Ο πρώτος φαρσέρ διά του τηλεφώνου στην Ελλάδα, που καταδικάστηκε σε φυλάκιση

εφημερίδα Ελληνικόν Μέλλον, 17.09.1937

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι σήμερα να κάνει κάποιος τηλεφωνικές φάρσες. Τα περισσότερα σταθερά - και οπωσδήποτε όλα τα ασύρματα - τηλέφωνα έχουν πλέον αναγνώριση κλήσης, το ίδιο ισχύει και για τα κινητά βεβαίως, ενώ πολλοί αποφεύγουν ν' απαντήσουν σε μια ανώνυμη κλήση, καθώς σε μια τέτοια περίπτωση συνηθέστερα στην άλλη άκρη της γραμμής θα βρίσκεται κάποιος που είτε θα διαφημίζει μια μάλλον περιττή υπηρεσία (και μάλιστα θα επιμένει να αγοράσετε τη "μεγάλη αυτή προσφορά") είτε θα υπενθυμίζει στον ατυχή συνομιλητή του διάφορα ανεξόφλητα χρέη του.

Νομίζω ότι σήμερα οι φάρσες γίνονται κυρίως με ασπίδα την ανωνυμία του ίντερνετ και των σόσιαλ μίντια. Πάντως τα προηγούμενα χρόνια, ως παιδιά οι περισσότεροι είτε κάναμε είτε ήμασταν παρόντες σε μία τουλάχιστον πετυχημένη ή αποτυχημένη τηλεφωνική φάρσα - συνήθως χωρίς δικαστικές συνέπειες. Τηλεφωνικές φάρσες έκαναν ενδεχομένως και οι παππούδες και οι προπαππούδες μας (ή τέλος πάντων όσων οι παππούδες και οι προπαππούδες ζούσαν σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο με διαθέσιμες τηλεφωνικές συνδέσεις). Μάλιστα, το Σεπτέμβριο του 1937 υπήρξε και η πρώτη - κατά τα φαινόμενα - καταδίκη φαρσέρ, ενώ οι τηλεφωνικές φάρσες θεωρούνταν ήδη μια "μάστιγα" της εποχής.
Όσον αφορά τις ακριβείς συνθήκες κάτω από τις οποίες συνελήφθη ο τηλεφωνικός φαρσέρ, υπάρχουν κάποιες μικρές αποκλίσεις σε δύο σχετικά δημοσιεύματα στον τύπο της εποχής εκείνης. Μάλιστα, υπάρχει διαφωνία και ως προς το όνομα του συλληφθέντα. Σύμφωνα με μια εφημερίδα ονομαζόταν Π. Ηλιόπουλος ή Πλούτσης, σύμφωνα με μια άλλη ωστόσο το όνομά του ήταν Ηλίας Πετρόπουλος ή Πλάτσης! Το ποια από τις δύο εφημερίδες ατύχησε από το δαίμονα του τυπογραφείου παραμένει μυστήριο, εκτός κι αν υπάρχει κάποιος απόγονος του εν λόγω φαρσέρ, ο οποίος μπορεί να μας διαφωτίσει σχετικά.
Ο Ηλιόπουλος ή Πετρόπουλος εργαζόταν ως μαρκαδόρος στο ιστορικό καφενείο "Βυζάντιον". Αγαπημένη του συνήθεια ήταν να τηλεφωνάει σε μια συγκεκριμένη ευκατάστατη οικογένεια της πρωτεύουσας και να παρενοχλεί την υπηρέτρια του σπιτιού. Τι της έλεγε; "Την περιέλουε με φράσεις αισχράς, της έκανεν ερωτικάς εξομολογήσεις και παντός είδους ασχημοσύνας", όπως προσπάθησε να περιγράψει με εύσχημο τρόπο ένα από τα δημοσιεύματα.
Όμως ο Ηλιόπουλος ή Πετρόπουλος δεν γνώριζε ότι η οικογένεια αυτή γνώριζε τον αντιεισαγγελέα Γκαζέτα, στον οποίο και απευθύνθηκε για να παραπονεθεί σχετικά. Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο Γκαζέτας ήταν παρών σε μία από τις πολλές τηλεφωνικές παρενοχλήσεις της υπηρέτριας της οικογένειας. Η ουσία είναι ότι ο αντιεισαγγελέας συμβούλεψε την υπηρέτρια να προσποιηθεί ότι δήθεν ανταποκρινόταν στα ερωτικά πειράγματα του φαρσέρ, ώστε να μάθαινε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για εκείνον, ακόμη και να έκλεινε ραντεβού μαζί του. Παράλληλα, μέσω της Τηλεφωνικής Εταιρίας θα γινόταν προσπάθεια να βρεθεί ο αριθμός από τον οποίο γινόταν η κλήση.
Πραγματικά, η προσπάθεια απέδωσε και μέσω της Τηλεφωνικής Εταιρίας διαπιστώθηκε ότι το τηλεφώνημα έγινε από το καφενείο "Βυζάντιον", κάτι που άλλωστε και ο ίδιος ο φαρσέρ είχε ομολογήσει στην υπηρέτρια. Περασμένα μεσάνυχτα, ο αντιεισαγγελέας Γκαζέτας κατευθύνθηκε στο καφενείο, όπου έμαθε περισσότερα στοιχεία για τον ενοχλητικό τηλεφωνητή, ο οποίος και συνελήφθη από έναν παρόντα αστυφύλακα και οδηγήθηκε στο αυτόφωρο, όπου το επόμενο πρωί δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός μήνα.
Πώς κρίνετε την ποινή; Αυστηρή, ήπια ή δίκαιη; Για έναν δημοσιογράφο της εποχής, η ποινή δεν ήταν και πολύ αυστηρή, "εάν ληφθή υπ' όψιν ότι η κακή αυτή συνήθεια είχε λάβει χαρακτήρα πληγής". Από την άλλη βέβαια, αναρωτιέται κανείς αν η βλακεία και η επίδειξη ανωριμότητας είναι ποινικά κολάσιμες πράξεις. Σίγουρα πάντως η καταδίκη του Πετρόπουλου ή Ηλιόπουλου δεν λειτούργησε ως φόβητρο και τα τηλέφωνα του κόσμου δεν έμειναν ήσυχα (για... δεκαετίες!), όπως ήλπιζε ο συγγραφέας Διονύσιος Κόκκινος σε σχετικό χρονογράφημά του αφιερωμένο στους "Σαδιστές του τηλεφώνου" με αφορμή την πιο πάνω ιστορία.