν βράδυ της 7ης Μαΐου 1965, στο μέσο της δεύτερης περιοδείας του βρετανικού συγκροτήματος στις ΗΠΑ. Ο Κιθ Ρίτσαρντς κοιμόταν σ' ένα δωμάτιο του Gulf Motel στο Κλίαργουοτερ της Φλόριντα, όταν η μελωδία εισέβαλε στα όνειρα του. Πετάχτηκε από τον ύπνο του, πήρε την κιθάρα του που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι, πάτησε το play στο παρακείμενο μαγνητόφωνο και έπαιξε μια οκτάβα. Ο μόνος στίχος που τραγούδησε ήταν αυτός του τίτλου: "I can't get no satisfaction".
Αμέσως μετά, μάλλον ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, παρόλο που ο στίχος έλεγε το ακριβώς αντίθετο ("δεν μπορώ να πάρω καμία ικανοποίηση"), ο Ρίτσαρντς άφησε την κιθάρα στην άκρη κι έπεσε να συνεχίσει τον ύπνο του - χωρίς καν να κλείσει το μαγνητόφωνο. "Στην κασέτα μπορείτε να μ' ακούσετε την ώρα που πέφτω (για ύπνο). Το υπόλοιπο είναι το ροχαλητό μου", όπως αποκάλυψε ο ίδιος σε συνέντευξη του. Το σημαντικό κομμάτι - η μουσική με το μοναδικό στίχο - δεν ξεπερνούσε τα 30 δευτερόλεπτα.
Η εντύπωση που αποκόμισαν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν ότι ο Ρίτσαρντς δεν είχε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από την έμπνευση που του ήρθε στο μέσο της νύχτας. "Ο Κιθ νόμιζε ότι είναι απλό. Δεν νομίζω ότι το άκουσε προσεχτικά... ένιωθε ότι ήταν ένας ανόητος ρυθμός" θα δήλωνε κάποια χρόνια αργότερα ο Μικ Τζάγγερ, που πάντως εμπνεύστηκε από τα 30 αυτά δευτερόλεπτα - ίσως και από το ροχαλητό του Κιθ Ρίτσαρντς - για να γράψει τους υπόλοιπους στίχους.
Τρεις μέρες μετά, στις 10 Μαΐου, έγινε η πρώτη ηχογράφηση στα Chess Studios του Σικάγο. Το αποτέλεσμα έμοιαζε με το στιλ του Μπομπ Ντίλαν και δεν ικανοποίησε ιδιαίτερα. Του έλειπε αυτό το κάτι που θα το βοηθούσε να ξεχωρίσει. Δυο μέρες αργότερα, στο Λος Άντζελες, ηχογραφήθηκε η δεύτερη και οριστική εκδοχή. Το τραγούδι απέκτησε έναν περισσότερο επιθετικό τόνο και ο Ρίτσαρντς έπαιξε στην κιθάρα του ένα εφέ Fuzzbox, ενώ ο Jack Nitzsche, που έκανε την ενορχήστρωση, προσέθεσε ντέφι και πιάνο.
Όλοι έμειναν ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα - εκτός από τον Κιθ Ρίτσαρντς.Τις επόμενες μέρες οι Στόουνς περιέλαβαν το τραγούδι στο πρόγραμμα των περιοδειών τους στις ΗΠΑ, ενώ το σινγκλ του "Satisfaction" κυκλοφόρησε λίγες εβδομάδες αργότερα και στις 10 Ιουλίου έγινε νούμερο ένα, όπου και παρέμεινε για 4 εβδομάδες. Ευτυχώς, που οι υπόλοιποι των Στόουνς δεν επηρεάστηκαν από τις ενστάσεις του Ρίτσαρντς. Το τραγούδι, που περιλαμβάνεται σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα ροκ τραγούδια όλων των εποχών, δεν θα είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα ξεκίνησαν από μια αναπάντεχη έμπνευση λίγων δευτερολέπτων μέσα στη νύχτα.
Πηγή: Performing Songwriter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου